Οι προθεσμίες χάνονται, η καθυστέρηση μένει και ο χρόνος τελειώνει – Το πραγματικό πρόβλημα του Τσίπρα

Μια ακόμα προθεσμία για το κλείσιμο της αξιολόγησης φαίνεται να χάνεται.
Καθώς το καλύτερο σενάριο από το σημερινό Eurogroup είναι να αποφασιστεί μια ημερομηνία για την επιστροφή των θεσμών, η οποία και θα κρατήσει τη διαπραγμάτευση ανοιχτή και τη συμφωνία σε σύντομο χρονικό διάστημα πιθανή.
Διαφορετικά, εάν δεν υπάρξει κανένα σημείο επαφής, όλα θα αρχίσουν από την αρχή και το ελληνικό πρόγραμμα θα είναι στον αέρα.
Για την κυβέρνηση – αλλά και για τους Ευρωπαίους – υπάρχει πάνω στο τραπέζι μόνο το πρώτο σενάριο.
Άλλωστε η θετική επίδοση της ελληνικής οικονομίας προβάλλει ως μια δικλείδα ασφαλείας ότι τα χειρότερα δεν θα επιβεβαιωθούν.
Ωστόσο, παραμένει προβληματικό ότι το ζήτημα της αξιολόγησης είναι ακόμα ανοιχτό.
Και ότι καθυστερεί το κλείσιμο της (πλέον γίνεται λόγος για συμφωνία στα μέσα Μαρτίου και για ένταξη στο QE στα τέλη Απριλίου), γεγονός που συντηρεί και ενισχύει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το τι έπεται στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Είναι προφανές πως τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα για την κυβέρνηση.
Μια και η λήψη αλλά και η προ - νομοθέτηση νέων, σκληρών μέτρων είναι απαραίτητες για να υπάρξει μια τελική συμφωνία.
Και έχει καταστεί σαφές πως πέρα από αυτή την επιλογή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική για την κυβέρνηση Τσίπρα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που απορρίπτει το σενάριο των πολιτικών εξελίξεων και της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.
Εξίσου σαφές είναι ότι τα νέα μέτρα, όποια και αν είναι αυτά, θα περάσουν και από τους βουλευτές της συμπολίτευσης.
Καθώς η όποια γκρίνια, δυσαρέσκεια από το νέο συμβιβασμό, δεν πρόκειται ούτε να επηρεάσουν ούτε να εκφραστούν με την ψήφο στη Βουλή.
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι ούτε η κριτική από την αντιπολίτευση.
Η τελευταία αντιπαράθεση Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή έδειξε ότι ο πρόεδρος της ΝΔ δεν μπορεί να σταθεί – ακόμα - με αξιώσεις απέναντι στον πρωθυπουργό, έστω και αν η ΝΔ έχει ένα τεράστιο και αδιαμφισβήτητο προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα για τον Τσίπρα είναι ότι όσο καθυστερεί η αξιολόγηση και η οικονομία παραμένει σε εκκρεμότητα, μοιάζει να μην έχει ένα πειστικό σχέδιο για το πώς η κοινωνία και η οικονομία θα βγουν από την κρίση.
Ή ακόμα και αν το έχει, δεν μπορεί να το ακολουθήσει.
Μια και εδώ και δυόμισι χρόνια άγεται και φέρεται από τις διαρκείς απαιτήσεις των δανειστών, στις οποίες άλλωστε εξαντλείται και η πολιτική του.
Πραγματικά τι θα συμβεί μετά το τέλος του προγράμματος;
Θα μπορεί να σταθεί μόνη της, στα πόδια της η ελληνική οικονομία;
Ή θα εξακολουθήσει να εξαρτάται από τους δανειστές και τις δόσεις τους;
Η κοινωνία θα είναι ακόμα όρθια ή θα έχει λυγίσει από την υπερφορολόγηση;
Έχει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα η κυβέρνηση;
Έχει να ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς μπορούν να αποφευχθούν τα χειρότερα και να δρομολογηθούν τα καλύτερα;
Διότι έχει καταστεί σαφές τα τελευταία χρόνια πως η όποια καθυστέρηση στο παρόν, επιβαρύνει πολλαπλάσια στο μέλλον.
Ιδιαίτερα όταν αυτή συνοδεύεται από πολιτική αναξιοπιστία ή έστω από λανθασμένες εκτιμήσεις και αυταπάτες, όπως είναι για παράδειγμα όλες οι έως σήμερα προβλέψεις για το άμεσο κλείσιμο της αξιολόγησης.

Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr