Άρθρο του Ν. Γ. Μιχαλολιάκου, Γενικού Γραμματέα του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή
"“Moritur et ridet” (πεθαίνει και γελάει)
“… Και κρατούσες των αρμάτων την πλημμύρα,
κι ορθός κι άσειστος της δύναμής σου ο κάβος,
λυγισμένοι ομπρός σου
νά κι ο Τούρκος, νά κι ο Φράγκος, νά κι ο Σλάβος.
Στη χυτή σου τη φωτιά, ώ! τι μοίρα!
Καιρούς κι αιώνες έκαιες τον οχτρό σου·
στη χυτή σου τη φωτιά, ώ! τι μοίρα!
μόνη σου θα πέσεις να καείς,
τρισαλπελπισμένη της ζωής.
Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν
με βιολιά και με ζουρνάδες
γύφτοι, οβραίοι, αράπηδες, πασάδες,
και τα γόνατα οι τρανοί σου θα λυγίσουν,
και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες…”
Άνθη νηπενθή οι στίχοι αυτοί που θέτω στην αρχή του κειμένου μου, στίχοι του εθνικού μας ποιητού Κωστή Παλαμά, που γράφτηκαν πριν εκατό και πλέον χρόνια και όμως παραμένουν τραγικά επίκαιροι στην εποχή μας.
Γιατί πράγματι κάποτε με κάστρο άπαρτο την Βασιλεύουσα του Ελληνισμού, την Πόλη των Κωνσταντίνων, η Αυτοκρατορία μας κρατούσε των αρμάτων την πλημμύρα και αλίμονο στη χυτή της την φωτιά έπεσε και κάηκε και την ημέρα αυτήν, την τραγική, την τιμήσαμε μόνο εμείς οι Χρυσαυγίτες στο κέντρο της Αθήνας στις 29 Μαΐου του 2017.
Το μοναδικό στεφάνι από κόμμα
Και δυστυχώς στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου το μοναδικό στεφάνι από κόμμα, που κατατέθηκε στην Μνήμη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των Γενναίων του ήταν αυτό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και δεν μπορώ να μη τονίσω ότι δίπλα στα ονόματα των ηρωικών μαχών του νεωτέρου Ελληνισμού δεν υπάρχει το όνομα Κωνσταντινούπολις και με τον τρόπο αυτό το νέο ελληνικό κράτος, το ψευτορωμαίικο, από μόνο του αρνείται την Ιστορική συνέχεια, μια Ιστορική συνέχεια που έχουν υμνήσει οι ποιητές του Γένους μας και την οποία αρνούνται οι προσκυνημένοι πολιτικοί που εξουσιάζουν κατά καιρούς την Πατρίδα μας.
Μοιραίο είναι, λοιπόν, γύρω από αυτήν την Πτώση στον σημερινό καιρό της παρακμής να έχουν γίνει οι “τρανοί” μας των ραγιάδων οι ραγιάδες, δούλοι των Μνημονίων και των διεθνών τοκογλύφων και επίσης να έχουν στήσει χορό με βιολιά και με ζουρνάδες όλοι αυτοί, τους οποίους αναφέρει ο ποιητής, ο οποίος εάν έγραφε τους στίχους αυτούς σήμερα σίγουρα θα εδιώκετο με τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο!
“Μoritur et ridet”
Στους καιρούς της ευημερίας, στους καιρούς της δόξας εύκολο είναι να είσαι και εσύ ένδοξος.
Αυτό που είναι δύσκολο είναι να πολεμάς το πνεύμα της παρακμής στον καιρό της παρακμής ενάντια σε όλους, ενάντια στους “λογικούς” και τους “σώφρονες”, που θέλουν την ησυχία τους ακόμη και αν αυτή η ησυχία είναι άμεσα συνυφασμένη με τις αλυσίδες μιας ανείπωτης σκλαβιάς!
Και ήταν τον 5ο αιώνα μ.Χ. όταν ένας Κέλτης, ο οποίος είχε εμποτιστεί από το ρωμαϊκό πνεύμα, ο Σαλβιανός, περιέγραφε με τα πλέον μελανά χρώματα το ηθικό κατάντημα του ρωμαϊκού κόσμου της Δύσεως με την χαρακτηριστική φράση: “moritur et ridet” (πεθαίνει και γελάει).
Τίποτε διαφορετικό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα του 2017, όπου ένα ολόκληρο Έθνος κυριολεκτικά πεθαίνει και γελάει…
Κοντά σε όλα αυτά και οι διάφοροι κοινωνιολόγοι και “κοινωνιολογούντες”, οι οποίοι περιμένουν μια επανάσταση, η οποία δεν έρχεται. Και όλα αυτά ενώ σύμφωνα με μετρήσεις διεθνών ινστιτούτων πολιτικών ερευνών ισχυρή παραμένει η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων!
Θα σας θυμίσω ένα μόνο στοιχείο από αυτές τις έρευνες, στοιχείο σύμφωνα με το οποίο το 89% των Ελλήνων, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, πιστεύει στην πολιτιστική ανωτερότητα του Ελληνισμού έναντι όλων των άλλων Ευρωπαϊκών Εθνών!
Το χειρότερο απ’ όλα να μην υπάρχει ένα ΟΡΑΜΑ
Τα πάντα χάνονται κάτω από τα πόδια μας.
Η παιδεία που ήτανε πάντοτε το πανίσχυρο όπλο του Έθνους μας διαλυμένη.
Η εθνική οικονομία ανύπαρκτη.
Η φυλή μας δημογραφικά να πεθαίνει.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο εν ονόματι της λιτότητος του Μνημονίου και το πλέον σημαντικό ένας πολιτικός κόσμος βαθύτατα διεφθαρμένος και ολότελα σάπιος.
Οι Έλληνες μέσα στην οικονομική κρίση να αυτοκτονούν για μερικές, λίγες ή πολλές δεν έχει σημασία, χιλιάδες ευρώ, φτερό στον άνεμο η ύπαρξή τους χωρίς κανένα έρμα ηθικό, χωρίς Ιδέες, χωρίς Ιδανικά και το χειρότερο απ’ όλα να μην υπάρχει ένα ΟΡΑΜΑ, που θα δώσει στον ανήμπορο δύναμη, στον πτωχό υπομονή, στον άπιστο πίστη, στον προσκυνημένο και αλυσοδεμένο την θέληση να σηκωθεί όρθιος και να σπάσει τις αλυσίδες του.
Ενάντια σε όλους αυτούς εξόριστοι μιας άλλης εποχής, κηρύσσοντας την κατάργηση όλων των κάλπικων ιδεολογημάτων που κυριαρχούν στην χαμοζωή του ψευτορωμαίικου του 2017 η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και οι υπερήφανοι άνδρες και γυναίκες που την ακολουθούν σε πείσμα των καιρών ενάντια σε έναν ολόκληρο κόσμο.
Πώς θα πολεμήσουμε όμως ενάντια στο ρέμα με ανύπαρκτα μέσα, έχοντας απέναντί μας σκοτεινούς κρατικούς και παρακρατικούς οργανισμούς, που θέλουν την εξόντωσή μας, εμείς μόνοι εναντίον όλων;
Πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την μοιραία τροχιά της παρακμής, ζώντας μέσα στον καιρό της παρακμής; Μέγα το ερώτημα και η απάντηση καθόλου απλή.
“Παράτησε την κλεφτουριά, τα φλογερά όνειρα της και έγινε ζευγολάτης”
Δεν είναι λίγοι οι… φίλοι, κάποιοι επίβουλοι και δολεροί, αλλά και κάποιοι αφελέστατα ειλικρινείς, οι οποίοι μας συμβουλεύουν να… αλλάξουμε και πως μόνο εάν αλλάξουμε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Φαύλος κύκλος χωρίς τέλος γιατί εάν γίνουμε ίδιοι με όλους τους άλλους τίποτε διαφορετικό δεν θα έχουμε να προσφέρουμε σε έναν κόσμο που πεθαίνει σε μια φλόγα που σβήνει και αναζητά με προσμονή μια σπίθα που θα ξαναφουντώσει και πάλι την πυρά ως τα ουράνια.
Εάν πάψουμε να είμαστε Χρυσαυγίτες και γίνουμε όπως θέλουν, “καθώς πρέπει” και “political correct” τότε απλά θα έχουμε ενσωματωθεί με το όλο σύστημα της παρακμής που βυθίζει όλο και πιο πολύ την μεγάλη μας Πατρίδα στο τέλμα.
Μοναδική ελπίδα, ελπίδα ενός ολόκληρου Λαού είναι το να μην αλλάξουμε, το να μείνουμε ακέραιοι στο φρόνημα και τις Ιδέες.
Να μη συμβεί και σε εμάς αυτό το οποίο περιγράφει ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο περίφημο ποίημά του “Φωτεινός”, όπου περιγράφοντας τον Ήρωά του λέει ότι σε κάποια στιγμή πολεμώντας τον ξένο αφέντη αποφάσισε να “νοικοκυρευτεί” και περιγράφει αυτήν του την αλλαγή με τον υπέροχο στίχο: “παράτησε την κλεφτουριά, τα φλογερά όνειρα της και έγινε ζευγολάτης”.
Όχι δεν πρέπει να είναι σκοπός μας να γίνουμε “ζευγολάτες” και επειδή η Ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αέναος κύκλος αυτό που περιμένουν όλοι από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και που πρέπει με θέρμη να υπηρετήσουμε, είναι σήμερα προπαντός, όπου ζούμε στον καιρό της παρακμής, να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την παρακμή.
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή»
www.bankingnews.gr
“… Και κρατούσες των αρμάτων την πλημμύρα,
κι ορθός κι άσειστος της δύναμής σου ο κάβος,
λυγισμένοι ομπρός σου
νά κι ο Τούρκος, νά κι ο Φράγκος, νά κι ο Σλάβος.
Στη χυτή σου τη φωτιά, ώ! τι μοίρα!
Καιρούς κι αιώνες έκαιες τον οχτρό σου·
στη χυτή σου τη φωτιά, ώ! τι μοίρα!
μόνη σου θα πέσεις να καείς,
τρισαλπελπισμένη της ζωής.
Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν
με βιολιά και με ζουρνάδες
γύφτοι, οβραίοι, αράπηδες, πασάδες,
και τα γόνατα οι τρανοί σου θα λυγίσουν,
και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες…”
Άνθη νηπενθή οι στίχοι αυτοί που θέτω στην αρχή του κειμένου μου, στίχοι του εθνικού μας ποιητού Κωστή Παλαμά, που γράφτηκαν πριν εκατό και πλέον χρόνια και όμως παραμένουν τραγικά επίκαιροι στην εποχή μας.
Γιατί πράγματι κάποτε με κάστρο άπαρτο την Βασιλεύουσα του Ελληνισμού, την Πόλη των Κωνσταντίνων, η Αυτοκρατορία μας κρατούσε των αρμάτων την πλημμύρα και αλίμονο στη χυτή της την φωτιά έπεσε και κάηκε και την ημέρα αυτήν, την τραγική, την τιμήσαμε μόνο εμείς οι Χρυσαυγίτες στο κέντρο της Αθήνας στις 29 Μαΐου του 2017.
Το μοναδικό στεφάνι από κόμμα
Και δυστυχώς στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου το μοναδικό στεφάνι από κόμμα, που κατατέθηκε στην Μνήμη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των Γενναίων του ήταν αυτό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και δεν μπορώ να μη τονίσω ότι δίπλα στα ονόματα των ηρωικών μαχών του νεωτέρου Ελληνισμού δεν υπάρχει το όνομα Κωνσταντινούπολις και με τον τρόπο αυτό το νέο ελληνικό κράτος, το ψευτορωμαίικο, από μόνο του αρνείται την Ιστορική συνέχεια, μια Ιστορική συνέχεια που έχουν υμνήσει οι ποιητές του Γένους μας και την οποία αρνούνται οι προσκυνημένοι πολιτικοί που εξουσιάζουν κατά καιρούς την Πατρίδα μας.
Μοιραίο είναι, λοιπόν, γύρω από αυτήν την Πτώση στον σημερινό καιρό της παρακμής να έχουν γίνει οι “τρανοί” μας των ραγιάδων οι ραγιάδες, δούλοι των Μνημονίων και των διεθνών τοκογλύφων και επίσης να έχουν στήσει χορό με βιολιά και με ζουρνάδες όλοι αυτοί, τους οποίους αναφέρει ο ποιητής, ο οποίος εάν έγραφε τους στίχους αυτούς σήμερα σίγουρα θα εδιώκετο με τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο!
“Μoritur et ridet”
Στους καιρούς της ευημερίας, στους καιρούς της δόξας εύκολο είναι να είσαι και εσύ ένδοξος.
Αυτό που είναι δύσκολο είναι να πολεμάς το πνεύμα της παρακμής στον καιρό της παρακμής ενάντια σε όλους, ενάντια στους “λογικούς” και τους “σώφρονες”, που θέλουν την ησυχία τους ακόμη και αν αυτή η ησυχία είναι άμεσα συνυφασμένη με τις αλυσίδες μιας ανείπωτης σκλαβιάς!
Και ήταν τον 5ο αιώνα μ.Χ. όταν ένας Κέλτης, ο οποίος είχε εμποτιστεί από το ρωμαϊκό πνεύμα, ο Σαλβιανός, περιέγραφε με τα πλέον μελανά χρώματα το ηθικό κατάντημα του ρωμαϊκού κόσμου της Δύσεως με την χαρακτηριστική φράση: “moritur et ridet” (πεθαίνει και γελάει).
Τίποτε διαφορετικό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα του 2017, όπου ένα ολόκληρο Έθνος κυριολεκτικά πεθαίνει και γελάει…
Κοντά σε όλα αυτά και οι διάφοροι κοινωνιολόγοι και “κοινωνιολογούντες”, οι οποίοι περιμένουν μια επανάσταση, η οποία δεν έρχεται. Και όλα αυτά ενώ σύμφωνα με μετρήσεις διεθνών ινστιτούτων πολιτικών ερευνών ισχυρή παραμένει η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων!
Θα σας θυμίσω ένα μόνο στοιχείο από αυτές τις έρευνες, στοιχείο σύμφωνα με το οποίο το 89% των Ελλήνων, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, πιστεύει στην πολιτιστική ανωτερότητα του Ελληνισμού έναντι όλων των άλλων Ευρωπαϊκών Εθνών!
Το χειρότερο απ’ όλα να μην υπάρχει ένα ΟΡΑΜΑ
Τα πάντα χάνονται κάτω από τα πόδια μας.
Η παιδεία που ήτανε πάντοτε το πανίσχυρο όπλο του Έθνους μας διαλυμένη.
Η εθνική οικονομία ανύπαρκτη.
Η φυλή μας δημογραφικά να πεθαίνει.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο εν ονόματι της λιτότητος του Μνημονίου και το πλέον σημαντικό ένας πολιτικός κόσμος βαθύτατα διεφθαρμένος και ολότελα σάπιος.
Οι Έλληνες μέσα στην οικονομική κρίση να αυτοκτονούν για μερικές, λίγες ή πολλές δεν έχει σημασία, χιλιάδες ευρώ, φτερό στον άνεμο η ύπαρξή τους χωρίς κανένα έρμα ηθικό, χωρίς Ιδέες, χωρίς Ιδανικά και το χειρότερο απ’ όλα να μην υπάρχει ένα ΟΡΑΜΑ, που θα δώσει στον ανήμπορο δύναμη, στον πτωχό υπομονή, στον άπιστο πίστη, στον προσκυνημένο και αλυσοδεμένο την θέληση να σηκωθεί όρθιος και να σπάσει τις αλυσίδες του.
Ενάντια σε όλους αυτούς εξόριστοι μιας άλλης εποχής, κηρύσσοντας την κατάργηση όλων των κάλπικων ιδεολογημάτων που κυριαρχούν στην χαμοζωή του ψευτορωμαίικου του 2017 η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και οι υπερήφανοι άνδρες και γυναίκες που την ακολουθούν σε πείσμα των καιρών ενάντια σε έναν ολόκληρο κόσμο.
Πώς θα πολεμήσουμε όμως ενάντια στο ρέμα με ανύπαρκτα μέσα, έχοντας απέναντί μας σκοτεινούς κρατικούς και παρακρατικούς οργανισμούς, που θέλουν την εξόντωσή μας, εμείς μόνοι εναντίον όλων;
Πώς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την μοιραία τροχιά της παρακμής, ζώντας μέσα στον καιρό της παρακμής; Μέγα το ερώτημα και η απάντηση καθόλου απλή.
“Παράτησε την κλεφτουριά, τα φλογερά όνειρα της και έγινε ζευγολάτης”
Δεν είναι λίγοι οι… φίλοι, κάποιοι επίβουλοι και δολεροί, αλλά και κάποιοι αφελέστατα ειλικρινείς, οι οποίοι μας συμβουλεύουν να… αλλάξουμε και πως μόνο εάν αλλάξουμε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Φαύλος κύκλος χωρίς τέλος γιατί εάν γίνουμε ίδιοι με όλους τους άλλους τίποτε διαφορετικό δεν θα έχουμε να προσφέρουμε σε έναν κόσμο που πεθαίνει σε μια φλόγα που σβήνει και αναζητά με προσμονή μια σπίθα που θα ξαναφουντώσει και πάλι την πυρά ως τα ουράνια.
Εάν πάψουμε να είμαστε Χρυσαυγίτες και γίνουμε όπως θέλουν, “καθώς πρέπει” και “political correct” τότε απλά θα έχουμε ενσωματωθεί με το όλο σύστημα της παρακμής που βυθίζει όλο και πιο πολύ την μεγάλη μας Πατρίδα στο τέλμα.
Μοναδική ελπίδα, ελπίδα ενός ολόκληρου Λαού είναι το να μην αλλάξουμε, το να μείνουμε ακέραιοι στο φρόνημα και τις Ιδέες.
Να μη συμβεί και σε εμάς αυτό το οποίο περιγράφει ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο περίφημο ποίημά του “Φωτεινός”, όπου περιγράφοντας τον Ήρωά του λέει ότι σε κάποια στιγμή πολεμώντας τον ξένο αφέντη αποφάσισε να “νοικοκυρευτεί” και περιγράφει αυτήν του την αλλαγή με τον υπέροχο στίχο: “παράτησε την κλεφτουριά, τα φλογερά όνειρα της και έγινε ζευγολάτης”.
Όχι δεν πρέπει να είναι σκοπός μας να γίνουμε “ζευγολάτες” και επειδή η Ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αέναος κύκλος αυτό που περιμένουν όλοι από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και που πρέπει με θέρμη να υπηρετήσουμε, είναι σήμερα προπαντός, όπου ζούμε στον καιρό της παρακμής, να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την παρακμή.
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή»
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών