Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες των οποίων τα έργα αγόρασε η παλαιότερη τράπεζα της χώρας η Εθνική παραβρέθηκαν στην εκδήλωση επιβράβευσής τους και τα εγκαίνια της σχετικής έκθεσης, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι για την τιμή.
Με μια άκρως ενδιαφέρουσα και καλά οργανωμένη εκδήλωση στο κτίριο του παλαιού Χρηματιστηρίου Αθηνών για την επέτειο των 175 χρόνων από την ίδρηση της, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος με μεγάλη συμβολή στην εθνική οικονομία... εγκαινίασε, την Πέμπτη, 1η Ιουνίου, νέα έκθεση με 15 έργα νέων καλλιτεχνών τα οποία πλέον βρίσκονται στην μεγάλη συλλογή της από έργα τέχνης.
Τα έργα τέχνης της έκθεσης, η οποία έχει θέμα "15 Νέοι Καλλιτέχνες για τα 175 Χρόνια της Εθνικής Τράπεζας" και θα διαρκέσει έως τις 30 Ιουνίου 2017, επιλέχθηκαν στα πλαίσια καλλιτεχνικού διαγωνισμού της Εθνικής, ο οποίος πραγματοποιήθηκε με αφορμή τον εορτασμό των 175 ετών από την ίδρυση της Εθνικής τράπεζας.
Στόχος του διαγωνισμού ήταν ο εμπλουτισμός της καλλιτεχνικής συλλογής της τράπεζας, καθώς και η στήριξη, η ενθάρρυνση, η ανάδειξη και η προβολή νέων καλλιτεχνών. Στην κατεύθυνση αυτή, τα 15 έργα που επιλέχθηκαν από ειδική κριτική επιτροπή μεταξύ περισσότερων από 900 τα οποία υποβλήθηκαν στον διαγωνισμό, αγοράστηκαν από την Εθνική Τράπεζα.
Διαφήμιση
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες των οποίων τα έργα αγόρασε η παλαιότερη τράπεζα της χώρας παραβρέθηκαν στην εκδήλωση επιβράβευσής τους και τα εγκαίνια της σχετικής έκθεσης, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι για την τιμή.
Πρόκειται για τους (αλφαβητικά):
Αβόρα Έµι, Αλαβάνου Λουκία, Βασμουλάκη Αλέξανδρο, Βρατσάνου Μυρτώ, Ευσταθίου Ειρήνη, Κάττου Λητώ, Κοτρέτσος Γεωργία, Κουμιανάκη Χρυσάνθη, Μπέλλου Ράνια, Μώρη Πέτρο, Πολυχρονίδη Λυσίμαχο, Προδρομίδη Θοδωρή, Σπύρου Έφη, Στρούζα Στεφανία-Ανδριανή και Τουλιάτου Ίριδα.
Στην ομιλία του στην τελετή εγκαινίων της έκθεσης, ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, κ. Λεωνίδας Φραγκιαδάκης, συνεχάρη τους νέους καλλιτέχνες των οποίων τα έργα επιλέχθηκαν, τονίζοντας τη μακρά παράδοση της τράπεζας στη στήριξη του πολιτισμού και των τεχνών.
"Την υποστήριξη που παραδοσιακά η Εθνική έχει στην κοινωνία και στην τέχνη, την εκφράζουμε σήμερα, με αφορμή τα 175 χρόνια λειτουργίας της τράπεζας.
Εύχομαι όταν θα γιορτάσουμε τα 275 χρόνια της τράπεζας, εσείς να είστε οι καλλιτέχνες οι οποίοι θα έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους και θα θεωρούνται τότε οι στιβαρές αξίες της ελληνικής τέχνης", ανέφερε απευθυνόμενος στους τιμώμενους καλλιτέχνες ο κ. Φραγκιαδάκης.
Τα επιλεχθέντα έργα καλύπτουν διάφορες εκφράσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας, από τη ζωγραφική έως τα video και θα εµπλουτίζουν πλέον την πλούσια καλλιτεχνική συλλογή της Εθνικής Τράπεζας, η οποία, όπως υπογράμμισε ο κ. Φραγκιαδάκης, αποκτήθηκε διαχρονικά μέσω στήριξης νέων καλλιτεχνών οι οποίοι αναγνωρίστηκαν αργότερα ως κορυφαία ονόματα της τέχνης.
Η Εθνική Τράπεζα είναι ένας από τους πρώτους οργανισμούς που συγκρότησαν συλλογή έργων τέχνης και καθιέρωσε, παράλληλα µε την τραπεζική της δραστηριότητα, παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικά και πολιτιστικά.
Στο κείμενο με το οποίο προλογίζουν τον κατάλογο της έκθεσης, την επιμέλεια της οποίας έχει η Δρ Όλγα Μεντζαφού-Πολύζου, ο κ. Φραγκιαδάκης και ο πρόεδρος του ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας, κ. Παναγιώτης Θωμόπουλος, δεσμεύονται ότι "η Εθνική Τράπεζα θα συνεχίζει να στέκεται αρωγός στην ανάδειξη του ανεκτίμητου πολιτιστικού κεφαλαίου που έχει η χώρα µας, µε έμφαση στη στήριξη και ανάδειξη της νέας καλλιτεχνικής δημιουργίας, των ανθρώπων και των φορέων της".
Τα έργα της έκθεσης "15 Νέοι Καλλιτέχνες για τα 175 Χρόνια της Εθνικής Τράπεζας"
Όνειρα μηχανικών διαμερισμάτων (2016)
Έχοντας το Αθηναϊκό τοπίο ως κύριο θέµα του, το έργο "Όνειρα µηχανικών διαµερισµάτων" δεν στοχεύει µόνο στην απεικόνιση των κλασσικών µπαλκονιών µίας κοινής πολυκατοικίας αλλά διερωτάται για τις σιωπηλές φιλοδοξίες και τα κερδισµένα ή χαµένα όνειρά των κατοίκων της. Η χρωµατική γκάµα και οι λαζούρες καθώς και η χρήση του φωτός δηµιουργούν ένα χάσµα ανάµεσα στην πραγµατικότητα και τη φαντασία, αφήνοντας µία ακτίδα ελπίδας να περάσει µέσα από την τετριµµένη καθηµερινότητα. - Έµι Αβόρα.
Geppetto's clocks (2005)
Στο "Geppetto's Clocks" βλέπουµε µία συνηθισµένη οικογενειακή φωτογραφία να µεταµορφώνεται σταδιακά. ∆ύο ηλικιωµένοι µένουν σ΄ ένα µπανάλ δωµάτιο, γεµάτο αδιάφορα έπιπλα και ενθύµια. Οι χτύποι των ρολογιών εισάγουν ζωντανές µορφές, οι οποίες έχουν αντληθεί από τον Πινόκιο του Disney. Τα ρολόγια είναι τα τρία ρολόγια από το σπίτι του Τζεπέτο, όπου το κάθε ρολόι κτυπάει µε µία παράδοξη ενορχήστρωση προσώπων: µία γυναίκα τις βρέχει σ' ένα µωρό, κάποιος πυροβολεί µε αεροβόλο, κι ένας άντρας προσπαθεί να κόψει το κεφάλι µίας γαλοπούλας. Επαναλαµβάνονται ξανά και ξανά, κάνοντας µας να αναρωτηθούµε τι σχέση µπορούν να έχουν µε το ηλικιωµένο ζευγάρι της φωτογραφίας. Μήπως τα γηρατειά µετατρέπονται σε κάποιες µονάχα µινιµαλιστικές σκηνές της παιδικής ηλικίας; Καθώς η οθόνη µαυρίζει βαθµιαία, και το µόνο που φαίνεται είναι οι κινούµενες σεκάνς, η συµβολική διάσταση του χρόνου αρχίζει να εξατµίζεται: αντ' αυτού ο χρόνος και η θνησιµότητα, η επανάληψη και η βία µοιάζουν να συνδέονται µ΄ έναν αναπόσπαστο δεσµό. - Darian Leader, Tεχνοκριτικός, συγγραφέας και ψυχαναλυτής.
Οι φίλοι (2016)
Το παρόν έργο είναι µέρος της σειράς µε τίτλο "The Development of Curiosity" η οποία ερευνά τη σχέση µεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης. - Αλέξανδρος Βασµουλάκης.
My own private psycho (2016), (τρίπτυχο)
Η σειρά σχεδίων διαπραγµατεύεται την έννοια της µίµησης µε σκοπό την κατανόηση, µε αφετηρία την ποπ κουλτούρα, όπως αυτή εκφράζεται στον κινηµατογράφο. Τα σχέδια απεικονίζουν σκηνές από ταινίες και το remake τους, όπου αυτές ταυτίζονται και αγγίζουν τα όρια της "αντιγραφής". ∆ηµιουργείται µία τρίτη, ενδιάµεση εικόνα, χωρίς να ακυρώνονται οι αρχικές δύο. Με αναφορές στην τέχνη της οικειοποίησης του ‘90, αλλά και νέες µόδες οικειοποίησης και επεξεργασίας προ-υπάρχοντος υλικού µε βίντεο στο YouTube, µε τη σειρά µου ως καλλιτέχνης, σχεδιάζω κι έτσι οικειοποιούµαι τις εικόνες, διαλέγοντας το στυλό ως εργαλείο διαµεσολάβησης. - Μυρτώ Βρατσάνου.
We Are Not (Just) an Image on T.V. (2013)
Τα έργα έχουν αφετηρία τη δηµιουργία αρχείων πρωτογενούς αρχειακού υλικού, σε συνδυασµό µε υλικό που συλλέγω από τις περιηγήσεις µου στο αστικό τοπίο, µε στόχο την εκ νέου αφήγηση ελάσσονων ιστοριογραφιών. Με την χρήση αρχειακού υλικού επιδιώκω να εξετάσω διαύλους εξερεύνησης του τρόπου µε τον οποίο υπάρχουσες εικόνες µπορούν να µεταδώσουν καταστάσεις, πέρα από τα αυστηρά όρια της ειδησεογραφίας και της ιστορίας, και του τρόπου µε τον οποίο οι µικρές αυτές ιστοριογραφίες είναι αποτυπωµένες στο αστικό τοπίο, εκτελώντας έτσι µία ανεπίσηµη, ιδιόµορφη και ανθρωποκεντρική αρχαιολογία του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος. - Ειρήνη Ευσταθίου.
Suns (2016), (δίπτυχο)
Κατοικώντας τον µεταιχµιακό χώρο µεταξύ γλυπτικής και ζωγραφικής διαχείρισης, το έργο Suns αποτελείται από δύο επιτοίχια χάλκινα κυκλικά σχήµατα, διαµέτρου 100 εκ. το καθένα. Οι επίπεδες χάλκινες επιφάνειες υποβάλλονται σε θερµοχηµική επεξεργασία, αξιοποιώντας τις φυσικές ιδιότητες του µετάλλου και µετασχηµατίζοντάς τες µέσα από τόσο αφαιρετικές, όσο και αλληγορικές χειρονοµίες σε κοσµικά σώµατα ή πολιτισµικά σηµεία. Με άλλα λόγια, σε εδάφη δυνητικών περιπλανήσεων και επικοινωνίας, τοπία όπου ξεδιπλώνονται διαλεκτικές σχέσεις µεταξύ υλικών εκφάνσεων της ενέργειας, του πολιτισµού και της οικονοµίας. - Λητώ Κάττου.
Being seeing by another is the truth of seeing the other (2011)
Aφετηρία του έργου ήταν η λήψη ενός θεατή, ενώ κοίταζε τη φωτογραφία του Thomas Struth µε τίτλο “Art Institute of Chicago ΙΙ, το Σικάγο, το 1990”, στη σύγχρονη πτέρυγα του AIC. Η κυρία – θεατής επίσης στη φωτογραφία Thomas Struth κοιτάζει του Gustave Caillebotte το έργο µε τίτλο “Street Paris: Rainy Day”, το οποίο επίσης είναι έργο της συλλογής του Μουσείου αλλά σε διαφορετική πτέρυγα. Εκείνη η πρώτη φωτογραφία που τυπώθηκε περίπου το ίδιο µέγεθος όπως του Struth, εκτέθηκε στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. Όταν η δεύτερη φωτογραφία τραβήχτηκε µε ένα πρόσθετο ζευγάρι θεατών, τυπώθηκε και περαιτέρω εκτέθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από το έργο µου συνεχώς ερευνώ και επιχειρώ µια νέα τοµή και κριτική πάνω στο κατασκεύασµα του βλέπειν, µέσω µιας προσέγγισης άναρχης και απελευθερωµένης, ώστε να υπογραµµίσω ότι το θεωρείν είναι in-situ και αποτελεί µια αδιάρρηκτη σχέση διαδικασίας ανάγνωσης του έργου. - Γεωργία Κοτρέτσος.
Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο (2012)
Στο έργο Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο προτείνονται δυνητικές πραγµατικότητες και εν δυνάµει χώροι. Προκαλώ µια συσσώρευση και συµπίεση του χώρου και του χρόνου, του βιώµατος και της ανάµνησής µου σε µια εικόνα. Πιο συγκεκριµένα προσανατολίζω το ενδιαφέρον µου στον κήπο και τον ερευνώ ως πέρασµα- άνοιγµα µέσα στην πόλη αλλά και ως χώρο στάσης και αναψυχής. Παρατηρώ τα στοιχεία της δοµής και τη χρήση του. Μελετώ τον χώρο, όχι σαν κάτι αυτόνοµο, αλλά σε συνάρτηση µε τις σχέσεις που παράγονται σε αυτόν και που τελικά τον παράγουν. Μ' ενδιαφέρει ο περίπατος, η περιπλάνηση και η θέαση ως µια διαδικασία κατανόησης, οικειοποίησης και σε συνέχεια συνδιαµόρφωσης του χώρου. ∆ιαγράφω µια πορεία, κατά την οποία συλλέγω εικόνες, τις επεξεργάζοµαι, τις σχεδιάζω, τις αποδοµώ και ανακατασκευάζω. Όπως κατά την περιπλάνηση το υποκείµενο επινοεί και ανακατασκευάζει το χώρο, έτσι και εδώ διαλύω την εικόνα και δηµιουργώ µια νέα δοµή από αυτήν. Τελικά διηγούµαι την ανάµνηση του χώρου, η οποία είναι ένα νέο κατασκεύασµα. Κάθε φορά που ανακαλείται επαναλαµβάνεται και αναδοµείται διαφορετικά. - Χρυσάνθη Κουµιανάκη.
Days of Childhood (2016)
Το έργο, είναι η απεικόνιση της σχολής µόδας της Σµύρνης σε µορφή σχεδίου µε µολύβι επάνω σε µια σύνθεση από πολύχρωµα γιαπωνέζικα χαρτιά. Η ποικιλία στην πυκνότητα του χρώµατος του χαρτιού, µου επιτρέπει να σκαλίζω το φως και να παίζω µε την διαφάνεια του υλικού. Σε γενικότερο πλαίσιο, το κεντρικό αντικείµενο της έµπνευσής µου και ως εκ τούτου της δηµιουργίας του "Days of Childhood" είναι ένα ηµερολόγιο, ενός άνδρα συγγραφέα, όπου καταγράφει (µεταξύ 1950 και 1952) ερωτικά ποιήµατα και γραπτά, όλα αφιερωµένα στην πρώτη του παιδική αγάπη (έχασαν ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και ξαναβρέθηκαν 35 χρόνια µετά).Θέτοντας ως στόχο την ανάπλαση του κόσµου που περιβάλλει τον πρωταγωνιστή, οπτικοποιώ τα γεγονότα, τους χαρακτήρες και τις στιγµές της ζωής του. Ανακατασκευάζοντας αυτές τις στιγµές, τους φέρνω στη ζωή µέσα από µια σειρά τεχνικά εκλεπτυσµένων σχεδίων, ένα από το οποία είναι το "Days of Childhood". - Ράνια Μπέλλου.
Snake Eater (Illissos) (2015)
Το έργο Snake Eater (Ilissos) αποτελεί µέρος µιας γλυπτικής ενότητας που διαπραγµατεύεται έννοιες εργασίας και οικονοµίας, σχέσεις δοµικότητας και διακόσµησης, αφαίρεσης και αναπαράστασης. Σχεδιαστικές αποτυπώσεις επιδαπέδιων ψηφιδωτών, προερχόµενων από διαφορετικές αρχαιολογικές περιόδους και περιοχές γύρω από την Μεσόγειο, εκτυπώνονται ψηφιακά πάνω σε µαύρο µονωτικό λάστιχο. Οι συνθέσεις ανακατασκευάζονται µερικώς από µαρµάρινες ψηφίδες, επανασυνδέοντας τα διαγραµµατικά µοτίβα της ψηφοθέτησης µε τις υλικές και χειρωνακτικές πτυχές των αρχαίων ευρηµάτων στα οποία αναφέρονται. Οι επιφάνειες συνδέονται πάνω σε ατσάλινες κατασκευές ενισχύσεως σκυροδέµατος, δοµικές µορφές που συγκροτούν µια µεταβατική χρονική συνθήκη: ένα τοπίο µεταξύ ερείπωσης και εξέλιξης, µνήµης και προόδου. - Πέτρος Μώρης.
Eye on the money III (2016)
Το κύριο αισθητήριο σύστηµα στον άνθρωπο είναι η όραση. Το 40% των αισθητήριων συνδέσεων στο φλοιό του εγκεφάλου ανήκει σε αυτό το σύστηµα, γεγονός που αποδεικνύει ότι κρίνουµε τις καταστάσεις στο περιβάλλον µας κυρίως βάσει οπτικών ερεθισµάτων. Τα χαρτονοµίσµατα είναι προϊόντα της τέχνης της χαρακτικής και κάποια από αυτά είναι πραγµατικά αριστουργήµατα. Σπουδαίοι Έλληνες χαράκτες όπως οι Φώτης Μαστιχιάδης, Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Γεώργιος Βελισσαρίδης και άλλοι παρήγαν έργα τα οποία, ενώ κυκλοφορούσαν παντού, περνούσαν εν πολλοίς απαρατήρητα. Παρότι µεταχειριζόµαστε χαρτονοµίσµατα σχεδόν καθηµερινά, σπάνια τα εξετάζουµε ως αντικείµενα (εκτός αν έχουµε αµφιβολίες για τη γνησιότητά τους) και ακόµη σπανιότερα θαυµάζουµε την οµορφιά και την αισθητική τους. Η δραχµή ως εθνικό νόµισµα καταργήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2002. Στα ελληνικά χαρτονοµίσµατα εµφανίζονταν συνήθως µορφές από την αρχαιότητα (ιστορικές ή µυθικές) καθώς και πρόσωπα που έδρασαν µε κάποιον τρόπο στην επανάσταση του 1821. Στα τραπεζογραµµάτια του νοµίσµατος που αντικατέστησε τη δραχµή δεν απεικονίζονται πρόσωπα. Τα "απρόσωπα" αυτά χαρτονοµίσµατα φέρουν στις όψεις τους ανύπαρκτες αρχιτεκτονικές δοµές και αποτελούν δείγµατα πολιτισµικής οµογενοποίησης και πολιτικής ορθότητας. Η νοσταλγία που αισθάνεται µια µερίδα του εγχώριου πληθυσµού σχετικά µε τη δραχµή ίσως να µην οφείλεται µόνο σε πολιτικές πεποιθήσεις ή ιδεολογικούς προσανατολισµούς. Αυτή η νοσταλγία θα µπορούσε δυνητικά να αποδοθεί εν µέρει και στην έλλειψη ταύτισης µε το νέο αντικείµενο. Στην απώλεια της εσωτερικής εµπιστοσύνης που κάποτε µπορούσε κάποιος να αισθανθεί κοιτώντας στα "µάτια" τα χρήµατα που κρατούσε στα χέρια του. - Λυσίµαχος Πολυχρονίδης.
Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος (2013)
Το έργο "Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος" είναι ένας σύντοµος κινηµατογραφικός στοχασµός στην καλλιτεχνική και πνευµατική δηµιουργία και την σχέση της µε την ιστορία και την πολιτική, υπό το φως του µοντερνισµού της ποίησης του Καβάφη –την "εκτοπισµένη ιστορικότητα της µορφής, όπου το αχρονικό συγκρούεται µε το ιστορικό". Το έργο παράχθηκε µετά από ανάθεση του Ιδρύµατος Ωνάση και του Αρχείου Καβάφη για την έκθεση “Εικαστικοί ∆ιάλογοι 2013” µε την υποστήριξη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας, του Μουσείου Μπενάκη και του Νοµισµατικού Μουσείου. - Θοδωρής Προδροµίδης.
Flight and Fight (2016)
Όταν προ-βιοµηχανικά ο άνθρωπος δοµούσε, χρησιµοποιούσε υλικά τα οποία έβρισκε διαθέσιµα στο περιβάλλον του. Με αναφορά αυτή την πρακτική αλλά και την προσωπική συνθήκη συνεχών αποδηµήσεων για πολλά χρόνια όπως και την κοινωνική συνθήκη (αυξανόµενη µετακίνηση πληθυσµών µεταναστών / προσφύγων / εργατών), µε τα απόβλητα µίας πλέον βιοµηχανικής κοινωνίας, κατασκευάζω µία σειρά πλεκτών υφαντών. Τα υφαντά υφαίνονται µε κορεσµένες λάµπες φθορίου και ιµάντες πρόσδεσης. Αυτά αιωρούνται έξω από την όποια δοµή υποστήριξης (όπως τα υφαντά των αρχαίων καταλυµάτων κατά τον αρχιτέκτονα Semper) δηµιουργώντας εν δυνάµει ένα νέο περίβληµα, έναν νέο χώρο κατοίκησης όπου το έξω και το έσω συνυπάρχουν, η κίνηση εµπεριέχει την στάση και αντίστροφα. - Έφη Σπύρου.
Medea (2013)
Το έργο εµπνέεται από 2 ταξίδια που έχουν ως σηµείο συνάντησής τους τον Ελλαδικό χώρο: το ταξίδι των µοντερνιστών στην Αθήνα για το συνέδριο του CIAM (Congres Internationaux dΆArchitecture Moderne) το 1933 και αυτό της "Μήδειας" του Ευριπίδη, όπως παρουσιάζεται στην ταινία του 1969 από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Το έργο αποτελείται από έναν οπτικό κώδικα σε ύφασµα που προκύπτει από την επανάληψη της λέξης "Μήδεια" όπως αυτή εµφανίζεται στην αφίσα της οµώνυµης ταινίας του 1969. Το έργο ενσωµατώνει την έννοια της γεωµετρικής αφαίρεσης εµπνευσµένη τόσο από την αρχαιοελληνική µορφή της όσο και από την ευρωπαϊκή avant-garde των αρχών του 20ού αιώνα. Αποτελεί µία αναφορά στην ελληνική νεοτερικότητα όπως αυτή στοιχειοθετείται από τη συνάντηση µεταξύ ενός αρχαϊκού παρελθόντος και της ερµηνείας του από το κίνηµα του μοντερνισµού. - Στεφανία Ανδριανή Στρούζα.
Αίθρια (2016)
Σε συνέχεια της πρακτικής µου, το έργο Αίθρια χρησιµοποιεί ως βάση, φωτογραφικές αναπαραγωγές των καταστηµάτων της Εθνικής Τράπεζας, από το αρχείο του περιοδικού Αρχιτεκτονική, 1966 και το εκτενές αφιέρωµά του στα 125 χρόνια της Εθνικής Τράπεζας. Παραβάλλεται αρχειακό υλικό, σηµειώσεις και εικόνες γνωστών έργων σε έναν πειραµατισµό πάνω στη "διαφάνεια" της πλαστικής και της αρχιτεκτονικής έκφρασης. Οι χώροι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σε µια ήρεµη συνέχεια µέχρι να εκµηδενίσουν τους διαχωριστικούς τοίχους και να επιτρέψουν στο επίπεδο να αναπτυχθεί, µεταφέροντας το µήνυµα της διαύγειας και της καθαρότητας. - Ίρις Τουλιάτου.
www.bankingnews.gr
Τα έργα τέχνης της έκθεσης, η οποία έχει θέμα "15 Νέοι Καλλιτέχνες για τα 175 Χρόνια της Εθνικής Τράπεζας" και θα διαρκέσει έως τις 30 Ιουνίου 2017, επιλέχθηκαν στα πλαίσια καλλιτεχνικού διαγωνισμού της Εθνικής, ο οποίος πραγματοποιήθηκε με αφορμή τον εορτασμό των 175 ετών από την ίδρυση της Εθνικής τράπεζας.
Στόχος του διαγωνισμού ήταν ο εμπλουτισμός της καλλιτεχνικής συλλογής της τράπεζας, καθώς και η στήριξη, η ενθάρρυνση, η ανάδειξη και η προβολή νέων καλλιτεχνών. Στην κατεύθυνση αυτή, τα 15 έργα που επιλέχθηκαν από ειδική κριτική επιτροπή μεταξύ περισσότερων από 900 τα οποία υποβλήθηκαν στον διαγωνισμό, αγοράστηκαν από την Εθνική Τράπεζα.
Διαφήμιση
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες των οποίων τα έργα αγόρασε η παλαιότερη τράπεζα της χώρας παραβρέθηκαν στην εκδήλωση επιβράβευσής τους και τα εγκαίνια της σχετικής έκθεσης, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι για την τιμή.
Πρόκειται για τους (αλφαβητικά):
Αβόρα Έµι, Αλαβάνου Λουκία, Βασμουλάκη Αλέξανδρο, Βρατσάνου Μυρτώ, Ευσταθίου Ειρήνη, Κάττου Λητώ, Κοτρέτσος Γεωργία, Κουμιανάκη Χρυσάνθη, Μπέλλου Ράνια, Μώρη Πέτρο, Πολυχρονίδη Λυσίμαχο, Προδρομίδη Θοδωρή, Σπύρου Έφη, Στρούζα Στεφανία-Ανδριανή και Τουλιάτου Ίριδα.
Στην ομιλία του στην τελετή εγκαινίων της έκθεσης, ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, κ. Λεωνίδας Φραγκιαδάκης, συνεχάρη τους νέους καλλιτέχνες των οποίων τα έργα επιλέχθηκαν, τονίζοντας τη μακρά παράδοση της τράπεζας στη στήριξη του πολιτισμού και των τεχνών.
"Την υποστήριξη που παραδοσιακά η Εθνική έχει στην κοινωνία και στην τέχνη, την εκφράζουμε σήμερα, με αφορμή τα 175 χρόνια λειτουργίας της τράπεζας.
Εύχομαι όταν θα γιορτάσουμε τα 275 χρόνια της τράπεζας, εσείς να είστε οι καλλιτέχνες οι οποίοι θα έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους και θα θεωρούνται τότε οι στιβαρές αξίες της ελληνικής τέχνης", ανέφερε απευθυνόμενος στους τιμώμενους καλλιτέχνες ο κ. Φραγκιαδάκης.
Τα επιλεχθέντα έργα καλύπτουν διάφορες εκφράσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας, από τη ζωγραφική έως τα video και θα εµπλουτίζουν πλέον την πλούσια καλλιτεχνική συλλογή της Εθνικής Τράπεζας, η οποία, όπως υπογράμμισε ο κ. Φραγκιαδάκης, αποκτήθηκε διαχρονικά μέσω στήριξης νέων καλλιτεχνών οι οποίοι αναγνωρίστηκαν αργότερα ως κορυφαία ονόματα της τέχνης.
Η Εθνική Τράπεζα είναι ένας από τους πρώτους οργανισμούς που συγκρότησαν συλλογή έργων τέχνης και καθιέρωσε, παράλληλα µε την τραπεζική της δραστηριότητα, παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικά και πολιτιστικά.
Στο κείμενο με το οποίο προλογίζουν τον κατάλογο της έκθεσης, την επιμέλεια της οποίας έχει η Δρ Όλγα Μεντζαφού-Πολύζου, ο κ. Φραγκιαδάκης και ο πρόεδρος του ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας, κ. Παναγιώτης Θωμόπουλος, δεσμεύονται ότι "η Εθνική Τράπεζα θα συνεχίζει να στέκεται αρωγός στην ανάδειξη του ανεκτίμητου πολιτιστικού κεφαλαίου που έχει η χώρα µας, µε έμφαση στη στήριξη και ανάδειξη της νέας καλλιτεχνικής δημιουργίας, των ανθρώπων και των φορέων της".
Τα έργα της έκθεσης "15 Νέοι Καλλιτέχνες για τα 175 Χρόνια της Εθνικής Τράπεζας"
Όνειρα μηχανικών διαμερισμάτων (2016)
Έχοντας το Αθηναϊκό τοπίο ως κύριο θέµα του, το έργο "Όνειρα µηχανικών διαµερισµάτων" δεν στοχεύει µόνο στην απεικόνιση των κλασσικών µπαλκονιών µίας κοινής πολυκατοικίας αλλά διερωτάται για τις σιωπηλές φιλοδοξίες και τα κερδισµένα ή χαµένα όνειρά των κατοίκων της. Η χρωµατική γκάµα και οι λαζούρες καθώς και η χρήση του φωτός δηµιουργούν ένα χάσµα ανάµεσα στην πραγµατικότητα και τη φαντασία, αφήνοντας µία ακτίδα ελπίδας να περάσει µέσα από την τετριµµένη καθηµερινότητα. - Έµι Αβόρα.
Geppetto's clocks (2005)
Στο "Geppetto's Clocks" βλέπουµε µία συνηθισµένη οικογενειακή φωτογραφία να µεταµορφώνεται σταδιακά. ∆ύο ηλικιωµένοι µένουν σ΄ ένα µπανάλ δωµάτιο, γεµάτο αδιάφορα έπιπλα και ενθύµια. Οι χτύποι των ρολογιών εισάγουν ζωντανές µορφές, οι οποίες έχουν αντληθεί από τον Πινόκιο του Disney. Τα ρολόγια είναι τα τρία ρολόγια από το σπίτι του Τζεπέτο, όπου το κάθε ρολόι κτυπάει µε µία παράδοξη ενορχήστρωση προσώπων: µία γυναίκα τις βρέχει σ' ένα µωρό, κάποιος πυροβολεί µε αεροβόλο, κι ένας άντρας προσπαθεί να κόψει το κεφάλι µίας γαλοπούλας. Επαναλαµβάνονται ξανά και ξανά, κάνοντας µας να αναρωτηθούµε τι σχέση µπορούν να έχουν µε το ηλικιωµένο ζευγάρι της φωτογραφίας. Μήπως τα γηρατειά µετατρέπονται σε κάποιες µονάχα µινιµαλιστικές σκηνές της παιδικής ηλικίας; Καθώς η οθόνη µαυρίζει βαθµιαία, και το µόνο που φαίνεται είναι οι κινούµενες σεκάνς, η συµβολική διάσταση του χρόνου αρχίζει να εξατµίζεται: αντ' αυτού ο χρόνος και η θνησιµότητα, η επανάληψη και η βία µοιάζουν να συνδέονται µ΄ έναν αναπόσπαστο δεσµό. - Darian Leader, Tεχνοκριτικός, συγγραφέας και ψυχαναλυτής.
Οι φίλοι (2016)
Το παρόν έργο είναι µέρος της σειράς µε τίτλο "The Development of Curiosity" η οποία ερευνά τη σχέση µεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης. - Αλέξανδρος Βασµουλάκης.
My own private psycho (2016), (τρίπτυχο)
Η σειρά σχεδίων διαπραγµατεύεται την έννοια της µίµησης µε σκοπό την κατανόηση, µε αφετηρία την ποπ κουλτούρα, όπως αυτή εκφράζεται στον κινηµατογράφο. Τα σχέδια απεικονίζουν σκηνές από ταινίες και το remake τους, όπου αυτές ταυτίζονται και αγγίζουν τα όρια της "αντιγραφής". ∆ηµιουργείται µία τρίτη, ενδιάµεση εικόνα, χωρίς να ακυρώνονται οι αρχικές δύο. Με αναφορές στην τέχνη της οικειοποίησης του ‘90, αλλά και νέες µόδες οικειοποίησης και επεξεργασίας προ-υπάρχοντος υλικού µε βίντεο στο YouTube, µε τη σειρά µου ως καλλιτέχνης, σχεδιάζω κι έτσι οικειοποιούµαι τις εικόνες, διαλέγοντας το στυλό ως εργαλείο διαµεσολάβησης. - Μυρτώ Βρατσάνου.
We Are Not (Just) an Image on T.V. (2013)
Τα έργα έχουν αφετηρία τη δηµιουργία αρχείων πρωτογενούς αρχειακού υλικού, σε συνδυασµό µε υλικό που συλλέγω από τις περιηγήσεις µου στο αστικό τοπίο, µε στόχο την εκ νέου αφήγηση ελάσσονων ιστοριογραφιών. Με την χρήση αρχειακού υλικού επιδιώκω να εξετάσω διαύλους εξερεύνησης του τρόπου µε τον οποίο υπάρχουσες εικόνες µπορούν να µεταδώσουν καταστάσεις, πέρα από τα αυστηρά όρια της ειδησεογραφίας και της ιστορίας, και του τρόπου µε τον οποίο οι µικρές αυτές ιστοριογραφίες είναι αποτυπωµένες στο αστικό τοπίο, εκτελώντας έτσι µία ανεπίσηµη, ιδιόµορφη και ανθρωποκεντρική αρχαιολογία του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος. - Ειρήνη Ευσταθίου.
Suns (2016), (δίπτυχο)
Κατοικώντας τον µεταιχµιακό χώρο µεταξύ γλυπτικής και ζωγραφικής διαχείρισης, το έργο Suns αποτελείται από δύο επιτοίχια χάλκινα κυκλικά σχήµατα, διαµέτρου 100 εκ. το καθένα. Οι επίπεδες χάλκινες επιφάνειες υποβάλλονται σε θερµοχηµική επεξεργασία, αξιοποιώντας τις φυσικές ιδιότητες του µετάλλου και µετασχηµατίζοντάς τες µέσα από τόσο αφαιρετικές, όσο και αλληγορικές χειρονοµίες σε κοσµικά σώµατα ή πολιτισµικά σηµεία. Με άλλα λόγια, σε εδάφη δυνητικών περιπλανήσεων και επικοινωνίας, τοπία όπου ξεδιπλώνονται διαλεκτικές σχέσεις µεταξύ υλικών εκφάνσεων της ενέργειας, του πολιτισµού και της οικονοµίας. - Λητώ Κάττου.
Being seeing by another is the truth of seeing the other (2011)
Aφετηρία του έργου ήταν η λήψη ενός θεατή, ενώ κοίταζε τη φωτογραφία του Thomas Struth µε τίτλο “Art Institute of Chicago ΙΙ, το Σικάγο, το 1990”, στη σύγχρονη πτέρυγα του AIC. Η κυρία – θεατής επίσης στη φωτογραφία Thomas Struth κοιτάζει του Gustave Caillebotte το έργο µε τίτλο “Street Paris: Rainy Day”, το οποίο επίσης είναι έργο της συλλογής του Μουσείου αλλά σε διαφορετική πτέρυγα. Εκείνη η πρώτη φωτογραφία που τυπώθηκε περίπου το ίδιο µέγεθος όπως του Struth, εκτέθηκε στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. Όταν η δεύτερη φωτογραφία τραβήχτηκε µε ένα πρόσθετο ζευγάρι θεατών, τυπώθηκε και περαιτέρω εκτέθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από το έργο µου συνεχώς ερευνώ και επιχειρώ µια νέα τοµή και κριτική πάνω στο κατασκεύασµα του βλέπειν, µέσω µιας προσέγγισης άναρχης και απελευθερωµένης, ώστε να υπογραµµίσω ότι το θεωρείν είναι in-situ και αποτελεί µια αδιάρρηκτη σχέση διαδικασίας ανάγνωσης του έργου. - Γεωργία Κοτρέτσος.
Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο (2012)
Στο έργο Νυχτερινό τοπίο στον Εθνικό Κήπο προτείνονται δυνητικές πραγµατικότητες και εν δυνάµει χώροι. Προκαλώ µια συσσώρευση και συµπίεση του χώρου και του χρόνου, του βιώµατος και της ανάµνησής µου σε µια εικόνα. Πιο συγκεκριµένα προσανατολίζω το ενδιαφέρον µου στον κήπο και τον ερευνώ ως πέρασµα- άνοιγµα µέσα στην πόλη αλλά και ως χώρο στάσης και αναψυχής. Παρατηρώ τα στοιχεία της δοµής και τη χρήση του. Μελετώ τον χώρο, όχι σαν κάτι αυτόνοµο, αλλά σε συνάρτηση µε τις σχέσεις που παράγονται σε αυτόν και που τελικά τον παράγουν. Μ' ενδιαφέρει ο περίπατος, η περιπλάνηση και η θέαση ως µια διαδικασία κατανόησης, οικειοποίησης και σε συνέχεια συνδιαµόρφωσης του χώρου. ∆ιαγράφω µια πορεία, κατά την οποία συλλέγω εικόνες, τις επεξεργάζοµαι, τις σχεδιάζω, τις αποδοµώ και ανακατασκευάζω. Όπως κατά την περιπλάνηση το υποκείµενο επινοεί και ανακατασκευάζει το χώρο, έτσι και εδώ διαλύω την εικόνα και δηµιουργώ µια νέα δοµή από αυτήν. Τελικά διηγούµαι την ανάµνηση του χώρου, η οποία είναι ένα νέο κατασκεύασµα. Κάθε φορά που ανακαλείται επαναλαµβάνεται και αναδοµείται διαφορετικά. - Χρυσάνθη Κουµιανάκη.
Days of Childhood (2016)
Το έργο, είναι η απεικόνιση της σχολής µόδας της Σµύρνης σε µορφή σχεδίου µε µολύβι επάνω σε µια σύνθεση από πολύχρωµα γιαπωνέζικα χαρτιά. Η ποικιλία στην πυκνότητα του χρώµατος του χαρτιού, µου επιτρέπει να σκαλίζω το φως και να παίζω µε την διαφάνεια του υλικού. Σε γενικότερο πλαίσιο, το κεντρικό αντικείµενο της έµπνευσής µου και ως εκ τούτου της δηµιουργίας του "Days of Childhood" είναι ένα ηµερολόγιο, ενός άνδρα συγγραφέα, όπου καταγράφει (µεταξύ 1950 και 1952) ερωτικά ποιήµατα και γραπτά, όλα αφιερωµένα στην πρώτη του παιδική αγάπη (έχασαν ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και ξαναβρέθηκαν 35 χρόνια µετά).Θέτοντας ως στόχο την ανάπλαση του κόσµου που περιβάλλει τον πρωταγωνιστή, οπτικοποιώ τα γεγονότα, τους χαρακτήρες και τις στιγµές της ζωής του. Ανακατασκευάζοντας αυτές τις στιγµές, τους φέρνω στη ζωή µέσα από µια σειρά τεχνικά εκλεπτυσµένων σχεδίων, ένα από το οποία είναι το "Days of Childhood". - Ράνια Μπέλλου.
Snake Eater (Illissos) (2015)
Το έργο Snake Eater (Ilissos) αποτελεί µέρος µιας γλυπτικής ενότητας που διαπραγµατεύεται έννοιες εργασίας και οικονοµίας, σχέσεις δοµικότητας και διακόσµησης, αφαίρεσης και αναπαράστασης. Σχεδιαστικές αποτυπώσεις επιδαπέδιων ψηφιδωτών, προερχόµενων από διαφορετικές αρχαιολογικές περιόδους και περιοχές γύρω από την Μεσόγειο, εκτυπώνονται ψηφιακά πάνω σε µαύρο µονωτικό λάστιχο. Οι συνθέσεις ανακατασκευάζονται µερικώς από µαρµάρινες ψηφίδες, επανασυνδέοντας τα διαγραµµατικά µοτίβα της ψηφοθέτησης µε τις υλικές και χειρωνακτικές πτυχές των αρχαίων ευρηµάτων στα οποία αναφέρονται. Οι επιφάνειες συνδέονται πάνω σε ατσάλινες κατασκευές ενισχύσεως σκυροδέµατος, δοµικές µορφές που συγκροτούν µια µεταβατική χρονική συνθήκη: ένα τοπίο µεταξύ ερείπωσης και εξέλιξης, µνήµης και προόδου. - Πέτρος Μώρης.
Eye on the money III (2016)
Το κύριο αισθητήριο σύστηµα στον άνθρωπο είναι η όραση. Το 40% των αισθητήριων συνδέσεων στο φλοιό του εγκεφάλου ανήκει σε αυτό το σύστηµα, γεγονός που αποδεικνύει ότι κρίνουµε τις καταστάσεις στο περιβάλλον µας κυρίως βάσει οπτικών ερεθισµάτων. Τα χαρτονοµίσµατα είναι προϊόντα της τέχνης της χαρακτικής και κάποια από αυτά είναι πραγµατικά αριστουργήµατα. Σπουδαίοι Έλληνες χαράκτες όπως οι Φώτης Μαστιχιάδης, Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Γεώργιος Βελισσαρίδης και άλλοι παρήγαν έργα τα οποία, ενώ κυκλοφορούσαν παντού, περνούσαν εν πολλοίς απαρατήρητα. Παρότι µεταχειριζόµαστε χαρτονοµίσµατα σχεδόν καθηµερινά, σπάνια τα εξετάζουµε ως αντικείµενα (εκτός αν έχουµε αµφιβολίες για τη γνησιότητά τους) και ακόµη σπανιότερα θαυµάζουµε την οµορφιά και την αισθητική τους. Η δραχµή ως εθνικό νόµισµα καταργήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2002. Στα ελληνικά χαρτονοµίσµατα εµφανίζονταν συνήθως µορφές από την αρχαιότητα (ιστορικές ή µυθικές) καθώς και πρόσωπα που έδρασαν µε κάποιον τρόπο στην επανάσταση του 1821. Στα τραπεζογραµµάτια του νοµίσµατος που αντικατέστησε τη δραχµή δεν απεικονίζονται πρόσωπα. Τα "απρόσωπα" αυτά χαρτονοµίσµατα φέρουν στις όψεις τους ανύπαρκτες αρχιτεκτονικές δοµές και αποτελούν δείγµατα πολιτισµικής οµογενοποίησης και πολιτικής ορθότητας. Η νοσταλγία που αισθάνεται µια µερίδα του εγχώριου πληθυσµού σχετικά µε τη δραχµή ίσως να µην οφείλεται µόνο σε πολιτικές πεποιθήσεις ή ιδεολογικούς προσανατολισµούς. Αυτή η νοσταλγία θα µπορούσε δυνητικά να αποδοθεί εν µέρει και στην έλλειψη ταύτισης µε το νέο αντικείµενο. Στην απώλεια της εσωτερικής εµπιστοσύνης που κάποτε µπορούσε κάποιος να αισθανθεί κοιτώντας στα "µάτια" τα χρήµατα που κρατούσε στα χέρια του. - Λυσίµαχος Πολυχρονίδης.
Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος (2013)
Το έργο "Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος" είναι ένας σύντοµος κινηµατογραφικός στοχασµός στην καλλιτεχνική και πνευµατική δηµιουργία και την σχέση της µε την ιστορία και την πολιτική, υπό το φως του µοντερνισµού της ποίησης του Καβάφη –την "εκτοπισµένη ιστορικότητα της µορφής, όπου το αχρονικό συγκρούεται µε το ιστορικό". Το έργο παράχθηκε µετά από ανάθεση του Ιδρύµατος Ωνάση και του Αρχείου Καβάφη για την έκθεση “Εικαστικοί ∆ιάλογοι 2013” µε την υποστήριξη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας, του Μουσείου Μπενάκη και του Νοµισµατικού Μουσείου. - Θοδωρής Προδροµίδης.
Flight and Fight (2016)
Όταν προ-βιοµηχανικά ο άνθρωπος δοµούσε, χρησιµοποιούσε υλικά τα οποία έβρισκε διαθέσιµα στο περιβάλλον του. Με αναφορά αυτή την πρακτική αλλά και την προσωπική συνθήκη συνεχών αποδηµήσεων για πολλά χρόνια όπως και την κοινωνική συνθήκη (αυξανόµενη µετακίνηση πληθυσµών µεταναστών / προσφύγων / εργατών), µε τα απόβλητα µίας πλέον βιοµηχανικής κοινωνίας, κατασκευάζω µία σειρά πλεκτών υφαντών. Τα υφαντά υφαίνονται µε κορεσµένες λάµπες φθορίου και ιµάντες πρόσδεσης. Αυτά αιωρούνται έξω από την όποια δοµή υποστήριξης (όπως τα υφαντά των αρχαίων καταλυµάτων κατά τον αρχιτέκτονα Semper) δηµιουργώντας εν δυνάµει ένα νέο περίβληµα, έναν νέο χώρο κατοίκησης όπου το έξω και το έσω συνυπάρχουν, η κίνηση εµπεριέχει την στάση και αντίστροφα. - Έφη Σπύρου.
Medea (2013)
Το έργο εµπνέεται από 2 ταξίδια που έχουν ως σηµείο συνάντησής τους τον Ελλαδικό χώρο: το ταξίδι των µοντερνιστών στην Αθήνα για το συνέδριο του CIAM (Congres Internationaux dΆArchitecture Moderne) το 1933 και αυτό της "Μήδειας" του Ευριπίδη, όπως παρουσιάζεται στην ταινία του 1969 από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Το έργο αποτελείται από έναν οπτικό κώδικα σε ύφασµα που προκύπτει από την επανάληψη της λέξης "Μήδεια" όπως αυτή εµφανίζεται στην αφίσα της οµώνυµης ταινίας του 1969. Το έργο ενσωµατώνει την έννοια της γεωµετρικής αφαίρεσης εµπνευσµένη τόσο από την αρχαιοελληνική µορφή της όσο και από την ευρωπαϊκή avant-garde των αρχών του 20ού αιώνα. Αποτελεί µία αναφορά στην ελληνική νεοτερικότητα όπως αυτή στοιχειοθετείται από τη συνάντηση µεταξύ ενός αρχαϊκού παρελθόντος και της ερµηνείας του από το κίνηµα του μοντερνισµού. - Στεφανία Ανδριανή Στρούζα.
Αίθρια (2016)
Σε συνέχεια της πρακτικής µου, το έργο Αίθρια χρησιµοποιεί ως βάση, φωτογραφικές αναπαραγωγές των καταστηµάτων της Εθνικής Τράπεζας, από το αρχείο του περιοδικού Αρχιτεκτονική, 1966 και το εκτενές αφιέρωµά του στα 125 χρόνια της Εθνικής Τράπεζας. Παραβάλλεται αρχειακό υλικό, σηµειώσεις και εικόνες γνωστών έργων σε έναν πειραµατισµό πάνω στη "διαφάνεια" της πλαστικής και της αρχιτεκτονικής έκφρασης. Οι χώροι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σε µια ήρεµη συνέχεια µέχρι να εκµηδενίσουν τους διαχωριστικούς τοίχους και να επιτρέψουν στο επίπεδο να αναπτυχθεί, µεταφέροντας το µήνυµα της διαύγειας και της καθαρότητας. - Ίρις Τουλιάτου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών