Η ανεργία στην Ελλαδα έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, με πάνω από 1,3 εκατομμύρια να είναι άνεργοι
Μήπως οι Ευρωπαίοι δανειστές θέλουν την ανεργία στην Ελλάδα να αυξάνεται;
Μήπως τελικά δεν θέλουν να μειωθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι στη χώρα που έχουν επιβάλει σκληρή λιτότητα;
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει ο καθηγητής Δημήτρης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Levy Economics Institute του Bard College σε άρθρο του στη Huffington Post, στο οποίο και θίγει τις ανύπαρκτες προσπάθειες μείωσης της ανεργίας.
Η ανεργία στην Ελλαδα έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, με πάνω από 1,3 εκατομμύρια να είναι άνεργοι.
Η απασχόληση έχει καταρρεύσει στο πλαίσιο των μέτρων που απαιτούνται από το "τρίο των δανειστών", και στα οποία συναίνεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Και παρά την επιστροφή της χώρας στην αγορά ομολόγων, η κρίση στην πραγματικότητα αυξάνεται.
Η Ελλάδα έχει γίνει ένα πρότυπο για το πώς ένα πρόγραμμα λιτότητας συνθλίβει το εργατικό δυναμικό.
Από τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, η ανεργία έχει αναδειχθεί ως η βασικότερη πρόκληση για την Ελλάδα.
Υπάρχει μια λύση που θα πρέπει να είναι στην κορυφή της ατζέντας των συνομιλιών κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου.
Η πρώτη απάντηση θα πρέπει να είναι ένα πρόγραμμα δημόσιας εγγύησης των θέσεων εργασίας.
Είναι μια στρατηγική με ιστορικά επιτυχή αποτελέσματα.
Δυστυχώς η άποψη της ΕΕ βασίζεται στην πεποίθηση ότι όσο αυξάνεται η ανάπτυξη, οι επιχειρήσεις θα προσλαμβάνουν εργαζόμενους.
Αυτή η άποψη είναι μια φαντασίωση.
Γιατί;
Η σχέση μεταξύ ανάπτυξης ΑΕΠ και αύξησης της απασχόλησης έχει μειωθεί εδώ και δεκαετίες.
Η απλή αριθμητική και λογική μας λέει, επίσης, ότι θα ήταν αδύνατο για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν την τρομερή συρρίκνωση του ΑΕΠ.
Αντιθέτως οι εταιρείες προσπαθούν να διατηρήσουν τον αριθμό των υπαλλήλων τους στο ελάχιστο.
Δεν είναι ακόμη σε θέση να επιλύσουν ένα εθνικό έλλειμμα θέσεων εργασίας.
Ακόμη και στο καλύτερο σενάριο ανάπτυξης, της διακοπής της λιτότητας και της οικονομικής ανάκαμψης, για να μειωθεί η ανεργία σε φυσιολογικά επίπεδα, η Ελλάδα θα χρειαστεί πάνω από μια δεκαετία πριν από την απασχόληση επιστρέψει στα προ της κρίσης επίπεδα.
Υπό αυτά τα δεδομένα, ο κ. Παπαδημητρίου παραπέμπει σε μελέτη της ερευνήτριας Ράνιας Αντωνοπούλου του Levy Economics Institute για τη δημιουργία άμεσων θέσεων εργασίας.
Η μελέτη εκτιμά ότι εάν η Ελλάδα είχε θεσπίσει ένα ευρύ πρόγραμμα για την απασχόληση το 2012, σε τομείς όπως οι πληροφορική, υποδομές, περιβάλλον, κοινωνικές υπηρεσίες, εκπαίδευση και πολιτισμό, τότε τα αποτελέσματα θα ήταν εντυπωσιακά.
Η προσομοίωση του μοντέλου της Αντωνοπούλου, σε μέτρια επίπεδα θα δημιουργούσε περί τις 300 χιλ. θέσεις εργασίας στο Δημόσιο.
Αυτές οι κυβερνητικές θέσεις θα τροφοδοτήσουν τη δημιουργία πρόσθετων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η ανεργία θα μειωνόταν κατά περίπου 30% και το ΑΕΠ θα αυξανόταν κατά 4% περίπου.
Το κόστος του προγράμματος θα έφτανε τα 4,5 δισ. ευρώ, ποσό που θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από την Ε.Ε.
Παρόμοια προγράμματα έχουν αποδώσει σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Κορέας (στη δεκαετία του '90), της Κίνας, της Ινδονησίας, της Χιλής, της Νότιας Αφρικής, και πιο πίσω στο χρόνο, των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το συμπέρασμα αυτής της μελέτης είναι ότι οι διεθνείς δανειστές και τα πακέτα «διάσωσης», έχουν αποδειχτεί καταστροφικά και ουχί σωτήρια.
Αντ 'αυτού, το επίτευγμά τους ήταν να κοινωνικοποιήσουν το χρέος της κυβέρνησης, καταλήγει ο κ. Παπδημητρίου.
www.bankingnews.gr
Μήπως τελικά δεν θέλουν να μειωθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι στη χώρα που έχουν επιβάλει σκληρή λιτότητα;
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει ο καθηγητής Δημήτρης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Levy Economics Institute του Bard College σε άρθρο του στη Huffington Post, στο οποίο και θίγει τις ανύπαρκτες προσπάθειες μείωσης της ανεργίας.
Η ανεργία στην Ελλαδα έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, με πάνω από 1,3 εκατομμύρια να είναι άνεργοι.
Η απασχόληση έχει καταρρεύσει στο πλαίσιο των μέτρων που απαιτούνται από το "τρίο των δανειστών", και στα οποία συναίνεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Και παρά την επιστροφή της χώρας στην αγορά ομολόγων, η κρίση στην πραγματικότητα αυξάνεται.
Η Ελλάδα έχει γίνει ένα πρότυπο για το πώς ένα πρόγραμμα λιτότητας συνθλίβει το εργατικό δυναμικό.
Από τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, η ανεργία έχει αναδειχθεί ως η βασικότερη πρόκληση για την Ελλάδα.
Υπάρχει μια λύση που θα πρέπει να είναι στην κορυφή της ατζέντας των συνομιλιών κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου.
Η πρώτη απάντηση θα πρέπει να είναι ένα πρόγραμμα δημόσιας εγγύησης των θέσεων εργασίας.
Είναι μια στρατηγική με ιστορικά επιτυχή αποτελέσματα.
Δυστυχώς η άποψη της ΕΕ βασίζεται στην πεποίθηση ότι όσο αυξάνεται η ανάπτυξη, οι επιχειρήσεις θα προσλαμβάνουν εργαζόμενους.
Αυτή η άποψη είναι μια φαντασίωση.
Γιατί;
Η σχέση μεταξύ ανάπτυξης ΑΕΠ και αύξησης της απασχόλησης έχει μειωθεί εδώ και δεκαετίες.
Η απλή αριθμητική και λογική μας λέει, επίσης, ότι θα ήταν αδύνατο για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν την τρομερή συρρίκνωση του ΑΕΠ.
Αντιθέτως οι εταιρείες προσπαθούν να διατηρήσουν τον αριθμό των υπαλλήλων τους στο ελάχιστο.
Δεν είναι ακόμη σε θέση να επιλύσουν ένα εθνικό έλλειμμα θέσεων εργασίας.
Ακόμη και στο καλύτερο σενάριο ανάπτυξης, της διακοπής της λιτότητας και της οικονομικής ανάκαμψης, για να μειωθεί η ανεργία σε φυσιολογικά επίπεδα, η Ελλάδα θα χρειαστεί πάνω από μια δεκαετία πριν από την απασχόληση επιστρέψει στα προ της κρίσης επίπεδα.
Υπό αυτά τα δεδομένα, ο κ. Παπαδημητρίου παραπέμπει σε μελέτη της ερευνήτριας Ράνιας Αντωνοπούλου του Levy Economics Institute για τη δημιουργία άμεσων θέσεων εργασίας.
Η μελέτη εκτιμά ότι εάν η Ελλάδα είχε θεσπίσει ένα ευρύ πρόγραμμα για την απασχόληση το 2012, σε τομείς όπως οι πληροφορική, υποδομές, περιβάλλον, κοινωνικές υπηρεσίες, εκπαίδευση και πολιτισμό, τότε τα αποτελέσματα θα ήταν εντυπωσιακά.
Η προσομοίωση του μοντέλου της Αντωνοπούλου, σε μέτρια επίπεδα θα δημιουργούσε περί τις 300 χιλ. θέσεις εργασίας στο Δημόσιο.
Αυτές οι κυβερνητικές θέσεις θα τροφοδοτήσουν τη δημιουργία πρόσθετων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η ανεργία θα μειωνόταν κατά περίπου 30% και το ΑΕΠ θα αυξανόταν κατά 4% περίπου.
Το κόστος του προγράμματος θα έφτανε τα 4,5 δισ. ευρώ, ποσό που θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από την Ε.Ε.
Παρόμοια προγράμματα έχουν αποδώσει σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Κορέας (στη δεκαετία του '90), της Κίνας, της Ινδονησίας, της Χιλής, της Νότιας Αφρικής, και πιο πίσω στο χρόνο, των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το συμπέρασμα αυτής της μελέτης είναι ότι οι διεθνείς δανειστές και τα πακέτα «διάσωσης», έχουν αποδειχτεί καταστροφικά και ουχί σωτήρια.
Αντ 'αυτού, το επίτευγμά τους ήταν να κοινωνικοποιήσουν το χρέος της κυβέρνησης, καταλήγει ο κ. Παπδημητρίου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών