Το σημερινό διεθνές πρότυπο του απλού κανόνα της πλειοψηφίας είναι, όπως μόλις είδαμε στην Βρετανία, μια φόρμουλα για το χάος.
Η πραγματική τρέλα των ηγετών του Ηνωμένου Βασιλείου να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν ότι τόλμησαν να ρωτήσουν το λαό τους, να σταθμίσουν τα οφέλη από την ένταξη στην ΕΕ ενάντια στις πιέσεις της μετανάστευσης.
Ήταν η παράλογα χαμηλή γραμμή για την έξοδο, που απαιτούσε μόνο μια απλή πλειοψηφία.
Στην Βρετανία ψήφισε το 70% αυτό σημαίνει ότι η εκστρατεία για το Brexit κέρδισε με μόνο 36% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων αναφέρει ο Kenneth Rogoff, καθηγητής Οικονομικών και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και πρώην στέλεχος της Deutsche bank.
Αυτό δεν είναι δημοκρατία είναι ρώσικη ρουλέτα για τις δημοκρατίες.
Μήπως το δημοψήφισμα πρέπει να επαναληφθεί μετά από ένα χρόνο για να είναι σίγουροι οι βρετανοί;
Όχι
Μήπως πρέπει να υπάρξει πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο για τη στήριξη Brexit;
Προφανώς όχι.
Μήπως οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου ξέρουν πραγματικά τι ψήφισαν;
Με τίποτα.
Πράγματι, κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα για τις συνέπειες, τόσο για το Ηνωμένο Βασίλειο στο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα, ή για την επίδραση στην εσωτερική πολιτική σταθερότητα. Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να είναι μια όμορφη εικόνα.
Οι πολίτες της Δύσης είναι ευλογημένοι να ζουν σε μια εποχή ειρήνης:
Οι μεταβαλλόμενες συνθήκες και οι προτεραιότητες μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, αντί των εμφυλίων πολέμων.
Αλλά τι, ακριβώς, είναι μια δίκαιη, δημοκρατική διαδικασία;
Είναι αρκετό το 52% για να αποχωρήσει η Βρετανία μια βροχερή μέρα από την ΕΕ;
H Βρετανία δεν ήταν η πρώτη που πραγματοποίησε δημοψήφισμα.
Το 2014 ήταν η Σκωτία και το Κεμπέκ το 1995 και πολλοί άλλοι.
Όμως, μέχρι σήμερα, ο κύλινδρος του όπλου ποτέ δεν σταμάτησε στην σφαίρα.
Τώρα που το όπλο πυροδότησε είναι καιρός να επανεξετάσουμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η ιδέα ότι με κάποιο τρόπο κάθε απόφαση που θα ληφθεί οποτεδήποτε από την πλειοψηφίας είναι κατ 'ανάγκην "δημοκρατική διαδικασία" είναι μια διαστροφή του όρου.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες έχουν εξελιχθεί τα συστήματα ελέγχων και ισορροπιών για να προστατεύουν τα συμφέροντα των μειονοτήτων και να αποτρέπονται αποφάσεις με καταστροφικές συνέπειες.
Γι 'αυτό θεσπίζοντας, ας πούμε, μια συνταγματική τροποποίηση να απαιτούνται πολλά νέα κριτήρια και όχι μια απόφαση πλειοψηφίας, π.χ. για να αλλάξουμε ένα νόμο.
Η απόφαση για το Brexit ήταν δημοκρατική αλλά κανείς δεν ξέρει τις συνέπειες.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι, στην πράξη, οι περισσότερες χώρες απαιτούν μια «ενισχυμένη πλειοψηφία» όχι μόνο το 51%.
Δεν θα πω να είναι το 60% αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια καθαρή πλειοψηφία.
Μια χώρα δεν θα πρέπει να προβαίνει σε ουσιαστικές, μη αναστρέψιμες αλλαγές βασιζόμενη σε μια μειοψηφία που συγκυριακά μπορεί να κερδίσει.
Ακόμη και αν η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου δεν εγκλωβιστεί σε ύφεση μετά το δημοψήφισμα (η πτώση της λίρας αποτελεί μηχανισμό αντιστάθμισης των κινδύνων για την βρετανική οικονομία), η αναταραχή είναι αναπόφευκτη.
Από τους αρχαίους χρόνους, οι φιλόσοφοι προσπάθησαν να επινοήσουν συστήματα για να προσπαθήσουν να εξισορροπήσουν τις δυνάμεις του κανόνα της πλειοψηφίας έναντι της ανάγκης να εξασφαλιστεί ότι μια κρίσιμη απόφαση δεν θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Στην Αρχαία Σπάρτη στις συνελεύσεις των πολιτών, ψήφιζαν δια βοής.
Οι άνθρωποι τότε δήλωσαν με την φωνή τους τι επιθυμούσαν και η δύναμη της φωνής που υπερτερούσε νικούσε.
Ήταν ατελής μέθοδος αλλά ίσως καλύτερη από ό, τι ακριβώς συνέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η πόλης κράτος Αθήνα, είχε εφαρμόσει το πιο αγνό ιστορικό παράδειγμα δημοκρατίας.
Ισότητα στην ψήφο μόνο στους άντρες.
Τελικά, όμως, μετά από κάποιες καταστροφικές αποφάσεις των πολέμων, οι Αθηναίοι είδαν την ανάγκη να δοθεί περισσότερη εξουσία σε ανεξάρτητους φορείς.
Η ψηφοφορία του Ηνωμένου Βασιλείου έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη.
Το σημερινό διεθνές πρότυπο του απλού κανόνα της πλειοψηφίας είναι, όπως μόλις είδαμε στην Βρετανία, μια φόρμουλα για το χάος.
www.bankingnews.gr
Ήταν η παράλογα χαμηλή γραμμή για την έξοδο, που απαιτούσε μόνο μια απλή πλειοψηφία.
Στην Βρετανία ψήφισε το 70% αυτό σημαίνει ότι η εκστρατεία για το Brexit κέρδισε με μόνο 36% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων αναφέρει ο Kenneth Rogoff, καθηγητής Οικονομικών και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και πρώην στέλεχος της Deutsche bank.
Αυτό δεν είναι δημοκρατία είναι ρώσικη ρουλέτα για τις δημοκρατίες.
Μήπως το δημοψήφισμα πρέπει να επαναληφθεί μετά από ένα χρόνο για να είναι σίγουροι οι βρετανοί;
Όχι
Μήπως πρέπει να υπάρξει πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο για τη στήριξη Brexit;
Προφανώς όχι.
Μήπως οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου ξέρουν πραγματικά τι ψήφισαν;
Με τίποτα.
Πράγματι, κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα για τις συνέπειες, τόσο για το Ηνωμένο Βασίλειο στο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα, ή για την επίδραση στην εσωτερική πολιτική σταθερότητα. Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να είναι μια όμορφη εικόνα.
Οι πολίτες της Δύσης είναι ευλογημένοι να ζουν σε μια εποχή ειρήνης:
Οι μεταβαλλόμενες συνθήκες και οι προτεραιότητες μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, αντί των εμφυλίων πολέμων.
Αλλά τι, ακριβώς, είναι μια δίκαιη, δημοκρατική διαδικασία;
Είναι αρκετό το 52% για να αποχωρήσει η Βρετανία μια βροχερή μέρα από την ΕΕ;
H Βρετανία δεν ήταν η πρώτη που πραγματοποίησε δημοψήφισμα.
Το 2014 ήταν η Σκωτία και το Κεμπέκ το 1995 και πολλοί άλλοι.
Όμως, μέχρι σήμερα, ο κύλινδρος του όπλου ποτέ δεν σταμάτησε στην σφαίρα.
Τώρα που το όπλο πυροδότησε είναι καιρός να επανεξετάσουμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η ιδέα ότι με κάποιο τρόπο κάθε απόφαση που θα ληφθεί οποτεδήποτε από την πλειοψηφίας είναι κατ 'ανάγκην "δημοκρατική διαδικασία" είναι μια διαστροφή του όρου.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες έχουν εξελιχθεί τα συστήματα ελέγχων και ισορροπιών για να προστατεύουν τα συμφέροντα των μειονοτήτων και να αποτρέπονται αποφάσεις με καταστροφικές συνέπειες.
Γι 'αυτό θεσπίζοντας, ας πούμε, μια συνταγματική τροποποίηση να απαιτούνται πολλά νέα κριτήρια και όχι μια απόφαση πλειοψηφίας, π.χ. για να αλλάξουμε ένα νόμο.
Η απόφαση για το Brexit ήταν δημοκρατική αλλά κανείς δεν ξέρει τις συνέπειες.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι, στην πράξη, οι περισσότερες χώρες απαιτούν μια «ενισχυμένη πλειοψηφία» όχι μόνο το 51%.
Δεν θα πω να είναι το 60% αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια καθαρή πλειοψηφία.
Μια χώρα δεν θα πρέπει να προβαίνει σε ουσιαστικές, μη αναστρέψιμες αλλαγές βασιζόμενη σε μια μειοψηφία που συγκυριακά μπορεί να κερδίσει.
Ακόμη και αν η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου δεν εγκλωβιστεί σε ύφεση μετά το δημοψήφισμα (η πτώση της λίρας αποτελεί μηχανισμό αντιστάθμισης των κινδύνων για την βρετανική οικονομία), η αναταραχή είναι αναπόφευκτη.
Από τους αρχαίους χρόνους, οι φιλόσοφοι προσπάθησαν να επινοήσουν συστήματα για να προσπαθήσουν να εξισορροπήσουν τις δυνάμεις του κανόνα της πλειοψηφίας έναντι της ανάγκης να εξασφαλιστεί ότι μια κρίσιμη απόφαση δεν θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Στην Αρχαία Σπάρτη στις συνελεύσεις των πολιτών, ψήφιζαν δια βοής.
Οι άνθρωποι τότε δήλωσαν με την φωνή τους τι επιθυμούσαν και η δύναμη της φωνής που υπερτερούσε νικούσε.
Ήταν ατελής μέθοδος αλλά ίσως καλύτερη από ό, τι ακριβώς συνέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η πόλης κράτος Αθήνα, είχε εφαρμόσει το πιο αγνό ιστορικό παράδειγμα δημοκρατίας.
Ισότητα στην ψήφο μόνο στους άντρες.
Τελικά, όμως, μετά από κάποιες καταστροφικές αποφάσεις των πολέμων, οι Αθηναίοι είδαν την ανάγκη να δοθεί περισσότερη εξουσία σε ανεξάρτητους φορείς.
Η ψηφοφορία του Ηνωμένου Βασιλείου έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη.
Το σημερινό διεθνές πρότυπο του απλού κανόνα της πλειοψηφίας είναι, όπως μόλις είδαμε στην Βρετανία, μια φόρμουλα για το χάος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών