Το bail in των ιδιωτών επενδυτών είναι κατάλληλο για εφάπαξ αποτυχίες, φαίνεται να έχει αδυναμίες σε περίπτωση αποτυχίας μιας συστημικά σημαντικής μερίδας τραπεζών.
Σε μια ομολογουμένως – πολύ εύστοχη – προσέγγιση καταλήγει το think tank Bruegel το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το bail in που δημιουργήθηκε για να διασώσει τις κεφαλαιακά αδύναμες τράπεζες… μπορεί να σπείρει τον τραπεζικό πανικό.
Σε ειδική ανάλυση του το Bruegel αναφέρει τα εξής…
«Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης
και την επακόλουθη κρίση του ευρώ με επίκεντρο το χρέος οι δημοσιονομικοί πόροι σε ορισμένες χώρες φαίνεται ότι ήταν ανεπαρκής για την υποστήριξη του τραπεζικού συστήματος.
Αυτές οι χώρες χρειάζονται εξωτερική στήριξη για τη σταθεροποίηση των τραπεζικών συστημάτων τους και
της οικονομία τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως θα πρέπει να μετρηθεί και αποτιμηθεί το δημοσιονομικό κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των μεγάλων τραπεζών.
Με βάση τις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, εκτιμούμε ότι το κόστος για την ανακεφαλαιοποίηση μιας μεμονωμένης τράπεζας
ανέρχεται σε 4,5% του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων.
Π.χ. μια τράπεζα με 200 δισεκ. ευρώ ενεργητικό χρειάζεται 9 δισεκ. νέα κεφάλαια με αύξηση κεφαλαίου.
Κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής κρίσης, μια χώρα μπορεί να χρειαστεί να ανακεφαλαιοποιήσει έως 3 μεγάλες συστημικές τράπεζες.
Το Bruegel σε ένα σενάριο που λαμβάνει υποθέτει ότι η διάσωση από τους ιδιώτες επενδυτές δεν είναι πλήρως εφικτή κατά τη διάρκεια μιας συστημικής τραπεζικής κρίσης.
Τα εμπειρικά ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι μεγάλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και η Ιαπωνία, μπορεί να εξακολουθούν να παρέχουν δημοσιονομική ασφάλεια στις μεγάλες συστημικές τράπεζες τους.
Στη ζώνη του ευρώ οι δυνητικές δημοσιονομικές δαπάνες κατανέμονται άνισα και κυμαίνονται από 4 έως 12% του ΑΕΠ.
Για να αντιμετωπιστεί ο κατακερματισμός, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση απευθείας συστημικά σημαντικών τραπεζών εντός της τραπεζικής ένωσης, στην περίπτωση μιας σοβαρής συστημικής κρίσης.
Όμως η λύση αυτή είναι έσχατης ανάγκης καθώς η ΕΕ δημιούργησε το εργαλείο bail-in που χρησιμοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα ιδιωτικά κεφάλαια και όχι των φορολογουμένων πολιτών.
Ο στόχος του νέου καθεστώτος του bail-in της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να μειωθεί το κόστος των τραπεζικών διασώσεων
για τους φορολογούμενους.
Όμως ενώ το bail in των ιδιωτών επενδυτών είναι κατάλληλο για εφάπαξ αποτυχίες, φαίνεται να έχει αδυναμίες σε περίπτωση αποτυχίας μιας συστημικά σημαντικής μερίδας τραπεζών.
Υπάρχει ανησυχία ότι ένα bail in των μεγάλων τραπεζών θα μπορούσε να προκαλέσει χρηματοοικονομικό πανικό
Το bail in είναι το έσχατο εργαλείο εξυγίανσης και σταθεροποίησης των τραπεζών ως έσχατη λύση μετά από άλλα εργαλεία που προϋπήρξαν για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα (άρθρα 32 και 56, η Τράπεζα Ανάκτηση και την οδηγία Ανάλυση (BRRD), 2014/59 / ΕΕ)
Οι αδυναμίες….
Υπάρχει έλλειψη εμπειρίας στο χειρισμό μεγάλων πτωχεύσεων τραπεζών τόσο στο πλαίσιο της BRRD στην Ευρώπη και στο πλαίσιο του νόμου Dodd-Frank στις ΗΠΑ.
Εάν αποτύχει μια μεγάλη τράπεζα μπορεί να έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις (De Bandt και Hartmann, 2002).
Η μόλυνση μπορεί να εξαπλωθεί ταχύτατα λόγω των άμεσων χρηματοδοτικών δεσμών μεταξύ των τραπεζών (το λεγόμενο φαινόμενο του ντόμινο).
Ακόμη και αν οι ιδιώτες επενδυτές διασωθούν υπάρχει ακόμη η ανάγκη για την κυβέρνηση να διατηρήσει ένα σύστημα αντιμετώπισης μιας πλήρους συστημικής κρίσης (Schoenmaker, 2015).
Σε μια τέτοια συστημική κρίση, η κυβέρνηση μπορεί να χρειαστεί να προβεί στην ανακεφαλαιοποίηση απευθείας συστημικά σημαντικών τραπεζών.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ και της κρίσης χρέους διεθνώς αποδείχθηκε ότι οι πόροι για τη στήριξη των τραπεζικών συστημάτων ήταν ανεπαρκείς.
Οι χώρες χρειάστηκαν εξωτερική στήριξη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον ESM.
Με βάση την παρελθούσα εμπειρία το δημοσιονομικό κόστος των τραπεζικών κρίσεων 1970-2011 ήταν κατά μέσο όρο 4% του ΑΕΠ για τις προηγμένες χώρες.
Οι μεταγενέστερες αυξήσεις στο χρέος έφθασαν στο 21% του ΑΕΠ και οι απώλειες της παραγωγής 33% του ΑΕΠ ήταν πολλαπλάσια του άμεσου δημοσιονομικού κόστους κατά μέσο όρο.
Για τη ζώνη του ευρώ, πρόσφατα στοιχεία είναι ελαφρώς χειρότερα.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαπίστωσε ότι οι άμεσες δημοσιονομικές δαπάνες για την τραπεζική κρίση ήταν 4,8% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ
Το μέγεθος των τραπεζών διαδραματίζει καίριο ρόλο.
Οι ιρλανδικές τράπεζες αντιπροσώπευαν το 40% του ΑΕΠ, ενώ η δημόσια συνδρομή στις τράπεζες στη Γαλλία δεν υπερβαίνει το 1,4% του ΑΕΠ.
Οι 4 χώρες με το υψηλότερο κόστος ανακεφαλαιοποίησης (Ιρλανδία, Ελλάδα, Σλοβενία και η Κύπρος) χρειάστηκαν εξωτερική βοήθεια από το ΔΝΤ και η ΕΕ.
Το Βέλγιο και η Ισπανία με το κόστος ανακεφαλαιοποίησης περίπου στο 8% του ΑΕΠ απέφυγαν την εξωτερική βοήθεια.
(Πρώτη Ενημέρωση: 16:34, Κυριακή 23 Οκτωβρίου)
www.bankingnews.gr
Σε ειδική ανάλυση του το Bruegel αναφέρει τα εξής…
«Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης
και την επακόλουθη κρίση του ευρώ με επίκεντρο το χρέος οι δημοσιονομικοί πόροι σε ορισμένες χώρες φαίνεται ότι ήταν ανεπαρκής για την υποστήριξη του τραπεζικού συστήματος.
Αυτές οι χώρες χρειάζονται εξωτερική στήριξη για τη σταθεροποίηση των τραπεζικών συστημάτων τους και
της οικονομία τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως θα πρέπει να μετρηθεί και αποτιμηθεί το δημοσιονομικό κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των μεγάλων τραπεζών.
Με βάση τις προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, εκτιμούμε ότι το κόστος για την ανακεφαλαιοποίηση μιας μεμονωμένης τράπεζας
ανέρχεται σε 4,5% του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων.
Π.χ. μια τράπεζα με 200 δισεκ. ευρώ ενεργητικό χρειάζεται 9 δισεκ. νέα κεφάλαια με αύξηση κεφαλαίου.
Κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής κρίσης, μια χώρα μπορεί να χρειαστεί να ανακεφαλαιοποιήσει έως 3 μεγάλες συστημικές τράπεζες.
Το Bruegel σε ένα σενάριο που λαμβάνει υποθέτει ότι η διάσωση από τους ιδιώτες επενδυτές δεν είναι πλήρως εφικτή κατά τη διάρκεια μιας συστημικής τραπεζικής κρίσης.
Τα εμπειρικά ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι μεγάλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και η Ιαπωνία, μπορεί να εξακολουθούν να παρέχουν δημοσιονομική ασφάλεια στις μεγάλες συστημικές τράπεζες τους.
Στη ζώνη του ευρώ οι δυνητικές δημοσιονομικές δαπάνες κατανέμονται άνισα και κυμαίνονται από 4 έως 12% του ΑΕΠ.
Για να αντιμετωπιστεί ο κατακερματισμός, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση απευθείας συστημικά σημαντικών τραπεζών εντός της τραπεζικής ένωσης, στην περίπτωση μιας σοβαρής συστημικής κρίσης.
Όμως η λύση αυτή είναι έσχατης ανάγκης καθώς η ΕΕ δημιούργησε το εργαλείο bail-in που χρησιμοποιεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα ιδιωτικά κεφάλαια και όχι των φορολογουμένων πολιτών.
Ο στόχος του νέου καθεστώτος του bail-in της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να μειωθεί το κόστος των τραπεζικών διασώσεων
για τους φορολογούμενους.
Όμως ενώ το bail in των ιδιωτών επενδυτών είναι κατάλληλο για εφάπαξ αποτυχίες, φαίνεται να έχει αδυναμίες σε περίπτωση αποτυχίας μιας συστημικά σημαντικής μερίδας τραπεζών.
Υπάρχει ανησυχία ότι ένα bail in των μεγάλων τραπεζών θα μπορούσε να προκαλέσει χρηματοοικονομικό πανικό
Το bail in είναι το έσχατο εργαλείο εξυγίανσης και σταθεροποίησης των τραπεζών ως έσχατη λύση μετά από άλλα εργαλεία που προϋπήρξαν για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα (άρθρα 32 και 56, η Τράπεζα Ανάκτηση και την οδηγία Ανάλυση (BRRD), 2014/59 / ΕΕ)
Οι αδυναμίες….
Υπάρχει έλλειψη εμπειρίας στο χειρισμό μεγάλων πτωχεύσεων τραπεζών τόσο στο πλαίσιο της BRRD στην Ευρώπη και στο πλαίσιο του νόμου Dodd-Frank στις ΗΠΑ.
Εάν αποτύχει μια μεγάλη τράπεζα μπορεί να έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις (De Bandt και Hartmann, 2002).
Η μόλυνση μπορεί να εξαπλωθεί ταχύτατα λόγω των άμεσων χρηματοδοτικών δεσμών μεταξύ των τραπεζών (το λεγόμενο φαινόμενο του ντόμινο).
Ακόμη και αν οι ιδιώτες επενδυτές διασωθούν υπάρχει ακόμη η ανάγκη για την κυβέρνηση να διατηρήσει ένα σύστημα αντιμετώπισης μιας πλήρους συστημικής κρίσης (Schoenmaker, 2015).
Σε μια τέτοια συστημική κρίση, η κυβέρνηση μπορεί να χρειαστεί να προβεί στην ανακεφαλαιοποίηση απευθείας συστημικά σημαντικών τραπεζών.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ και της κρίσης χρέους διεθνώς αποδείχθηκε ότι οι πόροι για τη στήριξη των τραπεζικών συστημάτων ήταν ανεπαρκείς.
Οι χώρες χρειάστηκαν εξωτερική στήριξη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον ESM.
Με βάση την παρελθούσα εμπειρία το δημοσιονομικό κόστος των τραπεζικών κρίσεων 1970-2011 ήταν κατά μέσο όρο 4% του ΑΕΠ για τις προηγμένες χώρες.
Οι μεταγενέστερες αυξήσεις στο χρέος έφθασαν στο 21% του ΑΕΠ και οι απώλειες της παραγωγής 33% του ΑΕΠ ήταν πολλαπλάσια του άμεσου δημοσιονομικού κόστους κατά μέσο όρο.
Για τη ζώνη του ευρώ, πρόσφατα στοιχεία είναι ελαφρώς χειρότερα.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διαπίστωσε ότι οι άμεσες δημοσιονομικές δαπάνες για την τραπεζική κρίση ήταν 4,8% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ
Το μέγεθος των τραπεζών διαδραματίζει καίριο ρόλο.
Οι ιρλανδικές τράπεζες αντιπροσώπευαν το 40% του ΑΕΠ, ενώ η δημόσια συνδρομή στις τράπεζες στη Γαλλία δεν υπερβαίνει το 1,4% του ΑΕΠ.
Οι 4 χώρες με το υψηλότερο κόστος ανακεφαλαιοποίησης (Ιρλανδία, Ελλάδα, Σλοβενία και η Κύπρος) χρειάστηκαν εξωτερική βοήθεια από το ΔΝΤ και η ΕΕ.
Το Βέλγιο και η Ισπανία με το κόστος ανακεφαλαιοποίησης περίπου στο 8% του ΑΕΠ απέφυγαν την εξωτερική βοήθεια.
(Πρώτη Ενημέρωση: 16:34, Κυριακή 23 Οκτωβρίου)
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών