Τόσο οι δημοκρατικοί όσο και οι ρεμπουμπλικανοί είναι ασκούμενοι του λαϊκισμού, αμερικανικού τύπου: μειώνουν επανειλημμένα τους φόρους, αυξάνουν το δημόσιο χρέος (το οποίο διπλασιάστηκε από το 35% του ΑΕΠ το 2007 στο 74% του ΑΕΠ στα τέλη του 2015).
Σχεδόν 100 ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του προέδρου των ΗΠΑ, ο Donald Trump και του υπουργού εμπορίου, Wilbur Ross, εξακολουθούν να είναι εγκλωβισμένοι σε μια οικονομική πλάνη που οι σπουδαστές οικονομίας πρώτου έτους μαθαίνουν να αποφεύγουν αναφέρει ο Jeffry Sachs του Columbia University.
Ισχυρίζονται ότι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου (ή το εμπορικό έλλειμμα) της Αμερικής, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα του χαμηλού και μειούμενου ποσοστού αποταμίευσης της Αμερικής, αποτελεί δείκτη των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών της Γερμανίας και της Κίνας, δύο χώρες με πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών.
Η οικονομική τους άγνοια θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή.
Το υπόλοιπο του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που μετρά το εμπορικό ισοζύγιο αγαθών, υπηρεσιών, καθαρού εισοδήματος από παράγοντες και πληρωμές μεταφοράς από το εξωτερικό, ισούται με την εθνική αποταμίευση μείον τις εγχώριες επενδύσεις.
Αυτή δεν είναι μια θεωρία.
Είναι μια ταυτότητα, εκτός από οποιαδήποτε στατιστική διαφορά μεταξύ του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) και του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος (ΑΕΕ).
Μια χώρα έχει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών εάν οι επενδύσεις υπερβαίνουν την εθνική αποταμίευση και έχει πλεόνασμα όταν οι επενδύσεις είναι μικρότερες από τις εθνικές αποταμιεύσεις.
Για μια χώρα με ισορροπημένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μπορεί να προκύψει έλλειμμα εάν αυξηθεί ο δείκτης επενδύσεων, μειωθεί ο ρυθμός αποταμίευσής του ή συμβεί κάποιος συνδυασμός των δύο.
Ας υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται με ξένες χώρες που διατηρούν προστατευτικές πολιτικές.
Εάν οι χώρες αυτές ελευθερώσουν τα εμπορικά τους συστήματα θα τείνουν να εισάγουν περισσότερα αμερικανικά προϊόντα που ανταγωνίζονται με τις δικές τους βιομηχανίες.
Ας υποθέσουμε, αντιθέτως, ότι οι ΗΠΑ επιβάλλουν νέους φραγμούς στις εισαγωγές ως απόρροια του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Αυτοί οι φραγμοί στις εισαγωγές θα τραβούσαν τους εργαζόμενους και τα κεφάλαια σε τομείς που ανταγωνίζονται τις εισαγωγές, αφήνοντας αμετάβλητο το εμπορικό ισοζύγιο των ΗΠΑ, μειώνοντας ταυτόχρονα το εθνικό εισόδημα και το μέσο βιοτικό επίπεδο.
Το εμπορικό έλλειμμα θα μπορούσε να μειωθεί εάν τα εμπόδια στις εισαγωγές είχαν τη μορφή εμπορικών φόρων που μείωναν το δημοσιονομικό έλλειμμα (αυξάνοντας έτσι την εξοικονόμηση της κυβέρνησης).
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι ΗΠΑ τρέφουν χρόνια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών.
Ο εθνικός ρυθμός αποταμίευσης των ΗΠΑ - το άθροισμα των ιδιωτικών αποταμιεύσεων και των κρατικών αποταμιεύσεων, μετρούμενο ως μερίδιο του ΑΕΕ - μειώθηκε αισθητά τα τελευταία 30 χρόνια.
Το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης του ποσοστού αποταμίευσης των ΗΠΑ οφείλεται στη μείωση του ποσοστού αποταμίευσης της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση στις ΗΠΑ (ομοσπονδιακή, κρατική και τοπική) είναι σε καθαρή απόκλιση, πράγμα που σημαίνει ότι οι τρέχουσες δαπάνες (για κατανάλωση, πληρωμές τόκων για το δημόσιο χρέος και μεταβιβάσεις) υπερβαίνουν τα έσοδα, επί του παρόντος περίπου 2% του ΑΕΕ.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη.
Κάθε πρόεδρος έχει ευθύνη αρχής γενομένης από τότε που ο Reagan έχει υποσχεθεί "φορολογικές περικοπές στη μεσαία τάξη" και άλλες φορολογικές ελαφρύνσεις, υπονομεύοντας τα έσοδα και αφήνοντας τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό σε χρόνιο έλλειμμα.
Οι Δημοκρατικοί πρόεδροι ευνοούσαν το υποτιθέμενο κεϋνσιανό «κίνητρο» των φορολογικών περικοπών, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι υπερασπίζονταν τις εικαζόμενες επιπτώσεις από την πλευρά της προσφοράς.
Τόσο οι δημοκρατικοί όσο και οι ρεμπουμπλικανοί είναι ασκούμενοι του λαϊκισμού, αμερικανικού τύπου: μειώνουν επανειλημμένα τους φόρους, αυξάνουν το δημόσιο χρέος (το οποίο διπλασιάστηκε από το 35% του ΑΕΠ το 2007 στο 74% του ΑΕΠ στα τέλη του 2015).
www.bankingnews.gr
Ισχυρίζονται ότι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου (ή το εμπορικό έλλειμμα) της Αμερικής, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα του χαμηλού και μειούμενου ποσοστού αποταμίευσης της Αμερικής, αποτελεί δείκτη των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών της Γερμανίας και της Κίνας, δύο χώρες με πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών.
Η οικονομική τους άγνοια θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή.
Το υπόλοιπο του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που μετρά το εμπορικό ισοζύγιο αγαθών, υπηρεσιών, καθαρού εισοδήματος από παράγοντες και πληρωμές μεταφοράς από το εξωτερικό, ισούται με την εθνική αποταμίευση μείον τις εγχώριες επενδύσεις.
Αυτή δεν είναι μια θεωρία.
Είναι μια ταυτότητα, εκτός από οποιαδήποτε στατιστική διαφορά μεταξύ του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) και του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος (ΑΕΕ).
Μια χώρα έχει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών εάν οι επενδύσεις υπερβαίνουν την εθνική αποταμίευση και έχει πλεόνασμα όταν οι επενδύσεις είναι μικρότερες από τις εθνικές αποταμιεύσεις.
Για μια χώρα με ισορροπημένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μπορεί να προκύψει έλλειμμα εάν αυξηθεί ο δείκτης επενδύσεων, μειωθεί ο ρυθμός αποταμίευσής του ή συμβεί κάποιος συνδυασμός των δύο.
Ας υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται με ξένες χώρες που διατηρούν προστατευτικές πολιτικές.
Εάν οι χώρες αυτές ελευθερώσουν τα εμπορικά τους συστήματα θα τείνουν να εισάγουν περισσότερα αμερικανικά προϊόντα που ανταγωνίζονται με τις δικές τους βιομηχανίες.
Ας υποθέσουμε, αντιθέτως, ότι οι ΗΠΑ επιβάλλουν νέους φραγμούς στις εισαγωγές ως απόρροια του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Αυτοί οι φραγμοί στις εισαγωγές θα τραβούσαν τους εργαζόμενους και τα κεφάλαια σε τομείς που ανταγωνίζονται τις εισαγωγές, αφήνοντας αμετάβλητο το εμπορικό ισοζύγιο των ΗΠΑ, μειώνοντας ταυτόχρονα το εθνικό εισόδημα και το μέσο βιοτικό επίπεδο.
Το εμπορικό έλλειμμα θα μπορούσε να μειωθεί εάν τα εμπόδια στις εισαγωγές είχαν τη μορφή εμπορικών φόρων που μείωναν το δημοσιονομικό έλλειμμα (αυξάνοντας έτσι την εξοικονόμηση της κυβέρνησης).
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι ΗΠΑ τρέφουν χρόνια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών.
Ο εθνικός ρυθμός αποταμίευσης των ΗΠΑ - το άθροισμα των ιδιωτικών αποταμιεύσεων και των κρατικών αποταμιεύσεων, μετρούμενο ως μερίδιο του ΑΕΕ - μειώθηκε αισθητά τα τελευταία 30 χρόνια.
Το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης του ποσοστού αποταμίευσης των ΗΠΑ οφείλεται στη μείωση του ποσοστού αποταμίευσης της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση στις ΗΠΑ (ομοσπονδιακή, κρατική και τοπική) είναι σε καθαρή απόκλιση, πράγμα που σημαίνει ότι οι τρέχουσες δαπάνες (για κατανάλωση, πληρωμές τόκων για το δημόσιο χρέος και μεταβιβάσεις) υπερβαίνουν τα έσοδα, επί του παρόντος περίπου 2% του ΑΕΕ.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη.
Κάθε πρόεδρος έχει ευθύνη αρχής γενομένης από τότε που ο Reagan έχει υποσχεθεί "φορολογικές περικοπές στη μεσαία τάξη" και άλλες φορολογικές ελαφρύνσεις, υπονομεύοντας τα έσοδα και αφήνοντας τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό σε χρόνιο έλλειμμα.
Οι Δημοκρατικοί πρόεδροι ευνοούσαν το υποτιθέμενο κεϋνσιανό «κίνητρο» των φορολογικών περικοπών, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι υπερασπίζονταν τις εικαζόμενες επιπτώσεις από την πλευρά της προσφοράς.
Τόσο οι δημοκρατικοί όσο και οι ρεμπουμπλικανοί είναι ασκούμενοι του λαϊκισμού, αμερικανικού τύπου: μειώνουν επανειλημμένα τους φόρους, αυξάνουν το δημόσιο χρέος (το οποίο διπλασιάστηκε από το 35% του ΑΕΠ το 2007 στο 74% του ΑΕΠ στα τέλη του 2015).
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών