Αν και παραμένει αισιόδοξος για την πορεία των διεθνών αγορών, ο αναλυτής της JPMorgan σπεύδει να επισημάνει ορισμένα δύσκολα σημεία
Περιορισμένες πιθανότητες για sell-off στις αγορές «βλέπει» ο Marko Kolanovic, κορυφαίο στέλεχος της JPMorgan, σε ανάλυσή του υπό τον τίτλο «What Will the Next Crisis Look Like?».
Φροντίζει, πάντως, να προσθέσει ότι ακόμη και εάν οι πιθανότητες θεωρούνται μηδαμινές οι επενδυτές οφείλουν να προστατευθούν έναντι του αναπάντεχου και να ακολουθήσουν μία στοχευμένη στρατηγική.
Όπως αναφέρει στην ανάλυσή του το 2018 θα σηματοδοτήσει την 10η επέτειο από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 και ταυτόχρονα την 50η επέτειο από το 1968, μία χρονιά που σε παγκόσμιο επίπεδοι οι πολιτικές ελίτ βρέθηκαν στο στόχαστρο των πολιτών.
Την τρέχουσα περίοδο κάποιος μπορεί να ανακαλύψει αρκετά κοινά σημεία, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο και με τις δύο παραπάνω περιόδους της ιστορίας.
Τι μπορεί, όμως, να οδηγήσει εκ νέου τις αγορές σε κρίση;
1) Μείωση των υπό διαχείριση κεφαλαίων που χρησιμοποιούνται για την αγορά ενεργητικού αξίας (value assets): Όσο μειώνονται οι ενεργητικοί επενδυτές στις τοποθετήσεις αξίας τόσο μειώνεται και η ικανότητα της αγοράς να ανακάμψει μετά από ισχυρές πτωτικές πιέσεις.
Η μεταφορά περίπου δύο τρισ δολαρίων από ενεργητικές επενδύσεις αξίας σε παθητικές επενδυτικές στρατηγικές που καταγράφηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας κρίσης έχει μειώσει σημαντικά τα κεφάλαια που μπορούν να διατεθούν ώστε να αγοραστούν κρατικά χρεόγραφα και να υπάρξει ανακοπή της αναταραχής των αγορών.
2) Οι κρυφοί κίνδυνοι των ιδιωτικών κεφαλαίων: Οι εκροές από ενεργητικές τοποθετήσεις στις αγορές ενίοτε οφείλονται σε αύξηση των ιδιωτικών κεφαλαίων (private equity, τοποθετήσεις στο real estate ή σε χρέος χαμηλής ρευστότητας). Κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας τα συνταξιοδοτικά κεφάλαια έχουν μειώσει τις τοποθετήσεις τους σε μετοχές περίπου 10% και έχουν αυξήσει αυτές σε private assets κατά 20%. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μειώνεται η μεταβλητότητα (volatility) με την οποία μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο ένα χαρτοφυλάκιο αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και παράπλευρους κινδύνους στη ρευστότητα.
3) Πωλήσεις μέσω… αυτόματου πιλότου: Κατά την τελευταία 10ετία αρκετοί επενδυτές χρησιμοποιούσαν παθητικές τακτικές, μετρώντας τη μεταβλητότητα μίας τοποθετήσεις προκειμένου να κατανοήσουν και το μέγεθος του ρίσκου που αυτή «κουβαλούσε». Εάν υπάρξει κάποιο σοκ στις αγορές, η πρώτη κίνηση όσων ακολουθούν αυτές τις επενδυτικές στρατηγικές είναι να ξεκινήσουν τις ρευστοποιήσεις και να τοποθετήσουν τα χαρτοφυλάκιά τους σε… αυτόματο πιλότο πωλήσεων.
4) Εκτιμήσεις για τη ρευστότητα: Πρόκειται για ένα μοντέλο το οποίο έχει αλλάξει σημαντικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Έχουμε περάσει στη χρήση αυτοματοποιημένων μοντέλων επενδύσεων. Έτσι από τη μία πλευρά έχει μειωθεί ο παράγοντας «ανθρώπινο λάθος» και φυσικά η μεταβλητότητα, αλλά όχι το ενδεχόμενο να υπάρξουν «ελεύθερες πτώσεις» στις αγορές (παραδείγματα: Μάιος 2010, Οκτώβριος 2014 και Αύγουστος 2015) έστω και εάν η διάρκειά τους δεν ήταν τόσο μακρά όσο αυτή της κρίσης του 2008.
5) Μη ορθή αποτίμηση του ρίσκου ενός χαρτοφυλακίου: Κατά την τελευταία 20ετία η πιο συχνή τακτική ήταν να μειώνει κάποιος το ρίσκο στο χαρτοφυλάκιό του στρεφόμενος στην αγορά ομολόγων, με ταυτόχρονη μείωση της έκθεσης σε μετοχές. Όμως όσο μειώνεται η ρευστότητα των αγορών και οι κεντρικές τράπεζες αρχίζουν να μαζεύουν τη νομισματική τους πολιτική τόσο πιο σαφές καθίσταται ότι στην επόμενη κρίση η παραπάνω στρατηγική δεν θα δουλέψει.
6) Υπερβολικές αποτιμήσεις: Με δεδομένη τη μακρά περίοδο εφαρμογής μίας προσαρμοστικής νομισματικής πολιτικής, οι περισσότερες επενδύσεις έχουν βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά. Αυτό ισχύει για ομόλογα αλλά και τεχνολογικές μετοχές.
Ο Kolanovic υπογραμμίζει ότι «πιστεύουμε ότι μία νέα κρίση θα μπορούσε να έχει αρκετά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ως εκ τούτου το να τα έχει κάποιος στον νου του όταν στήνει το χαρτοφυλάκιό του, μπορεί να τον βοηθήσει να μειώσει τις αρνητικές επιπτώσεις μίας νέας κρίσης».
www.bankingnews.gr
Φροντίζει, πάντως, να προσθέσει ότι ακόμη και εάν οι πιθανότητες θεωρούνται μηδαμινές οι επενδυτές οφείλουν να προστατευθούν έναντι του αναπάντεχου και να ακολουθήσουν μία στοχευμένη στρατηγική.
Όπως αναφέρει στην ανάλυσή του το 2018 θα σηματοδοτήσει την 10η επέτειο από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 και ταυτόχρονα την 50η επέτειο από το 1968, μία χρονιά που σε παγκόσμιο επίπεδοι οι πολιτικές ελίτ βρέθηκαν στο στόχαστρο των πολιτών.
Την τρέχουσα περίοδο κάποιος μπορεί να ανακαλύψει αρκετά κοινά σημεία, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο και με τις δύο παραπάνω περιόδους της ιστορίας.
Τι μπορεί, όμως, να οδηγήσει εκ νέου τις αγορές σε κρίση;
1) Μείωση των υπό διαχείριση κεφαλαίων που χρησιμοποιούνται για την αγορά ενεργητικού αξίας (value assets): Όσο μειώνονται οι ενεργητικοί επενδυτές στις τοποθετήσεις αξίας τόσο μειώνεται και η ικανότητα της αγοράς να ανακάμψει μετά από ισχυρές πτωτικές πιέσεις.
Η μεταφορά περίπου δύο τρισ δολαρίων από ενεργητικές επενδύσεις αξίας σε παθητικές επενδυτικές στρατηγικές που καταγράφηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας κρίσης έχει μειώσει σημαντικά τα κεφάλαια που μπορούν να διατεθούν ώστε να αγοραστούν κρατικά χρεόγραφα και να υπάρξει ανακοπή της αναταραχής των αγορών.
2) Οι κρυφοί κίνδυνοι των ιδιωτικών κεφαλαίων: Οι εκροές από ενεργητικές τοποθετήσεις στις αγορές ενίοτε οφείλονται σε αύξηση των ιδιωτικών κεφαλαίων (private equity, τοποθετήσεις στο real estate ή σε χρέος χαμηλής ρευστότητας). Κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας τα συνταξιοδοτικά κεφάλαια έχουν μειώσει τις τοποθετήσεις τους σε μετοχές περίπου 10% και έχουν αυξήσει αυτές σε private assets κατά 20%. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μειώνεται η μεταβλητότητα (volatility) με την οποία μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο ένα χαρτοφυλάκιο αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και παράπλευρους κινδύνους στη ρευστότητα.
3) Πωλήσεις μέσω… αυτόματου πιλότου: Κατά την τελευταία 10ετία αρκετοί επενδυτές χρησιμοποιούσαν παθητικές τακτικές, μετρώντας τη μεταβλητότητα μίας τοποθετήσεις προκειμένου να κατανοήσουν και το μέγεθος του ρίσκου που αυτή «κουβαλούσε». Εάν υπάρξει κάποιο σοκ στις αγορές, η πρώτη κίνηση όσων ακολουθούν αυτές τις επενδυτικές στρατηγικές είναι να ξεκινήσουν τις ρευστοποιήσεις και να τοποθετήσουν τα χαρτοφυλάκιά τους σε… αυτόματο πιλότο πωλήσεων.
4) Εκτιμήσεις για τη ρευστότητα: Πρόκειται για ένα μοντέλο το οποίο έχει αλλάξει σημαντικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Έχουμε περάσει στη χρήση αυτοματοποιημένων μοντέλων επενδύσεων. Έτσι από τη μία πλευρά έχει μειωθεί ο παράγοντας «ανθρώπινο λάθος» και φυσικά η μεταβλητότητα, αλλά όχι το ενδεχόμενο να υπάρξουν «ελεύθερες πτώσεις» στις αγορές (παραδείγματα: Μάιος 2010, Οκτώβριος 2014 και Αύγουστος 2015) έστω και εάν η διάρκειά τους δεν ήταν τόσο μακρά όσο αυτή της κρίσης του 2008.
5) Μη ορθή αποτίμηση του ρίσκου ενός χαρτοφυλακίου: Κατά την τελευταία 20ετία η πιο συχνή τακτική ήταν να μειώνει κάποιος το ρίσκο στο χαρτοφυλάκιό του στρεφόμενος στην αγορά ομολόγων, με ταυτόχρονη μείωση της έκθεσης σε μετοχές. Όμως όσο μειώνεται η ρευστότητα των αγορών και οι κεντρικές τράπεζες αρχίζουν να μαζεύουν τη νομισματική τους πολιτική τόσο πιο σαφές καθίσταται ότι στην επόμενη κρίση η παραπάνω στρατηγική δεν θα δουλέψει.
6) Υπερβολικές αποτιμήσεις: Με δεδομένη τη μακρά περίοδο εφαρμογής μίας προσαρμοστικής νομισματικής πολιτικής, οι περισσότερες επενδύσεις έχουν βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά. Αυτό ισχύει για ομόλογα αλλά και τεχνολογικές μετοχές.
Ο Kolanovic υπογραμμίζει ότι «πιστεύουμε ότι μία νέα κρίση θα μπορούσε να έχει αρκετά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ως εκ τούτου το να τα έχει κάποιος στον νου του όταν στήνει το χαρτοφυλάκιό του, μπορεί να τον βοηθήσει να μειώσει τις αρνητικές επιπτώσεις μίας νέας κρίσης».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών