Αναζητώντας τη χαμένη σοβαρότητα...

Οι διαφορετικές αντιδράσεις σε ένταση και ύφος του ΓΕΕΘΑ αρχικά, που διέρρευσε το γεγονός της νυκτερινής υπερπτήσης του τουρκικού ελικοπτέρου πάνω από τη νήσο ΡΩ, υπογραμμίζοντας τη δυναμική αντίδραση της φρουράς και του Μεγάρου Μαξίμου σε δεύτερο χρόνο, που υποβάθμισε το όλο συμβάν "ως μη σημαντικό", κατέγραψαν άλλη μια διάσταση απόψεων, εντός της κυβέρνησης, για το πώς "διαβάζουν" την ελληνοτουρκική κρίση.
Παρόλ' αυτά, η πραγματικότητα επιμένει εμφατικά με την ελληνοτουρκική κρίση να κλιμακώνεται. Η χώρα, όσο κι αν από στρατιωτικής απόψεως βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα -ακόμα και με τις όποιες αδυναμίες παρατηρούνται- είναι βέβαιον ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα μόνη της.
Είτε γιατί έχει επενδύσει πάρα πολλά στη συμμετοχή της στους κυρίαρχους διεθνείς συνασπισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ή/και διότι χρειάζεται να αναπτύξει μια αποτρεπτική στρατηγική βασισμένη σε ισχυρές συμμαχίες που έχουν σημαντικά συμφέροντα στην περιοχή.
Καλώς ή κακώς η σημερίνη κυβέρνηση καλείται να υλοποιήσει τα μέχρι χθες αδιανόητα, τόσο για τις δικές της πεποιθήσεις, όσο και για την ελληνική κοινή γνώμη. Η εσωτερική αντινομία με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη, την οδηγούν σε καθυστερήσεις, ολιγωρίες και διάσταση απόψεων στο εσωτερικό της.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναγνωρίσει ότι η ανάγκη και οι εξελίξεις "τρέχουν" χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν την αμηχανία της. Επομένως, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με την απαιτούμενη σοβαρότητα, γιατί το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικότερο από το πολιτικό μέλλον της.
Πρόκειται για το μέλλον της χώρας. Και ταυτόχρονα, η αντιπολίτευση και το σύνολο του πολιτικού κόσμου, θα πρέπει να αντιληφθούν με τη σειρά τους, ότι η "αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση" δε βοηθά τη χώρα, ούτε και την όποια επόμενη κυβέρνηση.

Η δημιουργία αποτελεσματικών συμμαχιών

Η στενή αμυντική συνεργασία που κτίζεται με το Ισραήλ, με τις κοινές ασκήσεις στο Αιγαίο και νοτιότερα, αλλά και με από κοινού συμμετοχή σε σχήματα με τις ΗΠΑ και η διάθεση ισραηλινών drones για κατόπτευση και η μελλοντική σύνδεση με το -μοναδικό, ως φαίνεται- σύστημα συλλογής και ανάλυσης πληροφοριών των Ισραηλινών, πριν λίγο καιρό θα θεωρούνταν ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Η «φιλοξενία» Αμερικανικών UAVs στη Λάρισα, η αναβάθμιση συμμετοχής ελληνικών δυνάμεων στην αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Ανατ. Μεσόγειο με το υποβρύχιο «Παπανικολής» ως συνοδεία του πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων IwoJima, με το οποίο οι ΗΠΑ ενίσχυσαν/σηματοδότησαν την παρουσία τους στην περιοχή μετά την τουρκική "μαγκιά" στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Η σταδιακή απορρόφηση δραστηριοτήτων των ΗΠΑ, ορισμένων από την άλλοτε ισχυρή όσο και εμβληματική ΝΑΤΟική βάση του Incsirlik, στην αεροπορικές βάσεις της Λάρισας και της Ανδραβίδας, καθώς και η δημιουργία βάσης συναρμολόγησης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, κι αυτά όλα πριν λίγο μόνο καιρό θα θεωρούνταν αποκυήματα πολιτικοστρατιωτικής φαντασίας.

Και φυσικά οι δυνατότητες στενότερης στρατιωτικής συνεργασίας με όλους τους επενδυτές στην αναζήτηση υδρογονανθράκων, από το Οικόπεδο 3 της Κυπριακής ΑΟΖ  και μέχρι το ελληνικό Οικόπεδο 16 στον Νότο της Κρήτης, με τα πεδία ερευνών διάστικτα από τα εμβλήματα ΕΝΙ, Total-ENI, ExxonMobil.

Κάποια, λίγα ή περισσότερα, έως και ακόμη περισσότερα απ’ όλα τα παραπάνω γεωστρατιωτικά έως γεωοικονομικά, μπορεί άμεσα να εντάσσονται ή/και μπορεί στην πορεία να ενταχθούν στην διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ιδιαιτέρως εάν εξελιχθούν σε πραγματικές κρίσεις.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να παρατηρήσουμε το γεγονός ότι -λόγω και των "υπερευαίσθητων" ισορροπιών στην περιοχή- στην περίπτωση των διπλωματικών αντι-μέτρων των χωρών της ΕΕ-ΝΑΤΟ προς την Μόσχα για την υπόθεση Scripal, η Ελλάδα δεν πιέσθηκε από τους ευρωπαίους "εταίρους" της να συμμετάσχει και αφέθηκε να έχει τη δυνατότητα να διατηρεί "θετικότερες εξ' υπολοίπου" σχέσεις με τον άλλον μείζονα παίκτη της περιοχής, τη Ρωσία...

Αναζητώντας τη χαμένη σοβαρότητα...

Αυτή η πολυπρισματική "ανάγνωση" της ταχύτατης μετάβασης της εξωτερικής πολιτικής και της αμυντικής ενσωμάτωσης της Ελλάδας του 2018 σε σοβαρές και αποτελεσματικές συμμαχίες, δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο αίτημα. Για τη χώρα, την κυβέρνησή της, το πολιτικό της σύστημα, ακόμη και για εμάς την κοινή γνώμη της. Πρόκειται για το αίτημα σοβαρότητας.
Όταν συμμαχείς και συνεργάζεσαι στενά με το Ισραήλ, που πάντα βρίσκεται σε οριακή ισορροπία και κινείται "βαριά"-επιθετικά...
Όταν γίνεσαι αποδέκτης της φάσης μετάβασης της παρουσίας των ΗΠΑ στην περιοχή...  
Όταν συμμετέχεις στο Μεγάλο Παιχνίδι των υδρογονανθράκων, όχι σε απλούς σχεδιασμούς πλέον αλλά επί του εδάφους…
…τότε η ελαφρότητα με την οποία παγίως η Ελλάδα και οι πολιτικοί της, αλλά και η κοινή γνώμη της αντιμετωπίζουν την εξωτερική πολιτική και τις συμμαχίες της πρέπει να αλλάξει. Η συναίσθηση της πραγματικότητας, η σοβαρότητα και η σταθερότητα στις διαμορφούμενες συμμαχίες -χωρίς εξυπνάδες τύπου "το ξανθόν Γένος", η συγγένεια με την Αραβική Ούμμα κ.λπ.- και χωρίς τις ευρηματικότητες χειρισμών που τόσες φορές μας ζημίωσαν δεν είναι απαίτηση των καιρών. Είναι σοβαρή υποχρέωση προς το μέλλον της χώρας...

Τάσος Τσιπλάκος - Σύμβουλος Στρατηγικής
C4I Strategy Consultants

www.bankingnews.gr