Όλα τα διεθνή προβλήματα έχουν μπει στον «πάγο» αναμένοντας τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ
Όλα τα διεθνή προβλήματα έχουν μπει στον «πάγο» αναμένοντας τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ.
Ένα από τα βασικά ζητήματα είναι το θέμα της Συρίας.
Εάν ο πρόεδρος των ΗΠΑ D. Trump επικρατήσει στις εκλογές του Νοεμβρίου, οι θιασώτες του πολέμου ενάντια στη Συρία θα πρέπει να παραδεχτούν την ήττα τους και να προχωρήσουν σε άλλα πεδία μάχης.
Από την άλλη πλευρά, αν ο D. Trump χάσει τις εκλογές, ο πόλεμος στη Συρία θα αναβιώσει αμέσως το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η τρέχουσα κατάσταση - που εκτείνεται από τη ρωσική απάντηση στην καταστροφή της Ilyuchin-20 στις μεσοπρόθεσμες εκλογές στις ΗΠΑ στις 6 Νοεμβρίου - είναι αβέβαιη.
Όλοι οι πρωταγωνιστές του πολέμου στη Συρία περιμένουν να δουν αν ο Λευκός Οίκος θα μπορέσει να ακολουθήσει την πολιτική του να απομακρυνθεί από την τρέχουσα κατάσταση στη Συρία, ή αν το Κογκρέσο θα γίνει αντιπολίτευση και θα ενεργοποιήσει αμέσως τη διαδικασία για εγκατάλειψη των σχεδίων του Προέδρου Trump για απομάκρυνση των ΗΠΑ από τη Συρία.
Η προέλευση του πολέμου
Έχει καταστεί σαφές ότι το αρχικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ για τη Συρία (απομάκρυνση του Assad) δεν θα πραγματοποιηθεί.
Το ίδιο ισχύει και για τη Γαλλία και την Τουρκία, δύο δυνάμεις που εισήλθαν στον πόλεμο εναντίον της Συρίας κάπως αργότερα.
Οι διαδηλώσεις στο Deraa παρουσιάστηκαν ως «αυθόρμητη εξέγερση» ενάντια στη «δικτατορική καταστολή», αλλά τώρα έχει πλέον γίνει ξεκάθαρο ότι προετοιμάζονταν μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πρέπει επίσης να κατανοηθεί ότι όλα τα μέλη ενός Συνασπισμού, ενωμένα για την επίτευξη του ίδιου στόχου, δεν μοιράζονται την ίδια στρατηγική.
Όποια και αν είναι η επιρροή του ενός ή του άλλου, κάθε κράτος διαφυλάσσει τη δική του ιστορία, τα δικά του συμφέροντα και τους δικούς του πολεμικούς στόχους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν τη στρατηγική του ναύαρχου Arthur Cebrowski, που ήταν η καταστροφή των κρατικών δομών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Για το λόγο αυτό βασίστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο εφάρμοσε τη στρατηγική του Tony Blair που είχε στόχο η Μουσουλμανική Αδελφότητα να αναλάβει την εξουσία σε ολόκληρη την περιοχή.
Και επίσης στο Ισραήλ, που επανέλαβε τη στρατηγική του Oded Yinon και του David Wurmser για περιφερειακή κυριαρχία.
Τα αναγκαία όπλα αποθηκεύτηκαν εκ των προτέρων από τη Σαουδική Αραβία στο τζαμί του Ομάρ.
Εκείνη την εποχή, η Σαουδική Αραβία δεν επιδίωκε να επιβάλει μια νέα μορφή πολιτικής στη Συρία ούτε ούτε να ανατρέψει την κυβέρνησή της.
Η πρόθεση του Ριάντ ήταν αποκλειστικά να αποτρέψει ένα μη Σουνίτης να γίνει Πρόεδρος.
Με μια περίεργη ιστορική εξέλιξη, οι Ουαχαμπίτες, οι οποίοι, πριν από δύο αιώνες, θεωρούν τους Σουνίτες και τους Σιίτες ως αιρετικούς και ζήτησαν την εξόντωσή τους, αν αποτύχουν να μετανοήσουν, σήμερα παρουσιάζονται ως υπερασπιστές των σουνιτών και των δολοφόνων των Σιιτών.
Όσο για το μικροσκοπικό εμιράτο του Κατάρ, αυτό απαιτούσε εκδίκησ μετά τη διακοπή του αγωγού φυσικού αερίου στη Συρία.
Η Γαλλία, η οποία έπρεπε να είχε συμμετάσχει στη συνωμοσία βάσει των συμφωνιών του Lancaster House, παραγκωνίστηκε λόγω των απροσδόκητων πρωτοβουλιών της στη Λιβύη.
Ο Υπουργός Εξωτερικών Alain Juppe προσπάθησε να ωθήσει τη Γαλλία να επανέλθει στους συνωμότες, αλλά ο πρεσβευτής της Δαμασκού Eric Chevallier, ο οποίος μπορούσε να δει τη στρέβλωση των γεγονότων στο έδαφος, αντιστάθηκε.
Όταν η Γαλλία πήρε και πάλι μέρος στη συριακή διαμάχη, συνέχισε το στόχο του του 1915 για τον αποικισμό της Συρίας, ακολουθώντας τις συμφωνίες Sykes-Picot-Sazonov.
Ακριβώς όπως η γαλλική εντολή για τη Συρία θεωρήθηκε προσωρινή σε σύγκριση με τον διαρκή αποικισμό της Αλγερίας, θεωρείται, στον 21ο αιώνα, ως δευτερεύουσα για τον έλεγχο του Σαχέλ.
Εκτός αυτού, ενώ προσπάθησε να συνειδητοποιήσει την παλιά δέσμευσή του, το Παρίσι πίεσε τη δημιουργία ενός κράτουςύ για τους Κούρδους, σύμφωνα με το πρότυπο που χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί το 1917 για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη.
Για να το πράξει, συμμαχήθηκε με την Τουρκία, η οποία, στο όνομα του «εθνικού όρκου» του Ατατούρκ, εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της Συρίας για να δημιουργήσει ένα κράτος στο οποίο θα μπορούσαν να εκδιωχθούν οι Κούρδου της Τουρκίας.
Ενώ οι πολεμικοί στόχοι αυτών των τεσσάρων επιτιθέμενων είναι αμοιβαία συμβατοί, οι δύο τελευταίοι δεν είναι συμβατοί με τους άλλους.
Εκτός αυτού, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία είναι τρεις παλαιές αποικιακές δυνάμεις.
Και οι τρεις προσπαθούν τώρα να επιβάλουν τη δύναμή τους στο ίδιο θρόνο.
Ο πόλεμος εναντίον της Συρίας έχει επανενεργοποιήσει τις παλιές τους αντιπαλότητες.
Το επεισόδιο Daesh στο πλαίσιο του πολέμου κατά της Συρίας και του Ιράκ
Στο τέλος του 2013, το Πεντάγωνο των ΗΠΑ αναθεώρησε τα σχέδιά του στο πλαίσιο της στρατηγικής Cebrowski.
Τροποποίησε τα αρχικά του σχέδια, όπως αποκάλυψε ο Ralph Peters, και αντικατέστησε το σχέδιο από τον Robin Wright για τη δημιουργία του «Sunnistan» που διασχίζει τη Συρία και το Ιράκ.
Ωστόσο, τον Σεπτέμβριο του 2015, η ανάπτυξη του ρωσικού στρατού στη Συρία, ως εμπόδιο στη δημιουργία του «Sunnistan» από την Daesh, κατέστρεψε τα σχέδια των έξι κύριων εταίρων του πολέμου.
Τα τρία χρόνια του πολέμου που ακολούθησε είχαν άλλους στόχους - αφενός, τη δημιουργία ενός νέου κράτους που διασχίζει το Ιράκ και τη Συρία στο πλαίσιο της στρατηγικής Cebrowski και, αφετέρου, να χρησιμοποιήσει τη Daesh για να κόψει τον δρόμο του μετάξι που ο Xi Jinping.
Η Κίνα προσπαθούσε να επανενεργοποιήσει - διατηρώντας έτσι την ηπειρωτική κυριαρχία στο «δυτικό» μέρος.
Η συριακή - ρωσική νίκη και η αντιστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών
Η υπόθεση της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού Ilyuchin-20 στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 έδωσε στη Ρωσία την ευκαιρία να τερματίσει αυτόν τον εκτεταμένο πόλεμο και να καταλήξει σε συμφωνία με τον Λευκό Οίκο για να αντιμετωπίσει άλλους επιτιθέμενους.
Πρόκειται για επανάληψη, σε μικρότερη κλίμακα, της αντίδρασης Ρωσίας / ΗΠΑ στην κρίση του Σουέζ το 1956.
Η Μόσχα όχι μόνο έδωσε στους αντιαεροπορικούς πυραύλους S-300 στο συριακό στρατό, αλλά έχει επίσης αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο σύστημα επιτήρησης.
Μόλις λειτουργείσει αυτό το σύστημα και οι Σύριοι αξιωματικοί έχουν εκπαιδευτεί να το χρησιμοποιήσουν, η οποία θα διαρκέσει τρείς μήνες, θα είναι αδύνατο για τα αεροπλάνα των των αντιπάλων του Assad να πετάξουν πάνω απο Συρία χωρίς άδεια από τη Δαμασκό.
Ο Πρόεδρος Trump ανακοίνωσε εκ των προτέρων ότι σκοπεύει να αποσύρει αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία.
Επέστρεψε σε αυτή την απόφαση υπό την πίεση του Πενταγώνου, κατόπιν συμφώνησε με τους γενικούς αξιωματικούς του να διατηρήσουν πίεση στη Δαμασκό, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αποκλείστηκαν από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στο Sotchi.
Η ανάπτυξη των ρωσικών στρατευμάτων - για την οποία ο Λευκός Οίκος είχε πιθανώς δώσει την έγκρισή του - παρείχε στον Πρόεδρο Trump την ευκαιρία να αναγκάσει το Πεντάγωνο να αποσυρθεί.
Θα έπρεπε να αποσύρει τα στρατεύματά του, αλλά θα μπορούσε να διατηρήσει την παρουσία των μισθοφόρων του (όπως συμβαίνει, αυτοί θα ήταν οι Κούρδοι και οι Άραβες από τις Δημοκρατικές Δυνάμεις).
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Συρίας, ο Walid el-Mouallem, μιλώντας ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ζήτησε την άμεση και άνευ όρων απόσυρση των ξένων δυνάμεων κατοχής, των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Τουρκίας.
Εάν φύγουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, τότε τα γαλλικά και τα τουρκικά στρατεύματα δεν θα μπορέσουν να μείνουν.
Το Ισραήλ δεν θα είναι πλέον σε θέση να βομβαρδίσει τη Συρία.
Οι Βρετανοί έχουν ήδη φύγει.
Ωστόσο, το Tel-Aviv, το Παρίσι και η Άγκυρα εξακολουθούν να ελπίζουν ότι ο Πρόεδρος Trump θα χάσει τις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου, οπότς θα υπάρξει αλλαγή πολιτικής από την Ουάσιγκτον.
Συνεπώς, αναμένουν τα αποτελέσματα αυτών των μοιραία εκλογών πριν αποφασίσουν.
Εάν συμβεί ότι ο Donald Trump θα κερδίσει τις μεσοπρόθεσμες εκλογές στο Κογκρέσο, θα προκύψει ένα άλλο ζήτημα.
Εάν οι δυτικές δυνάμεις εγκαταλείψουν τη μάχη στη Συρία, πού θα πάνε για να συνεχίσουν τον ατελείωτο πόλεμο τους;
Μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσε την απάντησή του σε οποιαδήποτε σκέψη. Είναι σαφές μέχρι τώρα ότι παρόλο που το Λονδίνο διατηρεί τη διπλωματική πίεση στη Συρία μέσω της Μικρής Ομάδας, η προσοχή του επικεντρώνεται ήδη στην αναβίωση του «Μεγάλου Παιχνιδιού» το οποίο είδε το Στέμμα να αντιμετωπίσει τον Τσάρο σε όλο τον 19ο αιώνα.
Αφού εφευρέθηκε η υπόθεση Skripal και σύμφωνα με το μοντέλο του «γράμματος του Zinoviev», το Λονδίνο μόλις "έπιασε" τις ρωσικές εξωτερικές υπηρεσίες πληροφοριών με το χέρι στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τι σχεδιάζεται εναντίον τους από τον Οργανισμό για την Απαγόρευση Χημικά όπλα (OPWC).
Αυτό το γεωπολιτικό δόγμα είναι ανεξάρτητο από τα γεγονότα που χρησιμεύουν ως πρόσχημα. Το "Μεγάλο Παιχνίδι" ήταν η στρατηγική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Η επανάληψη του από το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο είναι συνέπεια της Brexit και της πολιτικής της «Global Britain».
Όπως ακριβώς τον 19ο αιώνα, αυτή η αντι-ρωσική διαμόρφωση θα οδηγήσει εγκαίρως σε μια επιδεινούμενη αντιπαλότητα μεταξύ του Λονδίνου και του Παρισιού.
Αντίθετα, σε περίπτωση αποτυχίας της Theresa May, μαζί με τα ερωτήματα που αφορούν το Brexit και τη διατήρηση του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όλες αυτές οι προβλέψεις θα ακυρωθούν.
Εάν η Γαλλία μελετά τώρα τη δυνατότητα να εγκαταλείψει τη Μέση Ανατολή για να επικεντρωθεί στον Σαχέλ, η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πολύ πιο προβληματική. Από τις 9/11, το Πεντάγωνο έχει απολαύσει μια ορισμένη αυτονομία.
Οι δέκα Μάχες Διοικητές των ενόπλων δυνάμεων δεν λαμβάνουν πλέον εντολές από τον Πρόεδρο της Επιτροπής των Επιτρόπων Μικρών Επιτελείων, αλλά μόνο από τον Υπουργό Άμυνας.
Με την πάροδο του χρόνου, έχουν γίνει οι πραγματικοί "viceroys" της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας» - μια λειτουργία την οποία δεν επιθυμούν να μειώσουν ο Πρόεδρος Trump.
Μερικοί από αυτούς, όπως ο διοικητής της Νότιας Αμερικής (SouthCom), σκοπεύουν να συνεχίσουν τη στρατηγική Cebrowski, παρά τις προειδοποιήσεις του Λευκού Οίκου.
Έτσι παραμένει μεγάλη αβεβαιότητα.
Το μόνο θετικό βήμα που λαμβάνεται αφορά τον Νταέζ - για τρία χρόνια, οι Δυτικές δυνάμεις ισχυρίστηκαν ότι αγωνίστηκαν σε αυτήν την τρομοκρατική οργάνωση, ενώ παράλληλα τους παρέσχον όπλα.
Σήμερα ο στρατός της Συρίας και της Ρωσίας έχουν απωθήσει τους τζιχαντιστές
Η Δύση δεν έχει καμία επιθυμία να δει τους φίλους τους, οι «μετριοπαθείς αντάρτες», που σήμερα χαρακτηρίζονται ως «τρομοκράτες», να εμφανίζονται μαζικά στις χώρες τους.
Οι μεσοπρόθεσμες εκλογές στις ΗΠΑ θα αποφασίσουν εάν ο πόλεμος θα συνεχιστεί στη Συρία ή θα προχωρήσει σε άλλο πεδίο μάχης.
www.bankingnews.gr
Ένα από τα βασικά ζητήματα είναι το θέμα της Συρίας.
Εάν ο πρόεδρος των ΗΠΑ D. Trump επικρατήσει στις εκλογές του Νοεμβρίου, οι θιασώτες του πολέμου ενάντια στη Συρία θα πρέπει να παραδεχτούν την ήττα τους και να προχωρήσουν σε άλλα πεδία μάχης.
Από την άλλη πλευρά, αν ο D. Trump χάσει τις εκλογές, ο πόλεμος στη Συρία θα αναβιώσει αμέσως το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η τρέχουσα κατάσταση - που εκτείνεται από τη ρωσική απάντηση στην καταστροφή της Ilyuchin-20 στις μεσοπρόθεσμες εκλογές στις ΗΠΑ στις 6 Νοεμβρίου - είναι αβέβαιη.
Όλοι οι πρωταγωνιστές του πολέμου στη Συρία περιμένουν να δουν αν ο Λευκός Οίκος θα μπορέσει να ακολουθήσει την πολιτική του να απομακρυνθεί από την τρέχουσα κατάσταση στη Συρία, ή αν το Κογκρέσο θα γίνει αντιπολίτευση και θα ενεργοποιήσει αμέσως τη διαδικασία για εγκατάλειψη των σχεδίων του Προέδρου Trump για απομάκρυνση των ΗΠΑ από τη Συρία.
Η προέλευση του πολέμου
Έχει καταστεί σαφές ότι το αρχικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ για τη Συρία (απομάκρυνση του Assad) δεν θα πραγματοποιηθεί.
Το ίδιο ισχύει και για τη Γαλλία και την Τουρκία, δύο δυνάμεις που εισήλθαν στον πόλεμο εναντίον της Συρίας κάπως αργότερα.
Οι διαδηλώσεις στο Deraa παρουσιάστηκαν ως «αυθόρμητη εξέγερση» ενάντια στη «δικτατορική καταστολή», αλλά τώρα έχει πλέον γίνει ξεκάθαρο ότι προετοιμάζονταν μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πρέπει επίσης να κατανοηθεί ότι όλα τα μέλη ενός Συνασπισμού, ενωμένα για την επίτευξη του ίδιου στόχου, δεν μοιράζονται την ίδια στρατηγική.
Όποια και αν είναι η επιρροή του ενός ή του άλλου, κάθε κράτος διαφυλάσσει τη δική του ιστορία, τα δικά του συμφέροντα και τους δικούς του πολεμικούς στόχους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν τη στρατηγική του ναύαρχου Arthur Cebrowski, που ήταν η καταστροφή των κρατικών δομών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Για το λόγο αυτό βασίστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο εφάρμοσε τη στρατηγική του Tony Blair που είχε στόχο η Μουσουλμανική Αδελφότητα να αναλάβει την εξουσία σε ολόκληρη την περιοχή.
Και επίσης στο Ισραήλ, που επανέλαβε τη στρατηγική του Oded Yinon και του David Wurmser για περιφερειακή κυριαρχία.
Τα αναγκαία όπλα αποθηκεύτηκαν εκ των προτέρων από τη Σαουδική Αραβία στο τζαμί του Ομάρ.
Εκείνη την εποχή, η Σαουδική Αραβία δεν επιδίωκε να επιβάλει μια νέα μορφή πολιτικής στη Συρία ούτε ούτε να ανατρέψει την κυβέρνησή της.
Η πρόθεση του Ριάντ ήταν αποκλειστικά να αποτρέψει ένα μη Σουνίτης να γίνει Πρόεδρος.
Με μια περίεργη ιστορική εξέλιξη, οι Ουαχαμπίτες, οι οποίοι, πριν από δύο αιώνες, θεωρούν τους Σουνίτες και τους Σιίτες ως αιρετικούς και ζήτησαν την εξόντωσή τους, αν αποτύχουν να μετανοήσουν, σήμερα παρουσιάζονται ως υπερασπιστές των σουνιτών και των δολοφόνων των Σιιτών.
Όσο για το μικροσκοπικό εμιράτο του Κατάρ, αυτό απαιτούσε εκδίκησ μετά τη διακοπή του αγωγού φυσικού αερίου στη Συρία.
Η Γαλλία, η οποία έπρεπε να είχε συμμετάσχει στη συνωμοσία βάσει των συμφωνιών του Lancaster House, παραγκωνίστηκε λόγω των απροσδόκητων πρωτοβουλιών της στη Λιβύη.
Ο Υπουργός Εξωτερικών Alain Juppe προσπάθησε να ωθήσει τη Γαλλία να επανέλθει στους συνωμότες, αλλά ο πρεσβευτής της Δαμασκού Eric Chevallier, ο οποίος μπορούσε να δει τη στρέβλωση των γεγονότων στο έδαφος, αντιστάθηκε.
Όταν η Γαλλία πήρε και πάλι μέρος στη συριακή διαμάχη, συνέχισε το στόχο του του 1915 για τον αποικισμό της Συρίας, ακολουθώντας τις συμφωνίες Sykes-Picot-Sazonov.
Ακριβώς όπως η γαλλική εντολή για τη Συρία θεωρήθηκε προσωρινή σε σύγκριση με τον διαρκή αποικισμό της Αλγερίας, θεωρείται, στον 21ο αιώνα, ως δευτερεύουσα για τον έλεγχο του Σαχέλ.
Εκτός αυτού, ενώ προσπάθησε να συνειδητοποιήσει την παλιά δέσμευσή του, το Παρίσι πίεσε τη δημιουργία ενός κράτουςύ για τους Κούρδους, σύμφωνα με το πρότυπο που χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί το 1917 για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη.
Για να το πράξει, συμμαχήθηκε με την Τουρκία, η οποία, στο όνομα του «εθνικού όρκου» του Ατατούρκ, εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της Συρίας για να δημιουργήσει ένα κράτος στο οποίο θα μπορούσαν να εκδιωχθούν οι Κούρδου της Τουρκίας.
Ενώ οι πολεμικοί στόχοι αυτών των τεσσάρων επιτιθέμενων είναι αμοιβαία συμβατοί, οι δύο τελευταίοι δεν είναι συμβατοί με τους άλλους.
Εκτός αυτού, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία είναι τρεις παλαιές αποικιακές δυνάμεις.
Και οι τρεις προσπαθούν τώρα να επιβάλουν τη δύναμή τους στο ίδιο θρόνο.
Ο πόλεμος εναντίον της Συρίας έχει επανενεργοποιήσει τις παλιές τους αντιπαλότητες.
Το επεισόδιο Daesh στο πλαίσιο του πολέμου κατά της Συρίας και του Ιράκ
Στο τέλος του 2013, το Πεντάγωνο των ΗΠΑ αναθεώρησε τα σχέδιά του στο πλαίσιο της στρατηγικής Cebrowski.
Τροποποίησε τα αρχικά του σχέδια, όπως αποκάλυψε ο Ralph Peters, και αντικατέστησε το σχέδιο από τον Robin Wright για τη δημιουργία του «Sunnistan» που διασχίζει τη Συρία και το Ιράκ.
Ωστόσο, τον Σεπτέμβριο του 2015, η ανάπτυξη του ρωσικού στρατού στη Συρία, ως εμπόδιο στη δημιουργία του «Sunnistan» από την Daesh, κατέστρεψε τα σχέδια των έξι κύριων εταίρων του πολέμου.
Τα τρία χρόνια του πολέμου που ακολούθησε είχαν άλλους στόχους - αφενός, τη δημιουργία ενός νέου κράτους που διασχίζει το Ιράκ και τη Συρία στο πλαίσιο της στρατηγικής Cebrowski και, αφετέρου, να χρησιμοποιήσει τη Daesh για να κόψει τον δρόμο του μετάξι που ο Xi Jinping.
Η Κίνα προσπαθούσε να επανενεργοποιήσει - διατηρώντας έτσι την ηπειρωτική κυριαρχία στο «δυτικό» μέρος.
Η συριακή - ρωσική νίκη και η αντιστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών
Η υπόθεση της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού Ilyuchin-20 στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 έδωσε στη Ρωσία την ευκαιρία να τερματίσει αυτόν τον εκτεταμένο πόλεμο και να καταλήξει σε συμφωνία με τον Λευκό Οίκο για να αντιμετωπίσει άλλους επιτιθέμενους.
Πρόκειται για επανάληψη, σε μικρότερη κλίμακα, της αντίδρασης Ρωσίας / ΗΠΑ στην κρίση του Σουέζ το 1956.
Η Μόσχα όχι μόνο έδωσε στους αντιαεροπορικούς πυραύλους S-300 στο συριακό στρατό, αλλά έχει επίσης αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο σύστημα επιτήρησης.
Μόλις λειτουργείσει αυτό το σύστημα και οι Σύριοι αξιωματικοί έχουν εκπαιδευτεί να το χρησιμοποιήσουν, η οποία θα διαρκέσει τρείς μήνες, θα είναι αδύνατο για τα αεροπλάνα των των αντιπάλων του Assad να πετάξουν πάνω απο Συρία χωρίς άδεια από τη Δαμασκό.
Ο Πρόεδρος Trump ανακοίνωσε εκ των προτέρων ότι σκοπεύει να αποσύρει αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία.
Επέστρεψε σε αυτή την απόφαση υπό την πίεση του Πενταγώνου, κατόπιν συμφώνησε με τους γενικούς αξιωματικούς του να διατηρήσουν πίεση στη Δαμασκό, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αποκλείστηκαν από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στο Sotchi.
Η ανάπτυξη των ρωσικών στρατευμάτων - για την οποία ο Λευκός Οίκος είχε πιθανώς δώσει την έγκρισή του - παρείχε στον Πρόεδρο Trump την ευκαιρία να αναγκάσει το Πεντάγωνο να αποσυρθεί.
Θα έπρεπε να αποσύρει τα στρατεύματά του, αλλά θα μπορούσε να διατηρήσει την παρουσία των μισθοφόρων του (όπως συμβαίνει, αυτοί θα ήταν οι Κούρδοι και οι Άραβες από τις Δημοκρατικές Δυνάμεις).
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Συρίας, ο Walid el-Mouallem, μιλώντας ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ζήτησε την άμεση και άνευ όρων απόσυρση των ξένων δυνάμεων κατοχής, των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Τουρκίας.
Εάν φύγουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, τότε τα γαλλικά και τα τουρκικά στρατεύματα δεν θα μπορέσουν να μείνουν.
Το Ισραήλ δεν θα είναι πλέον σε θέση να βομβαρδίσει τη Συρία.
Οι Βρετανοί έχουν ήδη φύγει.
Ωστόσο, το Tel-Aviv, το Παρίσι και η Άγκυρα εξακολουθούν να ελπίζουν ότι ο Πρόεδρος Trump θα χάσει τις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου, οπότς θα υπάρξει αλλαγή πολιτικής από την Ουάσιγκτον.
Συνεπώς, αναμένουν τα αποτελέσματα αυτών των μοιραία εκλογών πριν αποφασίσουν.
Εάν συμβεί ότι ο Donald Trump θα κερδίσει τις μεσοπρόθεσμες εκλογές στο Κογκρέσο, θα προκύψει ένα άλλο ζήτημα.
Εάν οι δυτικές δυνάμεις εγκαταλείψουν τη μάχη στη Συρία, πού θα πάνε για να συνεχίσουν τον ατελείωτο πόλεμο τους;
Μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσε την απάντησή του σε οποιαδήποτε σκέψη. Είναι σαφές μέχρι τώρα ότι παρόλο που το Λονδίνο διατηρεί τη διπλωματική πίεση στη Συρία μέσω της Μικρής Ομάδας, η προσοχή του επικεντρώνεται ήδη στην αναβίωση του «Μεγάλου Παιχνιδιού» το οποίο είδε το Στέμμα να αντιμετωπίσει τον Τσάρο σε όλο τον 19ο αιώνα.
Αφού εφευρέθηκε η υπόθεση Skripal και σύμφωνα με το μοντέλο του «γράμματος του Zinoviev», το Λονδίνο μόλις "έπιασε" τις ρωσικές εξωτερικές υπηρεσίες πληροφοριών με το χέρι στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τι σχεδιάζεται εναντίον τους από τον Οργανισμό για την Απαγόρευση Χημικά όπλα (OPWC).
Αυτό το γεωπολιτικό δόγμα είναι ανεξάρτητο από τα γεγονότα που χρησιμεύουν ως πρόσχημα. Το "Μεγάλο Παιχνίδι" ήταν η στρατηγική της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Η επανάληψη του από το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο είναι συνέπεια της Brexit και της πολιτικής της «Global Britain».
Όπως ακριβώς τον 19ο αιώνα, αυτή η αντι-ρωσική διαμόρφωση θα οδηγήσει εγκαίρως σε μια επιδεινούμενη αντιπαλότητα μεταξύ του Λονδίνου και του Παρισιού.
Αντίθετα, σε περίπτωση αποτυχίας της Theresa May, μαζί με τα ερωτήματα που αφορούν το Brexit και τη διατήρηση του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όλες αυτές οι προβλέψεις θα ακυρωθούν.
Εάν η Γαλλία μελετά τώρα τη δυνατότητα να εγκαταλείψει τη Μέση Ανατολή για να επικεντρωθεί στον Σαχέλ, η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πολύ πιο προβληματική. Από τις 9/11, το Πεντάγωνο έχει απολαύσει μια ορισμένη αυτονομία.
Οι δέκα Μάχες Διοικητές των ενόπλων δυνάμεων δεν λαμβάνουν πλέον εντολές από τον Πρόεδρο της Επιτροπής των Επιτρόπων Μικρών Επιτελείων, αλλά μόνο από τον Υπουργό Άμυνας.
Με την πάροδο του χρόνου, έχουν γίνει οι πραγματικοί "viceroys" της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας» - μια λειτουργία την οποία δεν επιθυμούν να μειώσουν ο Πρόεδρος Trump.
Μερικοί από αυτούς, όπως ο διοικητής της Νότιας Αμερικής (SouthCom), σκοπεύουν να συνεχίσουν τη στρατηγική Cebrowski, παρά τις προειδοποιήσεις του Λευκού Οίκου.
Έτσι παραμένει μεγάλη αβεβαιότητα.
Το μόνο θετικό βήμα που λαμβάνεται αφορά τον Νταέζ - για τρία χρόνια, οι Δυτικές δυνάμεις ισχυρίστηκαν ότι αγωνίστηκαν σε αυτήν την τρομοκρατική οργάνωση, ενώ παράλληλα τους παρέσχον όπλα.
Σήμερα ο στρατός της Συρίας και της Ρωσίας έχουν απωθήσει τους τζιχαντιστές
Η Δύση δεν έχει καμία επιθυμία να δει τους φίλους τους, οι «μετριοπαθείς αντάρτες», που σήμερα χαρακτηρίζονται ως «τρομοκράτες», να εμφανίζονται μαζικά στις χώρες τους.
Οι μεσοπρόθεσμες εκλογές στις ΗΠΑ θα αποφασίσουν εάν ο πόλεμος θα συνεχιστεί στη Συρία ή θα προχωρήσει σε άλλο πεδίο μάχης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών