Το βασικό επιχείρημα της Τουρκίας είναι ότι δεν μπορεί νησιά όπως το Καστελόριζο να έχουν την δυνατότητα ΑΟΖ Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης
H Τουρκία επικαλείται αποφάσεις, του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, διαιτητικών δικαστηρίων και διεθνών συμφωνιών για να αμφισβητήσει το status quo στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Ανατολικό Αιγαίο.
Το βασικό επιχείρημα της Άγκυρας είναι ότι δεν μπορεί νησιά όπως το Καστελόριζο να έχουν την δυνατότητα ΑΟΖ Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης 40 χιλιάδων χιλιομέτρων ενώ απέχει μόλις 2,02 χιλιόμετρα από την Τουρκία και 580 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Επίσης αμφιασβητεί την δυνατότητα τα νησιά να διαθέτουν ΑΟΖ και επίσης θέτει θέμα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Όπως προκύπτει από φιλικά προς την Τουρκία μέσα όπως το Dogu Akdeniz Politik υπάρχουν πολλές αποφάσεις που «αμφισβητούν την επιχειρηματολογία της Ελλάδος για το Ανατολικό Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στο σκέλος της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας»
Η Τουρκική πλευρά επικαλείται το International Court of Justice το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης του ΟΗΕ ή πιο γνωστό Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (εδρεύει στην Χάγη της Ολλανδίας).
Πρόεδρος του δικαστηρίου είναι Σομαλός και αριθμεί 15 δικαστές που ορίζονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Η Ελλάδα στα νότια σύνορα της έχει οριοθετήσει μια θαλάσσια νοητή γραμμή που ξεκινάει από την Κρήτη, συνεχίζει προς Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο και καταλήγει στο Καστελόριζο ή Meis στα τουρκικά και βασίζεται στη μεσαία γραμμή (Yaycı, 2012:19).
Η Ελλάδα, υπέγραψε την συνθήκη περιορισμού με την Ελληνοκυπριακή Διοίκηση αλλά και την Αίγυπτο (Sea Bulletin, 2003: 45-47).
Στο σημείωμα που έδωσε, η Ελλάδα απαιτεί να δοθεί στο πιο ακραίο νησί το Καστελόριζο και σε άλλα νησιά μια άνευ όρων πλήρης ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα ενώ υφίσταται ο περιορισμός της μεσαίας γραμμής μεταξύ της ηπειρωτικής Τουρκίας και του πιο απομακρυσμένου ελληνικού νησιού που απέχει 2,02 χιλιόμετρα από την Τουρκία.
Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ασυμβίβαστοι τόσο με τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ICJ) όσο και με το διεθνές δίκαιο.
Στην συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS) του 1982, δηλώθηκε ότι οι χώρες με ηπειρωτική ακτή στην περιοχή δεν θα είχαν την δυνατότητα να περιορίσουν τα δικαιώματά τους στην έναντι άλλων κρατών.
Η Τουρκία, διαθέτει την μεγαλύτερη ακτή της ηπειρωτικής χώρας συγκεκριμένα 1792 χιλιόμετρα.
Ο ισχυρισμός ότι το νησί Καστελόριζο, το οποίο απέχει 2,02 χλμ. από την Ανατολία και 580 χλμ από την ηπειρωτική Ελλάδα, έχει δημιουργήσει μια θαλάσσια περιοχή δικαιοδοσίας 40 χιλιάδων χιλιομέτρων είναι αντίθετη με την αρχή της δικαιοσύνης και του διεθνούς δικαίου και νομολογίας.
Η Τουρκία, επιμένει ότι παραβιάζεται απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ICJ.
Περίπτωση Βόρειας Θάλασσας (1969)
Στην περίπτωση που οι Κάτω Χώρες και η Δανία υπερασπίστηκαν τη λύση της ίσης απόστασης, η Γερμανία ισχυρίστηκε ότι η διαφορά πρέπει να επιλυθεί εφαρμόζοντας την αρχή της δικαιοσύνης με το επιχείρημα ότι αυτή η μέθοδος δεν μπορούσε να δώσει λύση στη διαφορά.
Ως αποτέλεσμα της δικαστικής απόφασης ήταν ότι η Γερμανία έχει δίκιο, η Γερμανία έχει μεγαλύτερη ναυτική δικαιοδοσία από τις Κάτω Χώρες και τη Δανία.
Υπόθεση Αγγλίας - Γαλλίας (1977)
Στην περίπτωση αυτή η Γαλλία υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων της σχετικά με την Αγγλική Μάγχη και την περιοχή του Ατλαντικού.
Το Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριξε ότι η μέθοδος ίσης απόστασης πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως προσδιοριστικός παράγοντας.
Σε μια από τις αποφάσεις που ελήφθησαν ως αποτέλεσμα της δικαστικής διέναιξης, τα νησιά που ανήκουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα οποία βρίσκονταν στην αντίθετη πλευρά της μεσαίας γραμμής, θα μπορούσαν να έχουν μόνο υφαλοκρηπίδα σε τόσο πλάτος όσο τα χωρικά τους ύδατα.
Υπόθεση Λιβύης - Τυνησίας (1982)
Λιβύη και Τυνησία υπερασπίστηκαν τη μέθοδο της φυσικής επέκτασης, η Λιβύη τόνιζε ότι πρέπει να ληφθεί ως βάση τα παράκτια σύνορα , ενώ η Τυνησία ισχυρίστηκε ότι οι ακτές της πρέπει να ληφθούν ως βάση.
Ως αποτέλεσμα της δικαστικής απόφασης, δεν επηρέασε το νησί Djerba (Τζέρμπα), το οποίο βρίσκεται κοντά στη Λιβύη, αλλά είναι το μεγαλύτερο νησί της Τυνησίας, αλλά και το ήμισυ δόθηκε στο νησί Kerkennah, το οποίο βρίσκεται κοντά στις ακτές της Τυνησίας.
Υπόθεση Λιβύης - Μάλτας (1985)
Αν και η βάση της σύγκρουσης Λιβύης - Μάλτας ήταν η υφαλοκρηπίδα, η έννοια της ΑΟΖ έχει άμεση επιρροή στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας λόγω του γεγονότος ότι συμπίπτει με την υφαλοκρηπίδα της ΑΟΖ εντός 200 ναυτικών μιλίων.
Σε αυτήν την περίπτωση, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού υπογράμμισε ότι έλαβε την απόφασή του με βάση τη δικαιοσύνη και τη συμμόρφωση στους διεθνείς νόμους, εξέφρασε την άποψή του ότι η φυσική επέκταση της υφαλοκρηπίδας μικρότερη από 200 μίλια δεν θα μπορούσε να είναι κριτήριο.
Κατά συνέπεια, καθόρισε τα σύνορα μεταξύ Μάλτας και Λιβύης, λαμβάνοντας υπόψη την αναλογία μεταξύ των μήκους της ακτής των δύο χωρών.
Υπόθεση Καναδά - Γαλλίας (1992)
Στην απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου, τονίστηκε ότι ήταν αντίθετο με την αρχή της δικαιοσύνης οι περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας, οι οποίες αποτελούν μέρος της ηπειρωτικής χώρας των κρατών έναντι θαλάσσιων περιοχών.
Σε αυτό το πλαίσιο, το δικαστήριο δεν έδωσε τόσο μεγάλη δικαιοδοσία στα γαλλικά νησιά κοντά στις ακτές του Καναδά όσο έδωσαν οι θαλάσσιες δικαιοδοσίες που στηρίζονταν στην ηπειρωτική χώρα.
Υπόθεση Ερυθραίας-Υεμένης (1999)
Η Ερυθραία και η Υεμένη άσκησαν έφεση στο Διεθνές Δικαστήριο για διαφωνία σχετικά με την κυριαρχία ορισμένων νησιών, νησίδων και βραχονησίδων στην Ερυθρά Θάλασσα.
Στην απόφασή του, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε ότι τα προαναφερθέντα νησιά δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν θαλάσσιες ζώνες πέρα από το πλάτος των χωρικών τους υδάτων και ότι αυτά τα νησιά δεν ελήφθησαν υπόψη όταν καθορίστηκε η μέση απόσταση μεταξύ των δύο κρατών.
Υπόθεση Ρουμανίας - Ουκρανίας (2009)
Η Ρουμανία και η Ουκρανία ζήτησαν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) να επιλύσει την διαφορά μεταξύ των δύο κρατών σχετικά με τον περιορισμό των θαλάσσιων δικαιοδοσιών.
Στην απόφασή του, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε ότι το Φιδονήσι του Εύξεινου Πόντου που ανήκει στην Ουκρανία, δεν μπορούσε να δημιουργήσει θαλάσσιες ζώνες πέραν από το πλάτος των χωρικών υδάτων του στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ).
www.bankingnews.gr
Το βασικό επιχείρημα της Άγκυρας είναι ότι δεν μπορεί νησιά όπως το Καστελόριζο να έχουν την δυνατότητα ΑΟΖ Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης 40 χιλιάδων χιλιομέτρων ενώ απέχει μόλις 2,02 χιλιόμετρα από την Τουρκία και 580 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Επίσης αμφιασβητεί την δυνατότητα τα νησιά να διαθέτουν ΑΟΖ και επίσης θέτει θέμα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Όπως προκύπτει από φιλικά προς την Τουρκία μέσα όπως το Dogu Akdeniz Politik υπάρχουν πολλές αποφάσεις που «αμφισβητούν την επιχειρηματολογία της Ελλάδος για το Ανατολικό Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στο σκέλος της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας»
Η Τουρκική πλευρά επικαλείται το International Court of Justice το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης του ΟΗΕ ή πιο γνωστό Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (εδρεύει στην Χάγη της Ολλανδίας).
Πρόεδρος του δικαστηρίου είναι Σομαλός και αριθμεί 15 δικαστές που ορίζονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Η Ελλάδα στα νότια σύνορα της έχει οριοθετήσει μια θαλάσσια νοητή γραμμή που ξεκινάει από την Κρήτη, συνεχίζει προς Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο και καταλήγει στο Καστελόριζο ή Meis στα τουρκικά και βασίζεται στη μεσαία γραμμή (Yaycı, 2012:19).
Η Ελλάδα, υπέγραψε την συνθήκη περιορισμού με την Ελληνοκυπριακή Διοίκηση αλλά και την Αίγυπτο (Sea Bulletin, 2003: 45-47).
Στο σημείωμα που έδωσε, η Ελλάδα απαιτεί να δοθεί στο πιο ακραίο νησί το Καστελόριζο και σε άλλα νησιά μια άνευ όρων πλήρης ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα ενώ υφίσταται ο περιορισμός της μεσαίας γραμμής μεταξύ της ηπειρωτικής Τουρκίας και του πιο απομακρυσμένου ελληνικού νησιού που απέχει 2,02 χιλιόμετρα από την Τουρκία.
Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ασυμβίβαστοι τόσο με τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ICJ) όσο και με το διεθνές δίκαιο.
Στην συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS) του 1982, δηλώθηκε ότι οι χώρες με ηπειρωτική ακτή στην περιοχή δεν θα είχαν την δυνατότητα να περιορίσουν τα δικαιώματά τους στην έναντι άλλων κρατών.
Η Τουρκία, διαθέτει την μεγαλύτερη ακτή της ηπειρωτικής χώρας συγκεκριμένα 1792 χιλιόμετρα.
Ο ισχυρισμός ότι το νησί Καστελόριζο, το οποίο απέχει 2,02 χλμ. από την Ανατολία και 580 χλμ από την ηπειρωτική Ελλάδα, έχει δημιουργήσει μια θαλάσσια περιοχή δικαιοδοσίας 40 χιλιάδων χιλιομέτρων είναι αντίθετη με την αρχή της δικαιοσύνης και του διεθνούς δικαίου και νομολογίας.
Η Τουρκία, επιμένει ότι παραβιάζεται απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ICJ.
Περίπτωση Βόρειας Θάλασσας (1969)
Στην περίπτωση που οι Κάτω Χώρες και η Δανία υπερασπίστηκαν τη λύση της ίσης απόστασης, η Γερμανία ισχυρίστηκε ότι η διαφορά πρέπει να επιλυθεί εφαρμόζοντας την αρχή της δικαιοσύνης με το επιχείρημα ότι αυτή η μέθοδος δεν μπορούσε να δώσει λύση στη διαφορά.
Ως αποτέλεσμα της δικαστικής απόφασης ήταν ότι η Γερμανία έχει δίκιο, η Γερμανία έχει μεγαλύτερη ναυτική δικαιοδοσία από τις Κάτω Χώρες και τη Δανία.
Υπόθεση Αγγλίας - Γαλλίας (1977)
Στην περίπτωση αυτή η Γαλλία υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων της σχετικά με την Αγγλική Μάγχη και την περιοχή του Ατλαντικού.
Το Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριξε ότι η μέθοδος ίσης απόστασης πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως προσδιοριστικός παράγοντας.
Σε μια από τις αποφάσεις που ελήφθησαν ως αποτέλεσμα της δικαστικής διέναιξης, τα νησιά που ανήκουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα οποία βρίσκονταν στην αντίθετη πλευρά της μεσαίας γραμμής, θα μπορούσαν να έχουν μόνο υφαλοκρηπίδα σε τόσο πλάτος όσο τα χωρικά τους ύδατα.
Υπόθεση Λιβύης - Τυνησίας (1982)
Λιβύη και Τυνησία υπερασπίστηκαν τη μέθοδο της φυσικής επέκτασης, η Λιβύη τόνιζε ότι πρέπει να ληφθεί ως βάση τα παράκτια σύνορα , ενώ η Τυνησία ισχυρίστηκε ότι οι ακτές της πρέπει να ληφθούν ως βάση.
Ως αποτέλεσμα της δικαστικής απόφασης, δεν επηρέασε το νησί Djerba (Τζέρμπα), το οποίο βρίσκεται κοντά στη Λιβύη, αλλά είναι το μεγαλύτερο νησί της Τυνησίας, αλλά και το ήμισυ δόθηκε στο νησί Kerkennah, το οποίο βρίσκεται κοντά στις ακτές της Τυνησίας.
Υπόθεση Λιβύης - Μάλτας (1985)
Αν και η βάση της σύγκρουσης Λιβύης - Μάλτας ήταν η υφαλοκρηπίδα, η έννοια της ΑΟΖ έχει άμεση επιρροή στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας λόγω του γεγονότος ότι συμπίπτει με την υφαλοκρηπίδα της ΑΟΖ εντός 200 ναυτικών μιλίων.
Σε αυτήν την περίπτωση, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού υπογράμμισε ότι έλαβε την απόφασή του με βάση τη δικαιοσύνη και τη συμμόρφωση στους διεθνείς νόμους, εξέφρασε την άποψή του ότι η φυσική επέκταση της υφαλοκρηπίδας μικρότερη από 200 μίλια δεν θα μπορούσε να είναι κριτήριο.
Κατά συνέπεια, καθόρισε τα σύνορα μεταξύ Μάλτας και Λιβύης, λαμβάνοντας υπόψη την αναλογία μεταξύ των μήκους της ακτής των δύο χωρών.
Υπόθεση Καναδά - Γαλλίας (1992)
Στην απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου, τονίστηκε ότι ήταν αντίθετο με την αρχή της δικαιοσύνης οι περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας, οι οποίες αποτελούν μέρος της ηπειρωτικής χώρας των κρατών έναντι θαλάσσιων περιοχών.
Σε αυτό το πλαίσιο, το δικαστήριο δεν έδωσε τόσο μεγάλη δικαιοδοσία στα γαλλικά νησιά κοντά στις ακτές του Καναδά όσο έδωσαν οι θαλάσσιες δικαιοδοσίες που στηρίζονταν στην ηπειρωτική χώρα.
Υπόθεση Ερυθραίας-Υεμένης (1999)
Η Ερυθραία και η Υεμένη άσκησαν έφεση στο Διεθνές Δικαστήριο για διαφωνία σχετικά με την κυριαρχία ορισμένων νησιών, νησίδων και βραχονησίδων στην Ερυθρά Θάλασσα.
Στην απόφασή του, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε ότι τα προαναφερθέντα νησιά δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν θαλάσσιες ζώνες πέρα από το πλάτος των χωρικών τους υδάτων και ότι αυτά τα νησιά δεν ελήφθησαν υπόψη όταν καθορίστηκε η μέση απόσταση μεταξύ των δύο κρατών.
Υπόθεση Ρουμανίας - Ουκρανίας (2009)
Η Ρουμανία και η Ουκρανία ζήτησαν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) να επιλύσει την διαφορά μεταξύ των δύο κρατών σχετικά με τον περιορισμό των θαλάσσιων δικαιοδοσιών.
Στην απόφασή του, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε ότι το Φιδονήσι του Εύξεινου Πόντου που ανήκει στην Ουκρανία, δεν μπορούσε να δημιουργήσει θαλάσσιες ζώνες πέραν από το πλάτος των χωρικών υδάτων του στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ).
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών