Ένα μακροχρόνιο "περιουσιακό στοιχείο" των ΗΠΑ, ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο λεγόμενος εθνικός στρατός της Λιβύης βρίσκονται στο έδαφος της Λιβύης από το 2011
Εγκληματική συνωμοσία ενάντια στη Λιβύη από Obama, Biden και Clinton και ο προσχεδιασμένος κατακερματισμός αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση του Counterpunch
Στην ανάλυση παρουσιάζονται πτυχές για το πώς οι ΗΠΑ και ειδικά το τρίπτυχο, Obama πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Biden υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ και Clinton υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ σχεδίασαν τον κατακερματισμό της Λιβύης, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο μαζί με την Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Ποια είναι η πραγματική Λιβύη;
Η Λιβύη που κατασκευάστηκε από τις στάχτες του πολέμου ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που έθεσε τον Muammar Gaddafi εκτός παιχνιδιού.
Η Λιβύη έχει κατακερματιστεί τώρα σε πολεμικές φατρίες, η καθεμία υποστηρίζεται από μια ποικιλία διεθνών παραγόντων των οποίων το ενδιαφέρον για τη χώρα είναι αμφισβητήσιμα ανθρωπιστικό.
Αλλά αυτή η Λιβύη δεν χτίστηκε από τον Trump και τη συμμορία των φασιστών που κατηγορούν οι αριστεροί.
Όχι, ήταν ο μεγάλος ανθρωπιστής Barack Obama, μαζί με την Hillary Clinton, τον Joe Biden, την Susan Rice, Samantha Power δηλαδή οι δημοκρατικοί των ΗΠΑ.
Ο Πρώτος Μαύρος Πρόεδρος, μαζί με τις συνεργαζόμενες χώρες στο ΝΑΤΟ την Γαλλία και την Βρετανία, εξαπέλυσε τα σκυλιά πολέμου σε ένα αφρικανικό έθνος που θεωρήθηκε από μεγάλο μέρος του κόσμου ως πρότυπο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης για τα αφρικανικά πρότυπα.
Ενώ οι δημοκρατικοί κατηγορούν τον Trump ότι συντηρεί το σκότος, οι δημοκρατικοί ήταν αυτοί που έκαναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ο πόλεμος στη Λιβύη: Μια εγκληματική συνωμοσία
Για να κατανοήσουμε το βάθος της εγκληματικότητας στον πόλεμο από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη, πρέπει να ξεδιπλώσουμε μια περίπλοκη ιστορία που εμπλέκει τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη, οι οποίοι κυριολεκτικά συνωμότησαν για να πραγματοποιήσουν αυτόν τον πόλεμο.
Με αυτόν τον τρόπο, εμφανίζεται μια εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη αφήγηση σχετικά με τις καλές προθέσεις των δυτικών και τους κακούς δικτάτορες.
Γιατί παρόλο που ο Gaddafi παρουσιάστηκε ως ο κακοποιός κατά κόρον σε αυτήν την ιστορία στην πραγματικότητα ο Barack Obama, η Hillary Clinton, ο Joe Biden, ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Nicholas Sarkozy και άλλοι είναι οι πραγματικές κακόβουλες δυνάμεις.
Ήταν αυτοί, όχι ο Gaddafi, που διεξήγαγαν έναν κατάφωρα παράνομο πόλεμο με ψεύτικες προσποιήσεις.
Ήταν αυτοί, όχι ο Gaddafi, που συνωμότησαν για να βυθίσουν τη Λιβύη σε χάος και εμφύλιο πόλεμο ο οποίος μαίνεται αμείωτος. Αυτοί ήταν που χτύπησαν τα τύμπανα του πολέμου, διακηρύσσοντας ειρήνη στη γη για τους ανθρώπους.
Ο πόλεμος ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη αποτελεί ίσως ένα από τα πιο φρικτά παραδείγματα στρατιωτικής επιθετικότητας και ανομίας των ΗΠΑ στην πρόσφατη ιστορία.
Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν ενήργησαν μόνες τους, καθώς ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων έπαιξε ρόλο, καθώς οι Γάλλοι και οι Βρετανοί ήθελαν να εμπλακούν στην επανάληψη του ελέγχου επί ενός κάποτε προσοδοφόρου αφρικανικού περιουσιακού στοιχείου που αποσχίστηκε από τον ευρωπαϊκό έλεγχο προφανώς από τον «κακό Gaddafi».
Η ιστορία ξεκινά με τον Bernard Henri-Lévy, τον Γάλλο φιλόσοφο, δημοσιογράφο και ερασιτέχνη αξιωματικό της υπηρεσίας ξένων υπηρεσιών που φαντάστηκε τον εαυτό του ως διεθνή κατάσκοπο. Έχοντας αποτύχει να φτάσει στην Αίγυπτο εγκαίρως για να ενισχύσει το εγώ του, εκμεταλλευόμενος την εξέγερση εναντίον του πρώην δικτάτορα Hosni Mubarak, γρήγορα έστρεψε την προσοχή του στη Λιβύη, όπου διεξήχθη μια εξέγερση στην Βεγγάζη κατά του Gaddafi.
O Henri-Levy που έγραφε στην Figaro κατάφερε να μιλήσει με
τον τότε επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Μετάβασης (TNC) Mustapha Abdeljalil, πρώην αξιωματούχος του Gaddafi που έγινε επικεφαλής της ομάδας κατά του Gaddafi την TNC.
Αλλά ο Henri-Levy δεν ήταν εκεί μόνο για να δημοσιεύσει μια συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα, ήταν εκεί για να βοηθήσει στην ανατροπή του Gaddafi.
Σε επαφές που είχε με τον Γάλλο Πρόεδρο Nicholas Sarkozy για να του ρωτήσει, μάλλον αδίστακτα, εάν θα συμφωνούσε να συναντηθεί με τον Abdeljalil και την ηγεσία της TNC.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Henri-Levy και οι συνάδελφοί του έφτασαν στο Palacelysée Palace με την ηγεσία της TNC στο πλευρό τους.
Στο απόλυτο σοκ των Λιβύων που είναι παρόντες, ο Nichola Sarkozy τους λέει ότι σκοπεύει να αναγνωρίσει την TNC ως τη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης.
Αλλά το μικρό πρόβλημα των στρατιωτικών νικών του Gaddafi και η πιθανότητα να αναδυθεί από τη σύγκρουση ως νικητής περιπλέκουν τα ζητήματα, καθώς το γαλλικό κοινό είχε συνειδητοποιήσει το σχέδιο του Sarkozy.
Η εκστρατεία δημοσίων σχέσεων λειτούργησε καθώς ο Sarkozy έφτασε γρήγορα στην ιδέα της στρατιωτικής επέμβασης.
Ωστόσο, ο Henri-Levy είχε έναν ακόμη πιο κρίσιμο ρόλο να παίξει: εντάσσοντας τον αμερικανικό παράγοντα στο σχέδιο.
Ο Henri-Levy οργάνωσε την πρώτη από τις συνομιλίες υψηλού επιπέδου μεταξύ αξιωματούχων των ΗΠΑ από την κυβέρνηση Obama και των Λιβύων της TNC.
Το πιο σημαντικό, ο Henri-Levy οργάνωσε τη συνάντηση μεταξύ του Abdeljalil και της υπουργού Εξωτερικών H. Clinton.
Ενώ η Clinton ήταν σκεπτική για τον χρόνο της συνάντησης, είχε σχεδιάσει μαζί με τον Biden την αλλαγή του καθεστώτος της Λιβύης.
Δεν θα υπήρχε πόλεμος στη Λιβύη εάν δεν ήταν προς το συμφέρον της πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής μηχανής των ΗΠΑ.
Υπό αυτήν την έννοια, παρά τη σχετικά περιορισμένη στρατιωτική συμμετοχή των ΗΠΑ, ο πόλεμος στη Λιβύη ήταν ένας αμερικανικός πόλεμος.
Δηλαδή, ήταν ένας πόλεμος που δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν υπήρχε η ενεργός συνεργασία της κυβέρνησης Obama με τους Γάλλους και Βρετανούς.
Όπως εξήγησε ο Jo Becker των NY Times το 2016, η Clinton συναντήθηκε με τον Mahmoud Jibril, έναν εξέχον πολιτικό της Λιβύης, ο οποίος θα γινόταν ο νέος πρωθυπουργός της Λιβύης μετά το Gaddafi και οι συνεργάτες του, προκειμένου να εκτιμήσει τις δυνάμεις της φατρίας του.
Η δουλειά της Clinton, σύμφωνα με τον Becker των NY Times, ήταν «να μετρήσει τους αντάρτες που υποστήριζαν οι ΗΠΑ».
Η απάντηση, τελικά, ήταν ένα ηχηρό ναι.
Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλες τις εντυπωσιακές κακές παρεμβάσεις της Αμερικής, δεν υπήρχε συναίνεση για στρατιωτική επέμβαση.
Ορισμένοι στην κυβέρνηση Obama ήταν δύσπιστοι για την εύκολη νίκη και τις πολιτικές εξελίξεις μετά τη σύγκρουση.
Μία εξέχουσα φωνή διαφωνίας, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Jo Becker των NY Times, ήταν ο πρώην υπουργός Άμυνας Robert Gates ο οποίος ανησυχούσε ότι η συμπεριφορά της Clinton και του Biden απέναντι στη Λιβύη θα οδηγούσε τελικά σε έναν εφιάλτη ιρακινού τύπου οι ΗΠΑ θα επανασχέδιαζαν τον κράτος και στη συνέχεια θα το εγκατέλειπαν οδηγώντας σε βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Clinton και Biden ήταν δύο από τις κύριες φωνές που εισηγούνταν τον πόλεμο στην Λιβύη ήταν οπαδοί των σκληρών μέτρων.
Και οι δύο υποστήριξαν τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων από νωρίς ενώ και οι δύο υποστήριξαν στρατιωτική επέμβαση. Πράγματι, οι δύο ήταν συνεργοί σε κάθε έγκλημα πολέμου που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ τα τελευταία 30 χρόνια, μαζί με τον Bush και τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ.
Για ορισμένους «η Λιβύη φαινόταν σαν μια εύκολη υπόθεση». Λέγοντας τη Λιβύη ως «εύκολη υπόθεση», φυσικά σημαίνει ότι η Λιβύη ήταν ο τέλειος υποψήφιος για μια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος, του οποίου το πρωταρχικό όφελος θα ήταν να ενισχυθούν πολιτικά εκείνοι που την υποστήριξαν.
Πολλοί στρατηγικοί σχεδιαστές εκείνη την εποχή, είδαν την Λιβύη ως μια ευκαιρία για να ενισχυθούν οι διαδηλώσεις και οι εξεγέρσεις του 2010-2011, γνωστές ως Αραβική Άνοιξη στα μουσουλμανικά κράτη.
Ένας από τους πιο ολέθριους μύθους του αμερικανικού πολέμου κατά της Λιβύης ήταν η έννοια - που διαδόθηκε με επιμέλεια από lobby ότι ο πόλεμος ήταν ένας φτηνός μικρής κλίμακας πόλεμος που δεν κόστισε σχεδόν τίποτα στις ΗΠΑ.
Αλλά ενώ το συνολικό κόστος του πολέμου μειώθηκε σε σύγκριση με τα μνημειώδη εγκλήματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, τα μέσα με τα οποία χρηματοδοτήθηκε κόστισαν στις ΗΠΑ πολύ περισσότερα δολάρια.
Ο πόλεμος κατά της Λιβύης ήταν μια εγκληματική και αντισυνταγματική προσπάθεια που έθεσε περαιτέρω τα θεμέλια για την ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία των ΗΠΑ.
Όπως ανέφερε η Washington Post τότε:
Σημειώνοντας ότι ο Obama είχε πει ότι η αποστολή θα μπορούσε να πληρωθεί με χρήματα που έχουν ήδη διατεθεί στο Πεντάγωνο.
Οι απρόβλεπτες στρατιωτικές επιχειρήσεις που απαιτούν δαπάνες όπως αυτές στην Λιβύη συνήθως απαιτούν συμπληρωματικές πιστώσεις, δεδομένου ότι βρίσκονται εκτός του βασικού προϋπολογισμού του Πενταγώνου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κονδύλια για το Αφγανιστάν και το Ιράκ διαχωρίζονται από τον κανονικό προϋπολογισμό του Υπουργείου Άμυνας.
Το πρόσθετο κόστος για ορισμένες από τις επιχειρήσεις στη Λιβύη είναι ελάχιστο…
Αλλά οι δαπάνες για όπλα, καύσιμα και χαμένο εξοπλισμό είναι κάτι άλλο.
Επειδή η κυβέρνηση Obama δεν ζήτησε πιστώσεις από το Κογκρέσο για τη χρηματοδότηση του πολέμου, δεν υπάρχει σαφής κοστολόγηση.
Καθώς το κόστος κάθε βόμβας, μαχητικού αεροσκάφους, και οχημάτων υποστήριξης εξαφανίστηκε στην λογιστική άβυσσο του Πενταγώνου, το ίδιο συνέβη και με οποιαδήποτε συνταγματική νομιμότητα.
Ουσιαστικά, ο Obama βοήθησε στην εγκαθίδρυση μιας παράνομης νέας ηγεσίας στην Λιβύη που όχι μόνο δεν σέβεται τους συνταγματικούς ελέγχους και τις ισορροπίες, αλλά αγνοεί εντελώς το κράτος δικαίου.
Ο βρώμικος πόλεμος της Αμερικής στη Λιβύη
Ενώ για τους περισσότερους Αμερικανούς η Λιβύη… προέκυψε από την επίθεση στην αμερικανική βάση στη Βεγγάζη που σκότωσε αρκετούς Αμερικανούς, συμπεριλαμβανομένου του Πρέσβη των ΗΠΑ Stevens, η αλήθεια είναι διαφορετική.
Αντίθετα, η χρήση τρομοκρατικών ομάδων από την Αμερική (και οι εξεγερμένοι που προέκυψαν από αυτούς) ως στρατιωτικοί αντιπρόσωποι μπορεί ίσως να είναι η πραγματική κληρονομιά.
Οι ΗΠΑ υποκίνησαν δεκάδες εξεγέρσεις για την ανατροπή του Gaddafi, στην πραγματικότητα ήταν ένα δίκτυο τρομοκρατικών ομάδων που έκανε το βρώμικο έργο.
Ενώ μεγάλο μέρος αυτής της πρόσφατης ιστορίας έχει ταφεί από κακές αναφορές, μυθοπλασίες και συνομοσιολόγους που μπερδεύουν την αλήθεια π.χ. η ομάδα Ισλαμικής Μάχης της Λιβύης που ιδρύθηκε το 1995 με στόχο την εκδίωξη του Συνταγματάρχη Gaddafi.
Οδηγημένοι στα βουνά ή στην εξορία από τις δυνάμεις ασφαλείας της Λιβύης, τα μέλη της ομάδας ήταν από τα πρώτα που συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις ασφαλείας του Gaddafi…
Επίσημα η ομάδα μάχης δεν υπάρχει πια, αλλά τα πρώην μέλη πολεμούν σε μεγάλο βαθμό υπό την ηγεσία του Abu Abdullah Sadik (γνωστός και ως Abdelhakim Belhadj) που είχε δεσμούς με την Al Qaeda.
«Αμερικανικές, ευρωπαϊκές και αραβικές υπηρεσίες πληροφοριών αναγνωρίζουν και ανησυχούν για την επιρροή που ενδέχεται να ασκήσουν τα μέλη της πρώην ομάδας πάνω στη Λιβύη μετά την απομάκρυνση του συνταγματάρχη Gaddafi και προσπαθούν να αξιολογήσουν την επιρροή τους και τυχόν παρατεταμένους δεσμούς με την Al Qaeda».
Φυσικά, όσοι γνωρίζουν τις δομές στις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ είχαν ήδη μια πολύ καλή αίσθηση για το ποιος υποστήριζαν.
Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι οι περιοχές από τις οποίες σχεδίαζαν στρατιωτικές αντεπιθέσεις της αντιπολίτευσης κατά του Gaddafi ήταν ένα κέντρο εγκληματικής και τρομοκρατικής δραστηριότητας.
Σε μια μελέτη του 2007 με τίτλο «Οι αλλοδαποί μαχητές της Al Qaeda στο Ιράκ: Μια πρώτη ματιά στα αρχεία Sinjar» που εξέτασε την προέλευση διαφόρων εγκληματικών και τρομοκρατικών ομάδων που δραστηριοποιούνται στο Ιράκ, το Κέντρο Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ στο West Point κατέληξε στο συμπέρασμα ότι:
«Σχεδόν το 19% των μαχητών στο Sinjar Records προήλθαν μόνο από τη Λιβύη.
Επιπλέον, η Λιβύη συνεισέφερε πολύ περισσότερους μαχητές κατά κεφαλήν από οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα στα Sinjar Records, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας… όπως η Λιβυκή Ισλαμική Ομάδα Μάχη (LIFG) κ.α.
Πάρτε την υπόθεση της Ταξιαρχίας Μαρτύρων της 17ης Φεβρουαρίου 2012, που κατηγορήθηκε από τις ΗΠΑ για φύλαξη της εγκατάστασης της CIA στη Βεγγάζη που δολοφονήθηκε ο Πρέσβης Stevens.
Ένα μακροχρόνιο περιουσιακό στοιχείο των ΗΠΑ, ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο λεγόμενος εθνικός στρατός της Λιβύης βρίσκονται στο έδαφος της Λιβύης από το 2011 και έχουν αναδειχθεί ως μία από τις πιο σημαντικές δυνάμεις που αγωνίζονται για εξουσία στη μεταπολεμική Λιβύη.
Ο Haftar έχει μια μακρά και άσχημη ιστορία να παρουσιάσει καθώς συνεργάστηκε για τη CIA στις προσπάθειές της να ανατρέψει τον Gaddafi τη δεκαετία του 1980 πριν εγκατασταθεί …εύκολα... στο Langley, Virginia των ΗΠΑ.
(Σημείωση ο Haftar βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο στην Λιβύη ενώ συνομιλεί με κράτη της Ευρώπης και με την Ελλάδα)
Όπως ανέφεραν οι New York Times το 1991:
Η μυστική παραστρατιωτική επιχείρηση, που ενεργοποιήθηκε τους τελευταίους μήνες από την κυβέρνηση του Reagan, παρείχε στρατιωτική βοήθεια και εκπαίδευση σε περίπου 600 Λιβύους στρατιώτες που ήταν μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν στα σύνορα μεταξύ Λιβύης και Τσαντ το 1988…
Εκπαιδεύτηκαν από Αμερικανούς αξιωματούχους πληροφοριών σε σαμποτάζ και άλλες δεξιότητες, ανέφεραν αξιωματούχοι, σε μια βάση κοντά στην Ndjamena, την πρωτεύουσα του Τσαντ.
Το σχέδιο για τη χρήση των εξόριστων ταιριάζει στην επιθυμία της κυβέρνησης Reagan να ανατρέψει τον συνταγματάρχη Gaddafi.
O Haftar ηγέτης αυτών των αποτυχημένων προσπαθειών, έγινε γνωστός ως «άτομο της Λιβύης» της CIA, έχοντας συμμετάσχει σε πολλές προσπάθειες αλλαγής καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένης της απόπειρας ανατροπής του Gaddafi το 1996 που ματαιώθηκε. Έτσι, η επάνοδος του στο προσκήνιο το 2011 στο αποκορύφωμα της εξέγερσης σήμαινε κλιμάκωση της σύγκρουσης από ένοπλη εξέγερση σε διεθνή επιχείρηση.
Το αν ο Haftar συνεργαζόταν άμεσα με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφορίες ή έλαβε βοήθεια εναντίον του Gaddafi είναι κάπως άσχετο.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Haftar και ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης, όπως το LIFG και άλλες ομάδες, έγιναν μέρος της ευρύτερης προσπάθειας αποσταθεροποίησης, η οποία ανέτρεψε με επιτυχία τον Gaddafi προκαλώντας το χάος στην σύγχρονη Λιβύη.
Αυτή είναι η κληρονομιά του βρώμικου πολέμου των ΗΠΑ κατά της Λιβύης.
Τον Σεπτέμβριο του 2020, η Λιβύη ετοιμάζεται να εισέλθει στο όγδοο έτος εμφυλίου πολέμου.
Τον Σεπτέμβριο του 2020 ο πόλεμος ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη έχει ξεθωριάσει σαν μια μακρινή μνήμη, καθώς άλλα ζητήματα έρχονται στο προσκήνιο στις ΗΠΑ.
Η Λιβύη κάποτε γνωστή ως «Κόσμημα της Αφρικής», μια χώρα που παρείχε καταφύγιο σε πολλούς Αφρικανούς μετανάστες εργαζομένους στη Σαχάρα, διατηρώντας παράλληλα την ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ και τις πρώην αποικιακές δυνάμεις της Ευρώπης, δεν είναι πια κόσμημα.
Στη θέση του κοσμήματος είναι ένα αποτυχημένο κράτος όπου το χάος κυριαρχεί.
www.bankingnews.gr
Στην ανάλυση παρουσιάζονται πτυχές για το πώς οι ΗΠΑ και ειδικά το τρίπτυχο, Obama πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Biden υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ και Clinton υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ σχεδίασαν τον κατακερματισμό της Λιβύης, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο μαζί με την Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Ποια είναι η πραγματική Λιβύη;
Η Λιβύη που κατασκευάστηκε από τις στάχτες του πολέμου ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που έθεσε τον Muammar Gaddafi εκτός παιχνιδιού.
Η Λιβύη έχει κατακερματιστεί τώρα σε πολεμικές φατρίες, η καθεμία υποστηρίζεται από μια ποικιλία διεθνών παραγόντων των οποίων το ενδιαφέρον για τη χώρα είναι αμφισβητήσιμα ανθρωπιστικό.
Αλλά αυτή η Λιβύη δεν χτίστηκε από τον Trump και τη συμμορία των φασιστών που κατηγορούν οι αριστεροί.
Όχι, ήταν ο μεγάλος ανθρωπιστής Barack Obama, μαζί με την Hillary Clinton, τον Joe Biden, την Susan Rice, Samantha Power δηλαδή οι δημοκρατικοί των ΗΠΑ.
Ο Πρώτος Μαύρος Πρόεδρος, μαζί με τις συνεργαζόμενες χώρες στο ΝΑΤΟ την Γαλλία και την Βρετανία, εξαπέλυσε τα σκυλιά πολέμου σε ένα αφρικανικό έθνος που θεωρήθηκε από μεγάλο μέρος του κόσμου ως πρότυπο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης για τα αφρικανικά πρότυπα.
Ενώ οι δημοκρατικοί κατηγορούν τον Trump ότι συντηρεί το σκότος, οι δημοκρατικοί ήταν αυτοί που έκαναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ο πόλεμος στη Λιβύη: Μια εγκληματική συνωμοσία
Για να κατανοήσουμε το βάθος της εγκληματικότητας στον πόλεμο από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη, πρέπει να ξεδιπλώσουμε μια περίπλοκη ιστορία που εμπλέκει τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη, οι οποίοι κυριολεκτικά συνωμότησαν για να πραγματοποιήσουν αυτόν τον πόλεμο.
Με αυτόν τον τρόπο, εμφανίζεται μια εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη αφήγηση σχετικά με τις καλές προθέσεις των δυτικών και τους κακούς δικτάτορες.
Γιατί παρόλο που ο Gaddafi παρουσιάστηκε ως ο κακοποιός κατά κόρον σε αυτήν την ιστορία στην πραγματικότητα ο Barack Obama, η Hillary Clinton, ο Joe Biden, ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Nicholas Sarkozy και άλλοι είναι οι πραγματικές κακόβουλες δυνάμεις.
Ήταν αυτοί, όχι ο Gaddafi, που διεξήγαγαν έναν κατάφωρα παράνομο πόλεμο με ψεύτικες προσποιήσεις.
Ήταν αυτοί, όχι ο Gaddafi, που συνωμότησαν για να βυθίσουν τη Λιβύη σε χάος και εμφύλιο πόλεμο ο οποίος μαίνεται αμείωτος. Αυτοί ήταν που χτύπησαν τα τύμπανα του πολέμου, διακηρύσσοντας ειρήνη στη γη για τους ανθρώπους.
Ο πόλεμος ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη αποτελεί ίσως ένα από τα πιο φρικτά παραδείγματα στρατιωτικής επιθετικότητας και ανομίας των ΗΠΑ στην πρόσφατη ιστορία.
Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν ενήργησαν μόνες τους, καθώς ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων έπαιξε ρόλο, καθώς οι Γάλλοι και οι Βρετανοί ήθελαν να εμπλακούν στην επανάληψη του ελέγχου επί ενός κάποτε προσοδοφόρου αφρικανικού περιουσιακού στοιχείου που αποσχίστηκε από τον ευρωπαϊκό έλεγχο προφανώς από τον «κακό Gaddafi».
Η ιστορία ξεκινά με τον Bernard Henri-Lévy, τον Γάλλο φιλόσοφο, δημοσιογράφο και ερασιτέχνη αξιωματικό της υπηρεσίας ξένων υπηρεσιών που φαντάστηκε τον εαυτό του ως διεθνή κατάσκοπο. Έχοντας αποτύχει να φτάσει στην Αίγυπτο εγκαίρως για να ενισχύσει το εγώ του, εκμεταλλευόμενος την εξέγερση εναντίον του πρώην δικτάτορα Hosni Mubarak, γρήγορα έστρεψε την προσοχή του στη Λιβύη, όπου διεξήχθη μια εξέγερση στην Βεγγάζη κατά του Gaddafi.
O Henri-Levy που έγραφε στην Figaro κατάφερε να μιλήσει με
τον τότε επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Μετάβασης (TNC) Mustapha Abdeljalil, πρώην αξιωματούχος του Gaddafi που έγινε επικεφαλής της ομάδας κατά του Gaddafi την TNC.
Αλλά ο Henri-Levy δεν ήταν εκεί μόνο για να δημοσιεύσει μια συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα, ήταν εκεί για να βοηθήσει στην ανατροπή του Gaddafi.
Σε επαφές που είχε με τον Γάλλο Πρόεδρο Nicholas Sarkozy για να του ρωτήσει, μάλλον αδίστακτα, εάν θα συμφωνούσε να συναντηθεί με τον Abdeljalil και την ηγεσία της TNC.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Henri-Levy και οι συνάδελφοί του έφτασαν στο Palacelysée Palace με την ηγεσία της TNC στο πλευρό τους.
Στο απόλυτο σοκ των Λιβύων που είναι παρόντες, ο Nichola Sarkozy τους λέει ότι σκοπεύει να αναγνωρίσει την TNC ως τη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης.
Αλλά το μικρό πρόβλημα των στρατιωτικών νικών του Gaddafi και η πιθανότητα να αναδυθεί από τη σύγκρουση ως νικητής περιπλέκουν τα ζητήματα, καθώς το γαλλικό κοινό είχε συνειδητοποιήσει το σχέδιο του Sarkozy.
Η εκστρατεία δημοσίων σχέσεων λειτούργησε καθώς ο Sarkozy έφτασε γρήγορα στην ιδέα της στρατιωτικής επέμβασης.
Ωστόσο, ο Henri-Levy είχε έναν ακόμη πιο κρίσιμο ρόλο να παίξει: εντάσσοντας τον αμερικανικό παράγοντα στο σχέδιο.
Ο Henri-Levy οργάνωσε την πρώτη από τις συνομιλίες υψηλού επιπέδου μεταξύ αξιωματούχων των ΗΠΑ από την κυβέρνηση Obama και των Λιβύων της TNC.
Το πιο σημαντικό, ο Henri-Levy οργάνωσε τη συνάντηση μεταξύ του Abdeljalil και της υπουργού Εξωτερικών H. Clinton.
Ενώ η Clinton ήταν σκεπτική για τον χρόνο της συνάντησης, είχε σχεδιάσει μαζί με τον Biden την αλλαγή του καθεστώτος της Λιβύης.
Δεν θα υπήρχε πόλεμος στη Λιβύη εάν δεν ήταν προς το συμφέρον της πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής μηχανής των ΗΠΑ.
Υπό αυτήν την έννοια, παρά τη σχετικά περιορισμένη στρατιωτική συμμετοχή των ΗΠΑ, ο πόλεμος στη Λιβύη ήταν ένας αμερικανικός πόλεμος.
Δηλαδή, ήταν ένας πόλεμος που δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν υπήρχε η ενεργός συνεργασία της κυβέρνησης Obama με τους Γάλλους και Βρετανούς.
Όπως εξήγησε ο Jo Becker των NY Times το 2016, η Clinton συναντήθηκε με τον Mahmoud Jibril, έναν εξέχον πολιτικό της Λιβύης, ο οποίος θα γινόταν ο νέος πρωθυπουργός της Λιβύης μετά το Gaddafi και οι συνεργάτες του, προκειμένου να εκτιμήσει τις δυνάμεις της φατρίας του.
Η δουλειά της Clinton, σύμφωνα με τον Becker των NY Times, ήταν «να μετρήσει τους αντάρτες που υποστήριζαν οι ΗΠΑ».
Η απάντηση, τελικά, ήταν ένα ηχηρό ναι.
Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλες τις εντυπωσιακές κακές παρεμβάσεις της Αμερικής, δεν υπήρχε συναίνεση για στρατιωτική επέμβαση.
Ορισμένοι στην κυβέρνηση Obama ήταν δύσπιστοι για την εύκολη νίκη και τις πολιτικές εξελίξεις μετά τη σύγκρουση.
Μία εξέχουσα φωνή διαφωνίας, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Jo Becker των NY Times, ήταν ο πρώην υπουργός Άμυνας Robert Gates ο οποίος ανησυχούσε ότι η συμπεριφορά της Clinton και του Biden απέναντι στη Λιβύη θα οδηγούσε τελικά σε έναν εφιάλτη ιρακινού τύπου οι ΗΠΑ θα επανασχέδιαζαν τον κράτος και στη συνέχεια θα το εγκατέλειπαν οδηγώντας σε βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Clinton και Biden ήταν δύο από τις κύριες φωνές που εισηγούνταν τον πόλεμο στην Λιβύη ήταν οπαδοί των σκληρών μέτρων.
Και οι δύο υποστήριξαν τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων από νωρίς ενώ και οι δύο υποστήριξαν στρατιωτική επέμβαση. Πράγματι, οι δύο ήταν συνεργοί σε κάθε έγκλημα πολέμου που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ τα τελευταία 30 χρόνια, μαζί με τον Bush και τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ.
Για ορισμένους «η Λιβύη φαινόταν σαν μια εύκολη υπόθεση». Λέγοντας τη Λιβύη ως «εύκολη υπόθεση», φυσικά σημαίνει ότι η Λιβύη ήταν ο τέλειος υποψήφιος για μια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος, του οποίου το πρωταρχικό όφελος θα ήταν να ενισχυθούν πολιτικά εκείνοι που την υποστήριξαν.
Πολλοί στρατηγικοί σχεδιαστές εκείνη την εποχή, είδαν την Λιβύη ως μια ευκαιρία για να ενισχυθούν οι διαδηλώσεις και οι εξεγέρσεις του 2010-2011, γνωστές ως Αραβική Άνοιξη στα μουσουλμανικά κράτη.
Ένας από τους πιο ολέθριους μύθους του αμερικανικού πολέμου κατά της Λιβύης ήταν η έννοια - που διαδόθηκε με επιμέλεια από lobby ότι ο πόλεμος ήταν ένας φτηνός μικρής κλίμακας πόλεμος που δεν κόστισε σχεδόν τίποτα στις ΗΠΑ.
Αλλά ενώ το συνολικό κόστος του πολέμου μειώθηκε σε σύγκριση με τα μνημειώδη εγκλήματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, τα μέσα με τα οποία χρηματοδοτήθηκε κόστισαν στις ΗΠΑ πολύ περισσότερα δολάρια.
Ο πόλεμος κατά της Λιβύης ήταν μια εγκληματική και αντισυνταγματική προσπάθεια που έθεσε περαιτέρω τα θεμέλια για την ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία των ΗΠΑ.
Όπως ανέφερε η Washington Post τότε:
Σημειώνοντας ότι ο Obama είχε πει ότι η αποστολή θα μπορούσε να πληρωθεί με χρήματα που έχουν ήδη διατεθεί στο Πεντάγωνο.
Οι απρόβλεπτες στρατιωτικές επιχειρήσεις που απαιτούν δαπάνες όπως αυτές στην Λιβύη συνήθως απαιτούν συμπληρωματικές πιστώσεις, δεδομένου ότι βρίσκονται εκτός του βασικού προϋπολογισμού του Πενταγώνου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα κονδύλια για το Αφγανιστάν και το Ιράκ διαχωρίζονται από τον κανονικό προϋπολογισμό του Υπουργείου Άμυνας.
Το πρόσθετο κόστος για ορισμένες από τις επιχειρήσεις στη Λιβύη είναι ελάχιστο…
Αλλά οι δαπάνες για όπλα, καύσιμα και χαμένο εξοπλισμό είναι κάτι άλλο.
Επειδή η κυβέρνηση Obama δεν ζήτησε πιστώσεις από το Κογκρέσο για τη χρηματοδότηση του πολέμου, δεν υπάρχει σαφής κοστολόγηση.
Καθώς το κόστος κάθε βόμβας, μαχητικού αεροσκάφους, και οχημάτων υποστήριξης εξαφανίστηκε στην λογιστική άβυσσο του Πενταγώνου, το ίδιο συνέβη και με οποιαδήποτε συνταγματική νομιμότητα.
Ουσιαστικά, ο Obama βοήθησε στην εγκαθίδρυση μιας παράνομης νέας ηγεσίας στην Λιβύη που όχι μόνο δεν σέβεται τους συνταγματικούς ελέγχους και τις ισορροπίες, αλλά αγνοεί εντελώς το κράτος δικαίου.
Ο βρώμικος πόλεμος της Αμερικής στη Λιβύη
Ενώ για τους περισσότερους Αμερικανούς η Λιβύη… προέκυψε από την επίθεση στην αμερικανική βάση στη Βεγγάζη που σκότωσε αρκετούς Αμερικανούς, συμπεριλαμβανομένου του Πρέσβη των ΗΠΑ Stevens, η αλήθεια είναι διαφορετική.
Αντίθετα, η χρήση τρομοκρατικών ομάδων από την Αμερική (και οι εξεγερμένοι που προέκυψαν από αυτούς) ως στρατιωτικοί αντιπρόσωποι μπορεί ίσως να είναι η πραγματική κληρονομιά.
Οι ΗΠΑ υποκίνησαν δεκάδες εξεγέρσεις για την ανατροπή του Gaddafi, στην πραγματικότητα ήταν ένα δίκτυο τρομοκρατικών ομάδων που έκανε το βρώμικο έργο.
Ενώ μεγάλο μέρος αυτής της πρόσφατης ιστορίας έχει ταφεί από κακές αναφορές, μυθοπλασίες και συνομοσιολόγους που μπερδεύουν την αλήθεια π.χ. η ομάδα Ισλαμικής Μάχης της Λιβύης που ιδρύθηκε το 1995 με στόχο την εκδίωξη του Συνταγματάρχη Gaddafi.
Οδηγημένοι στα βουνά ή στην εξορία από τις δυνάμεις ασφαλείας της Λιβύης, τα μέλη της ομάδας ήταν από τα πρώτα που συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις ασφαλείας του Gaddafi…
Επίσημα η ομάδα μάχης δεν υπάρχει πια, αλλά τα πρώην μέλη πολεμούν σε μεγάλο βαθμό υπό την ηγεσία του Abu Abdullah Sadik (γνωστός και ως Abdelhakim Belhadj) που είχε δεσμούς με την Al Qaeda.
«Αμερικανικές, ευρωπαϊκές και αραβικές υπηρεσίες πληροφοριών αναγνωρίζουν και ανησυχούν για την επιρροή που ενδέχεται να ασκήσουν τα μέλη της πρώην ομάδας πάνω στη Λιβύη μετά την απομάκρυνση του συνταγματάρχη Gaddafi και προσπαθούν να αξιολογήσουν την επιρροή τους και τυχόν παρατεταμένους δεσμούς με την Al Qaeda».
Φυσικά, όσοι γνωρίζουν τις δομές στις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ είχαν ήδη μια πολύ καλή αίσθηση για το ποιος υποστήριζαν.
Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι οι περιοχές από τις οποίες σχεδίαζαν στρατιωτικές αντεπιθέσεις της αντιπολίτευσης κατά του Gaddafi ήταν ένα κέντρο εγκληματικής και τρομοκρατικής δραστηριότητας.
Σε μια μελέτη του 2007 με τίτλο «Οι αλλοδαποί μαχητές της Al Qaeda στο Ιράκ: Μια πρώτη ματιά στα αρχεία Sinjar» που εξέτασε την προέλευση διαφόρων εγκληματικών και τρομοκρατικών ομάδων που δραστηριοποιούνται στο Ιράκ, το Κέντρο Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ στο West Point κατέληξε στο συμπέρασμα ότι:
«Σχεδόν το 19% των μαχητών στο Sinjar Records προήλθαν μόνο από τη Λιβύη.
Επιπλέον, η Λιβύη συνεισέφερε πολύ περισσότερους μαχητές κατά κεφαλήν από οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα στα Sinjar Records, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας… όπως η Λιβυκή Ισλαμική Ομάδα Μάχη (LIFG) κ.α.
Πάρτε την υπόθεση της Ταξιαρχίας Μαρτύρων της 17ης Φεβρουαρίου 2012, που κατηγορήθηκε από τις ΗΠΑ για φύλαξη της εγκατάστασης της CIA στη Βεγγάζη που δολοφονήθηκε ο Πρέσβης Stevens.
Ένα μακροχρόνιο περιουσιακό στοιχείο των ΗΠΑ, ο στρατηγός Khalifa Haftar και ο λεγόμενος εθνικός στρατός της Λιβύης βρίσκονται στο έδαφος της Λιβύης από το 2011 και έχουν αναδειχθεί ως μία από τις πιο σημαντικές δυνάμεις που αγωνίζονται για εξουσία στη μεταπολεμική Λιβύη.
Ο Haftar έχει μια μακρά και άσχημη ιστορία να παρουσιάσει καθώς συνεργάστηκε για τη CIA στις προσπάθειές της να ανατρέψει τον Gaddafi τη δεκαετία του 1980 πριν εγκατασταθεί …εύκολα... στο Langley, Virginia των ΗΠΑ.
(Σημείωση ο Haftar βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο στην Λιβύη ενώ συνομιλεί με κράτη της Ευρώπης και με την Ελλάδα)
Όπως ανέφεραν οι New York Times το 1991:
Η μυστική παραστρατιωτική επιχείρηση, που ενεργοποιήθηκε τους τελευταίους μήνες από την κυβέρνηση του Reagan, παρείχε στρατιωτική βοήθεια και εκπαίδευση σε περίπου 600 Λιβύους στρατιώτες που ήταν μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν στα σύνορα μεταξύ Λιβύης και Τσαντ το 1988…
Εκπαιδεύτηκαν από Αμερικανούς αξιωματούχους πληροφοριών σε σαμποτάζ και άλλες δεξιότητες, ανέφεραν αξιωματούχοι, σε μια βάση κοντά στην Ndjamena, την πρωτεύουσα του Τσαντ.
Το σχέδιο για τη χρήση των εξόριστων ταιριάζει στην επιθυμία της κυβέρνησης Reagan να ανατρέψει τον συνταγματάρχη Gaddafi.
O Haftar ηγέτης αυτών των αποτυχημένων προσπαθειών, έγινε γνωστός ως «άτομο της Λιβύης» της CIA, έχοντας συμμετάσχει σε πολλές προσπάθειες αλλαγής καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένης της απόπειρας ανατροπής του Gaddafi το 1996 που ματαιώθηκε. Έτσι, η επάνοδος του στο προσκήνιο το 2011 στο αποκορύφωμα της εξέγερσης σήμαινε κλιμάκωση της σύγκρουσης από ένοπλη εξέγερση σε διεθνή επιχείρηση.
Το αν ο Haftar συνεργαζόταν άμεσα με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφορίες ή έλαβε βοήθεια εναντίον του Gaddafi είναι κάπως άσχετο.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Haftar και ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης, όπως το LIFG και άλλες ομάδες, έγιναν μέρος της ευρύτερης προσπάθειας αποσταθεροποίησης, η οποία ανέτρεψε με επιτυχία τον Gaddafi προκαλώντας το χάος στην σύγχρονη Λιβύη.
Αυτή είναι η κληρονομιά του βρώμικου πολέμου των ΗΠΑ κατά της Λιβύης.
Τον Σεπτέμβριο του 2020, η Λιβύη ετοιμάζεται να εισέλθει στο όγδοο έτος εμφυλίου πολέμου.
Τον Σεπτέμβριο του 2020 ο πόλεμος ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Λιβύη έχει ξεθωριάσει σαν μια μακρινή μνήμη, καθώς άλλα ζητήματα έρχονται στο προσκήνιο στις ΗΠΑ.
Η Λιβύη κάποτε γνωστή ως «Κόσμημα της Αφρικής», μια χώρα που παρείχε καταφύγιο σε πολλούς Αφρικανούς μετανάστες εργαζομένους στη Σαχάρα, διατηρώντας παράλληλα την ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ και τις πρώην αποικιακές δυνάμεις της Ευρώπης, δεν είναι πια κόσμημα.
Στη θέση του κοσμήματος είναι ένα αποτυχημένο κράτος όπου το χάος κυριαρχεί.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών