γράφει : ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΙΟΝΗΣ
Εάν μία κεντρική τράπεζα χαίρει εμπιστοσύνης, τότε η πολιτική της έχει σαφή επιρροή στην πραγματική αγορά
Στο… μικροσκόπιο της Deutsche Bank τίθεται η νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με τη μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα να «φωτίζει» κάθε πτυχή της ακολουθούσας πολιτικής.
Τον Ιούλιο του 2013, το εκτελεστικό συμβούλιο της ΕΚΤ διαμηνύει ρητά πως τα επιτόκια δανεισμού θα παραμείνουν σε χαμηλά επίπεδα επί μακράς περιόδου.
Ωστόσο, η κεντρική τράπεζα της Ευρώπης, σε αντίθεση με τη Fed και τη Bank of England, απέφυγε να ορίσει σημεία «κλειδιά», τα οποία θα σηματοδοτούσαν την άρση της ασκούσας πολιτικής.
Ο συγκεκριμένος παράγοντας συνιστά την πρώτη διαφοροποίηση μεταξύ ΕΚΤ και Fed.
Όπως εξηγεί εν συνεχεία η Deutsche Bank, εάν μία κεντρική τράπεζα χαίρει εμπιστοσύνης, τότε η πολιτική της έχει σαφή επιρροή στην πραγματική αγορά.
Στην περίπτωση της ΕΚΤ ωστόσο, δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο, καθώς μέχρι και λίγους μήνες νωρίτερα, οι δράσεις της κεντρικής τράπεζας επέτρεπαν την επιβίωση των αρνητικών οικονομικών συνθηκών.
Βέβαια, η αδυναμία της ΕΚΤ δικαιολογείται, καθώς για πρώτη φορά «δοκιμάζεται» επί μακράς περιόδου, δεδομένης μάλιστα, και της περιορισμένης διάρκειας ζωής της.
Ποτέ στα 10 χρόνια ζωής της, η κεντρική τράπεζα δεν βίωσε μία παρατεταμένη και βαθιά ύφεση, η οποία παρέλυσε τον χρηματοπιστωτικό κλάδο.
Τα δύο συνηθέστερα ατοπήματα στα οποία προβαίνουν οι κεντρικές τράπεζες είναι τα εξής:
1. πρόωρη αύξηση των επιτοκίων
2. «αργοπορημένη» αύξηση των επιτοκίων με παράλληλη εκτίναξη του πληθωρισμού
Κατά τη διάρκεια της πρώτης 10ετίας του ευρώ, η ΕΚΤ έτεινε πάντα προς το α’ ατόπημα.
Ενδεικτικά, στις απαρχές της παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή τον Ιούλιο του 2008, η ΕΚΤ αποφάσισε την αύξηση των επιτοκίων.
Έπειτα, αναλαμβάνει ο Mario Draghi, όπου δεσμεύεται να πράξει τα πάντα, προκειμένου να κάμψει την ορμή της καλπάζουσας κρίσης.
Ωστόσο, η αξιοπιστία της ΕΚΤ είχε πληγεί ανεπανόρθωτα, καθώς οι κινήσεις του νέου διοικητή της ΕΚΤ αδυνατούσαν να επηρεάσουν θετικά την οικονομία.
Όλα όμως, αλλάζουν την Άνοιξη του 2013.
Η Fed σταδιακά, διατείνεται υπέρ της άρσης της χαλαρής νομισματικής πολιτικής και της επιστροφής στην ομαλότητα.
Η ΕΚΤ όμως, φαίνεται πως δεν συμμερίζεται τις προθέσεις της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, διατυμπανίζοντας πως θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.
Κηρύσσοντας την… ανεξαρτησία της, η ΕΚΤ προβαίνει τον Νοέμβριο του 2013 στη μείωση του επιτοκίου δανεισμού στο 0,25% , καθιστώντας την άκρως αξιόπιστη στα «μάτια» των αγορών.
Η ρήση του Mario Draghi «θα πράξω τα πάντα» επιβεβαιώνεται πλήρως.
Συνοψίζοντας, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, σύμφωνα με την Deutsche Bank, κρίνεται σε γενικές γραμμές, επιτυχημένη.
Οι αποδόσεις των ομολόγων του ευρωπαϊκού «πυρήνα» έμειναν αδρανείς στη μείωση του προγράμματος αγοράς ομολόγων της Fed, ενώ τα επιτόκια δανεισμού της περιφέρειας άρχισαν να υποχωρούν, πιστοποιώντας την επιρροή της ΕΚΤ στις αγορές.
www.bankingnews.gr
Τον Ιούλιο του 2013, το εκτελεστικό συμβούλιο της ΕΚΤ διαμηνύει ρητά πως τα επιτόκια δανεισμού θα παραμείνουν σε χαμηλά επίπεδα επί μακράς περιόδου.
Ωστόσο, η κεντρική τράπεζα της Ευρώπης, σε αντίθεση με τη Fed και τη Bank of England, απέφυγε να ορίσει σημεία «κλειδιά», τα οποία θα σηματοδοτούσαν την άρση της ασκούσας πολιτικής.
Ο συγκεκριμένος παράγοντας συνιστά την πρώτη διαφοροποίηση μεταξύ ΕΚΤ και Fed.
Όπως εξηγεί εν συνεχεία η Deutsche Bank, εάν μία κεντρική τράπεζα χαίρει εμπιστοσύνης, τότε η πολιτική της έχει σαφή επιρροή στην πραγματική αγορά.
Στην περίπτωση της ΕΚΤ ωστόσο, δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο, καθώς μέχρι και λίγους μήνες νωρίτερα, οι δράσεις της κεντρικής τράπεζας επέτρεπαν την επιβίωση των αρνητικών οικονομικών συνθηκών.
Βέβαια, η αδυναμία της ΕΚΤ δικαιολογείται, καθώς για πρώτη φορά «δοκιμάζεται» επί μακράς περιόδου, δεδομένης μάλιστα, και της περιορισμένης διάρκειας ζωής της.
Ποτέ στα 10 χρόνια ζωής της, η κεντρική τράπεζα δεν βίωσε μία παρατεταμένη και βαθιά ύφεση, η οποία παρέλυσε τον χρηματοπιστωτικό κλάδο.
Τα δύο συνηθέστερα ατοπήματα στα οποία προβαίνουν οι κεντρικές τράπεζες είναι τα εξής:
1. πρόωρη αύξηση των επιτοκίων
2. «αργοπορημένη» αύξηση των επιτοκίων με παράλληλη εκτίναξη του πληθωρισμού
Κατά τη διάρκεια της πρώτης 10ετίας του ευρώ, η ΕΚΤ έτεινε πάντα προς το α’ ατόπημα.
Ενδεικτικά, στις απαρχές της παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή τον Ιούλιο του 2008, η ΕΚΤ αποφάσισε την αύξηση των επιτοκίων.
Έπειτα, αναλαμβάνει ο Mario Draghi, όπου δεσμεύεται να πράξει τα πάντα, προκειμένου να κάμψει την ορμή της καλπάζουσας κρίσης.
Ωστόσο, η αξιοπιστία της ΕΚΤ είχε πληγεί ανεπανόρθωτα, καθώς οι κινήσεις του νέου διοικητή της ΕΚΤ αδυνατούσαν να επηρεάσουν θετικά την οικονομία.
Όλα όμως, αλλάζουν την Άνοιξη του 2013.
Η Fed σταδιακά, διατείνεται υπέρ της άρσης της χαλαρής νομισματικής πολιτικής και της επιστροφής στην ομαλότητα.
Η ΕΚΤ όμως, φαίνεται πως δεν συμμερίζεται τις προθέσεις της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, διατυμπανίζοντας πως θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.
Κηρύσσοντας την… ανεξαρτησία της, η ΕΚΤ προβαίνει τον Νοέμβριο του 2013 στη μείωση του επιτοκίου δανεισμού στο 0,25% , καθιστώντας την άκρως αξιόπιστη στα «μάτια» των αγορών.
Η ρήση του Mario Draghi «θα πράξω τα πάντα» επιβεβαιώνεται πλήρως.
Συνοψίζοντας, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, σύμφωνα με την Deutsche Bank, κρίνεται σε γενικές γραμμές, επιτυχημένη.
Οι αποδόσεις των ομολόγων του ευρωπαϊκού «πυρήνα» έμειναν αδρανείς στη μείωση του προγράμματος αγοράς ομολόγων της Fed, ενώ τα επιτόκια δανεισμού της περιφέρειας άρχισαν να υποχωρούν, πιστοποιώντας την επιρροή της ΕΚΤ στις αγορές.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών