γράφει : Απόστολος Σκουμπούρης
Προφητική ομιλία 7,5 χρόνια πριν του Π. Βουρλούμη – Πως το δημόσιο κατέστρεψε τη χώρα και μια ολόκληρη γενιά
Πως φτάσαμε να έχουμε ένα υπερδιογκωμένο και υπερτροφικό δημόσιο που αντί να εξυπηρετεί τον πολίτη τον καταδυναστεύει; Πως οι πελατειακές σχέσεις και η πορνική «διαπλοκή» μεταξύ κομμάτων – ψηφοφόρων (πελατών) οδήγησε σε μια… αιμομικτική και καταστροφική «ανάπτυξη» και κουλτούρα της τεμπελιάς και της ευκολίας;
Πως ακυρώθηκε η εργασιακή αρετή, πως αντιστράφηκαν οι όροι στις δουλειές και ο ικανός εξοβελίζονταν – χαλούσε την πιάτσα – εν αντιθέσει με το… κομματόσκυλο και τον συνδικαλιστή που «κηδεμόνευε»; Πως ευνουχίστηκαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες εκατοντάδων χιλιάδων αξιόλογων νέων που «πούλησαν» τη γοητεία και το ρίσκο της δημιουργικότητας – αχρηστεύοντας συχνά – τα μεταπτυχιακά και τις ικανότητές τους για μια… παλιοθέση στο δημόσιο, σε κάποια ΔΕΚΟ;
Πως λατρεύτηκε σχεδόν με… θρησκευτικού τύπου ευλάβεια και κατάνυξη η κακώς εννοούμενη καλοπέραση στον εργασιακό χώρο (δεν κάνουμε τίποτα, δύο ώρες δουλεύουμε, σήμερα έχουμε πάρτι, την Παρασκευή κλείνουμε στις 11:00 κ.ο.κ.);
Πελατειακές σχέσεις, λανθάνων και διεφθαρμένος συνδικαλισμός, ρουσφέτια πάσης φύσεως, καταστρατήγηση νόμων και κανονισμών είναι κύριες αιτίες της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής χρεοκοπίας της χώρας μας.
Τώρα που έσκασε η «φούσκα», τώρα που η χώρα κύλησε στη μεγάλη κατηφόρα της παρακμής και της χρεοκοπίας, ολοένα και περισσότεροι βγαίνουν τιμητές της νομιμότητας, «πυροβολούν» τους αθέμιτους διορισμούς, τις πελατειακές σχέσεις, το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Πλέον, επιχειρηματίες, υπουργοί, βουλευτές και πάσης φύσεως παράγοντες καταγγέλλουν τη νιρβάνα της μεταπολίτευσης και τις πελατειακές σχέσεις!
Τώρα που οι τεράστιοι πολιτικοί άντρες αυτής της χώρας κατάφεραν να κόψουν το δώρο από χαμηλοσυνταξιούχους των 500 και 600 ευρώ, διαπράττοντας έγκλημα κατά της ιστορίας των γονέων τους, είναι όμως αργά! Τώρα που μια ολόκληρη κοινωνία έχει οδηγηθεί στην εξαθλίωση, η όποια ενδοσκόπηση των πολιτικών, είναι δάκρια… κατόπιν εορτής και καταστροφής!
Ο κ. Π. Βουρλούμης, επικεφαλής του ΟΤΕ έως προ λίγων ετών, είχε κάνει μια ομιλία στην ημερίδα Economia Business Tank προ 7,5 ετών, στις 20 Νοεμβρίου 2006.
Όμως, κανένας… Έλληνας πολιτικός δεν έδωσε τη δέουσα σημασία. Κάποιοι μάλιστα, θεώρησαν και… γραφική την ομιλία του κ. Βουρλούμη.
Εμείς, θυμίζουμε εκείνη την ομιλία για να δείξουμε ποιοι σήμερα είναι κατεξοχήν γραφικοί, εν αντιθέσει με τον πάντα καυστικό και ξάστερο κ. Βουρλούμη. Ενός ανθρώπου με μεγάλη διαδρομή στον ιδιωτικό τομέα, με κοφτερό μυαλό και αναμφισβήτητη «καθαρή» κρίση και μεγάλη διορατικότητα. Μια ομιλία βεβαίως που στηλιτεύει και την αρρωστημένη κουλτούρα των Ελλήνων, που θεοποίησαν τη… θεσούλα στο δημόσιο, αυτοευουχίζοντας τη δημιουργικότητά τους.
Η ομιλία, του κ. Παναγή Βουρλούμη έχει ως εξής:
«Η ζωή σε μια μεγάλη ελληνική ΔΕΚΟ»
«Ο τίτλος της ομιλίας μου είναι «Η ζωή σε μία μεγάλη Ελληνική ΔΕΚΟ». Δεν ευθύνομαι εγώ για το τίτλο αυτό, μου δόθηκε. Ίσως αυτά που θα πω έχουν κάποια δόση υπερβολής – αλλά όσοι ζουν στην όμορφη χώρα μας θα καταλάβουν καλά το νόημά τους.
Παίζουν οι ΔΕΚΟ έναν σημαντικό ρόλο στην οικονομία της χώρας μας και γενικότερα στη ζωή του κάθε κατοίκου της.
Σε όλες σχεδόν τις οικονομικές δραστηριότητες υπάρχουν ΔΕΚΟ, ή διοικητικά-νομικά κατασκευάσματα που δύσκολα ξεχωρίζουν.
Δεν είναι βέβαια όλες οι ΔΕΚΟ και παραΔΕΚΟ το ίδιο, αλλά έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους που μπορούμε να γενικεύσουμε δίχως κίνδυνο να κατηγορηθούμε.
Στις ΔΕΚΟ, ο ακριβής αριθμός των οποίων αποτελεί κρατικό μυστικό, σιτίζονται δεκάδες χιλιάδες ατόμων, σημαντικό ποσοστό όσων έχουν εξασφαλίσει τακτική απασχόληση στην Ελλάδα.
Επίσης οι ΔΕΚΟ τροφοδοτούν το ασφαλιστικό σύστημα με αρκετές χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο. Ένα μεγάλο και αυξανόμενο μέρος του προϋπολογισμού πηγαίνει για να καλύπτει τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και των Ταμείων τους.
Είναι οι ΔΕΚΟ ένα ενδιαφέρον και ιδιόμορφο φαινόμενο της χώρας μας και αξίζει να περιγράψουμε την ζωή εκεί. Αλλά για ποιους; Στις ΔΕΚΟ κατοικούν πολλών ειδών άνθρωποι και η ζωή δεν είναι ίδια για όλους.
Για να ξεπεράσω τις δυσκολίες αποφάσισα να παρομοιάσω τις ΔΕΚΟ με ένα πλοίο, κρουαζιερόπλοιο ας πούμε. Το πλοίο έχει πρώτη θέση αλλά και θέση καταστρώματος και όλες τις ενδιάμεσες.
Η πλοιοκτήτρια εταιρεία διαθέτει σωσίβια για μερικούς αλλά όχι για όλους. Άλλοι πληρώνουν εισιτήριο και άλλοι ταξιδεύουν δωρεάν.
Στο πλοίο μας λοιπόν την πρώτη θέση και μάλιστα λουξ την έχουν καταλάβει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πλήρωμα ή επιβάτες; Δύσκολο να πει κανείς.
Πληρώνονται καλά για να ταξιδεύουν αμέριμνα, έχουν και ειδικά προνόμια, εξασφαλίζουν καμπίνα και για τα παιδιά τους. Αν είναι τυχεροί το καράβι ΔΕΚΟ αποτελεί σκαλοπάτι για το υπερωκεάνιο πολυτελείας της Βουλής.
Μία ΔΕΚΟ μεσαίου μεγέθους μπορεί να συντηρεί αρκετούς απ’ αυτούς αλλά οπωσδήποτε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Στην τουριστική θέση όμως ο χώρος είναι ελαστικός και σχεδόν απεριόριστος.
Όνειρο του κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, ιδίως της ανύπαντρης, είναι να ναυτολογηθεί πλήρωμα σε μια ΔΕΚΟ. Καλός και τακτικός μισθός, επιδόματα, σίγουρη δια βίου δουλειά, σύνταξη νωρίς. Συνθήκες ζωής στο κρουαζιερόπλοιο καλύτερες και πιο σίγουρες από τα σαπιοκάραβα της γραμμής, π.χ. την Δημητρούλα.
Και το πιο σπουδαίο, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα πληρώματα στασίασαν, έδιωξαν τους επιβάτες και κάθισαν αυτά στην τουριστική θέση. Η ζωή εκεί είναι άνετη και η πίεση για μια θέση ακαταμάχητη.
Όσο κι αν προσπαθεί το λιμεναρχείο να τον περιορίσει ο αριθμός του πληρώματος αυξάνεται συνέχεια, μέχρι που κρέμονται σαν μαϊμούδες από το ξάρτια.
Εκτός από το τακτικά ναυτολογημένο πλήρωμα υπάρχουν και οι έκτακτοι και συμβασιούχοι ναύτες και καμαρότοι, αυτοί που πήδηξαν μέσα στο καράβι συνήθως στις παραμονές κάποιων εκλογών. Αυτοί πάνε κατάστρωμα και σκοπός μοναδικός της ζωής τους έχει γίνει να πάρουν κι αυτοί το φυλλάδιο και να περάσουν στην τουριστική θέση.
Υπάρχουν τέλος και οι λαθρεπιβάτες. Γι’ αυτούς δεν μπορεί κανείς να μάθει πολλά γιατί είναι καλά κρυμμένοι. Μπορεί και να μην βρίσκονται καθόλου μέσα στο πλοίο ΔΕΚΟ αλλά να έχουν τρυπώσει κάπου στη στεριά, ίσως σε κάποιο πολιτικό γραφείο, για παράδειγμα.
Αλλά θα ρωτήσει κάποιος – και οι επιβάτες τι έγιναν; εκείνοι που πλήρωσαν εισιτήριο πού είναι; Αυτούς τους έχουν κατεβάσει στ’ αμπάρια, στοιβαγμένους και τους πάνε και τους φέρνουν όπως θέλουν.
Το κρουαζιερόπλοιο ΔΕΚΟ ταξιδεύει για το βόλεμα και τέρψη του πληρώματος, η μεταφορά και εξυπηρέτηση των επιβατών είναι δευτερεύουσα και συμπτωματική υπόθεση. Αναγκαίο κακό ας πούμε, και κάποιος τέλος πάντων πρέπει να πληρώνει.
Στην γέφυρα ο καπετάνιος καπνίζει το τσιμπούκι του και ατενίζει με τα κιάλια τον ορίζοντα.
Που και που στρέφει το βλέμμα του και προς την κουβέρτα αλλά αμέσως αποστρέφει τα μάτια του με βδελυγμία. Η θέα του μακρινού ορίζοντα τον ηρεμεί. Δίνει πορεία στον τιμονιέρη, «κρατήσου μακριά από τις ξέρες των αποφάσεων, άφησε το καράβι να πηγαίνει με τα ρεύματα, οδήγα το μακριά από λιμάνια που παραμονεύει η επιθεώρηση κι ο νηογνώμονας.
Τι γυρεύεις; να μας πιάσουν χωρίς πιστοποιητικά, με υπεράριθμους; Κυρίως απέφευγε τις φουρτούνες, μόλις ακούσεις στο δελτίο μποφόρ ζήτα απαγορευτικό και άραξε κάπου ήσυχα μέχρι να περάσουν.
Η πλοιοκτήτρια εταιρεία δεν θέλει φασαρίες. Γι’ αυτό μας έβαλαν εδώ και τα αφεντικά τα ψηφίζει το πλήρωμα. Λοιπόν προσοχή, τι κι αν το καράβι έχει πάρει κλίση, τι και αν τελειώνουν τα καύσιμα, τι κι αν σε κάποια φουρτούνα μπορεί να μπατάρουμε;
Αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις πρέπει να τις αποδιώχνουμε, άλλωστε τ’ ακούμε αυτά χρόνια και κούτσα κούτσα το καράβι αρμενίζει, μπάζει αλλά κι οι αντλίες δουλεύουν, έχουμε τους επιβάτες, να τρομπάρουν.
Άντε να καβατζάρουμε και τον επόμενο κάβο – εκλογές – και μετά βλέπουμε. Η θάλασσα αρρωσταίνει αλλά δεν πεθαίνει, το ίδιο και η Ελλάδα.»
* Για την αντιγραφή
www.bankingnews.gr
Πως ακυρώθηκε η εργασιακή αρετή, πως αντιστράφηκαν οι όροι στις δουλειές και ο ικανός εξοβελίζονταν – χαλούσε την πιάτσα – εν αντιθέσει με το… κομματόσκυλο και τον συνδικαλιστή που «κηδεμόνευε»; Πως ευνουχίστηκαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες εκατοντάδων χιλιάδων αξιόλογων νέων που «πούλησαν» τη γοητεία και το ρίσκο της δημιουργικότητας – αχρηστεύοντας συχνά – τα μεταπτυχιακά και τις ικανότητές τους για μια… παλιοθέση στο δημόσιο, σε κάποια ΔΕΚΟ;
Πως λατρεύτηκε σχεδόν με… θρησκευτικού τύπου ευλάβεια και κατάνυξη η κακώς εννοούμενη καλοπέραση στον εργασιακό χώρο (δεν κάνουμε τίποτα, δύο ώρες δουλεύουμε, σήμερα έχουμε πάρτι, την Παρασκευή κλείνουμε στις 11:00 κ.ο.κ.);
Πελατειακές σχέσεις, λανθάνων και διεφθαρμένος συνδικαλισμός, ρουσφέτια πάσης φύσεως, καταστρατήγηση νόμων και κανονισμών είναι κύριες αιτίες της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής χρεοκοπίας της χώρας μας.
Τώρα που έσκασε η «φούσκα», τώρα που η χώρα κύλησε στη μεγάλη κατηφόρα της παρακμής και της χρεοκοπίας, ολοένα και περισσότεροι βγαίνουν τιμητές της νομιμότητας, «πυροβολούν» τους αθέμιτους διορισμούς, τις πελατειακές σχέσεις, το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Πλέον, επιχειρηματίες, υπουργοί, βουλευτές και πάσης φύσεως παράγοντες καταγγέλλουν τη νιρβάνα της μεταπολίτευσης και τις πελατειακές σχέσεις!
Τώρα που οι τεράστιοι πολιτικοί άντρες αυτής της χώρας κατάφεραν να κόψουν το δώρο από χαμηλοσυνταξιούχους των 500 και 600 ευρώ, διαπράττοντας έγκλημα κατά της ιστορίας των γονέων τους, είναι όμως αργά! Τώρα που μια ολόκληρη κοινωνία έχει οδηγηθεί στην εξαθλίωση, η όποια ενδοσκόπηση των πολιτικών, είναι δάκρια… κατόπιν εορτής και καταστροφής!
Ο κ. Π. Βουρλούμης, επικεφαλής του ΟΤΕ έως προ λίγων ετών, είχε κάνει μια ομιλία στην ημερίδα Economia Business Tank προ 7,5 ετών, στις 20 Νοεμβρίου 2006.
Όμως, κανένας… Έλληνας πολιτικός δεν έδωσε τη δέουσα σημασία. Κάποιοι μάλιστα, θεώρησαν και… γραφική την ομιλία του κ. Βουρλούμη.
Εμείς, θυμίζουμε εκείνη την ομιλία για να δείξουμε ποιοι σήμερα είναι κατεξοχήν γραφικοί, εν αντιθέσει με τον πάντα καυστικό και ξάστερο κ. Βουρλούμη. Ενός ανθρώπου με μεγάλη διαδρομή στον ιδιωτικό τομέα, με κοφτερό μυαλό και αναμφισβήτητη «καθαρή» κρίση και μεγάλη διορατικότητα. Μια ομιλία βεβαίως που στηλιτεύει και την αρρωστημένη κουλτούρα των Ελλήνων, που θεοποίησαν τη… θεσούλα στο δημόσιο, αυτοευουχίζοντας τη δημιουργικότητά τους.
Η ομιλία, του κ. Παναγή Βουρλούμη έχει ως εξής:
«Η ζωή σε μια μεγάλη ελληνική ΔΕΚΟ»
«Ο τίτλος της ομιλίας μου είναι «Η ζωή σε μία μεγάλη Ελληνική ΔΕΚΟ». Δεν ευθύνομαι εγώ για το τίτλο αυτό, μου δόθηκε. Ίσως αυτά που θα πω έχουν κάποια δόση υπερβολής – αλλά όσοι ζουν στην όμορφη χώρα μας θα καταλάβουν καλά το νόημά τους.
Παίζουν οι ΔΕΚΟ έναν σημαντικό ρόλο στην οικονομία της χώρας μας και γενικότερα στη ζωή του κάθε κατοίκου της.
Σε όλες σχεδόν τις οικονομικές δραστηριότητες υπάρχουν ΔΕΚΟ, ή διοικητικά-νομικά κατασκευάσματα που δύσκολα ξεχωρίζουν.
Δεν είναι βέβαια όλες οι ΔΕΚΟ και παραΔΕΚΟ το ίδιο, αλλά έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους που μπορούμε να γενικεύσουμε δίχως κίνδυνο να κατηγορηθούμε.
Στις ΔΕΚΟ, ο ακριβής αριθμός των οποίων αποτελεί κρατικό μυστικό, σιτίζονται δεκάδες χιλιάδες ατόμων, σημαντικό ποσοστό όσων έχουν εξασφαλίσει τακτική απασχόληση στην Ελλάδα.
Επίσης οι ΔΕΚΟ τροφοδοτούν το ασφαλιστικό σύστημα με αρκετές χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο. Ένα μεγάλο και αυξανόμενο μέρος του προϋπολογισμού πηγαίνει για να καλύπτει τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και των Ταμείων τους.
Είναι οι ΔΕΚΟ ένα ενδιαφέρον και ιδιόμορφο φαινόμενο της χώρας μας και αξίζει να περιγράψουμε την ζωή εκεί. Αλλά για ποιους; Στις ΔΕΚΟ κατοικούν πολλών ειδών άνθρωποι και η ζωή δεν είναι ίδια για όλους.
Για να ξεπεράσω τις δυσκολίες αποφάσισα να παρομοιάσω τις ΔΕΚΟ με ένα πλοίο, κρουαζιερόπλοιο ας πούμε. Το πλοίο έχει πρώτη θέση αλλά και θέση καταστρώματος και όλες τις ενδιάμεσες.
Η πλοιοκτήτρια εταιρεία διαθέτει σωσίβια για μερικούς αλλά όχι για όλους. Άλλοι πληρώνουν εισιτήριο και άλλοι ταξιδεύουν δωρεάν.
Στο πλοίο μας λοιπόν την πρώτη θέση και μάλιστα λουξ την έχουν καταλάβει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πλήρωμα ή επιβάτες; Δύσκολο να πει κανείς.
Πληρώνονται καλά για να ταξιδεύουν αμέριμνα, έχουν και ειδικά προνόμια, εξασφαλίζουν καμπίνα και για τα παιδιά τους. Αν είναι τυχεροί το καράβι ΔΕΚΟ αποτελεί σκαλοπάτι για το υπερωκεάνιο πολυτελείας της Βουλής.
Μία ΔΕΚΟ μεσαίου μεγέθους μπορεί να συντηρεί αρκετούς απ’ αυτούς αλλά οπωσδήποτε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Στην τουριστική θέση όμως ο χώρος είναι ελαστικός και σχεδόν απεριόριστος.
Όνειρο του κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, ιδίως της ανύπαντρης, είναι να ναυτολογηθεί πλήρωμα σε μια ΔΕΚΟ. Καλός και τακτικός μισθός, επιδόματα, σίγουρη δια βίου δουλειά, σύνταξη νωρίς. Συνθήκες ζωής στο κρουαζιερόπλοιο καλύτερες και πιο σίγουρες από τα σαπιοκάραβα της γραμμής, π.χ. την Δημητρούλα.
Και το πιο σπουδαίο, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα πληρώματα στασίασαν, έδιωξαν τους επιβάτες και κάθισαν αυτά στην τουριστική θέση. Η ζωή εκεί είναι άνετη και η πίεση για μια θέση ακαταμάχητη.
Όσο κι αν προσπαθεί το λιμεναρχείο να τον περιορίσει ο αριθμός του πληρώματος αυξάνεται συνέχεια, μέχρι που κρέμονται σαν μαϊμούδες από το ξάρτια.
Εκτός από το τακτικά ναυτολογημένο πλήρωμα υπάρχουν και οι έκτακτοι και συμβασιούχοι ναύτες και καμαρότοι, αυτοί που πήδηξαν μέσα στο καράβι συνήθως στις παραμονές κάποιων εκλογών. Αυτοί πάνε κατάστρωμα και σκοπός μοναδικός της ζωής τους έχει γίνει να πάρουν κι αυτοί το φυλλάδιο και να περάσουν στην τουριστική θέση.
Υπάρχουν τέλος και οι λαθρεπιβάτες. Γι’ αυτούς δεν μπορεί κανείς να μάθει πολλά γιατί είναι καλά κρυμμένοι. Μπορεί και να μην βρίσκονται καθόλου μέσα στο πλοίο ΔΕΚΟ αλλά να έχουν τρυπώσει κάπου στη στεριά, ίσως σε κάποιο πολιτικό γραφείο, για παράδειγμα.
Αλλά θα ρωτήσει κάποιος – και οι επιβάτες τι έγιναν; εκείνοι που πλήρωσαν εισιτήριο πού είναι; Αυτούς τους έχουν κατεβάσει στ’ αμπάρια, στοιβαγμένους και τους πάνε και τους φέρνουν όπως θέλουν.
Το κρουαζιερόπλοιο ΔΕΚΟ ταξιδεύει για το βόλεμα και τέρψη του πληρώματος, η μεταφορά και εξυπηρέτηση των επιβατών είναι δευτερεύουσα και συμπτωματική υπόθεση. Αναγκαίο κακό ας πούμε, και κάποιος τέλος πάντων πρέπει να πληρώνει.
Στην γέφυρα ο καπετάνιος καπνίζει το τσιμπούκι του και ατενίζει με τα κιάλια τον ορίζοντα.
Που και που στρέφει το βλέμμα του και προς την κουβέρτα αλλά αμέσως αποστρέφει τα μάτια του με βδελυγμία. Η θέα του μακρινού ορίζοντα τον ηρεμεί. Δίνει πορεία στον τιμονιέρη, «κρατήσου μακριά από τις ξέρες των αποφάσεων, άφησε το καράβι να πηγαίνει με τα ρεύματα, οδήγα το μακριά από λιμάνια που παραμονεύει η επιθεώρηση κι ο νηογνώμονας.
Τι γυρεύεις; να μας πιάσουν χωρίς πιστοποιητικά, με υπεράριθμους; Κυρίως απέφευγε τις φουρτούνες, μόλις ακούσεις στο δελτίο μποφόρ ζήτα απαγορευτικό και άραξε κάπου ήσυχα μέχρι να περάσουν.
Η πλοιοκτήτρια εταιρεία δεν θέλει φασαρίες. Γι’ αυτό μας έβαλαν εδώ και τα αφεντικά τα ψηφίζει το πλήρωμα. Λοιπόν προσοχή, τι κι αν το καράβι έχει πάρει κλίση, τι και αν τελειώνουν τα καύσιμα, τι κι αν σε κάποια φουρτούνα μπορεί να μπατάρουμε;
Αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις πρέπει να τις αποδιώχνουμε, άλλωστε τ’ ακούμε αυτά χρόνια και κούτσα κούτσα το καράβι αρμενίζει, μπάζει αλλά κι οι αντλίες δουλεύουν, έχουμε τους επιβάτες, να τρομπάρουν.
Άντε να καβατζάρουμε και τον επόμενο κάβο – εκλογές – και μετά βλέπουμε. Η θάλασσα αρρωσταίνει αλλά δεν πεθαίνει, το ίδιο και η Ελλάδα.»
* Για την αντιγραφή
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών