Η λύση της λιτότητας και των περικοπών συνιστά μία πολύ επικίνδυνη ιδέα...
Ανασκόπηση στον έναν αιώνα ζωής της… λιτότητας πραγματοποιεί το Bloomberg, υπογραμμίζοντας πως ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε την έναρξη της λεγόμενης «δημοσιονομικής πειθαρχίας», η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με τρανό παράδειγμα τη σημερινή Ελλάδα.
Όπως εξηγεί χαρακτηριστικά το αμερικανικό δημοσίευμα, ο όρος δημοσιονομική λιτότητα είναι μία σύγχρονη εφεύρεση.
Μόλις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι εθνικές κυβερνήσεις ξεκίνησαν τις προσπάθειες διευθέτησης του χρέους, μέσω της περικοπής των δαπανών.
Σύμφωνα με το Bloomberg, ένας από τους λόγους απουσίας της δημοσιονομικής λιτότητας έγκειται στο γεγονός πως στις αρχές του 20ου αιώνα οι περισσότερες χώρες είχαν μικρούς προϋπολογισμούς, επομένως ήταν αδύνατο να προβούν σε περικοπές.
Σήμερα όμως, συνεχίζει το πρακτορείο, η δημοσιονομική λιτότητα απαιτεί αφενός το ΔΝΤ και αφετέρου γενναίες περικοπές στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Βέβαια, υπάρχουν και χώρες όπου εφάρμοσαν αυτοβούλως τις περιοριστικές πολιτικές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα.
Το παράδειγμα όμως, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας το 1930 αλλά και της Ρουμανίας το 1980 αποδείχθηκε καταστροφικό…
Άλλωστε, πάμπολλες χώρες ακόμη και σήμερα αδυνατούν να ξεπεράσουν τις συνέπειες της λιτότητας, ενώ ακόμη και στην Βρετανία, υπάρχει αμφισβήτηση για το έργο της Margaret Thatcher.
Συνήθως, εξηγεί το Bloomberg, το ΔΝΤ απαιτεί οικονομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες οδηγούν στην εσωτερική υποτίμηση.
«Η κρίση της Ευρωζώνης επιβεβαίωσε απλά την πρότερη ιστορία της λιτότητας» σπεύδει να προσθέτει το πρακτορείο.
Οι ευρωπαϊκές χώρες εφάρμοσαν τη λιτότητα προκειμένου να οδηγήσουν σε υποτίμηση το εγχώριο νόμισμα και να τονώσουν την ανάπτυξη, μέσω της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών.
«Η Ελλάδα και αρκετές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες παλεύουν μέχρι σήμερα, δίχως μεγάλη επιτυχία» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.
Φυσικά, συνεχίζει το Bloomberg, η λύση της λιτότητας και των περικοπών συνιστά μία πολύ επικίνδυνη ιδέα.
Τα ιστορικά παραδείγματα, όπου επιβεβαιώνουν το άνωθεν συμπέρασμα, είναι πάμπολλα:
- Γερμανία (1919)
Η συνθήκη των Βερσαλλιών απαίτησε από τη Γερμανία την καταβολή τεράστιων αποζημιώσεων στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οδηγώντας την οικονομία στον υπερ-πληθωρισμό.
Οι δαπάνες περιορίστηκαν κατά 35% , οι φόροι αυξήθηκαν, η οικονομία συρρικνώθηκε και η ανεργία εκτινάχθηκε άνω του 30%.
Το αποτέλεσμα: Η άνοδος του Χίτλερ το 1933
- Ιαπωνία (1927)
Με στόχο την αντιμετώπιση του πληθωρισμού, η κυβέρνηση υιοθέτησε αποπληθωριστικές πολιτικές, περικόπτοντας κατά -20% τις δημόσιες δαπάνες.
Το εθνικό εισόδημα υποχώρησε κατά -50% και οι κοινωνικές αναταράξεις οδήγησαν στην επιβολή στρατιωτικού καθεστώτος, το οποίο οδήγησε την Ιαπωνία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Βρετανία (1979)
Το 1979, έτος εκλογής της Margaret Thatcher στην πρωθυπουργία, το έλλειμμα της Βρετανίας ξεπερνούσε το -9%.
Άμεσα, περιέκοψε τις δαπάνες, οδηγώντας την οικονομία σε ύφεση και διπλασιάζοντας την ανεργία.
Βέβαια, η ιδιωτικοποίηση των μέχρι πρότινος κρατικών επιχειρήσεων και η αποδυνάμωση των εργατικών ενώσεων κατέστησαν τη βρετανική οικονομία αρκετά πιο ανταγωνιστική.
- Λατινική Αμερική (1980)
Η χρεοκοπία του Μεξικό το 1982 εγκαινίασε την έσοδο περιοριστικών πολιτικών σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο ρόλος του ΔΝΤ στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν καθοριστικός, καθώς ενεπλάκη στη διάσωση των οικονομιών περισσότερων από 12 κρατών.
Το αποτέλεσμα: Κατάρρευση της οικονομίας, σημαντική μείωση του επιπέδου διαβίωσης και έντονες κοινωνικές αναταράξεις.
- Ρουμανία (1982)
Ο Nicolae Ceausescu επέβαλε το 1982 δρακόντεια μέτρα λιτότητας, με στόχο τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Όμως τα περιοριστικά μέτρα επέφεραν σημαντική επιδείνωση του επιπέδου ζωής των Ρουμάνων, καθώς το φαγητό, η θέρμανση, ο ηλεκτρισμός και η ιατρική φροντίδα αποτέλεσαν είδη πολυτελείας.
Γεράσιμος Χιόνης
www.bankingnews.gr
Όπως εξηγεί χαρακτηριστικά το αμερικανικό δημοσίευμα, ο όρος δημοσιονομική λιτότητα είναι μία σύγχρονη εφεύρεση.
Μόλις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι εθνικές κυβερνήσεις ξεκίνησαν τις προσπάθειες διευθέτησης του χρέους, μέσω της περικοπής των δαπανών.
Σύμφωνα με το Bloomberg, ένας από τους λόγους απουσίας της δημοσιονομικής λιτότητας έγκειται στο γεγονός πως στις αρχές του 20ου αιώνα οι περισσότερες χώρες είχαν μικρούς προϋπολογισμούς, επομένως ήταν αδύνατο να προβούν σε περικοπές.
Σήμερα όμως, συνεχίζει το πρακτορείο, η δημοσιονομική λιτότητα απαιτεί αφενός το ΔΝΤ και αφετέρου γενναίες περικοπές στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Βέβαια, υπάρχουν και χώρες όπου εφάρμοσαν αυτοβούλως τις περιοριστικές πολιτικές, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα.
Το παράδειγμα όμως, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας το 1930 αλλά και της Ρουμανίας το 1980 αποδείχθηκε καταστροφικό…
Άλλωστε, πάμπολλες χώρες ακόμη και σήμερα αδυνατούν να ξεπεράσουν τις συνέπειες της λιτότητας, ενώ ακόμη και στην Βρετανία, υπάρχει αμφισβήτηση για το έργο της Margaret Thatcher.
Συνήθως, εξηγεί το Bloomberg, το ΔΝΤ απαιτεί οικονομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες οδηγούν στην εσωτερική υποτίμηση.
«Η κρίση της Ευρωζώνης επιβεβαίωσε απλά την πρότερη ιστορία της λιτότητας» σπεύδει να προσθέτει το πρακτορείο.
Οι ευρωπαϊκές χώρες εφάρμοσαν τη λιτότητα προκειμένου να οδηγήσουν σε υποτίμηση το εγχώριο νόμισμα και να τονώσουν την ανάπτυξη, μέσω της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών.
«Η Ελλάδα και αρκετές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες παλεύουν μέχρι σήμερα, δίχως μεγάλη επιτυχία» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.
Φυσικά, συνεχίζει το Bloomberg, η λύση της λιτότητας και των περικοπών συνιστά μία πολύ επικίνδυνη ιδέα.
Τα ιστορικά παραδείγματα, όπου επιβεβαιώνουν το άνωθεν συμπέρασμα, είναι πάμπολλα:
- Γερμανία (1919)
Η συνθήκη των Βερσαλλιών απαίτησε από τη Γερμανία την καταβολή τεράστιων αποζημιώσεων στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οδηγώντας την οικονομία στον υπερ-πληθωρισμό.
Οι δαπάνες περιορίστηκαν κατά 35% , οι φόροι αυξήθηκαν, η οικονομία συρρικνώθηκε και η ανεργία εκτινάχθηκε άνω του 30%.
Το αποτέλεσμα: Η άνοδος του Χίτλερ το 1933
- Ιαπωνία (1927)
Με στόχο την αντιμετώπιση του πληθωρισμού, η κυβέρνηση υιοθέτησε αποπληθωριστικές πολιτικές, περικόπτοντας κατά -20% τις δημόσιες δαπάνες.
Το εθνικό εισόδημα υποχώρησε κατά -50% και οι κοινωνικές αναταράξεις οδήγησαν στην επιβολή στρατιωτικού καθεστώτος, το οποίο οδήγησε την Ιαπωνία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Βρετανία (1979)
Το 1979, έτος εκλογής της Margaret Thatcher στην πρωθυπουργία, το έλλειμμα της Βρετανίας ξεπερνούσε το -9%.
Άμεσα, περιέκοψε τις δαπάνες, οδηγώντας την οικονομία σε ύφεση και διπλασιάζοντας την ανεργία.
Βέβαια, η ιδιωτικοποίηση των μέχρι πρότινος κρατικών επιχειρήσεων και η αποδυνάμωση των εργατικών ενώσεων κατέστησαν τη βρετανική οικονομία αρκετά πιο ανταγωνιστική.
- Λατινική Αμερική (1980)
Η χρεοκοπία του Μεξικό το 1982 εγκαινίασε την έσοδο περιοριστικών πολιτικών σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο ρόλος του ΔΝΤ στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν καθοριστικός, καθώς ενεπλάκη στη διάσωση των οικονομιών περισσότερων από 12 κρατών.
Το αποτέλεσμα: Κατάρρευση της οικονομίας, σημαντική μείωση του επιπέδου διαβίωσης και έντονες κοινωνικές αναταράξεις.
- Ρουμανία (1982)
Ο Nicolae Ceausescu επέβαλε το 1982 δρακόντεια μέτρα λιτότητας, με στόχο τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Όμως τα περιοριστικά μέτρα επέφεραν σημαντική επιδείνωση του επιπέδου ζωής των Ρουμάνων, καθώς το φαγητό, η θέρμανση, ο ηλεκτρισμός και η ιατρική φροντίδα αποτέλεσαν είδη πολυτελείας.
Γεράσιμος Χιόνης
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών