Είναι η στιγμή που η πληθώρα επιστημονικών θεωριών παίρνει σάρκα και οστά στο πλαίσιο της ζοφερής πραγματικότητας...
Ή μήπως όχι;
Ή μήπως όχι;
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχουν κατατεθεί προτάσεις από αμφότερες τις πλευρές.
Άλλες συνεχίζονται προς εξέταση και άλλες έχουν «διακριτικά» αποσυρθεί.
Η διαπραγματευτική «μανιέρα» της κυβέρνησης για το ζήτημα του ελληνικού χρέους, πλαισιώνεται από θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί στο παρελθόν και τυγχάνουν εφαρμογής σε καίριες οικονομικές αποφάσεις, όπως η τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης.
Αν υποθέσουμε, για παράδειγμα ότι το αποτέλεσμα θα είναι μια «κωλοτούμπα» της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση η εφαρμογή μια δανειακής σύμβασης, έστω με διαφορετικό όνομα, τότε το αποτέλεσμα αυτό ποιον ευνοεί περισσότερο;
Την κυβέρνηση ή την τρόικα;
Εκεί ακριβώς βρίσκει εφαρμογή η θεωρία παιγνίων κατά την οποία οι διαπραγματευτικοί «πόλοι» αναλύουν τις αποφάσεις τους σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεξάρτησης.
Με λίγα λόγια, ο παίκτης 1 στοχεύει στο να εμποδίσει τον αντίπαλο του παίκτη 2, να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του πρώτου.
Επομένως, κάθε ενέργεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακριβώς προηγούμενη ενέργεια του αντιπάλου.
Αυτή η πολιτική αναφέρεται στο παιχνίδι διαδοχικών κινήσεων και ως επίκεντρο έχει το σημείο ισορροπίας.
Το σκεπτικό είναι ότι αν ο παίκτης 1 πιστεύει ότι η προσφορά που θα κάνει (συνέχιση μνημονίου) δεν θα γίνει αποδεκτή από τον παίκτη 2 (άρνηση εκταμίευσης τελευταίας δόσης), θα κάνει μια καλύτερη προσφορά (σχέδιο Μοσκοβισί) ώστε να καταλήξουν σε σημείο ισορροπίας.
Ποιος όμως βλάπτεται περισσότερο από την αποδοχή της λιγότερο ελκυστικής προσφοράς;
Βλέπουμε λοιπόν τις λεπτές γραμμές, όπου στη μία πλευρά της διελκυστίνδας έχουμε την ελληνική κυβέρνηση να προσπαθεί να κάνει τους ευρωπαίους εταίρους να αποδεχθούν μια εναλλακτική αντιμετώπιση του χρέους και στην άλλη πλευρά την ισχυρή βόρεια Ευρώπη όπου ναι μεν πλήγεται από το «εναλλακτικό» αλλά πρέπει να ζυγίσει τις συνέπειες μιας πιθανής υποχώρησης της ή μια πιθανής εξόδου της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή «οικογένεια».
Είναι όμως η πολιτική που ακολουθεί ο δημοφιλής πλέον υπουργός οικονομικών σύμφωνη με το σημείο ισορροπίας ή πλησιάζει το περίφημο παιχνίδι «chicken game»;
Για τους Αμερικάνους «chicken» είναι ο δειλός.
Το παιχνίδι αυτό αναφέρεται στους οδηγούς δύο γρήγορων αυτοκινήτων που ανταγωνίζονται για το ποιος θα δειλιάσει πρώτος και θα «εγκαταλείψει» τον κίνδυνο λίγο πριν την μοιραία σύγκρουση.
Η θεωρία στο σύνολο της έχει έναν κεντρικό άξονα.
Τον ορθολογικό παίκτη, που ενεργεί βάσει του μέγιστου οφέλους του.
Είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης αυτός ο παίκτης και εφαρμοστής της θεωρίας παιγνίων ή είμαστε εμείς συνοδηγοί στο γρήγορο όχημα που βαίνει προς τη σύγκρουση;
Βάλια Κουλουριώτη
www.bankingnews.gr
Άλλες συνεχίζονται προς εξέταση και άλλες έχουν «διακριτικά» αποσυρθεί.
Η διαπραγματευτική «μανιέρα» της κυβέρνησης για το ζήτημα του ελληνικού χρέους, πλαισιώνεται από θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί στο παρελθόν και τυγχάνουν εφαρμογής σε καίριες οικονομικές αποφάσεις, όπως η τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης.
Αν υποθέσουμε, για παράδειγμα ότι το αποτέλεσμα θα είναι μια «κωλοτούμπα» της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση η εφαρμογή μια δανειακής σύμβασης, έστω με διαφορετικό όνομα, τότε το αποτέλεσμα αυτό ποιον ευνοεί περισσότερο;
Την κυβέρνηση ή την τρόικα;
Εκεί ακριβώς βρίσκει εφαρμογή η θεωρία παιγνίων κατά την οποία οι διαπραγματευτικοί «πόλοι» αναλύουν τις αποφάσεις τους σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεξάρτησης.
Με λίγα λόγια, ο παίκτης 1 στοχεύει στο να εμποδίσει τον αντίπαλο του παίκτη 2, να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του πρώτου.
Επομένως, κάθε ενέργεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακριβώς προηγούμενη ενέργεια του αντιπάλου.
Αυτή η πολιτική αναφέρεται στο παιχνίδι διαδοχικών κινήσεων και ως επίκεντρο έχει το σημείο ισορροπίας.
Το σκεπτικό είναι ότι αν ο παίκτης 1 πιστεύει ότι η προσφορά που θα κάνει (συνέχιση μνημονίου) δεν θα γίνει αποδεκτή από τον παίκτη 2 (άρνηση εκταμίευσης τελευταίας δόσης), θα κάνει μια καλύτερη προσφορά (σχέδιο Μοσκοβισί) ώστε να καταλήξουν σε σημείο ισορροπίας.
Ποιος όμως βλάπτεται περισσότερο από την αποδοχή της λιγότερο ελκυστικής προσφοράς;
Βλέπουμε λοιπόν τις λεπτές γραμμές, όπου στη μία πλευρά της διελκυστίνδας έχουμε την ελληνική κυβέρνηση να προσπαθεί να κάνει τους ευρωπαίους εταίρους να αποδεχθούν μια εναλλακτική αντιμετώπιση του χρέους και στην άλλη πλευρά την ισχυρή βόρεια Ευρώπη όπου ναι μεν πλήγεται από το «εναλλακτικό» αλλά πρέπει να ζυγίσει τις συνέπειες μιας πιθανής υποχώρησης της ή μια πιθανής εξόδου της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή «οικογένεια».
Είναι όμως η πολιτική που ακολουθεί ο δημοφιλής πλέον υπουργός οικονομικών σύμφωνη με το σημείο ισορροπίας ή πλησιάζει το περίφημο παιχνίδι «chicken game»;
Για τους Αμερικάνους «chicken» είναι ο δειλός.
Το παιχνίδι αυτό αναφέρεται στους οδηγούς δύο γρήγορων αυτοκινήτων που ανταγωνίζονται για το ποιος θα δειλιάσει πρώτος και θα «εγκαταλείψει» τον κίνδυνο λίγο πριν την μοιραία σύγκρουση.
Η θεωρία στο σύνολο της έχει έναν κεντρικό άξονα.
Τον ορθολογικό παίκτη, που ενεργεί βάσει του μέγιστου οφέλους του.
Είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης αυτός ο παίκτης και εφαρμοστής της θεωρίας παιγνίων ή είμαστε εμείς συνοδηγοί στο γρήγορο όχημα που βαίνει προς τη σύγκρουση;
Βάλια Κουλουριώτη
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών