Οι ΗΠΑ, το τελευταίο τετράμηνο του 2014 προσέθεσαν ακόμη 1 τρισ δολάρια στο χρέος τους
Για φούσκα 555 τρισεκ δολαρίων στην αγορά παραγώγων κάνει λόγο σε έκθεση της η Phoenix capital επισημαίνοντας ότι αυτή η ακραία υπερβολή θα καταρρεύσει.
Στην έκθεση της η Phoenix capital αναφέρει ότι για περισσότερα από 30 χρόνια, τα κυρίαρχα κράτη, κυρίως της Δύσης αγόραζαν ψήφους προσφέροντας με αντάλλαγμα την παροχή διαφόρων επιδομάτων κοινωνικής ασφάλισης και υγείας.
Η γελοιότητα αυτή ήταν γνωστή σε όλους.
Πολιτικοί, με σκοπό να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους υπόσχονταν στους φορολογούμενους ψηφοφόρους τους ότι θα χρησιμοποιήσουν τα έσοδα από φόρους για την χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων προς όφελος τους.
Το γεγονός ωστόσο είναι, ότι οι πολιτικοί ουσιαστικά παίζουν με τα λεφτά άλλων και σε αυτή την περίπτωση το να γράφεις λευκές επιταγές είναι εύκολη υπόθεση.
Κι αυτό κάνουν εδώ και χρόνια οι χώρες της Δύσης υποσχόμενες στους φορολογούμενους τους ασφαλή και σίγουρη σύνταξη χωρίς να ασχολούνται με το ερώτημα «από πού προέρχονται τα χρήματα».
Όταν όμως η ώρα εκείνη έρχεται, οι κυβερνήσεις συχνά ανακαλύπτουν ότι τα αποθεματικά τους δεν επαρκούν για το σκοπό αυτό.
Έτσι, η «διαφορά» εντάσσεται στο δημόσιο χρέος.
Κι έτσι δημιουργείται η φούσκα των ομολόγων.
Οι μεγάλες τράπεζες που έχουν το μονοπώλιο στην διαχείριση δημόσιου χρέους είναι πανευτυχείς όταν έρχεται εκείνη η ώρα.
Κι αυτό γιατί:
1) Μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα μηδενικού κινδύνου περιουσιακά στοιχεία ως εγγύηση για τα τρισ από τις συναλλαγές παραγώγων.
Η επένδυση 1 εκ. δολαρίου στο αμερικανικό υπουργείο οικονομικών δηλαδή στα αμερικανικά ομόλογα, μπόρει να καλύψει περισσότερα από 15 εκ. παραγώγων.
Τα κέρδη από τις αγορές παραγώγων παραμένουν η βασική πηγή εσόδων των τραπεζών.
2) Οι κυρίαρχες κυβερνήσεις είναι πολύ χαρούμενες όταν χρειάζεται να παρέχουν στήριξη στις μεγάλες τράπεζες σε περίπτωση χρεοκοπίας. Δεδομένου ότι οι τράπεζες κρατούν τα δημόσια χρέη, τους δίνει τη δύναμη να απειλούν τους πολιτικούς να ρίξουν στα σκουπίδια τα κρατικά ομόλογα.
(Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ευρώπη το 2011-2012).
3) Σε ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στο χρέος, όπως το υπάρχων, τα κρατικά ομόλογα είναι τα κυριότερα περιουσιακά στοιχεία του συστήματος.
Αυτοί που τα κατέχουν είναι οι ισχυροί σε πολιτικό ή οικονομικό επίπεδο.
Το να μειώνεις τις κρατικές δαπάνες θεωρείται συνήθως πολιτική αυτοκτονία.
Οπότε αντί για αθέτηση των κοινωνικών συμβολαίων που έχουν «υπογράψει» με τους ψηφοφόρους τους οι πολιτικοί προτιμούν να αυξήσουν περισσότερο το δημόσιο χρέος προσθέτοντας το στο παλαιότερο.
Οι ΗΠΑ για παράδειγμα έκαναν ακριβώς αυτό το τελευταίο τετράμηνο του 2014 προσθέτονταν ακόμη 1 τρισ δολάρια στο παλιότερο χρέος τους.
Με τον τρόπο αυτό η αγορά ομολόγων μετατράπηκε σε φούσκα.
Από το 2000 έως σήμερα η παγκόσμια αγορά ομολόγων έχει σχεδόν τριπλασιάσει το μέγεθός της το οποίο υπολογίζεται σήμερα σε 100 τρισ δολάρια ενώ οι συναλλαγές παραγώγων έχουν φτάσει τα 555 τρισ δολάρια.
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το διορθώσεις αυτό, όποτε όσοι κατέχουν θέσεις αποφάσεων, (η πολιτική ελίτ, οι μεγάλες τράπεζες και οι Κεντρικές Τράπεζες) πρόκειται να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση φοβούμενες την έκρηξη της φούσκας.
Το γεγονός ότι οι Κεντρικές Τράπεζες μειώνουν τα επιτόκια σε αρνητικά επίπεδα δείχνει το μέγεθος αυτού του προβλήματος.
«Οταν όμως αυτό το παιχνίδι τελειώσει θα εμφανιστεί ένα χάος το οποίο θα κάνει το 2008 να φαίνεται αστειάκι» καταλήγει στην έκθεση της η Phoenix Capital.
Στην έκθεση της η Phoenix capital αναφέρει ότι για περισσότερα από 30 χρόνια, τα κυρίαρχα κράτη, κυρίως της Δύσης αγόραζαν ψήφους προσφέροντας με αντάλλαγμα την παροχή διαφόρων επιδομάτων κοινωνικής ασφάλισης και υγείας.
Η γελοιότητα αυτή ήταν γνωστή σε όλους.
Πολιτικοί, με σκοπό να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους υπόσχονταν στους φορολογούμενους ψηφοφόρους τους ότι θα χρησιμοποιήσουν τα έσοδα από φόρους για την χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων προς όφελος τους.
Το γεγονός ωστόσο είναι, ότι οι πολιτικοί ουσιαστικά παίζουν με τα λεφτά άλλων και σε αυτή την περίπτωση το να γράφεις λευκές επιταγές είναι εύκολη υπόθεση.
Κι αυτό κάνουν εδώ και χρόνια οι χώρες της Δύσης υποσχόμενες στους φορολογούμενους τους ασφαλή και σίγουρη σύνταξη χωρίς να ασχολούνται με το ερώτημα «από πού προέρχονται τα χρήματα».
Όταν όμως η ώρα εκείνη έρχεται, οι κυβερνήσεις συχνά ανακαλύπτουν ότι τα αποθεματικά τους δεν επαρκούν για το σκοπό αυτό.
Έτσι, η «διαφορά» εντάσσεται στο δημόσιο χρέος.
Κι έτσι δημιουργείται η φούσκα των ομολόγων.
Οι μεγάλες τράπεζες που έχουν το μονοπώλιο στην διαχείριση δημόσιου χρέους είναι πανευτυχείς όταν έρχεται εκείνη η ώρα.
Κι αυτό γιατί:
1) Μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα μηδενικού κινδύνου περιουσιακά στοιχεία ως εγγύηση για τα τρισ από τις συναλλαγές παραγώγων.
Η επένδυση 1 εκ. δολαρίου στο αμερικανικό υπουργείο οικονομικών δηλαδή στα αμερικανικά ομόλογα, μπόρει να καλύψει περισσότερα από 15 εκ. παραγώγων.
Τα κέρδη από τις αγορές παραγώγων παραμένουν η βασική πηγή εσόδων των τραπεζών.
2) Οι κυρίαρχες κυβερνήσεις είναι πολύ χαρούμενες όταν χρειάζεται να παρέχουν στήριξη στις μεγάλες τράπεζες σε περίπτωση χρεοκοπίας. Δεδομένου ότι οι τράπεζες κρατούν τα δημόσια χρέη, τους δίνει τη δύναμη να απειλούν τους πολιτικούς να ρίξουν στα σκουπίδια τα κρατικά ομόλογα.
(Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ευρώπη το 2011-2012).
3) Σε ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στο χρέος, όπως το υπάρχων, τα κρατικά ομόλογα είναι τα κυριότερα περιουσιακά στοιχεία του συστήματος.
Αυτοί που τα κατέχουν είναι οι ισχυροί σε πολιτικό ή οικονομικό επίπεδο.
Το να μειώνεις τις κρατικές δαπάνες θεωρείται συνήθως πολιτική αυτοκτονία.
Οπότε αντί για αθέτηση των κοινωνικών συμβολαίων που έχουν «υπογράψει» με τους ψηφοφόρους τους οι πολιτικοί προτιμούν να αυξήσουν περισσότερο το δημόσιο χρέος προσθέτοντας το στο παλαιότερο.
Οι ΗΠΑ για παράδειγμα έκαναν ακριβώς αυτό το τελευταίο τετράμηνο του 2014 προσθέτονταν ακόμη 1 τρισ δολάρια στο παλιότερο χρέος τους.
Με τον τρόπο αυτό η αγορά ομολόγων μετατράπηκε σε φούσκα.
Από το 2000 έως σήμερα η παγκόσμια αγορά ομολόγων έχει σχεδόν τριπλασιάσει το μέγεθός της το οποίο υπολογίζεται σήμερα σε 100 τρισ δολάρια ενώ οι συναλλαγές παραγώγων έχουν φτάσει τα 555 τρισ δολάρια.
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το διορθώσεις αυτό, όποτε όσοι κατέχουν θέσεις αποφάσεων, (η πολιτική ελίτ, οι μεγάλες τράπεζες και οι Κεντρικές Τράπεζες) πρόκειται να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση φοβούμενες την έκρηξη της φούσκας.
Το γεγονός ότι οι Κεντρικές Τράπεζες μειώνουν τα επιτόκια σε αρνητικά επίπεδα δείχνει το μέγεθος αυτού του προβλήματος.
«Οταν όμως αυτό το παιχνίδι τελειώσει θα εμφανιστεί ένα χάος το οποίο θα κάνει το 2008 να φαίνεται αστειάκι» καταλήγει στην έκθεση της η Phoenix Capital.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών