Εάν η Ευρώπη επιθυμεί να είναι ένα μοντέλο για το πώς τα κράτη μπορούν να εργαστούν μαζί για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, τότε μάλλον ήρθε η ευκαιρία
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να καυχιέται ότι είναι μια δύναμη για το καλό.
Αλλά τις τελευταίες δέκα ημέρες περίπου 1.200 άνθρωποι έχουν πνιγεί στα νερά της Μεσογείου, υπενθυμίζει νέα ανάλυση του Economist.
Ένας άγνωστος αριθμός προσφύγων από τη Συρία, την Ερυθραία και τη Σομαλία προσπαθεί να ξεφύγει από πολέμους ή διώξεις.
Αυτοί έχασαν τη ζωή τους εν μέρει διότι η πολιτική της ΕΕ για το άσυλο είναι μια ηθική και πολιτική αποτυχία.
Με μια εσπευσμένη σύνοδο κορυφής, οι ηγέτες της ΕΕ θέτουν ως στόχο να κάνουν κάτι για τους πνιγμούς.
Εκεί θα συζητήσουν ένα σχέδιο δέκα σημείων για την ενίσχυση των μεθόδων διάσωσης, καταστέλλοντας τη λαθραία διακίνηση ανθρώπων και τον διαμοιρασμό του βάρους εκείνων που δέχονται πρόσφυγες.
Ωστόσο, ακόμη και αν οι ηγέτες της Ευρώπης αγκαλιάσουν το σχέδιο στο σύνολό του, θα εξακολουθούν να υπολείπονται.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου 1 εκατ. μετανάστες έχουν "στρατοπεδεύσει" στη νότια ακτή της Μεσογείου, περιμένοντας να ξεκινήσει μια ζωή που είναι ασύγκριτα καλύτερη από αυτή που αφήνουν πίσω τους.
Την ίδια ώρα, οι μάχες στον αραβικό κόσμο είναι πιθανό να διαρκέσουν δεκαετίες, θέτοντας ολόκληρα έθνη υπό κατάρρευση.
Πολλά μέρη της Αφρικής γίνονται θήραμα θρησκευτικών και εθνοτικών συγκρούσεων και περιβαλλοντικής λεηλασίας.
Ως ένας θύλακας σταθερότητας και πλούτου σε έναν ωκεανό της βίας, η Ευρώπη φαίνεται σε αυτούς τους λαούς ως η επόμενη επιλογή.
Ο εφιάλτης μας
Η προσφυγική κρίση είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, διότι η ίδια η ύπαρξή της είναι ένα από τα συμπτώματα του πολέμου, των διώξεων ή της κακοδιοίκησης.
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το κύμα των προσφύγων, επειδή κανείς δεν μπορεί να επιβάλει την ειρήνη στη Λιβύη και στη Συρία ή να ευχηθεί καλή κυβέρνηση στην Ερυθραία και στη Σομαλία.
Την ίδια ώρα, δεν μπορούν να αφήσουν όλα τα κράτη τους πρόσφυγες να εισέλθουν.
Τα κράτη θέλουν να επιλέξουν τους οικονομικούς μετανάστες, όχι να επιλεγούν από αυτούς.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να τους κρατήσει κανείς εκτός, διότι, μετά τα εγκλήματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι χώρες δεσμεύτηκαν επισήμως ποτέ ξανά να μην εγκαταλείψουν αθώους ανθρώπους σε διώξεις και συγκρούσεις.
Το δράμα των ανθρώπων σε σκάφη για την Ευρώπη εκθέτει επίσης τις αδυναμίες των χωρών να κάνουν το καθήκον για να τους προστατεύσουν.
Στην Ευρώπη, η αρχή έγινε με μια ανάλυση της ηθικής.
Η ΕΕ διαθέτει λιγότερο από το ένα δέκατο του εργατικού δυναμικού στη θαλάσσια διάσωση.
Αρκετές χώρες, όπως η Βρετανία, υποστήριξαν ότι υπάρχει υψηλή πιθανότητα οι επιχειρήσεις διάσωσης να ευνοήσουν την είσοδο περισσότερων μεταναστών.
Στην πραγματικότητα, η ΕΕ είχε προτείνει να σταθεί πίσω και να παρακολουθεί τους αθώους ανθρώπους να πνίγονται, από το να αποτρέψουν την τραγωδία.
Αυτή η λογική ήταν λάθος, σύμφωνα με το Economist, καθώς και ηθικώς απορριπτέα.
Ακόμη και πριν από την πρόσφατη καταστροφή, το ποσοστό θανάτων το τρέχον έτος, σε σύγκριση με την έναρξη του 2014, ήταν δέκα φορές μεγαλύτερο.
Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει για άλλη μια φορά έχει αποδειχθεί ότι είναι σαθρή.
Αν και οι συμβάσεις του ΟΗΕ λένε ότι οι χώρες που δέχονται τους πρόσφυγες είναι υπεύθυνες, οι σύμμαχοι μερικές φορές μπορούν να μοιράζονται το βάρος.
Όταν ένα σκάφος με πρόσφυγες φεύγουν από το Βιετνάμ, θα πρέπει να υπάρχει ένα συντονισμένο σχέδιο για την εγκατάσταση αυτών στον πλούσιο κόσμο.
Η συνεργασία όμως στην Ευρώπη δεν προχωρά.
Παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι διαπραγματεύονται πάνω στην πολιτική ασύλου σε επίπεδο ΕΕ, ζηλότυπα κρατούν τις εθνικές τους αρμοδιότητες.
Με αυτόν τον τρόπο, έχοντας επίγνωση της κοινής γνώμης και της απειλής από τα αντι-μεταναστευτικά κόμματα, μπορούν να εκτρέψουν κυνικά την ευθύνη.
Πέρυσι, 626.000 άνθρωποι έκαναν αίτηση για άσυλο στην ΕΕ (μόνο ένα κλάσμα από αυτούς που ήρθαν δια θαλάσσης), ενώ περίπου οι μισοί από τους αιτούντες έλαβαν το άσυλο.
Η Γαλλία χορήγησε άσυλο σε 15.000 αιτούντες, η Βρετανία μόνο 11.000.
Παρά τις αξιότιμες εξαιρέσεις, η Γερμανία έδωσε άσυλο σε 41.000 πρόσφυγες, και η Σουηδία 31.000.
Οι σκληροί ναυτικοί
Οι πολιτικές της Ευρώπης είναι επίσης γεμάτες με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μια νέα περίφραξη ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία σταμάτησε τη μετανάστευση, αλλά οδήγησε σε διπλασιασμό των μεταναστών που περνούν από πιο επικίνδυνες διασταυρώσεις του Αιγαίου κατά το πρώτο εξάμηνο του 2014, θέτοντας σε κίνδυνο τη ναυτιλία.
Αν η ΕΕ θέλει να υπερασπιστεί ακόμη και τις αξίες της, πρέπει να αναλάβει δράση σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα.
Κυρίως, με την διάσωση ανθρώπων στη θάλασσα και τη βοήθεια χωρών που επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος.
Η ΕΕ πρέπει επίσης να αναλάβει δράση με τους λαθρεμπόρους.
Αλλά θα πρέπει να είναι ανθεκτική, καθώς τα κέρδη είναι υπέρογκα και η προσφορά μεταναστών σχεδόν ανεξάντλητη.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να βάλει ένα τέλος στη βία και την απόγνωση που οδηγεί τους ανθρώπους να τραπούν σε φυγή, αλλά σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα θα πρέπει να κάνει περισσότερα για τους γείτονές της.
Εάν η ΕΕ εργαστεί για μια διευθέτηση στη Λιβύη, τα εγκληματικά δίκτυα μπορεί να γίνουν λιγότερο ανθεκτικά.
Εάν η Ευρώπη επιθυμεί να είναι ένα μοντέλο για το πώς τα κράτη μπορούν να εργαστούν μαζί για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, τότε μάλλον ήρθε η ευκαιρία, καταλήγει το Economist.
www.bankingnews.gr
Αλλά τις τελευταίες δέκα ημέρες περίπου 1.200 άνθρωποι έχουν πνιγεί στα νερά της Μεσογείου, υπενθυμίζει νέα ανάλυση του Economist.
Ένας άγνωστος αριθμός προσφύγων από τη Συρία, την Ερυθραία και τη Σομαλία προσπαθεί να ξεφύγει από πολέμους ή διώξεις.
Αυτοί έχασαν τη ζωή τους εν μέρει διότι η πολιτική της ΕΕ για το άσυλο είναι μια ηθική και πολιτική αποτυχία.
Με μια εσπευσμένη σύνοδο κορυφής, οι ηγέτες της ΕΕ θέτουν ως στόχο να κάνουν κάτι για τους πνιγμούς.
Εκεί θα συζητήσουν ένα σχέδιο δέκα σημείων για την ενίσχυση των μεθόδων διάσωσης, καταστέλλοντας τη λαθραία διακίνηση ανθρώπων και τον διαμοιρασμό του βάρους εκείνων που δέχονται πρόσφυγες.
Ωστόσο, ακόμη και αν οι ηγέτες της Ευρώπης αγκαλιάσουν το σχέδιο στο σύνολό του, θα εξακολουθούν να υπολείπονται.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου 1 εκατ. μετανάστες έχουν "στρατοπεδεύσει" στη νότια ακτή της Μεσογείου, περιμένοντας να ξεκινήσει μια ζωή που είναι ασύγκριτα καλύτερη από αυτή που αφήνουν πίσω τους.
Την ίδια ώρα, οι μάχες στον αραβικό κόσμο είναι πιθανό να διαρκέσουν δεκαετίες, θέτοντας ολόκληρα έθνη υπό κατάρρευση.
Πολλά μέρη της Αφρικής γίνονται θήραμα θρησκευτικών και εθνοτικών συγκρούσεων και περιβαλλοντικής λεηλασίας.
Ως ένας θύλακας σταθερότητας και πλούτου σε έναν ωκεανό της βίας, η Ευρώπη φαίνεται σε αυτούς τους λαούς ως η επόμενη επιλογή.
Ο εφιάλτης μας
Η προσφυγική κρίση είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, διότι η ίδια η ύπαρξή της είναι ένα από τα συμπτώματα του πολέμου, των διώξεων ή της κακοδιοίκησης.
Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το κύμα των προσφύγων, επειδή κανείς δεν μπορεί να επιβάλει την ειρήνη στη Λιβύη και στη Συρία ή να ευχηθεί καλή κυβέρνηση στην Ερυθραία και στη Σομαλία.
Την ίδια ώρα, δεν μπορούν να αφήσουν όλα τα κράτη τους πρόσφυγες να εισέλθουν.
Τα κράτη θέλουν να επιλέξουν τους οικονομικούς μετανάστες, όχι να επιλεγούν από αυτούς.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να τους κρατήσει κανείς εκτός, διότι, μετά τα εγκλήματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι χώρες δεσμεύτηκαν επισήμως ποτέ ξανά να μην εγκαταλείψουν αθώους ανθρώπους σε διώξεις και συγκρούσεις.
Το δράμα των ανθρώπων σε σκάφη για την Ευρώπη εκθέτει επίσης τις αδυναμίες των χωρών να κάνουν το καθήκον για να τους προστατεύσουν.
Στην Ευρώπη, η αρχή έγινε με μια ανάλυση της ηθικής.
Η ΕΕ διαθέτει λιγότερο από το ένα δέκατο του εργατικού δυναμικού στη θαλάσσια διάσωση.
Αρκετές χώρες, όπως η Βρετανία, υποστήριξαν ότι υπάρχει υψηλή πιθανότητα οι επιχειρήσεις διάσωσης να ευνοήσουν την είσοδο περισσότερων μεταναστών.
Στην πραγματικότητα, η ΕΕ είχε προτείνει να σταθεί πίσω και να παρακολουθεί τους αθώους ανθρώπους να πνίγονται, από το να αποτρέψουν την τραγωδία.
Αυτή η λογική ήταν λάθος, σύμφωνα με το Economist, καθώς και ηθικώς απορριπτέα.
Ακόμη και πριν από την πρόσφατη καταστροφή, το ποσοστό θανάτων το τρέχον έτος, σε σύγκριση με την έναρξη του 2014, ήταν δέκα φορές μεγαλύτερο.
Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει για άλλη μια φορά έχει αποδειχθεί ότι είναι σαθρή.
Αν και οι συμβάσεις του ΟΗΕ λένε ότι οι χώρες που δέχονται τους πρόσφυγες είναι υπεύθυνες, οι σύμμαχοι μερικές φορές μπορούν να μοιράζονται το βάρος.
Όταν ένα σκάφος με πρόσφυγες φεύγουν από το Βιετνάμ, θα πρέπει να υπάρχει ένα συντονισμένο σχέδιο για την εγκατάσταση αυτών στον πλούσιο κόσμο.
Η συνεργασία όμως στην Ευρώπη δεν προχωρά.
Παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι διαπραγματεύονται πάνω στην πολιτική ασύλου σε επίπεδο ΕΕ, ζηλότυπα κρατούν τις εθνικές τους αρμοδιότητες.
Με αυτόν τον τρόπο, έχοντας επίγνωση της κοινής γνώμης και της απειλής από τα αντι-μεταναστευτικά κόμματα, μπορούν να εκτρέψουν κυνικά την ευθύνη.
Πέρυσι, 626.000 άνθρωποι έκαναν αίτηση για άσυλο στην ΕΕ (μόνο ένα κλάσμα από αυτούς που ήρθαν δια θαλάσσης), ενώ περίπου οι μισοί από τους αιτούντες έλαβαν το άσυλο.
Η Γαλλία χορήγησε άσυλο σε 15.000 αιτούντες, η Βρετανία μόνο 11.000.
Παρά τις αξιότιμες εξαιρέσεις, η Γερμανία έδωσε άσυλο σε 41.000 πρόσφυγες, και η Σουηδία 31.000.
Οι σκληροί ναυτικοί
Οι πολιτικές της Ευρώπης είναι επίσης γεμάτες με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μια νέα περίφραξη ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία σταμάτησε τη μετανάστευση, αλλά οδήγησε σε διπλασιασμό των μεταναστών που περνούν από πιο επικίνδυνες διασταυρώσεις του Αιγαίου κατά το πρώτο εξάμηνο του 2014, θέτοντας σε κίνδυνο τη ναυτιλία.
Αν η ΕΕ θέλει να υπερασπιστεί ακόμη και τις αξίες της, πρέπει να αναλάβει δράση σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα.
Κυρίως, με την διάσωση ανθρώπων στη θάλασσα και τη βοήθεια χωρών που επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος.
Η ΕΕ πρέπει επίσης να αναλάβει δράση με τους λαθρεμπόρους.
Αλλά θα πρέπει να είναι ανθεκτική, καθώς τα κέρδη είναι υπέρογκα και η προσφορά μεταναστών σχεδόν ανεξάντλητη.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να βάλει ένα τέλος στη βία και την απόγνωση που οδηγεί τους ανθρώπους να τραπούν σε φυγή, αλλά σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα θα πρέπει να κάνει περισσότερα για τους γείτονές της.
Εάν η ΕΕ εργαστεί για μια διευθέτηση στη Λιβύη, τα εγκληματικά δίκτυα μπορεί να γίνουν λιγότερο ανθεκτικά.
Εάν η Ευρώπη επιθυμεί να είναι ένα μοντέλο για το πώς τα κράτη μπορούν να εργαστούν μαζί για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, τότε μάλλον ήρθε η ευκαιρία, καταλήγει το Economist.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών