Οι εθνικές κυβερνητικές ελίτ που καθυστερούν, επειδή θα χάσουν τα περισσότερα από έναν μεγαλύτερο βαθμό ένωσης.
Κοινή πεποίθηση μεταξύ οικονομολόγων και πολιτικών αναλυτών σχετικά με την κρίση στην ευρωζώνη, είναι ότι για να αντέξει πρέπει να αναπτυχθεί μια δημοσιονομική ένωση και κατά συνέπεια μια πολιτική.
Παράλληλα, ωστόσο, όπως επισημαίνεται σε άρθρο στο Politico του Miguel Otero-Iglesias, αναλυτή στο Βασιλικό Ινστιτούτο Elcano στη Μαδρίτη, πολλοί επιχειρηματολογούν ότι αυτό είναι πολιτικά ανέφικτο μέσα στο τρέχον πλαίσιο αυξημένου χάσματος μεταξύ του Βορρά και του Νότου στην Ευρώπη, ενώ φαίνεται να υπάρχει η πεποίθηση ότι μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη αποτελεί άπιαστο όνειρο.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η άποψη απευθύνεται πολλές φορές σε ακροατήρια χωρίς ίχνος από αποδείξεις για να το υποστηρίξουν, με τους αρνητές να αναφέρονται απλώς στις τελευταίες ευρωεκλογές ως μια σαφή απόδειξη του αυξανόμενου κύματος των ευρωσκεπτικιστών.
Όμως, κάνοντας αυτό, συγχέουν όσους στέκονται κριτικά έναντι της Ευρώπης με τους ευρωσκεπτικιστές.
Το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο και το UKIP είναι ενάντια σε κάθε σχέδιο για την Ευρώπη, όμως δεν θα έπρεπε να μπερδεύουμε αυτά τα κόμματα με το ισπανικό Podemos, το ελληνικό ΣΥΡΙΖΑ και το ιταλικό Κίνημα των Πέντε Αστεριών, που είναι εναντίον αυτής της Ε.Ε. ειδικά.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά, επισημαίνεται στο άρθρο του Politico, στο οποίο σημειώνεται ότι αν δώσεις στον Αλέξη Τσίπρα, τον Pablo Iglesias ή τον Beppe Grillo την ευκαιρία να έχουν μια ομοσπονδιακή και δημοκρατική ένωση, θα το υπέγραφαν, σε αντίθεση με τον Nigel Farage ή τη Marine Le Pen, που όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «θα γελούσαν στα μούτρα μας».
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ όσων έχουν μια κριτική στάση έναντι της Ε.Ε. (eurocritics) και των ευρωσκεπτικιστών (euroskeptics).
Ακόμη, όμως, και μεταξύ των ευρωσκεπτικιστών, η αντιευρωπαϊκή ρητορική έχει ένα «ταβάνι», σημειώνεται.
Ο κύριος πολιτικός διαχωρισμός στην Ευρώπη δεν είναι μεταξύ όσων είναι υπέρ ή κατά της Ε.Ε., αλλά μεταξύ εκείνων που είναι περισσότερο κοσμοπολίτες και υπέρ μιας περαιτέρω ολοκλήρωσης υπό την αρχή της επικουρικότητας και μεταξύ εκείνων που θα ήθελαν να υποχωρήσουν πίσω από τα εθνικά σύνορα.
Αυτός είναι ο λόγος που το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, το UKIP και το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία έχουν αλλάξει την αντιευρωπαϊκή ρητορική σε μια εναντίον της μετανάστευσης.
Συνειδητοποιούν ότι οι εν δυνάμει ψηφοφόροι τους δεν είναι αντιευρωπαϊστές, αλλά κυρίως αυτοί που έχουν χάσει από την παγκοσμιοποίηση.
Οι ευρωσκεπτικιστές αντιπροσωπεύουν περί το 15-20% του εκλογικού σώματος σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, ενώ στη Γερμανία, το μεγαλύτερο κράτος μέλος της Ε.Ε., το ποσοστό αυτό είναι ακόμη μικρότερο.
Το γεγονός ότι οι ευρωσκεπτικιστές δεν είναι πάνω από το 20% δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι το εναπομείναν 80% είναι υπέρ της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Ωστόσο, τα στοιχεία θέτουν εν αμφιβόλω τη διαδεδομένη άποψη ότι μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη είναι αδύνατη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου, οι Ευρωπαίοι θέλουν περισσότερη και όχι λιγότερη ολοκλήρωση.
Η διαφορά είναι αν θα υπάρξουν ή όχι μέσα στη ζώνη του ευρώ.
Ενώ το 67% όσων είναι πολίτες χωρών μελών της Ευρωζώνης είναι υπέρ του ευρώ, ποσοστό που κατέρχεται σε μόλις 35% στους πολίτες χωρών εκτός της ζώνης του ευρώ.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο το ποσοστό φθάνει στο 20%, ενώ στη Γερμανία ανέρχεται σε 74%.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όσον αφορά την ευρωπαϊκή ταυτότητα, δηλαδή το 62% όσων είναι στη ζώνη του ευρώ αισθάνονται Ευρωπαίοι, μαζί με την εθνικότητά τους, όμως εκτός ευρωζώνης, το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται στο 53% και στη Βρετανία φθάνει μόλις στο 39%.
Αυτό δείχνει γιατί τόσοι πολλοί στη Βρετανία είναι περισσότερο σκεπτικοί σχετικά με μια πολιτική ένωση, καθώς δραστηριοποιούνται σε περιβάλλοντα, κοινωνικά και μέσων, που είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της Ευρωζώνης.
Ενδεικτικό είναι και το στοιχείο ότι το 72% των Ευρωπαίων εγκρίνουν μια κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας, όταν στο Ηνωμένο Βασίλειο το ποσοστό αυτό φθάνει στο 52%, το χαμηλότερο στην Ε.Ε. και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την κοινή εξωτερική πολιτική, με τα αντίστοιχα ποσοστά να είναι 62% και 37% (σε Γερμανία και Ισπανία φθάνουν το 73%).
Συνολικά, από τα περιορισμένα στοιχεία συνάγεται ότι οι Βρετανοί δεν επιθυμούν περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ειδικά εκείνους που ανήκουν σε χώρες της ζώνης του ευρώ.
Συμπερασματικά, αν και δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις, τρία είναι τα θέματα που θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη:
1. Όσοι ισχυρίζονται ότι μια ευρωπαϊκή πολιτική ένωση είναι αδύνατη, έρχονται σε αντίθεση με τα αποδεικτικά στοιχεία.
2. Η υποστήριξη της περαιτέρω ολοκλήρωσης είναι μεγαλύτερη στις χώρες της ευρωζώνης έναντι της υπόλοιπης Ε.Ε. και ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο.
3. Όσοι υποστηρίζουν ότι η Ε.Ε. είναι ένα σχέδιο προωθούμενο από τις ελίτ θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν.
Μπορεί κάλλιστα οι λαοί της Ευρώπης (κυρίως στην ευρωζώνη) να θέλουν περισσότερη ολοκλήρωση, όμως είναι οι εθνικές κυβερνητικές ελίτ που καθυστερούν, επειδή θα χάσουν τα περισσότερα από έναν μεγαλύτερο βαθμό ένωσης.
www.bankingnews.gr
Παράλληλα, ωστόσο, όπως επισημαίνεται σε άρθρο στο Politico του Miguel Otero-Iglesias, αναλυτή στο Βασιλικό Ινστιτούτο Elcano στη Μαδρίτη, πολλοί επιχειρηματολογούν ότι αυτό είναι πολιτικά ανέφικτο μέσα στο τρέχον πλαίσιο αυξημένου χάσματος μεταξύ του Βορρά και του Νότου στην Ευρώπη, ενώ φαίνεται να υπάρχει η πεποίθηση ότι μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη αποτελεί άπιαστο όνειρο.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η άποψη απευθύνεται πολλές φορές σε ακροατήρια χωρίς ίχνος από αποδείξεις για να το υποστηρίξουν, με τους αρνητές να αναφέρονται απλώς στις τελευταίες ευρωεκλογές ως μια σαφή απόδειξη του αυξανόμενου κύματος των ευρωσκεπτικιστών.
Όμως, κάνοντας αυτό, συγχέουν όσους στέκονται κριτικά έναντι της Ευρώπης με τους ευρωσκεπτικιστές.
Το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο και το UKIP είναι ενάντια σε κάθε σχέδιο για την Ευρώπη, όμως δεν θα έπρεπε να μπερδεύουμε αυτά τα κόμματα με το ισπανικό Podemos, το ελληνικό ΣΥΡΙΖΑ και το ιταλικό Κίνημα των Πέντε Αστεριών, που είναι εναντίον αυτής της Ε.Ε. ειδικά.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά, επισημαίνεται στο άρθρο του Politico, στο οποίο σημειώνεται ότι αν δώσεις στον Αλέξη Τσίπρα, τον Pablo Iglesias ή τον Beppe Grillo την ευκαιρία να έχουν μια ομοσπονδιακή και δημοκρατική ένωση, θα το υπέγραφαν, σε αντίθεση με τον Nigel Farage ή τη Marine Le Pen, που όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «θα γελούσαν στα μούτρα μας».
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ όσων έχουν μια κριτική στάση έναντι της Ε.Ε. (eurocritics) και των ευρωσκεπτικιστών (euroskeptics).
Ακόμη, όμως, και μεταξύ των ευρωσκεπτικιστών, η αντιευρωπαϊκή ρητορική έχει ένα «ταβάνι», σημειώνεται.
Ο κύριος πολιτικός διαχωρισμός στην Ευρώπη δεν είναι μεταξύ όσων είναι υπέρ ή κατά της Ε.Ε., αλλά μεταξύ εκείνων που είναι περισσότερο κοσμοπολίτες και υπέρ μιας περαιτέρω ολοκλήρωσης υπό την αρχή της επικουρικότητας και μεταξύ εκείνων που θα ήθελαν να υποχωρήσουν πίσω από τα εθνικά σύνορα.
Αυτός είναι ο λόγος που το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, το UKIP και το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία έχουν αλλάξει την αντιευρωπαϊκή ρητορική σε μια εναντίον της μετανάστευσης.
Συνειδητοποιούν ότι οι εν δυνάμει ψηφοφόροι τους δεν είναι αντιευρωπαϊστές, αλλά κυρίως αυτοί που έχουν χάσει από την παγκοσμιοποίηση.
Οι ευρωσκεπτικιστές αντιπροσωπεύουν περί το 15-20% του εκλογικού σώματος σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, ενώ στη Γερμανία, το μεγαλύτερο κράτος μέλος της Ε.Ε., το ποσοστό αυτό είναι ακόμη μικρότερο.
Το γεγονός ότι οι ευρωσκεπτικιστές δεν είναι πάνω από το 20% δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι το εναπομείναν 80% είναι υπέρ της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Ωστόσο, τα στοιχεία θέτουν εν αμφιβόλω τη διαδεδομένη άποψη ότι μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη είναι αδύνατη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου, οι Ευρωπαίοι θέλουν περισσότερη και όχι λιγότερη ολοκλήρωση.
Η διαφορά είναι αν θα υπάρξουν ή όχι μέσα στη ζώνη του ευρώ.
Ενώ το 67% όσων είναι πολίτες χωρών μελών της Ευρωζώνης είναι υπέρ του ευρώ, ποσοστό που κατέρχεται σε μόλις 35% στους πολίτες χωρών εκτός της ζώνης του ευρώ.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο το ποσοστό φθάνει στο 20%, ενώ στη Γερμανία ανέρχεται σε 74%.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όσον αφορά την ευρωπαϊκή ταυτότητα, δηλαδή το 62% όσων είναι στη ζώνη του ευρώ αισθάνονται Ευρωπαίοι, μαζί με την εθνικότητά τους, όμως εκτός ευρωζώνης, το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται στο 53% και στη Βρετανία φθάνει μόλις στο 39%.
Αυτό δείχνει γιατί τόσοι πολλοί στη Βρετανία είναι περισσότερο σκεπτικοί σχετικά με μια πολιτική ένωση, καθώς δραστηριοποιούνται σε περιβάλλοντα, κοινωνικά και μέσων, που είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της Ευρωζώνης.
Ενδεικτικό είναι και το στοιχείο ότι το 72% των Ευρωπαίων εγκρίνουν μια κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας, όταν στο Ηνωμένο Βασίλειο το ποσοστό αυτό φθάνει στο 52%, το χαμηλότερο στην Ε.Ε. και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την κοινή εξωτερική πολιτική, με τα αντίστοιχα ποσοστά να είναι 62% και 37% (σε Γερμανία και Ισπανία φθάνουν το 73%).
Συνολικά, από τα περιορισμένα στοιχεία συνάγεται ότι οι Βρετανοί δεν επιθυμούν περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ειδικά εκείνους που ανήκουν σε χώρες της ζώνης του ευρώ.
Συμπερασματικά, αν και δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις, τρία είναι τα θέματα που θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη:
1. Όσοι ισχυρίζονται ότι μια ευρωπαϊκή πολιτική ένωση είναι αδύνατη, έρχονται σε αντίθεση με τα αποδεικτικά στοιχεία.
2. Η υποστήριξη της περαιτέρω ολοκλήρωσης είναι μεγαλύτερη στις χώρες της ευρωζώνης έναντι της υπόλοιπης Ε.Ε. και ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο.
3. Όσοι υποστηρίζουν ότι η Ε.Ε. είναι ένα σχέδιο προωθούμενο από τις ελίτ θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν.
Μπορεί κάλλιστα οι λαοί της Ευρώπης (κυρίως στην ευρωζώνη) να θέλουν περισσότερη ολοκλήρωση, όμως είναι οι εθνικές κυβερνητικές ελίτ που καθυστερούν, επειδή θα χάσουν τα περισσότερα από έναν μεγαλύτερο βαθμό ένωσης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών