Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια στρατηγικής σημασίας νοτιοανατολική γωνία της ευρωπαϊκής ηπείρου
Ξεχάστε τους δείκτες του χρέους, τα δημοσιονομικά αποτελέσματα, την έλλειψη ρευστότητας και τα υπόλοιπα.
Η ελληνική κρίση ήταν πάντα περισσότερο αποτέλεσμα πολιτικής και λιγότερο οικονομία.
Αυτό αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times, η οποία θεωρεί ότι η μοίρα της Ελλάδας περνά μέσα από την πολιτική.
Υπάρχουν δύο θεωρίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η μια παρουσιάζει την κυβέρνηση ως μια ομάδα ερασιτεχνών που έχουν περάσει τους τελευταίους μήνες σκάβοντας στην Ελλάδα μια όλο και βαθύτερη οικονομική τρύπα - όλο αυτό το διάστημα να σπαταλάμε την εμπιστοσύνη και την καλή θέληση των εταίρων της στην ευρωζώνη.
Η άλλη λέει ότι τα καμώματα του Γιάνη Βαρουφάκη, του υπουργού Οικονομικών, είναι ένα πολύπλοκο πολιτικό παιχνίδι που προσπαθεί να απελευθερώσει την Ελλάδα από τα δεσμά των ανελέητων πιστωτών.
Η πρώτη υπόθεση είναι η πιο δημοφιλής.
Φιλόκομψος και ευέλικτος, δίνει συνεντεύξεις σε γυαλιστερά περιοδικά, μελετά τον Μαρξισμό και αγαπά τα φώτα της δημοσιότητας.
Στο μεταξύ, δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια έχουν αποστραγγιστεί από τις ελληνικές τράπεζες, με τους πολίτες να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους αλλού.
Η θεωρία συνωμοσίας, όμως, έχει και τους οπαδούς της.
Θα ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι τόσο χαζός όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά φαίνεται.
Η κυβέρνηση του Τσίπρα γνώριζε από την αρχή ότι δεν μπορούσε να συμβιβάσει τις εγχώριες υποσχέσεις της με τις υποχρεώσεις της χώρας προς τους δανειστές.
Το πρόβλημα ήταν ότι οι Έλληνες είχαν ψηφίσει ταυτόχρονα τέλος στη λιτότητα και παραμονή στο ευρώ.
Μια κρίση έπρεπε να κατασκευαστεί για να δείξει ότι η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί να κάνει υποχωρήσεις.
Και πως θα γινόταν αυτό;
Με τους Γερμανούς, φυσικά.
Ο αρθρογράφος κλίνει προς την πρώην θεωρία, αλλά το ζήτημα είναι δύσκολο.
Ακόμη και σε αυτή την προχωρημένη ώρα δεν θα ήταν συνετό να πούμε ότι μια συμφωνία με τους πιστωτές της είναι απολύτως αδύνατη.
Αυτό που τον εκπλήσσει, όμως, είναι σε ποιο βαθμό η συζήτηση σε άλλες πρωτεύουσες έχει προχωρήσει.
Ο κίνδυνος μετάδοσης στην υπόλοιπη ευρωζώνη από καιρό συζητείται.
Η συζήτηση τώρα είναι για το χάος που θα υπάρξει εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει και βγει από το ευρώ.
Θα ήταν διαχειρίσιμο ή η ΕΕ θα στιγματιστεί από ένα αποτυχημένο κράτος;
Δύο είναι τα πολιτικά ερεθίσματα στο ζήτημα.
Η υπόλοιπη ευρωζώνη έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αθήνα δεν είναι σε θέση ή δεν θέλει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο το χρέος, ούτε ακόμα και ο ρυθμός της μείωσης του ελλείμματος, αλλά η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκινήσει τη μεταρρύθμιση του κράτους.
Οι λέξεις που πιο συχνά αναφέρονται για να περιγράψουν τον τρόπο διακυβέρνησης στην Ελλάδα είναι οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά, οι κερδοσκόποι, τα ειδικά συμφέροντα και η ευνοιοκρατία.
Χωρίς ριζική αναμόρφωση της πολιτικής και της διοικητικής ικανότητας της χώρας, κανένα οικονομικό πρόγραμμα μπορεί να λειτουργήσει.
Οι εταίροι στην Ελλάδα έχουν επίσης τη δική τους πολιτική.
Η αντιπαράθεση στην ευρωζώνη είναι πιο συχνά μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας. ΒΟ W. Schaeuble, ο ειλικρινής υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, προσδίδει κάποια αξιοπιστία στον Βαρουφάκη.
Ωστόσο, οι πραγματικοί σκληροπυρηνικοί βρίσκονται στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα και το Δουβλίνο.
Αυτές οι χώρες έχουν ήδη αισθανθεί τον πόνο της λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων.
Αρχίζουν μάλιστα να βλέπουν τις πρώτες ελπίδες, ενώ οι πολιτικοί ηγέτες τους δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που ζητά.
Λένε ότι θα οδηγούσε σε νομιμοποίηση των λαϊκιστών στις δικές τους χώρες.
Και έχουν επίσης και εκλογές μπροστά τους.
Η υπόθεση σε πολλές πρωτεύουσες είναι ότι τώρα είναι ίσως πολύ αργά για να σωθεί η Ελλάδα.
Και δεν είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σωθεί.
Αλλά οι συνέπειες της αθέτησης και την αποχώρησης από το ευρώ θα ήταν καταστροφική.
Οι αναλυτές εκτιμούν ότι μεγάλη αύξηση της ανταγωνιστικότητας από την όποια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, θα ακυρώσει την πτώση του βιοτικού επιπέδου.
Τέτοιου είδους υπολογισμοί, ωστόσο, είναι επισφαλείς.
Μια επιλογή τώρα είναι για τους πιστωτές να αναγκάσουν την Ελλάδα με το δίλημμα, take-it-or-leave-it-deal.
Όπως έγινε και στην Κύπρο.
Παρ 'όλη την απογοήτευση και τη μοιρολατρία που υπάρχει στις διαπραγματεύσεις, κανείς δεν είναι πάρα πολύ τολμηρός για να αναγκάσει τη λύση.
Υπάρχει μια μεγάλη ειρωνεία: αν οι πολιτικοί πιέσουν την Αθήνα προς την έξοδο, η γεωπολιτική είναι το μόνο πράγμα που μπορεί τώρα να την κρατήσει στη λέσχη του ευρώ.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια στρατηγικής σημασίας νοτιοανατολική γωνία της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Παρέχει ένα ανάχωμα για τους μετανάστες και αιτούντες άσυλο που φεύγουν από τις "πυρκαγιές" της Μέσης Ανατολής, ενώ εμποδίζει τους ισλαμιστές τζιχαντιστές που επιδιώκουν να φέρουν τον πόλεμο στην Ευρώπη.
Τα Βαλκάνια είναι μια περιοχή έντονης εστίασης για τον Ρώσο Πρόεδρο V. Putin, με στόχο να αποσταθεροποιήσει τη δυτική συμμαχία.
Μπορεί πραγματικά η Ευρώπη να επιτρέψει η κυβέρνηση στην Αθήνα να πέσει στα χέρια της Μόσχας;
Ποιο θα είναι το σήμα για το υπόλοιπο των Βαλκανίων;
Τι γίνεται με τη διαιρεμένη Κύπρο;
Αυτές είναι οι σκέψεις που στροβιλίζονται στο μυαλό των υπευθύνων χάραξης πολιτικής και της Αθήνας κάθε φορά που πλησιάζει μια νέα ημερομηνία πληρωμής.
Το στρατηγικό κόστος της εξόδου μπορεί να αντισταθμιστεί από το οικονομικό και πολιτικό κόστος της εξόδου.
Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λύσουν οι αρχηγοί των κυβερνήσεων και όχι τα τεχνικά κλιμάκια.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, η ιστορία έχει ένα δυστυχισμένο τέλος.
Μέσα ή έξω από το ευρώ, με ή χωρίς πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους, η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει μόνο όταν αρχίσει να οικοδομεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, καταλήγει ο αρθρογράφος.
www.bankingnews.gr
Η ελληνική κρίση ήταν πάντα περισσότερο αποτέλεσμα πολιτικής και λιγότερο οικονομία.
Αυτό αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times, η οποία θεωρεί ότι η μοίρα της Ελλάδας περνά μέσα από την πολιτική.
Υπάρχουν δύο θεωρίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η μια παρουσιάζει την κυβέρνηση ως μια ομάδα ερασιτεχνών που έχουν περάσει τους τελευταίους μήνες σκάβοντας στην Ελλάδα μια όλο και βαθύτερη οικονομική τρύπα - όλο αυτό το διάστημα να σπαταλάμε την εμπιστοσύνη και την καλή θέληση των εταίρων της στην ευρωζώνη.
Η άλλη λέει ότι τα καμώματα του Γιάνη Βαρουφάκη, του υπουργού Οικονομικών, είναι ένα πολύπλοκο πολιτικό παιχνίδι που προσπαθεί να απελευθερώσει την Ελλάδα από τα δεσμά των ανελέητων πιστωτών.
Η πρώτη υπόθεση είναι η πιο δημοφιλής.
Φιλόκομψος και ευέλικτος, δίνει συνεντεύξεις σε γυαλιστερά περιοδικά, μελετά τον Μαρξισμό και αγαπά τα φώτα της δημοσιότητας.
Στο μεταξύ, δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια έχουν αποστραγγιστεί από τις ελληνικές τράπεζες, με τους πολίτες να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους αλλού.
Η θεωρία συνωμοσίας, όμως, έχει και τους οπαδούς της.
Θα ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι τόσο χαζός όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά φαίνεται.
Η κυβέρνηση του Τσίπρα γνώριζε από την αρχή ότι δεν μπορούσε να συμβιβάσει τις εγχώριες υποσχέσεις της με τις υποχρεώσεις της χώρας προς τους δανειστές.
Το πρόβλημα ήταν ότι οι Έλληνες είχαν ψηφίσει ταυτόχρονα τέλος στη λιτότητα και παραμονή στο ευρώ.
Μια κρίση έπρεπε να κατασκευαστεί για να δείξει ότι η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί να κάνει υποχωρήσεις.
Και πως θα γινόταν αυτό;
Με τους Γερμανούς, φυσικά.
Ο αρθρογράφος κλίνει προς την πρώην θεωρία, αλλά το ζήτημα είναι δύσκολο.
Ακόμη και σε αυτή την προχωρημένη ώρα δεν θα ήταν συνετό να πούμε ότι μια συμφωνία με τους πιστωτές της είναι απολύτως αδύνατη.
Αυτό που τον εκπλήσσει, όμως, είναι σε ποιο βαθμό η συζήτηση σε άλλες πρωτεύουσες έχει προχωρήσει.
Ο κίνδυνος μετάδοσης στην υπόλοιπη ευρωζώνη από καιρό συζητείται.
Η συζήτηση τώρα είναι για το χάος που θα υπάρξει εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει και βγει από το ευρώ.
Θα ήταν διαχειρίσιμο ή η ΕΕ θα στιγματιστεί από ένα αποτυχημένο κράτος;
Δύο είναι τα πολιτικά ερεθίσματα στο ζήτημα.
Η υπόλοιπη ευρωζώνη έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αθήνα δεν είναι σε θέση ή δεν θέλει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο το χρέος, ούτε ακόμα και ο ρυθμός της μείωσης του ελλείμματος, αλλά η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκινήσει τη μεταρρύθμιση του κράτους.
Οι λέξεις που πιο συχνά αναφέρονται για να περιγράψουν τον τρόπο διακυβέρνησης στην Ελλάδα είναι οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά, οι κερδοσκόποι, τα ειδικά συμφέροντα και η ευνοιοκρατία.
Χωρίς ριζική αναμόρφωση της πολιτικής και της διοικητικής ικανότητας της χώρας, κανένα οικονομικό πρόγραμμα μπορεί να λειτουργήσει.
Οι εταίροι στην Ελλάδα έχουν επίσης τη δική τους πολιτική.
Η αντιπαράθεση στην ευρωζώνη είναι πιο συχνά μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας. ΒΟ W. Schaeuble, ο ειλικρινής υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, προσδίδει κάποια αξιοπιστία στον Βαρουφάκη.
Ωστόσο, οι πραγματικοί σκληροπυρηνικοί βρίσκονται στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα και το Δουβλίνο.
Αυτές οι χώρες έχουν ήδη αισθανθεί τον πόνο της λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων.
Αρχίζουν μάλιστα να βλέπουν τις πρώτες ελπίδες, ενώ οι πολιτικοί ηγέτες τους δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που ζητά.
Λένε ότι θα οδηγούσε σε νομιμοποίηση των λαϊκιστών στις δικές τους χώρες.
Και έχουν επίσης και εκλογές μπροστά τους.
Η υπόθεση σε πολλές πρωτεύουσες είναι ότι τώρα είναι ίσως πολύ αργά για να σωθεί η Ελλάδα.
Και δεν είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σωθεί.
Αλλά οι συνέπειες της αθέτησης και την αποχώρησης από το ευρώ θα ήταν καταστροφική.
Οι αναλυτές εκτιμούν ότι μεγάλη αύξηση της ανταγωνιστικότητας από την όποια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, θα ακυρώσει την πτώση του βιοτικού επιπέδου.
Τέτοιου είδους υπολογισμοί, ωστόσο, είναι επισφαλείς.
Μια επιλογή τώρα είναι για τους πιστωτές να αναγκάσουν την Ελλάδα με το δίλημμα, take-it-or-leave-it-deal.
Όπως έγινε και στην Κύπρο.
Παρ 'όλη την απογοήτευση και τη μοιρολατρία που υπάρχει στις διαπραγματεύσεις, κανείς δεν είναι πάρα πολύ τολμηρός για να αναγκάσει τη λύση.
Υπάρχει μια μεγάλη ειρωνεία: αν οι πολιτικοί πιέσουν την Αθήνα προς την έξοδο, η γεωπολιτική είναι το μόνο πράγμα που μπορεί τώρα να την κρατήσει στη λέσχη του ευρώ.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια στρατηγικής σημασίας νοτιοανατολική γωνία της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Παρέχει ένα ανάχωμα για τους μετανάστες και αιτούντες άσυλο που φεύγουν από τις "πυρκαγιές" της Μέσης Ανατολής, ενώ εμποδίζει τους ισλαμιστές τζιχαντιστές που επιδιώκουν να φέρουν τον πόλεμο στην Ευρώπη.
Τα Βαλκάνια είναι μια περιοχή έντονης εστίασης για τον Ρώσο Πρόεδρο V. Putin, με στόχο να αποσταθεροποιήσει τη δυτική συμμαχία.
Μπορεί πραγματικά η Ευρώπη να επιτρέψει η κυβέρνηση στην Αθήνα να πέσει στα χέρια της Μόσχας;
Ποιο θα είναι το σήμα για το υπόλοιπο των Βαλκανίων;
Τι γίνεται με τη διαιρεμένη Κύπρο;
Αυτές είναι οι σκέψεις που στροβιλίζονται στο μυαλό των υπευθύνων χάραξης πολιτικής και της Αθήνας κάθε φορά που πλησιάζει μια νέα ημερομηνία πληρωμής.
Το στρατηγικό κόστος της εξόδου μπορεί να αντισταθμιστεί από το οικονομικό και πολιτικό κόστος της εξόδου.
Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λύσουν οι αρχηγοί των κυβερνήσεων και όχι τα τεχνικά κλιμάκια.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, η ιστορία έχει ένα δυστυχισμένο τέλος.
Μέσα ή έξω από το ευρώ, με ή χωρίς πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους, η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει μόνο όταν αρχίσει να οικοδομεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, καταλήγει ο αρθρογράφος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών