«Ώρα να ανησυχούμε για την Κίνα» εκτιμά σε δημοσίευμά της η Washington Post, επισημαίνοντας ότι σε κάθε λίστα με καταστροφές που απειλούν την παγκόσμια οικονομία η Κίνα φιγουράρει στην κορυφή ή κοντά σε αυτήν
«Ώρα να ανησυχούμε για την Κίνα» εκτιμά σε δημοσίευμά της η Washington Post, επισημαίνοντας ότι σε κάθε λίστα με καταστροφές που απειλούν την παγκόσμια οικονομία η Κίνα φιγουράρει στην κορυφή ή κοντά σε αυτήν.
«Ακριβώς αυτό που θα μπορούσε να αποτελεί «κραχ» είναι ζοφερό», σχολιάζει ο αρθρογράφος.
Ήδη ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας έχει μειωθεί κατά 10% ετησίως – ο μέσος όρος από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι το 2011 – στο 7%, ο οποίος παραμένει υψηλός σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα συνεχιστεί η επιβράδυνση και θα γίνεται μικρότερη η ανάπτυξη.
Μια παραπαίουσα Κίνα θα μπορούσε να οδηγήσει τον κόσμο ξανά στην ύφεση.
Η μεγάλη παραγωγικότητα της Κίνας σε βασικά βιομηχανικά αγαθά όπως ο χάλυβας θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερες εξαγωγές με πτώση των τιμών.
Αυτό θα επιβράδυνε ακόμα περισσότερο κάθε παγκόσμια επενδυτική δραστηριότητα εκτιμά το δημοσίευμα και προσθέτει ότι δεν θα υπήρχε εμπιστοσύνη στην αγορά.
Όσον αφορά στο πολιτικό σκέλος η κινεζική κυβέρνηση έχει διατηρήσει την κυριαρχία της υποσχόμενη οικονομική ανάπτυξη, αναφέρει ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Cornell, Eswar Prasad.
«Αν η υπόσχεση αυτή δεν τηρηθεί τότε είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς θα αντιδράσουν οι μάζες ή οι ηγέτες της χώρας. Θα γίνονταν πιο εθνικιστές και επιθετικοί για να στρέψουν την προσοχή μακριά από την απογοήτευση για την οικονομία;»» αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
Οι Αμερικανοί είναι εκτεθειμένοι σε όλες αυτές τις δευτερογενείς επιπτώσεις.
Ο Prasad αμφιβάλλει για το χειρότερο σενάριο, ενώ αρκετοί άλλοι ειδικοί συμφωνούν.
Εξάλλου η ηγεσία της Κίνας έχει επανειλημμένα ασκήσει κριτική στις καταστροφολογίες.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για άνθηση της οικονομίας.
Ο πιο προφανής: Οι δαπάνες κατανάλωσης ήταν μόνο 37% του ΑΕΠ της χώρας το 2014, το χαμηλότερο ποσοστό κάθε άλλης μεγάλης οικονομίας (στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσοστό είναι 68%).
Αν οι Κινέζοι γίνουν λίγο ακόμα πιο σπάταλοι η οικονομία τους θα μπορούσε να ανθήσει.
Ωστόσο υπάρχει ακόμα το παράδειγμα της Ιαπωνίας, το οποίο κατέρρευσε, επισημαίνει το δημοσίευμα, παρότι στη δεκαετία του ’80 θεωρείτο η πιο δυναμική οικονομία του κόσμου.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Κίνα βρίσκεται στην ίδια συγκυρία και υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι το οικονομικό της μοντέλο είναι ξεπερασμένο, ενώ δίνει έμφαση μόνο στις εξαγωγές και στις μεγάλες επενδύσεις.
Η οικονομική κατάσταση της Κίνας μοιάζει με εκείνη των ΗΠΑ, σημειώνει το δημοσίευμα και εκτιμά ότι χρειάζεται ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που δεν θα εξαρτάται από επαναλαμβανόμενες εκρήξεις τεχνητών κινήτρων είτε με δαπάνες είτε με παρατεταμένη εύκολη πίστωση.
Η πολιτική ηγεσία της Κίνας και ξένοι οικονομολόγοι συμφωνούν γενικά στα απαιτούμενα βήματα ώστε να γίνει μετάβαση από τις επενδύσεις στην κατανάλωση.
Το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας πρέπει να ενισχυθεί ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να αποταμιεύουν λιγότερα για την αντιμετώπιση προσωπικών καταστροφών και ταυτόχρονα οι τράπεζες πρέπει να μεταρρυθμιστούν συνολικά ώστε τεχνητά χαμηλά επιτόκια να μην επιδοτούν τους δανειολήπτες σε βάρος των καταθετών.
Παρότι ο δρόμος μπροστά φαίνεται καθαρός, είναι σπαρμένος με πολιτικά και ψυχολογικά εμπόδια, κατεστημένα συμφέροντα και βαθιά ριζωμένες συνήθειες.
Ο λογικός φόβος είναι ότι η Κίνα μπορεί να βρεθεί από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς μια μείζονα πανωλεθρία.
www.bankingnews.gr
«Ακριβώς αυτό που θα μπορούσε να αποτελεί «κραχ» είναι ζοφερό», σχολιάζει ο αρθρογράφος.
Ήδη ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας έχει μειωθεί κατά 10% ετησίως – ο μέσος όρος από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι το 2011 – στο 7%, ο οποίος παραμένει υψηλός σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα συνεχιστεί η επιβράδυνση και θα γίνεται μικρότερη η ανάπτυξη.
Μια παραπαίουσα Κίνα θα μπορούσε να οδηγήσει τον κόσμο ξανά στην ύφεση.
Η μεγάλη παραγωγικότητα της Κίνας σε βασικά βιομηχανικά αγαθά όπως ο χάλυβας θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερες εξαγωγές με πτώση των τιμών.
Αυτό θα επιβράδυνε ακόμα περισσότερο κάθε παγκόσμια επενδυτική δραστηριότητα εκτιμά το δημοσίευμα και προσθέτει ότι δεν θα υπήρχε εμπιστοσύνη στην αγορά.
Όσον αφορά στο πολιτικό σκέλος η κινεζική κυβέρνηση έχει διατηρήσει την κυριαρχία της υποσχόμενη οικονομική ανάπτυξη, αναφέρει ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Cornell, Eswar Prasad.
«Αν η υπόσχεση αυτή δεν τηρηθεί τότε είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς θα αντιδράσουν οι μάζες ή οι ηγέτες της χώρας. Θα γίνονταν πιο εθνικιστές και επιθετικοί για να στρέψουν την προσοχή μακριά από την απογοήτευση για την οικονομία;»» αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
Οι Αμερικανοί είναι εκτεθειμένοι σε όλες αυτές τις δευτερογενείς επιπτώσεις.
Ο Prasad αμφιβάλλει για το χειρότερο σενάριο, ενώ αρκετοί άλλοι ειδικοί συμφωνούν.
Εξάλλου η ηγεσία της Κίνας έχει επανειλημμένα ασκήσει κριτική στις καταστροφολογίες.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για άνθηση της οικονομίας.
Ο πιο προφανής: Οι δαπάνες κατανάλωσης ήταν μόνο 37% του ΑΕΠ της χώρας το 2014, το χαμηλότερο ποσοστό κάθε άλλης μεγάλης οικονομίας (στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσοστό είναι 68%).
Αν οι Κινέζοι γίνουν λίγο ακόμα πιο σπάταλοι η οικονομία τους θα μπορούσε να ανθήσει.
Ωστόσο υπάρχει ακόμα το παράδειγμα της Ιαπωνίας, το οποίο κατέρρευσε, επισημαίνει το δημοσίευμα, παρότι στη δεκαετία του ’80 θεωρείτο η πιο δυναμική οικονομία του κόσμου.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Κίνα βρίσκεται στην ίδια συγκυρία και υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι το οικονομικό της μοντέλο είναι ξεπερασμένο, ενώ δίνει έμφαση μόνο στις εξαγωγές και στις μεγάλες επενδύσεις.
Η οικονομική κατάσταση της Κίνας μοιάζει με εκείνη των ΗΠΑ, σημειώνει το δημοσίευμα και εκτιμά ότι χρειάζεται ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που δεν θα εξαρτάται από επαναλαμβανόμενες εκρήξεις τεχνητών κινήτρων είτε με δαπάνες είτε με παρατεταμένη εύκολη πίστωση.
Η πολιτική ηγεσία της Κίνας και ξένοι οικονομολόγοι συμφωνούν γενικά στα απαιτούμενα βήματα ώστε να γίνει μετάβαση από τις επενδύσεις στην κατανάλωση.
Το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας πρέπει να ενισχυθεί ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να αποταμιεύουν λιγότερα για την αντιμετώπιση προσωπικών καταστροφών και ταυτόχρονα οι τράπεζες πρέπει να μεταρρυθμιστούν συνολικά ώστε τεχνητά χαμηλά επιτόκια να μην επιδοτούν τους δανειολήπτες σε βάρος των καταθετών.
Παρότι ο δρόμος μπροστά φαίνεται καθαρός, είναι σπαρμένος με πολιτικά και ψυχολογικά εμπόδια, κατεστημένα συμφέροντα και βαθιά ριζωμένες συνήθειες.
Ο λογικός φόβος είναι ότι η Κίνα μπορεί να βρεθεί από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς μια μείζονα πανωλεθρία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών