Σύμφωνα με τον καθηγητή του Harvard η έλλειψη δημοσιονομικού ελέγχου είναι αυτή που έβαλε εξαρχής την Ελλάδα σε μπελάδες και η ύφεση δεν συνδέεται πολύ με το χρέος
Τη θέση ότι η λιτότητα δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας, ότι η ύφεση δεν συνδέεται πολύ με το υπερβολικό δημόσιο χρέος, αλλά ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη πολιτικού ελέγχου και αδυναμία προσαρμογής σε απαραίτητες μεταρρυθμίσεις παρά τη «διεθνή γενναιοδωρία», εκφράζει σε άρθρο του ο Ricardo Hausmann, πρώην υπουργός Σχεδιασμού της Βενεζουέλας και καθηγητής στο Harvard, σε μια προσπάθεια να αποδομήσει όσα ισχυρίζονται αρκετοί ξένοι οικονομολόγοι για λάθος πολιτική.
Ως παράδειγμα αναφέρει τη θέση του οικονομολόγου Joseph Stiglitz για τον οποίο, σημειώνει "η λιτότητα στην Ελλάδα είναι θέμα ιδεολογικής επιλογής ή κακά οικονομικά όπως και στις ΗΠΑ".
«Σύμφωνα με την άποψή του αυτοί που στηρίζουν τη λιτότητα πρέπει να έχουν εμμονή με τη θεωρία, δεδομένης της ύπαρξης μιας πιο καλής και ευγενικής εναλλακτικής.
Γιατί να ψηφίζατε για λιτότητα όταν κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή οι Podemos στην Ισπανία προσφέρουν ένα ανώδυνο δρόμο;» αναρωτιέται.
Θέλοντας να δείξει τις διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ σημειώνει ότι στις ΗΠΑ το θέμα είναι αν η κυβέρνηση μπορούσε να δανειστεί με πολύ χαμηλά επιτόκια στη μέση της ύφεσης.
Αντιθέτως η Ελλάδα συσσώρευσε ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος σε περιόδους άνθησης μέχρι που οι αγορές είπαν «αρκετά» το 2009.
«Τότε στην Ελλάδα δόθηκαν αρκετά υψηλά ποσά για να μειώσει σταδιακά τις υπερβολικές δαπάνες αλλά τώρα έπειτα από τόση ευρωπαϊκή και παγκόσμια γενναιοδωρία, ο Stiglitz και άλλοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι μέρους του δημόσιου χρέους της Ελλάδας πρέπει να ξεχαστεί για να αφήσουν χώρο για περισσότερες δαπάνες», γράφει ο Hausmann.
Σύμφωνα με τον ίδιο «η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα η ύφεση δεν συνδέεται πολύ με το υπερβολικό χρέος» και το παράδειγμα της Ελλάδας υπογραμμίζει μια αλήθεια σχετικά με την μακροοικονομική πολιτική ότι δηλαδή ο κόσμος δεν κυριαρχείται από φίλους της λιτότητας αλλά αντιθέτως οι περισσότερες χώρες έχουν πρόβλημα στο να διατηρήσουν ένα ισοσκελισμένο προϋπολογισμό».
Ο Hausmann υπσοτηρίζει ότι «τα δημοσιονομικά ελλείμματα όπως οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες είναι η ακούσια συνέπεια ενεργειών περισσότερων από ενός ατόμου που είχαν άλλους σκοπούς κατά νου.
Και η έλλειψη δημοσιονομικού ελέγχου είναι αυτή που έβαλε εξαρχής την Ελλάδα σε μπελάδες».
Έτσι, συνεχίζει, «το πρόβλημα δεν είναι ότι επιχειρήθηκε λιτότητα και απέτυχε στην Ελλάδα.
Είναι ότι παρά την πρωτοφανή παγκόσμια γενναιοδωρία η δημοσιονομική πολιτική ήταν εντελώς εκτός ελέγχου και χρειαζόταν σημαντικές προσαρμογές. Οι ανεπαρκείς δαπάνες δεν ήταν ποτέ θέμα.
Από το 1998 έως το 2007 το ετήσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα ήταν 3,8% κατά μέσο όρο, το δεύτερο μεγαλύτερο στη Δυτική Ευρώπη, μετά μόνο την Ιρλανδία.
Όμως, προσθέτει, από το 2007 η Ελλάδα ξόδευε περισσότερα από το 14% του ΑΕΠ σε σχέση με αυτά που παρήγαγε, η μεγαλύτερη διαφορά στην Ευρώπη, υπερδιπλάσια από εκείνη της Ισπανίας και 55% υψηλότερη από της Ιρλανδίας.
Όπως σημειώνει μεγάλο μέρος της αντιπαράθεσης έχει επικεντρωθεί στη Γερμανία, την ΕΕ και το ΔΝΤ και το τι πρέπει να κάνουν αλλά το συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει τις παραγωγικές της δυνάμεις εάν θέλει ανάπτυξη.
Τέλος, αναφέρει ότι εκείνοι που πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ για την αύξηση των μισθών θα ήταν σοφό να θυμούνται ότι με το να έχουν τον Stiglitz ως μαζορέτα και τους Podemos ως συμβούλους δεν σώθηκε η Βενεζουέλα από την τρέχουσα υπερπληθωριστική καταστροφή».
www.bankingnews.gr
Ως παράδειγμα αναφέρει τη θέση του οικονομολόγου Joseph Stiglitz για τον οποίο, σημειώνει "η λιτότητα στην Ελλάδα είναι θέμα ιδεολογικής επιλογής ή κακά οικονομικά όπως και στις ΗΠΑ".
«Σύμφωνα με την άποψή του αυτοί που στηρίζουν τη λιτότητα πρέπει να έχουν εμμονή με τη θεωρία, δεδομένης της ύπαρξης μιας πιο καλής και ευγενικής εναλλακτικής.
Γιατί να ψηφίζατε για λιτότητα όταν κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή οι Podemos στην Ισπανία προσφέρουν ένα ανώδυνο δρόμο;» αναρωτιέται.
Θέλοντας να δείξει τις διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ σημειώνει ότι στις ΗΠΑ το θέμα είναι αν η κυβέρνηση μπορούσε να δανειστεί με πολύ χαμηλά επιτόκια στη μέση της ύφεσης.
Αντιθέτως η Ελλάδα συσσώρευσε ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος σε περιόδους άνθησης μέχρι που οι αγορές είπαν «αρκετά» το 2009.
«Τότε στην Ελλάδα δόθηκαν αρκετά υψηλά ποσά για να μειώσει σταδιακά τις υπερβολικές δαπάνες αλλά τώρα έπειτα από τόση ευρωπαϊκή και παγκόσμια γενναιοδωρία, ο Stiglitz και άλλοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι μέρους του δημόσιου χρέους της Ελλάδας πρέπει να ξεχαστεί για να αφήσουν χώρο για περισσότερες δαπάνες», γράφει ο Hausmann.
Σύμφωνα με τον ίδιο «η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα η ύφεση δεν συνδέεται πολύ με το υπερβολικό χρέος» και το παράδειγμα της Ελλάδας υπογραμμίζει μια αλήθεια σχετικά με την μακροοικονομική πολιτική ότι δηλαδή ο κόσμος δεν κυριαρχείται από φίλους της λιτότητας αλλά αντιθέτως οι περισσότερες χώρες έχουν πρόβλημα στο να διατηρήσουν ένα ισοσκελισμένο προϋπολογισμό».
Ο Hausmann υπσοτηρίζει ότι «τα δημοσιονομικά ελλείμματα όπως οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες είναι η ακούσια συνέπεια ενεργειών περισσότερων από ενός ατόμου που είχαν άλλους σκοπούς κατά νου.
Και η έλλειψη δημοσιονομικού ελέγχου είναι αυτή που έβαλε εξαρχής την Ελλάδα σε μπελάδες».
Έτσι, συνεχίζει, «το πρόβλημα δεν είναι ότι επιχειρήθηκε λιτότητα και απέτυχε στην Ελλάδα.
Είναι ότι παρά την πρωτοφανή παγκόσμια γενναιοδωρία η δημοσιονομική πολιτική ήταν εντελώς εκτός ελέγχου και χρειαζόταν σημαντικές προσαρμογές. Οι ανεπαρκείς δαπάνες δεν ήταν ποτέ θέμα.
Από το 1998 έως το 2007 το ετήσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα ήταν 3,8% κατά μέσο όρο, το δεύτερο μεγαλύτερο στη Δυτική Ευρώπη, μετά μόνο την Ιρλανδία.
Όμως, προσθέτει, από το 2007 η Ελλάδα ξόδευε περισσότερα από το 14% του ΑΕΠ σε σχέση με αυτά που παρήγαγε, η μεγαλύτερη διαφορά στην Ευρώπη, υπερδιπλάσια από εκείνη της Ισπανίας και 55% υψηλότερη από της Ιρλανδίας.
Όπως σημειώνει μεγάλο μέρος της αντιπαράθεσης έχει επικεντρωθεί στη Γερμανία, την ΕΕ και το ΔΝΤ και το τι πρέπει να κάνουν αλλά το συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύξει τις παραγωγικές της δυνάμεις εάν θέλει ανάπτυξη.
Τέλος, αναφέρει ότι εκείνοι που πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ για την αύξηση των μισθών θα ήταν σοφό να θυμούνται ότι με το να έχουν τον Stiglitz ως μαζορέτα και τους Podemos ως συμβούλους δεν σώθηκε η Βενεζουέλα από την τρέχουσα υπερπληθωριστική καταστροφή».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών