Τι δείχνουν τα ιστορικά παραδείγματα...
Εάν η Ελλάδα απορρίψει τους όρους διάσωσης, κηρύξει χρεοκοπία και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, θα έρθει αντιμέτωπη με μία οικονομική κατάρρευση;
Στο παραπάνω ερώτημα αποπειράται να απαντήσει ο δημοσιογράφος του MarketWatch, Brett Arends, o oποίος παραθέτει μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση, υπεκφεύγοντας από την καθεστηκυία αντίληση.
Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι περισσότεροι οικονομικοί – τραπεζικοί όμιλοι, εξηγεί το αμερικανικό μέσο ενημέρωσης, στο άνωθεν ερώτημα θα έγνεφαν καταφατικά.
Όμως, συνεχίζει, η ιστορία δεν ενστερνίζεται την άποψη αυτή.
Όπως υπογραμμίζει, αρκετές χώρες έχουν έρθει αντιμέτωπες με κατάσταση παρόμοιας της Ελλάδας, επιλέγοντας τη χρεοκοπία και την υποτίμηση.
Κύριο παράδειγμα συνιστά η Μεγάλη Βρετανία, η οποία αποχώρησε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών – τον προκάτοχο του ευρώ – το 1992.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, η ανάπτυξη της οικονομίας υπερέβη το 14%.
Οι ασιατικές οικονομίες παράλληλα, αίροντας τη σύνδεση των νομισμάτων τους με το αμερικανικό δολάριο, επέτρεψαν να συντελεστεί μία βαθιά νομισματική υποτίμηση το 1997 – 1998.
Το ίδιο έπραξε η Ρωσία το 1998, το ίδιο και η Αργεντινή το 2001 – 2002.
Όλες αυτές οι χώρες αποκόμισαν τεράστια οφέλη τα επόμενα χρόνια, με την επιλογή της υποτίμησης και της χρεοκοπίας να αποδίδει καρπούς.
Τα στοιχεία του ΔΝΤ από το 1998 έως το 2003, καταδεικνύουν ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Ρωσία αυξήθηκε κατά 40%.
Το ίδιο συνέβη και στην Αργεντινή την περίοδο 2002 – 2007.
Το ίδιο μοτίβο, υπενθυμίζει το MarketWatch, εφάρμοσαν και οι ΗΠΑ.
Το 1933, εν μέσω της Μεγάλης Ύφεσης, ο πρόεδρος Roosevelt ήρε τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό, επιτρέποντας στο αμερικανικό νόμισμα να υποτιμηθεί κατά 70%.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 40%.
«Εάν η ιστορία δηλώνει ότι η υποτίμηση ή η χρεοκοπία αποδίδει καρπούς, γιατί να μην συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα» διερωτάται το MarketWatch.
Η Ιρλανδία από το 1960 έως το 1970, βίωσε τρεις τραπεζικές κρίσεις.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Ιρλανδοί δεν είχαν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν τις τραπεζικές λειτουργίες ή να αποσύρουν τα χρήματά τους, όπως ακριβώς συνέβη αυτή την περίοδο στην Ελλάδα
Τι συνέβη όμως, στην Ιρλανδία;
Η κυκλοφορία των IOUs συνέβαλε στο να εξέλθει η οικονομία αλώβητη και να καταστεί σε όλους σαφές ότι το «νόμισμα» δεν συνιστά τίποτα άλλο, πέρα από ένα απλο σύστημα συναλλαγών.
Εν ολίγοις, οι άνθρωποι κατάφεραν να αποδείξουν ότι προσαρμόζονται σε κάθε δύσκολη περίσταση, σημειώνει το MarketWatch.
Mόνοι οι τραπεζίτες ή οι… ανόητοι θεωρούν ότι οι άνθρωποι είναι εντελώς αδύναμοι χωρίς τράπεζες.
Όσον αφορά τα νομίσματα, είτε χρυσός είτε δολάριο είτε ευρώ είτε δραχμές… η ιδέα ότι το καθένα από αυτά διαθέτει ισχύς είναι απλά ένας μύθος.
Αποτελούν απλά μία κοινωνική δομή και τίποτα παραπάνω, τονίζει ο αναλυτής του MarketWatch.
«To χρήμα είναι απλά μία εφεύρεση, μία αντανάκλαση της ζήτησης, υπάρχει όχι εκ φύσεως, αλλά εκ του ανθρώπινου νόμου, ο οποίος έχει τη δύναμη να το αλλάζει ανά πάσα στιγμή» αναφέρει ο Αριστοτέλης, στο Ηθικά Νικομάχεια…
www.bankingnews.gr
Στο παραπάνω ερώτημα αποπειράται να απαντήσει ο δημοσιογράφος του MarketWatch, Brett Arends, o oποίος παραθέτει μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση, υπεκφεύγοντας από την καθεστηκυία αντίληση.
Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι περισσότεροι οικονομικοί – τραπεζικοί όμιλοι, εξηγεί το αμερικανικό μέσο ενημέρωσης, στο άνωθεν ερώτημα θα έγνεφαν καταφατικά.
Όμως, συνεχίζει, η ιστορία δεν ενστερνίζεται την άποψη αυτή.
Όπως υπογραμμίζει, αρκετές χώρες έχουν έρθει αντιμέτωπες με κατάσταση παρόμοιας της Ελλάδας, επιλέγοντας τη χρεοκοπία και την υποτίμηση.
Κύριο παράδειγμα συνιστά η Μεγάλη Βρετανία, η οποία αποχώρησε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών – τον προκάτοχο του ευρώ – το 1992.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, η ανάπτυξη της οικονομίας υπερέβη το 14%.
Οι ασιατικές οικονομίες παράλληλα, αίροντας τη σύνδεση των νομισμάτων τους με το αμερικανικό δολάριο, επέτρεψαν να συντελεστεί μία βαθιά νομισματική υποτίμηση το 1997 – 1998.
Το ίδιο έπραξε η Ρωσία το 1998, το ίδιο και η Αργεντινή το 2001 – 2002.
Όλες αυτές οι χώρες αποκόμισαν τεράστια οφέλη τα επόμενα χρόνια, με την επιλογή της υποτίμησης και της χρεοκοπίας να αποδίδει καρπούς.
Τα στοιχεία του ΔΝΤ από το 1998 έως το 2003, καταδεικνύουν ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Ρωσία αυξήθηκε κατά 40%.
Το ίδιο συνέβη και στην Αργεντινή την περίοδο 2002 – 2007.
Το ίδιο μοτίβο, υπενθυμίζει το MarketWatch, εφάρμοσαν και οι ΗΠΑ.
Το 1933, εν μέσω της Μεγάλης Ύφεσης, ο πρόεδρος Roosevelt ήρε τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό, επιτρέποντας στο αμερικανικό νόμισμα να υποτιμηθεί κατά 70%.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 40%.
«Εάν η ιστορία δηλώνει ότι η υποτίμηση ή η χρεοκοπία αποδίδει καρπούς, γιατί να μην συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα» διερωτάται το MarketWatch.
Η Ιρλανδία από το 1960 έως το 1970, βίωσε τρεις τραπεζικές κρίσεις.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Ιρλανδοί δεν είχαν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν τις τραπεζικές λειτουργίες ή να αποσύρουν τα χρήματά τους, όπως ακριβώς συνέβη αυτή την περίοδο στην Ελλάδα
Τι συνέβη όμως, στην Ιρλανδία;
Η κυκλοφορία των IOUs συνέβαλε στο να εξέλθει η οικονομία αλώβητη και να καταστεί σε όλους σαφές ότι το «νόμισμα» δεν συνιστά τίποτα άλλο, πέρα από ένα απλο σύστημα συναλλαγών.
Εν ολίγοις, οι άνθρωποι κατάφεραν να αποδείξουν ότι προσαρμόζονται σε κάθε δύσκολη περίσταση, σημειώνει το MarketWatch.
Mόνοι οι τραπεζίτες ή οι… ανόητοι θεωρούν ότι οι άνθρωποι είναι εντελώς αδύναμοι χωρίς τράπεζες.
Όσον αφορά τα νομίσματα, είτε χρυσός είτε δολάριο είτε ευρώ είτε δραχμές… η ιδέα ότι το καθένα από αυτά διαθέτει ισχύς είναι απλά ένας μύθος.
Αποτελούν απλά μία κοινωνική δομή και τίποτα παραπάνω, τονίζει ο αναλυτής του MarketWatch.
«To χρήμα είναι απλά μία εφεύρεση, μία αντανάκλαση της ζήτησης, υπάρχει όχι εκ φύσεως, αλλά εκ του ανθρώπινου νόμου, ο οποίος έχει τη δύναμη να το αλλάζει ανά πάσα στιγμή» αναφέρει ο Αριστοτέλης, στο Ηθικά Νικομάχεια…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών