Το ΔΝΤ βάζει ως προϋπόθεση την ελάφρυνση του χρέους – Οι Γερμανοί μιλούν για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση πληρωμών
Για πολλούς Έλληνες το χρέος της χώρας τους είναι ένα «κακό φρούτο» με μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από το εξωτερικό προκαλώντας ασφυξία στην οικονομία και απειλώντας την εθνική κυριαρχία, αναφέρουν σε άρθρο τους οι New York Times.
Για το ΔΝΤ είναι, όμως, κάτι περισσότερο από ένα μαθηματικό πρόβλημα, καθώς το ταμείο θεωρεί πως δεν υπάρχει λογικός τρόπος η Ελλάδα να πληρώσει και θα πρέπει να γίνει ελάφρυνση ενός μεγάλου μέρους του χρέους.
Αντίθετα, η Γερμανία θεωρεί ότι το χρέος πρέπει να πληρωθεί γιατί αυτό είναι θέμα κανόνων και αρχών. Και καθώς η Ελλάδα διαπραγματεύεται με τους πιστωτές μία νέα συμφωνία, ενώ όλοι συμφωνούν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, προσκρούουν σε πολιτικά, οικονομικά, ιστορικά και ηθικά εμπόδια όταν η κουβέντα πάει στην ελάφρυνσή του.
Το επιχείρημα όσων είναι υπέρ της ελάφρυνσης είναι ότι το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ έχει φτάσει το 175% με προοπτικές να φτάσει το 200%, όταν για να θεωρείται βιώσιμο θα έπρεπε να είναι στο 110% σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Η ελάφρυνση του χρέους δεν είναι πια ένα θέμα προς συζήτηση, αλλά μία αναπόφευκτη ανάγκη, «είναι μαθηματικά βέβαιο», όπως λέει και ο Γερμανός οικονομολόγος Peter Bonfiger.
Αλλά η Αθήνα και το Βερολίνο βάζουν ακόμα και συναισθηματικά εμπόδια που κάνουν τη συμφωνία ακόμα πιο δύσκολη.
«Έχω συμμετάσχει σε διαπραγματεύσεις εδώ και 40 χρόνια και ποτέ δεν θεωρούσα σκόπιμο να ηθικολογώ για ένα πρόβλημα» λέει ο Charles Dallara που είχε βοηθήσει για να γίνει το PSI το 2012. «Δεν έχει νόημα να δαιμονοποιείς τον οφειλέτη ή, τον δανειστή και υπήρχε μία επιμονή με την Ελλάδα, να αντιμετωπίζεται ως αμαρτωλή» καταλήγει ο Dallara.
Πριν ένα μήνα ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει ουρλιάζοντας στη Βουλή ότι το ΔΝΤ είναι υπεύθυνο για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Αλλά όταν το ΔΝΤ αξίωσε την ελάφρυνση του χρέους, ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του άρχισαν να ζητωκραυγάζουν υπέρ του ταμείου.
Το ΔΝΤ είχε προτείνει ή, 30ετή επιμήκυνση ή, κούρεμα και «η έκθεσή του ήταν μία μεγάλη νίκη, γιατί απέδειξε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο» είπε ο Τσίπρας και υπενθύμισε την ελάφρυνση που έλαβε η Γερμανία το 1953.
«Σε αντίθεση με τη Γερμανία, η Ελλάδα δεν είναι τόσο σημαντική ή, ισχυρή έτσι ώστε να πιέσει τους υπόλοιπους να τη σώσουν» λέει, όμως, ο Timothy W. Guinnane, καθηγητής οικονομικής ιστορίας στο Yale, ο οποίος είχε μελετήσει την υπόθεση του 1953.
Οι διαπραγματεύσεις που έγιναν τελικά θα οδηγήσουν σε μία περίοδο χάριτος με την προϋπόθεση η Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και να προχωρήσει σε περικοπές δαπανών.
Το ΔΝΤ θέτει ως προϋπόθεση για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα να δοθεί μία ευκαιρία στην Ελλάδα και η Angela Merkel δήλωσε στη Γερμανία ότι μπορεί να μπει στο τραπέζι το θέμα της μείωσης των επιτοκίων και της επιμήκυνσης των πληρωμών.
Από την άλλη, η Christine Lagarde σχολίασε σε γαλλικό ραδιόφωνο ότι το νέο πακέτο δεν είναι βιώσιμο χωρίς ελάφρυνση του χρέους.
Στη μέση βρίσκονται μερικά άλλα κράτη όπως η Γαλλία που μπήκαν σαν διαμεσολαβητές της Ελλάδας με τους πιστωτές και προθυμοποιήθηκαν να εξετάσουν νέους όρους.
Ένα πρόβλημα είναι και η φύση του ελληνικού χρέους, καθώς οι πιστωτές είναι κυρίως ξένες τράπεζες και επενδυτές.
Το χρέος της Ελλάδας, δηλαδή, κρατούν κυβερνήσεις και κυβερνητικοί οργανισμοί όπως το ΔΝΤ. Η Λατινική Αμερική, σύμφωνα με τον Dallara, δεν θα τα είχε καταφέρει με το χρέος τη δεκαετία του ’80 αν είχε να κάνει με πολλά διαφορετικά κοινοβούλια.
Θα ήταν ένας εφιάλτης.
Το 60% του ελληνικού χρέους διακρατείται από κράτη της ευρωζώνης που προσφέρουν τώρα ένα τρίτο πρόγραμμα 86 δις. ευρώ.
Η συνεισφορά της Γερμανίας στα δύο πρώτα προγράμματα ήταν 50 δις., αλλά κάποιοι θεωρούν ότι αν υπολογίσουμε και τη συνεισφορά της Γερμανίας στην ΕΚΤ και άλλους δανειστές, το ποσό ανέρχεται στα 100 δις. ευρώ.
«Σήμερα είναι δύσκολο για τους πολιτικούς να πάρουν σκληρές αποφάσεις, όπως το 1953 και να δεχτούν όρους που μπορούν να επηρεάσουν τους πολίτες και τις κυβερνήσεις τους» εξηγεί ο Guinnane.
Την ίδια στιγμή ο Τσίπρας που έχει εγκαταλείψει τη ρητορική περί τέλους της λιτότητας, προσπαθεί να πετύχει κάτι με το χρέος, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει την εσωκομματική του αντιπολίτευση και να ισορροπήσει ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς με ένα πρόγραμμα που θα αποδώσει καρπούς.
Αν και όπως είπε ο πρόεδρος Andris Berzins, «το χρέος της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλο που κανένας δεν πιστεύει ότι θα το πληρώσει».
www.bankingnews.gr
Για το ΔΝΤ είναι, όμως, κάτι περισσότερο από ένα μαθηματικό πρόβλημα, καθώς το ταμείο θεωρεί πως δεν υπάρχει λογικός τρόπος η Ελλάδα να πληρώσει και θα πρέπει να γίνει ελάφρυνση ενός μεγάλου μέρους του χρέους.
Αντίθετα, η Γερμανία θεωρεί ότι το χρέος πρέπει να πληρωθεί γιατί αυτό είναι θέμα κανόνων και αρχών. Και καθώς η Ελλάδα διαπραγματεύεται με τους πιστωτές μία νέα συμφωνία, ενώ όλοι συμφωνούν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, προσκρούουν σε πολιτικά, οικονομικά, ιστορικά και ηθικά εμπόδια όταν η κουβέντα πάει στην ελάφρυνσή του.
Το επιχείρημα όσων είναι υπέρ της ελάφρυνσης είναι ότι το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ έχει φτάσει το 175% με προοπτικές να φτάσει το 200%, όταν για να θεωρείται βιώσιμο θα έπρεπε να είναι στο 110% σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Η ελάφρυνση του χρέους δεν είναι πια ένα θέμα προς συζήτηση, αλλά μία αναπόφευκτη ανάγκη, «είναι μαθηματικά βέβαιο», όπως λέει και ο Γερμανός οικονομολόγος Peter Bonfiger.
Αλλά η Αθήνα και το Βερολίνο βάζουν ακόμα και συναισθηματικά εμπόδια που κάνουν τη συμφωνία ακόμα πιο δύσκολη.
«Έχω συμμετάσχει σε διαπραγματεύσεις εδώ και 40 χρόνια και ποτέ δεν θεωρούσα σκόπιμο να ηθικολογώ για ένα πρόβλημα» λέει ο Charles Dallara που είχε βοηθήσει για να γίνει το PSI το 2012. «Δεν έχει νόημα να δαιμονοποιείς τον οφειλέτη ή, τον δανειστή και υπήρχε μία επιμονή με την Ελλάδα, να αντιμετωπίζεται ως αμαρτωλή» καταλήγει ο Dallara.
Πριν ένα μήνα ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει ουρλιάζοντας στη Βουλή ότι το ΔΝΤ είναι υπεύθυνο για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Αλλά όταν το ΔΝΤ αξίωσε την ελάφρυνση του χρέους, ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του άρχισαν να ζητωκραυγάζουν υπέρ του ταμείου.
Το ΔΝΤ είχε προτείνει ή, 30ετή επιμήκυνση ή, κούρεμα και «η έκθεσή του ήταν μία μεγάλη νίκη, γιατί απέδειξε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο» είπε ο Τσίπρας και υπενθύμισε την ελάφρυνση που έλαβε η Γερμανία το 1953.
«Σε αντίθεση με τη Γερμανία, η Ελλάδα δεν είναι τόσο σημαντική ή, ισχυρή έτσι ώστε να πιέσει τους υπόλοιπους να τη σώσουν» λέει, όμως, ο Timothy W. Guinnane, καθηγητής οικονομικής ιστορίας στο Yale, ο οποίος είχε μελετήσει την υπόθεση του 1953.
Οι διαπραγματεύσεις που έγιναν τελικά θα οδηγήσουν σε μία περίοδο χάριτος με την προϋπόθεση η Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και να προχωρήσει σε περικοπές δαπανών.
Το ΔΝΤ θέτει ως προϋπόθεση για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα να δοθεί μία ευκαιρία στην Ελλάδα και η Angela Merkel δήλωσε στη Γερμανία ότι μπορεί να μπει στο τραπέζι το θέμα της μείωσης των επιτοκίων και της επιμήκυνσης των πληρωμών.
Από την άλλη, η Christine Lagarde σχολίασε σε γαλλικό ραδιόφωνο ότι το νέο πακέτο δεν είναι βιώσιμο χωρίς ελάφρυνση του χρέους.
Στη μέση βρίσκονται μερικά άλλα κράτη όπως η Γαλλία που μπήκαν σαν διαμεσολαβητές της Ελλάδας με τους πιστωτές και προθυμοποιήθηκαν να εξετάσουν νέους όρους.
Ένα πρόβλημα είναι και η φύση του ελληνικού χρέους, καθώς οι πιστωτές είναι κυρίως ξένες τράπεζες και επενδυτές.
Το χρέος της Ελλάδας, δηλαδή, κρατούν κυβερνήσεις και κυβερνητικοί οργανισμοί όπως το ΔΝΤ. Η Λατινική Αμερική, σύμφωνα με τον Dallara, δεν θα τα είχε καταφέρει με το χρέος τη δεκαετία του ’80 αν είχε να κάνει με πολλά διαφορετικά κοινοβούλια.
Θα ήταν ένας εφιάλτης.
Το 60% του ελληνικού χρέους διακρατείται από κράτη της ευρωζώνης που προσφέρουν τώρα ένα τρίτο πρόγραμμα 86 δις. ευρώ.
Η συνεισφορά της Γερμανίας στα δύο πρώτα προγράμματα ήταν 50 δις., αλλά κάποιοι θεωρούν ότι αν υπολογίσουμε και τη συνεισφορά της Γερμανίας στην ΕΚΤ και άλλους δανειστές, το ποσό ανέρχεται στα 100 δις. ευρώ.
«Σήμερα είναι δύσκολο για τους πολιτικούς να πάρουν σκληρές αποφάσεις, όπως το 1953 και να δεχτούν όρους που μπορούν να επηρεάσουν τους πολίτες και τις κυβερνήσεις τους» εξηγεί ο Guinnane.
Την ίδια στιγμή ο Τσίπρας που έχει εγκαταλείψει τη ρητορική περί τέλους της λιτότητας, προσπαθεί να πετύχει κάτι με το χρέος, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει την εσωκομματική του αντιπολίτευση και να ισορροπήσει ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς με ένα πρόγραμμα που θα αποδώσει καρπούς.
Αν και όπως είπε ο πρόεδρος Andris Berzins, «το χρέος της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλο που κανένας δεν πιστεύει ότι θα το πληρώσει».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών