Η Ελλάδα δεν είχε την επιλογή ελιγμών, το πρόβλημά της αφορά μόνο την Ευρώπη, ενώ η περίπτωση του Ιράν έχει παγκόσμιες συνέπειες
Οι συμφωνίες για τη Ελλάδα και το Ιράν που επιτεύχθηκαν αυτόν τον μήνα είναι σίγουρα σημαντικά επιτεύγματα γράφει ο Dominique Moisi.
O καθηγητής στο Ινστιτούτο πολιτικών σπουδών στο Παρίσι διατυπώνει, ωστόσο, και τις επιφυλάξεις του.
Η συμφωνία της Ελλάδας με τους πιστωτές παρομοιάστηκε, για παράδειγμα, με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, με τους Έλληνες να συμφωνούν σε όρους παράδοσης.
Αλλά η οικονομική ύφεση δεν είναι πόλεμος και η Ελλάδα του σήμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ηττημένη Γερμανία του 1918.
Στην περίπτωση της Ελλάδας οι διαπραγματεύσεις έγιναν υπό τον φόβο του Putin και των επικίνδυνων βλέψεων και φιλοδοξιών του να ενεργεί σαν «οδηγός» των μεταναστών στην Ευρώπη.
Με το Ιράν, η αυξανόμενη απειλή του Ισλαμικού Κράτους αποδείχτηκε πολύ πιο τρομακτική απ’ ό,τι η προοπτική ενός εξοπλισμένου με πυρηνικά Ιράν.
Το μόνο κοινό στοιχείο των δύο συμφωνιών είναι η μη ολοκλήρωσή τους.
Αμφότερες αγοράζουν χρόνο και δεν λύνουν το πρόβλημα.
Χρόνο για να κριθεί αν η Ελλάδα θα μείνει στην ευρωζώνη και χρόνο χωρίς το Ιράν στο κλαμπ των κρατών που έχουν πυρηνικά.
Και μοιάζουν περισσότερο με στοιχήματα, παρά με συμφωνίες.
Το ελληνικό στοίχημα, δηλαδή, αν η ελληνική οικονομία θα καταφέρει να κρατηθεί στην επιφάνεια, στην προσπάθειά της να ενσωματώσει τις πολύ δύσκολες δομικές μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε, θα κριθεί πρώτο.
Η απάντηση θα δοθεί σε μερικούς μήνες ή, βδομάδες.
Οσο για το Ιράν, αν θα συνεχίσει να έχει αυτές τις επιθετικές, πυρηνικές φιλοδοξίες, μπορεί να χρειαστεί πολύ μεγαλύτερο διάστημα για να ξεκαθαριστεί, ίσως οκτώ με δέκα χρόνια.
Φυσικά το Ιράν μπορεί να εξαντλήσει τη 15ετία του χρονοδιαγράμματος, αλλά μετά τι;
Μία διεθνής διαπραγμάτευση ακολουθεί μία συγκεκριμένη λογική.
Το κλειδί είναι να βρεις το σημείο ισορροπίας, «τον έντιμο συμβιβασμό», ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Εδώ είναι που οι διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα και το Ιράν διαφέρουν.
Αν και τις παρουσιάζουν επιτυχημένες και τις δύο, τα αποτελέσματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Τη στιγμή που η Ελλάδα, η αδύναμη στις διαπραγματεύσεις, αναίτια εξευτελίστηκε από τους δανειστές, στο Ιράν, επίσης αδύναμο, δόθηκε νομιμοποίηση από τους αντιπάλους του στη δύση.
Τα μέλη της οικογένειας φαίνεται ότι τα παίρνουν πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι τους ξένους.
Αυτό εξηγεί γιατί ο Barack Obama John Kerry ήθελαν πάση θυσία μία συμφωνία με το Ιράν.
Αντίθετα, οι εταίροι της Ελλάδας ήταν διχασμένοι για το αν θα έπρεπε να δώσουν στη χώρα την ανακούφιση που χρειαζόταν για να μείνει στην ευρωζώνη. Διαφωνίες υπήρχαν και στην περίπτωση του Ιράν, ειδικά από τα πέντε μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας και τη Γερμανία.
Αλλά με τη Ρωσία και την Κίνα στο πλευρό του, το Ιράν μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτές τις διαφωνίες προς όφελός του. Η Ελλάδα δεν είχε αυτή την επιλογή.
Με τη Γερμανία και τη Γαλλία να διαφωνούν, η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαλέξει τη μία θέση ή, την άλλη.
Γιατί από τη στιγμή που η Ελλάδα εξαρτάται χρηματοδοτικά από την Ευρώπη, ο Τσίπρας δεν μπορούσε να απορρίψει τη συμφωνία της τελευταίας στιγμής. Ισως η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι η μοίρα της Ελλάδας αφορά κυρίως την Ευρώπη, ενώ του Ιράν έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες, από την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή μέχρι την παγκόσμια μείωση των πυρηνικών.
Και οι δύο συμφωνίες είναι ατελείς, γεμάτες σκεπτικισμό, αλλά οι καλύτερες που οι διαπραγματευτές μπορούσαν να πετύχουν τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών.
www.bankingnews.gr
O καθηγητής στο Ινστιτούτο πολιτικών σπουδών στο Παρίσι διατυπώνει, ωστόσο, και τις επιφυλάξεις του.
Η συμφωνία της Ελλάδας με τους πιστωτές παρομοιάστηκε, για παράδειγμα, με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, με τους Έλληνες να συμφωνούν σε όρους παράδοσης.
Αλλά η οικονομική ύφεση δεν είναι πόλεμος και η Ελλάδα του σήμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ηττημένη Γερμανία του 1918.
Στην περίπτωση της Ελλάδας οι διαπραγματεύσεις έγιναν υπό τον φόβο του Putin και των επικίνδυνων βλέψεων και φιλοδοξιών του να ενεργεί σαν «οδηγός» των μεταναστών στην Ευρώπη.
Με το Ιράν, η αυξανόμενη απειλή του Ισλαμικού Κράτους αποδείχτηκε πολύ πιο τρομακτική απ’ ό,τι η προοπτική ενός εξοπλισμένου με πυρηνικά Ιράν.
Το μόνο κοινό στοιχείο των δύο συμφωνιών είναι η μη ολοκλήρωσή τους.
Αμφότερες αγοράζουν χρόνο και δεν λύνουν το πρόβλημα.
Χρόνο για να κριθεί αν η Ελλάδα θα μείνει στην ευρωζώνη και χρόνο χωρίς το Ιράν στο κλαμπ των κρατών που έχουν πυρηνικά.
Και μοιάζουν περισσότερο με στοιχήματα, παρά με συμφωνίες.
Το ελληνικό στοίχημα, δηλαδή, αν η ελληνική οικονομία θα καταφέρει να κρατηθεί στην επιφάνεια, στην προσπάθειά της να ενσωματώσει τις πολύ δύσκολες δομικές μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε, θα κριθεί πρώτο.
Η απάντηση θα δοθεί σε μερικούς μήνες ή, βδομάδες.
Οσο για το Ιράν, αν θα συνεχίσει να έχει αυτές τις επιθετικές, πυρηνικές φιλοδοξίες, μπορεί να χρειαστεί πολύ μεγαλύτερο διάστημα για να ξεκαθαριστεί, ίσως οκτώ με δέκα χρόνια.
Φυσικά το Ιράν μπορεί να εξαντλήσει τη 15ετία του χρονοδιαγράμματος, αλλά μετά τι;
Μία διεθνής διαπραγμάτευση ακολουθεί μία συγκεκριμένη λογική.
Το κλειδί είναι να βρεις το σημείο ισορροπίας, «τον έντιμο συμβιβασμό», ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Εδώ είναι που οι διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα και το Ιράν διαφέρουν.
Αν και τις παρουσιάζουν επιτυχημένες και τις δύο, τα αποτελέσματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Τη στιγμή που η Ελλάδα, η αδύναμη στις διαπραγματεύσεις, αναίτια εξευτελίστηκε από τους δανειστές, στο Ιράν, επίσης αδύναμο, δόθηκε νομιμοποίηση από τους αντιπάλους του στη δύση.
Τα μέλη της οικογένειας φαίνεται ότι τα παίρνουν πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι τους ξένους.
Αυτό εξηγεί γιατί ο Barack Obama John Kerry ήθελαν πάση θυσία μία συμφωνία με το Ιράν.
Αντίθετα, οι εταίροι της Ελλάδας ήταν διχασμένοι για το αν θα έπρεπε να δώσουν στη χώρα την ανακούφιση που χρειαζόταν για να μείνει στην ευρωζώνη. Διαφωνίες υπήρχαν και στην περίπτωση του Ιράν, ειδικά από τα πέντε μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας και τη Γερμανία.
Αλλά με τη Ρωσία και την Κίνα στο πλευρό του, το Ιράν μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτές τις διαφωνίες προς όφελός του. Η Ελλάδα δεν είχε αυτή την επιλογή.
Με τη Γερμανία και τη Γαλλία να διαφωνούν, η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαλέξει τη μία θέση ή, την άλλη.
Γιατί από τη στιγμή που η Ελλάδα εξαρτάται χρηματοδοτικά από την Ευρώπη, ο Τσίπρας δεν μπορούσε να απορρίψει τη συμφωνία της τελευταίας στιγμής. Ισως η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι η μοίρα της Ελλάδας αφορά κυρίως την Ευρώπη, ενώ του Ιράν έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες, από την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή μέχρι την παγκόσμια μείωση των πυρηνικών.
Και οι δύο συμφωνίες είναι ατελείς, γεμάτες σκεπτικισμό, αλλά οι καλύτερες που οι διαπραγματευτές μπορούσαν να πετύχουν τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών