Η Ελλάδα πρέπει να διαλύσει συντεχνιακές πρακτικές και την γραφειοκρατία που εμποδίζουν καινοτομία και επιχειρηματικότητα.
Ορισμένοι οικονομολόγοι έχουν την άποψη ότι η ευημερία μιας χώρας εξαρτάται από την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα. Παίρνουν τη μηχανιστική άποψη ότι η ευημερία είναι θέμα της απασχόλησης, και ότι η απασχόληση καθορίζεται από την "ζήτηση" - των κρατικών δαπανών, την κατανάλωση των νοικοκυριών και τις επενδύσεις, υποστηρίζει ο Edmund S. Phelps βραβευμένος με το Nobel το 2006 και καθηγητής με επίκεντρο τον καπιταλισμό στο Columbia University.
Παρατηρώντας την Ελλάδα, αυτοί οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι μετάβαση στην δημοσιονομική πολιτική με λιτότητα και ένα μικρότερο δημόσιο τομέα έπληξε την οικονομία.
Μεγάλο μέρος της μείωσης της απασχόλησης στην Ελλάδα σημειώθηκε πριν από τις δραστικές περικοπές των δαπανών μεταξύ 2012 και 2014.
Η εξέλιξη αυτή αποδεικνύει ότι υπήρχε έλλειμμα εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση.
Οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα σε τριμηνιαία βάση άγγιξαν τα 13,5 δισεκ. την περίοδο 2009-2012, προτού πέσουν σε περίπου 9,6 δισεκ το 2014-2015.
Ωστόσο, ο αριθμός εργαζομένων έφθασε υψηλό των 4,5 εκατ το διάστημα 2006-2009 και υποχώρησε στα 3,6 εκατομμύρια μέχρι το 2012.
Πριν ξεκινήσει η Ελλάδα να μειώνει τον προϋπολογισμό της, το ποσοστό της ανεργίας έφθανε στο 9,6% του εργατικού δυναμικού το 2009 για να φθάσει στο 25,5% την τρέχουσα περίοδο.
Τα ευρήματα αυτά διαψεύδουν ξεκάθαρα ότι η «λιτότητα» έφερε την Ελλάδα στο σημείο που βρίσκονται σήμερα.
Ένα άλλο εύρημα δημιουργεί αμφιβολίες σχετικά με το αν η λιτότητα πράγματι επιβλήθηκε στην Ελλάδα.
Οι κρατικές δαπάνες έχουν μειωθεί σίγουρα - αλλά 9,6 δισεκ είναι λογικές – με βάση τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου του τρέχοντος έτους είναι στην πραγματικότητα, υψηλότερες από ότι ήταν το 2003.
Αντί να υποστηρίζει κανείς ότι η μείωση των κρατικών δαπανών είναι μεγάλη θα ήταν πιο σωστό να αποτιμήσει τα δεδομένα σαν ένα τέλος στη χρόνια δημοσιονομική ασωτία, με αποκορύφωμα το 2013, όταν το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε στο 12,3% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος έφθασε στο 175% του ΑΕΠ.
Η θεωρία υποστηρίζει ότι ανεξάρτητα από το αν υπάρχει δημοσιονομική λιτότητα η αύξηση των κρατικών δαπανών (που τροφοδοτούν, φυσικά, το χρέος) θα αυξήσει την απασχόληση. Αλλά η πρόσφατη εμπειρία στην Ελλάδα δείχνει το αντίθετο.
Η τεράστια αύξηση των κρατικών δαπανών από το 2006 έως την περίοδο 2009-2013 είχε οφέλη για την απασχόληση, αλλά δεν διατηρήθηκαν.
Το πραγματικό πρόβλημα συνίσταται στο ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εκδώσει ομόλογα για τη χρηματοδότηση των επιπλέον δαπανών της.
Με δεδομένο ότι κανείς ξένος δεν θα αγοράσει ελληνικά ομόλογα η κυβέρνηση θα πρέπει να στραφεί στον εσωτερικό δανεισμό.
Σε μια οικονομία χωρίς ανάπτυξη, με τον πλούτο των νοικοκυριών να μειώνεται η απασχόληση θα συρρικνωθεί.
Αν αποφασίσει η Ελλάδα να ξοδέψει περισσότερα δεν θα θεραπεύσει τα προβλήματα της.
Ποια είναι η λύση, τότε;
Κανένα ποσοστό αναδιάρθρωσης του χρέους, ακόμη και haircut του χρέους, δεν θα επαρκέσει για την επίτευξη της ευημερίας (με τη μορφή της χαμηλής ανεργίας και υψηλής απάσχολησης).
Η αναδιάρθρωση του χρέους θα βοηθήσει την Ελλάδα για να ενισχύσει τις δημόσιες δαπάνες.
Η Ελλάδα ξανάδα θα κυλήσει σε μοντέλα πελατειακών σχέσεων στην ευνοιοκρατία στο δημόσιο τομέα και τα κεκτημένα συμφέροντα και στις παγιωμένες ελίτ στον ιδιωτικό τομέα.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να υποστηρίξει ότι, όμως, ότι όλα αυτά δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Ευρώπης.
Η λύση πρέπει να αναζητηθεί στη θέσπιση των κατάλληλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Η ίδια η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των μεταρρυθμίσεων.
Και υπάρχουν ενθαρρυντικά σημάδια ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι πρόθυμος να αναλάβει ενεργό δράση.
Αλλά θα χρειαστεί να αποσαφηνίσει πρώτα ποιες είναι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα πρέπει να διαλύσει συντεχνιακές πρακτικές και την γραφειοκρατία που εμποδίζουν καινοτομία και επιχειρηματικότητα.
Μεταφραστική επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου
(Πρώτη ενημέρωση: Πέμπτη, 6 Αυγούστου 2015, 00:20)
www.bankingnews.gr
Παρατηρώντας την Ελλάδα, αυτοί οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι μετάβαση στην δημοσιονομική πολιτική με λιτότητα και ένα μικρότερο δημόσιο τομέα έπληξε την οικονομία.
Μεγάλο μέρος της μείωσης της απασχόλησης στην Ελλάδα σημειώθηκε πριν από τις δραστικές περικοπές των δαπανών μεταξύ 2012 και 2014.
Η εξέλιξη αυτή αποδεικνύει ότι υπήρχε έλλειμμα εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση.
Οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα σε τριμηνιαία βάση άγγιξαν τα 13,5 δισεκ. την περίοδο 2009-2012, προτού πέσουν σε περίπου 9,6 δισεκ το 2014-2015.
Ωστόσο, ο αριθμός εργαζομένων έφθασε υψηλό των 4,5 εκατ το διάστημα 2006-2009 και υποχώρησε στα 3,6 εκατομμύρια μέχρι το 2012.
Πριν ξεκινήσει η Ελλάδα να μειώνει τον προϋπολογισμό της, το ποσοστό της ανεργίας έφθανε στο 9,6% του εργατικού δυναμικού το 2009 για να φθάσει στο 25,5% την τρέχουσα περίοδο.
Τα ευρήματα αυτά διαψεύδουν ξεκάθαρα ότι η «λιτότητα» έφερε την Ελλάδα στο σημείο που βρίσκονται σήμερα.
Ένα άλλο εύρημα δημιουργεί αμφιβολίες σχετικά με το αν η λιτότητα πράγματι επιβλήθηκε στην Ελλάδα.
Οι κρατικές δαπάνες έχουν μειωθεί σίγουρα - αλλά 9,6 δισεκ είναι λογικές – με βάση τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου του τρέχοντος έτους είναι στην πραγματικότητα, υψηλότερες από ότι ήταν το 2003.
Αντί να υποστηρίζει κανείς ότι η μείωση των κρατικών δαπανών είναι μεγάλη θα ήταν πιο σωστό να αποτιμήσει τα δεδομένα σαν ένα τέλος στη χρόνια δημοσιονομική ασωτία, με αποκορύφωμα το 2013, όταν το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε στο 12,3% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος έφθασε στο 175% του ΑΕΠ.
Η θεωρία υποστηρίζει ότι ανεξάρτητα από το αν υπάρχει δημοσιονομική λιτότητα η αύξηση των κρατικών δαπανών (που τροφοδοτούν, φυσικά, το χρέος) θα αυξήσει την απασχόληση. Αλλά η πρόσφατη εμπειρία στην Ελλάδα δείχνει το αντίθετο.
Η τεράστια αύξηση των κρατικών δαπανών από το 2006 έως την περίοδο 2009-2013 είχε οφέλη για την απασχόληση, αλλά δεν διατηρήθηκαν.
Το πραγματικό πρόβλημα συνίσταται στο ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εκδώσει ομόλογα για τη χρηματοδότηση των επιπλέον δαπανών της.
Με δεδομένο ότι κανείς ξένος δεν θα αγοράσει ελληνικά ομόλογα η κυβέρνηση θα πρέπει να στραφεί στον εσωτερικό δανεισμό.
Σε μια οικονομία χωρίς ανάπτυξη, με τον πλούτο των νοικοκυριών να μειώνεται η απασχόληση θα συρρικνωθεί.
Αν αποφασίσει η Ελλάδα να ξοδέψει περισσότερα δεν θα θεραπεύσει τα προβλήματα της.
Ποια είναι η λύση, τότε;
Κανένα ποσοστό αναδιάρθρωσης του χρέους, ακόμη και haircut του χρέους, δεν θα επαρκέσει για την επίτευξη της ευημερίας (με τη μορφή της χαμηλής ανεργίας και υψηλής απάσχολησης).
Η αναδιάρθρωση του χρέους θα βοηθήσει την Ελλάδα για να ενισχύσει τις δημόσιες δαπάνες.
Η Ελλάδα ξανάδα θα κυλήσει σε μοντέλα πελατειακών σχέσεων στην ευνοιοκρατία στο δημόσιο τομέα και τα κεκτημένα συμφέροντα και στις παγιωμένες ελίτ στον ιδιωτικό τομέα.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να υποστηρίξει ότι, όμως, ότι όλα αυτά δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Ευρώπης.
Η λύση πρέπει να αναζητηθεί στη θέσπιση των κατάλληλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Η ίδια η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των μεταρρυθμίσεων.
Και υπάρχουν ενθαρρυντικά σημάδια ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι πρόθυμος να αναλάβει ενεργό δράση.
Αλλά θα χρειαστεί να αποσαφηνίσει πρώτα ποιες είναι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα πρέπει να διαλύσει συντεχνιακές πρακτικές και την γραφειοκρατία που εμποδίζουν καινοτομία και επιχειρηματικότητα.
Μεταφραστική επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου
(Πρώτη ενημέρωση: Πέμπτη, 6 Αυγούστου 2015, 00:20)
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών