Η Ρωσία πιέζει για θετική έκβαση στη συμφωνία για τα πυρηνικά, ενώ η Κίνα στήριξε το Ιράν οικονομικά τα χρόνια του εμπάργκο
Όλοι καλοβλέπουν πιθανά deal με το Ιράν μετά τη συμφωνία για τα πυρηνικά με τις έξι μεγάλες δυνάμεις αναφέρει το Bruegel και εξηγεί ότι αυτό δεν είναι έκπληξη.
Το Ιράν έχει μεγαλύτερη οικονομία από την Αυστραλία και διπλάσια από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ αναπτύσσεται ακόμα πιο γρήγορα.
Υπολογίζεται ότι την επόμενη δεκαετία το Ιράν θα συνεισφέρει στην παγκόσμια ανάπτυξη 270 δις. ευρώ, όσα και η Ιταλία.
Το πετρέλαιο του Ιράν και τα αποθέματα φυσικού αερίου είναι τα πετράδια στην κορώνα του.
Η Ευρώπη που δεν είχε τόσο τεταμένες σχέσεις με το Ιράν, όσο οι ΗΠΑ, έκανε εισαγωγές 600.000 βαρελιών τη μέρα, που προορίζονταν κυρίως για την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία.
Επίσης τα αποθέματα του Ιράν σε φυσικό αέριο – τα δεύτερα μεγαλύτερα στον κόσμο – θα μπορούσαν να ελαττώσουν την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία.
Αν και υπάρχουν πολλά εμπόδια για έναν αγωγό Ευρώπης – Ιράν, θα μπορούσε το φυσικό αέριο να μεταφέρεται με πλοία.
Πέρα από την ενέργεια μία σειρά από ευκαιρίες θα μπορούσαν να προκύψουν για τις ευρωπαϊκές εταιρίες, ειδικά στα καταναλωτικά αγαθά με τις γερμανικές και γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες να είναι οι μεγάλες νικήτριες, χάρη στην τεράστια ζήτηση μετά από χρόνια κυρώσεων.
Η αεροπορική βιομηχανία θα μπορούσε επίσης να επωφεληθεί, καθώς τουλάχιστον 300 αεροσκάφη θα πρέπει να ανανεωθούν την προσεχή δεκαετία.
Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν να πιάνονται εξ απίνης σχετικά με το θέμα του Ιράν.
Και ίσως το ζήτημα της Ελλάδας μπορεί να το εξηγήσει αυτό.
Το πρόβλημα είναι ότι άλλοι ανταγωνιστές έχουν ήδη πάρει το προβάδισμα και δεν είναι οι ΗΠΑ, αλλά η Ρωσία και η Κίνα.
Παρόλο που ιστορικά οι σχέσεις του Ιράν με τη Ρωσία δεν ήταν πάντα εγκάρδιες, ο Vladimir Putin έχει γίνει κάτι παραπάνω από συνεργάτης, καθώς και οι δύο χώρες μάχονται ενάντια στους εξεγερμένους αντάρτες των Σουνιτών, όπως το Ισλαμικό Κράτος.
Επιπλέον η Ρωσία είναι ο παίκτης κλειδί πιέζοντας για μία θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά, κάτι για το οποίο το Ιράν θα την ευγνωμονούσε.
Ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Ευρώπης είναι, ωστόσο, η Κίνα, εξαιτίας της ακόρεστης δίψας της για ενέργεια.
Οι συναλλαγές Κίνας – Ιράν έφτασαν τα 44 δισ., περίπου το 1/3 των συνολικών εξωτερικών συναλλαγών του Ιράν, ενώ τετραπλασιάστηκαν από το 2005.
Από τη δυτική οπτική γωνία η ανάμιξη της Κίνας με το Ιράν στα χρόνια του εμπάργκο ήταν μη συμβατή με τις διεθνείς συμφωνίες.
Αλλά στα μάτια της ιρανικής κυβέρνησης, το κινέζικο εμπόριο και οι επενδύσεις έδωσαν το φιλί της ζωής σε μία οικονομία που το χρειαζόταν πολύ στα χρόνια των κυρώσεων.
Η ανταμοιβή για αυτή τη στήριξη είναι ήδη στα χέρια της Κίνας: Δισεκατομμύρια δολάρια από πετρελαϊκά έργα υποδομής.
Πέρα από τα χρήματα, αυτό που ενώνει την Κίνα με το Ιράν είναι η ιστορία και η κουλτούρα τους, αλλά και ότι θεωρούν εαυτούς θύματα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Το πετρέλαιο είναι μόνο ένας τομέας που συνδέει την Κίνα με το Ιράν.
Εν κατακλείδι, η Δύση μπορεί να προσφέρει την τεχνολογία που χρειάζεται το Ιράν για να αναγεννήσει την οικονομία του, αλλά υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης.
Παρόλο που η Ευρώπη δεν είναι σαν τις ΗΠΑ, η προσκόλλησή της στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική κάνει δύσκολο να ανταγωνιστεί τη Ρωσία και την Κίνα κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Ιράν.
Ήταν η Ρωσία και η Κίνα που δούλεψαν ενάντια στις αρπακτικές απαιτήσεις της Δύσης και της ελάφρυνσης των κυρώσεων.
Για να πάρει η Ευρώπη το δικό της μερίδιο από την πίτα απαιτείται να αναπτύξει μία στρατηγική οικοδόμησης εμπιστοσύνης με το Ιράν.
www.bankingnews.gr
Το Ιράν έχει μεγαλύτερη οικονομία από την Αυστραλία και διπλάσια από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ αναπτύσσεται ακόμα πιο γρήγορα.
Υπολογίζεται ότι την επόμενη δεκαετία το Ιράν θα συνεισφέρει στην παγκόσμια ανάπτυξη 270 δις. ευρώ, όσα και η Ιταλία.
Το πετρέλαιο του Ιράν και τα αποθέματα φυσικού αερίου είναι τα πετράδια στην κορώνα του.
Η Ευρώπη που δεν είχε τόσο τεταμένες σχέσεις με το Ιράν, όσο οι ΗΠΑ, έκανε εισαγωγές 600.000 βαρελιών τη μέρα, που προορίζονταν κυρίως για την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία.
Επίσης τα αποθέματα του Ιράν σε φυσικό αέριο – τα δεύτερα μεγαλύτερα στον κόσμο – θα μπορούσαν να ελαττώσουν την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία.
Αν και υπάρχουν πολλά εμπόδια για έναν αγωγό Ευρώπης – Ιράν, θα μπορούσε το φυσικό αέριο να μεταφέρεται με πλοία.
Πέρα από την ενέργεια μία σειρά από ευκαιρίες θα μπορούσαν να προκύψουν για τις ευρωπαϊκές εταιρίες, ειδικά στα καταναλωτικά αγαθά με τις γερμανικές και γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες να είναι οι μεγάλες νικήτριες, χάρη στην τεράστια ζήτηση μετά από χρόνια κυρώσεων.
Η αεροπορική βιομηχανία θα μπορούσε επίσης να επωφεληθεί, καθώς τουλάχιστον 300 αεροσκάφη θα πρέπει να ανανεωθούν την προσεχή δεκαετία.
Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν να πιάνονται εξ απίνης σχετικά με το θέμα του Ιράν.
Και ίσως το ζήτημα της Ελλάδας μπορεί να το εξηγήσει αυτό.
Το πρόβλημα είναι ότι άλλοι ανταγωνιστές έχουν ήδη πάρει το προβάδισμα και δεν είναι οι ΗΠΑ, αλλά η Ρωσία και η Κίνα.
Παρόλο που ιστορικά οι σχέσεις του Ιράν με τη Ρωσία δεν ήταν πάντα εγκάρδιες, ο Vladimir Putin έχει γίνει κάτι παραπάνω από συνεργάτης, καθώς και οι δύο χώρες μάχονται ενάντια στους εξεγερμένους αντάρτες των Σουνιτών, όπως το Ισλαμικό Κράτος.
Επιπλέον η Ρωσία είναι ο παίκτης κλειδί πιέζοντας για μία θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά, κάτι για το οποίο το Ιράν θα την ευγνωμονούσε.
Ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Ευρώπης είναι, ωστόσο, η Κίνα, εξαιτίας της ακόρεστης δίψας της για ενέργεια.
Οι συναλλαγές Κίνας – Ιράν έφτασαν τα 44 δισ., περίπου το 1/3 των συνολικών εξωτερικών συναλλαγών του Ιράν, ενώ τετραπλασιάστηκαν από το 2005.
Από τη δυτική οπτική γωνία η ανάμιξη της Κίνας με το Ιράν στα χρόνια του εμπάργκο ήταν μη συμβατή με τις διεθνείς συμφωνίες.
Αλλά στα μάτια της ιρανικής κυβέρνησης, το κινέζικο εμπόριο και οι επενδύσεις έδωσαν το φιλί της ζωής σε μία οικονομία που το χρειαζόταν πολύ στα χρόνια των κυρώσεων.
Η ανταμοιβή για αυτή τη στήριξη είναι ήδη στα χέρια της Κίνας: Δισεκατομμύρια δολάρια από πετρελαϊκά έργα υποδομής.
Πέρα από τα χρήματα, αυτό που ενώνει την Κίνα με το Ιράν είναι η ιστορία και η κουλτούρα τους, αλλά και ότι θεωρούν εαυτούς θύματα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Το πετρέλαιο είναι μόνο ένας τομέας που συνδέει την Κίνα με το Ιράν.
Εν κατακλείδι, η Δύση μπορεί να προσφέρει την τεχνολογία που χρειάζεται το Ιράν για να αναγεννήσει την οικονομία του, αλλά υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης.
Παρόλο που η Ευρώπη δεν είναι σαν τις ΗΠΑ, η προσκόλλησή της στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική κάνει δύσκολο να ανταγωνιστεί τη Ρωσία και την Κίνα κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Ιράν.
Ήταν η Ρωσία και η Κίνα που δούλεψαν ενάντια στις αρπακτικές απαιτήσεις της Δύσης και της ελάφρυνσης των κυρώσεων.
Για να πάρει η Ευρώπη το δικό της μερίδιο από την πίτα απαιτείται να αναπτύξει μία στρατηγική οικοδόμησης εμπιστοσύνης με το Ιράν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών