Πολλοί Άραβες είδαν πόσο αδύναμα είναι τα κράτη τους και οι κοινωνίες τους
Μία αποτίμηση της Αραβικής Άνοιξης 5 χρόνια μετά την έναρξή της επιχειρεί το περιοδικό The Economist, με τα μηνύματα και τα συμπεράσματα να μην είναι και τόσο θετικά για τους εμπλεκόμενους στην όλη ιστορία και ειδικά για τους λαούς των χωρών που βίωσαν την επανάσταση και την ανατροπή των προηγούμενων καθεστώτων, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι καταστάσεις έγιναν χειρότερες από ότι ήταν προηγουμένως.
Ειδικότερα, ο Economist αναφέρει χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ του τα εξής:
Συνολικά 6 αραβικές χώρες βίωσαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις εναντίον των μισητών ηγετών τους την άνοιξη του 2011.
Εκτός όμως από την Τυνησία, καμία από τις εξεγέρσεις δεν είχε χαρούμενο τέλος.
Στη Λιβύη και την Υεμένη οι κυβερνήσεις αντικαταστάθηκαν από εν μέρει ή τελείως από στρατιωτικούς, μερικούς εκ των οποίων στηρίζονται από ξένες δυνάμεις, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν την Αλ Κάιντα ή το Ισλαμικό Κράτος.
Η Αίγυπτος είναι πλέον ακόμη πιο μοναρχική από όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις.
Και η Συρία έχει βυθιστεί στην άβυσσο.
Οι μισές πόλεις της είναι κατεστραμμένες, η περισσότερη από την καλλιεργήσιμη γη της χώρας έχει εγκαταλειφθεί, εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί εντός της χώρας, άλλα εκατομμύρια έχουν φύγει από τη χώρα, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει και δεν φαίνεται φως στο τούνελ.
Οι Αραβικές επαναστάσεις παρήγαγαν λίγους ηγέτες, λίγα αξιόπιστα προγράμματα δράσης και λίγες ιδέες.
Αλλά επίσης παρήγαγαν την απαραίτητη διαφάνεια σχετικά με πράγματα όπως το τι πραγματικά σημαίνει στην πράξη το πολιτικό Ισλάμ, το ποια είναι η θέση των Αράβων εντός του κόσμου αλλά και μεταξύ των, και τέλος ποιες είναι οι αδυναμίες και οι δυνάμεις των Αραβικών κρατών και των κοινωνιών τους.
Επί δεκαετίες οι διαμορφωτές γνώμης στην Αραβία απέδιδαν τις περιφερειακές ασθένειες στη Δύση.
Αλλά ο «βάλτος» που άφησαν πίσω τους οι ΗΠΑ μετά την ολοκλήρωση της ανόητης κατάληψης του Ιράκ, μαζί με την αποτυχημένη παρέμβαση της Δύσης στην Αραβική Άνοιξη, έχουν πείσει τους πάντες, εκτός από τους θιασώτες των συνομωσιών, ότι δεν έχει και πολύ ουσία να μιλάει κανείς για Δυτική κυριαρχία, Αμερικανική ηγεμονία ή ακόμη και για Σιωνιστική συνωμοσία.
Την ίδια στιγμή, πολλοί Άραβες είδαν επίσης, ίσως όχι για πρώτη φορά, αλλά πιο ξεκάθαρα από ποτέ, πόσο αδύναμοι είναι στην πραγματικότητα οι δεσμοί ανάμεσα στα αραβικά κράτη, παρά τις δεκαετίες των συνθημάτων που μιλούσαν για αραβική ενότητα.
Και είδαν ακόμη πόσο αδύναμα είναι τα κράτη τους και, ακόμη πιο λυπηρό, πόσο αδύναμες είναι οι κοινωνίες τους.
www.bankingnews.gr
Ειδικότερα, ο Economist αναφέρει χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ του τα εξής:
Συνολικά 6 αραβικές χώρες βίωσαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις εναντίον των μισητών ηγετών τους την άνοιξη του 2011.
Εκτός όμως από την Τυνησία, καμία από τις εξεγέρσεις δεν είχε χαρούμενο τέλος.
Στη Λιβύη και την Υεμένη οι κυβερνήσεις αντικαταστάθηκαν από εν μέρει ή τελείως από στρατιωτικούς, μερικούς εκ των οποίων στηρίζονται από ξένες δυνάμεις, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν την Αλ Κάιντα ή το Ισλαμικό Κράτος.
Η Αίγυπτος είναι πλέον ακόμη πιο μοναρχική από όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις.
Και η Συρία έχει βυθιστεί στην άβυσσο.
Οι μισές πόλεις της είναι κατεστραμμένες, η περισσότερη από την καλλιεργήσιμη γη της χώρας έχει εγκαταλειφθεί, εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί εντός της χώρας, άλλα εκατομμύρια έχουν φύγει από τη χώρα, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει και δεν φαίνεται φως στο τούνελ.
Οι Αραβικές επαναστάσεις παρήγαγαν λίγους ηγέτες, λίγα αξιόπιστα προγράμματα δράσης και λίγες ιδέες.
Αλλά επίσης παρήγαγαν την απαραίτητη διαφάνεια σχετικά με πράγματα όπως το τι πραγματικά σημαίνει στην πράξη το πολιτικό Ισλάμ, το ποια είναι η θέση των Αράβων εντός του κόσμου αλλά και μεταξύ των, και τέλος ποιες είναι οι αδυναμίες και οι δυνάμεις των Αραβικών κρατών και των κοινωνιών τους.
Επί δεκαετίες οι διαμορφωτές γνώμης στην Αραβία απέδιδαν τις περιφερειακές ασθένειες στη Δύση.
Αλλά ο «βάλτος» που άφησαν πίσω τους οι ΗΠΑ μετά την ολοκλήρωση της ανόητης κατάληψης του Ιράκ, μαζί με την αποτυχημένη παρέμβαση της Δύσης στην Αραβική Άνοιξη, έχουν πείσει τους πάντες, εκτός από τους θιασώτες των συνομωσιών, ότι δεν έχει και πολύ ουσία να μιλάει κανείς για Δυτική κυριαρχία, Αμερικανική ηγεμονία ή ακόμη και για Σιωνιστική συνωμοσία.
Την ίδια στιγμή, πολλοί Άραβες είδαν επίσης, ίσως όχι για πρώτη φορά, αλλά πιο ξεκάθαρα από ποτέ, πόσο αδύναμοι είναι στην πραγματικότητα οι δεσμοί ανάμεσα στα αραβικά κράτη, παρά τις δεκαετίες των συνθημάτων που μιλούσαν για αραβική ενότητα.
Και είδαν ακόμη πόσο αδύναμα είναι τα κράτη τους και, ακόμη πιο λυπηρό, πόσο αδύναμες είναι οι κοινωνίες τους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών