Οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να δείξουν ότι έχουν ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια τους
Σε εκτενή ανάλυση για το μέλλον της γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αφορμή την προσφυγική κρίση, προχώρησε η εφημερίδα Financial Times.
Ο αρθρογράφος Philip Stephens, σχολιαστής και συγγραφέας που συνεργάζεται με τους FT, επισημαίνει τα σφάλματα και τις αδυναμίες στην τακτική της Ε.Ε. και της κας Merkel και επισημαίνει ότι έχει έρθει η ώρα να παρθούν τολμηρές αποφάσεις, με τη δημιουργία μία συμμαχίας των προθύμων, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον της Σένγκεν και την πολιτική των ανοιχτών συνόρων.
Αναλυτικά το άρθρο αναφέρει τα εξής:
Η Angela Merkel θέλει να σώσει την Ευρώπη.
Αλλά πρώτα πρέπει να σώσει τον εαυτό της.
Στο επίκεντρο της πολιτικής της γερμανίδας καγκελαρίου βρίσκεται η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρόκειται για μία αξιοθαύμαστη φιλοδοξία, αλλά αποτελεί και μία που της έχει προκαλέσει σοβαρά πολιτικά προβλήματα εντός συνόρων.
Οι ηγέτες της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας δεν πρόκειται ποτέ να συμμεριστούν στην γενναιοδωρία της προς τους πρόσφυγες, οι οποίοι τυγχάνει να είναι και μουσουλμάνοι.
Η αναζήτηση της κας Merkel για συναίνεση αποτελεί την ιδανική συνταγή για... παράλυση.
Οι ιστορικοί θα ξύνουν τα κεφάλια τους για το πως η άφιξη 1 εκατ. ανθρώπων σε μία τόσο πλούσια και μεγάλη ήπειρο έχει μετατραπεί σε κάτι που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε.
Οι νεοαφιχθέντες αναλογούν σε μόλις 0,2% του πληθυσμού της Ε.Ε.
Μία ξαφνική εισροή πάντα αποτελούσε παράγοντα αποσταθεροποίησης, αλλά το να διαλύσει τη διαδικασία ενοποίησης μισού αιώνα μεταξύ ορισμένων από τις πιο προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου;
Για κάποιους, ο πανικός έχει καταστεί κάτι το δεδομένο.
Όταν ο ολλανδός πρωθυπουργός, Mark Rutte, και ο γάλλος ομόλογός του, Manuel Valls, προχωρούν στην ανακοίνωση ανατριχιαστικών προειδοποιήσεων για μόνιμο ρήγμα στην Ένωση, τότε προκαλούν το προφανές ερώτημα «τι κάνουν για να αποτρέψουν κάτι τέτοιο;».
Όχι και πολλά.
Ο ιταλός πρωθυπουργός, Matteo Renzi, προσπαθεί να τακτοποιήσει ορισμένους παλιούς λογαριασμούς με την κα Merkel.
Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας David Cameron πρέπει να κερδίσει ένα δημοψήφισμα, οπότε δεν θέλει να έχει καμία σχέση με αυτό που αποκαλεί «μερικούς μετανάστες».
Το να πει κανείς ότι δεν υπάρχει εύκολη απάντηση στο προσφυγικό ερώτημα δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν χρήσιμες απαντήσεις.
Περισσότερο απ' όλα, οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να επιδείξουν ότι έχουν ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης και των γεγονότων.
Οι ψηφοφόροι ανησυχούν για τους αριθμούς, βεβαίως, αλλά αυτό που εντείνει τις ανησυχίες και τις καθιστά φόβο και μη ανοχή είναι ο ρόλος των ηγετών ως δύσμοιρων παρατηρητών.
Οι πρόσφυγες και η ισλαμική τρομοκρατία μπερδεύονται όλο και περισσότερο στην κοινή γνώμη.
Το να αλλάξει αυτή η δυναμική απαιτεί κινήσεις σε τρία μέτωπα: διπλωματία, οικονομία και γραφειοκρατία.
Πολλά από αυτά έχουν να κάνουν με τις ήδη υφιστάμενες πολιτικές, αλλά πλέον απαιτείται κατεπείγουσα δράση και πραγματική θέληση, αντί για κούνημα του δαχτύλου και, στην περίπτωση της κας Merkel, μία επιθυμία να αφεθούν πίσω εκείνοι που έχουν καταληφθεί από την Ισλαμοφοβία.
Για χρόνια η Ε.Ε. υιοθετούσε ημίμετρα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση στα εδάφη της στη Μεσόγειο.
Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες τώρα εισρέουν από Συρία, Ιράκ και Αφγανιστάν.
Η Ευρώπη χρειάζεται πραγματικά μία σοβαρή περιφερειακή πολιτική ανάπτυξης.
Οι πολιτικοί έχουν αποτύχει απύθμενα να αντιμετωπίσουν τις αφίξεις:
να ξεχωρίσουν τους νόμιμους πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, να προστατεύσουν τα εξωτερικά σύνορα της Ελλάδας, να φροντίσουν ότι οι ίδιες οι τοπικές τους κοινωνίες θα ανταμειφθούν για να δεχτούν τους πρόσφυγες και να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, όπως αυτή που «χτύπησε» τη Γερμανία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κολονία.
Ο βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill είχε παρατηρήσει κάποτε ότι η διάθεση της κοινής γνώμης απέναντι στους εγκληματίες είναι μεταξύ των «πιο ασφαλών δοκιμασιών για τον πολιτισμό οποιασδήποτε χώρας».
Σήμερα θα μπορούσε κάποιος να αντικαταστήσει τους εγκληματίες με τους πρόσφυγες.
Η Ευρώπη πάντα θα έχει τους Ισλαμοφοβικούς και τους Αντισημιτικούς, αλλά στη συντριπτική τους πλειονότητα οι δημοκρατίες της έχουν τις ρίζες τους στον ανθρωπισμό.
Εάν η κα Merkel θέλει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις όσον αφορά τις ηγετικές της ικανότητες, η γενναιοδωρία προς τους πρόσφυγες πρέπει να συνδυαστεί με την διαβεβαίωση της ασφάλειας.
Η χαοτική απάντηση μέχρι τώρα έχει δώσει οξυγόνο σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι κάθε μουσουλμάνος είναι ένας πιθανός εγκληματίας ή τρομοκράτης.
Το να μπουν ποσοτικοί στόχοι δεν λύνει κανένα πρόβλημα.
Αλλά το Βερολίνο πρέπει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ότι έχει τον έλεγχο των αριθμών και ότι μπορεί να επεξεργαστεί και να διαχωρίσει τους γνήσιους πρόσφυγες.
Σύμφωνα με τα ιδανικά της γερμανίδας καγκελαρίου, τα 28 κράτη -μέλη της Ε.Ε. θα πρέπει να παραμείνουν ενωμένα.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση σχετικά με τα ανοιχτά σύνορα της Σένγκεν βρίσκεται ανάμεσα στην επέκταση με τάξη και στην άτακτη κατάρρευση.
Η κα Merkel πρέπει να διαλέξει το πρώτο.
Αυτό που χρειάζεται είναι μία συμμαχία των προθύμων - χωρών που είναι έτοιμες να παράσχουν πόρους και να μοιραστούν τα βάρη της κρίσης.
Το μέλλον της Ένωσης αποτελείται από πολλούς αλληλοεπικαλυπτόμενους κύκλους.
Αυτή η νέα ομαδοποίηση θα αποτελέσει τη βάση για έναν επαναπροσδιορισμό των ανοιχτών συνόρων.
Αν ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης μείνει εκτός, θα έχει να κάνει με την επιλογή των ίδιων των χωρών.
Η κα Merkel δεν έχει πλέον το χρόνο να τις περιμένει.
www.bankingnews.gr
Ο αρθρογράφος Philip Stephens, σχολιαστής και συγγραφέας που συνεργάζεται με τους FT, επισημαίνει τα σφάλματα και τις αδυναμίες στην τακτική της Ε.Ε. και της κας Merkel και επισημαίνει ότι έχει έρθει η ώρα να παρθούν τολμηρές αποφάσεις, με τη δημιουργία μία συμμαχίας των προθύμων, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον της Σένγκεν και την πολιτική των ανοιχτών συνόρων.
Αναλυτικά το άρθρο αναφέρει τα εξής:
Η Angela Merkel θέλει να σώσει την Ευρώπη.
Αλλά πρώτα πρέπει να σώσει τον εαυτό της.
Στο επίκεντρο της πολιτικής της γερμανίδας καγκελαρίου βρίσκεται η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρόκειται για μία αξιοθαύμαστη φιλοδοξία, αλλά αποτελεί και μία που της έχει προκαλέσει σοβαρά πολιτικά προβλήματα εντός συνόρων.
Οι ηγέτες της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας δεν πρόκειται ποτέ να συμμεριστούν στην γενναιοδωρία της προς τους πρόσφυγες, οι οποίοι τυγχάνει να είναι και μουσουλμάνοι.
Η αναζήτηση της κας Merkel για συναίνεση αποτελεί την ιδανική συνταγή για... παράλυση.
Οι ιστορικοί θα ξύνουν τα κεφάλια τους για το πως η άφιξη 1 εκατ. ανθρώπων σε μία τόσο πλούσια και μεγάλη ήπειρο έχει μετατραπεί σε κάτι που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε.
Οι νεοαφιχθέντες αναλογούν σε μόλις 0,2% του πληθυσμού της Ε.Ε.
Μία ξαφνική εισροή πάντα αποτελούσε παράγοντα αποσταθεροποίησης, αλλά το να διαλύσει τη διαδικασία ενοποίησης μισού αιώνα μεταξύ ορισμένων από τις πιο προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου;
Για κάποιους, ο πανικός έχει καταστεί κάτι το δεδομένο.
Όταν ο ολλανδός πρωθυπουργός, Mark Rutte, και ο γάλλος ομόλογός του, Manuel Valls, προχωρούν στην ανακοίνωση ανατριχιαστικών προειδοποιήσεων για μόνιμο ρήγμα στην Ένωση, τότε προκαλούν το προφανές ερώτημα «τι κάνουν για να αποτρέψουν κάτι τέτοιο;».
Όχι και πολλά.
Ο ιταλός πρωθυπουργός, Matteo Renzi, προσπαθεί να τακτοποιήσει ορισμένους παλιούς λογαριασμούς με την κα Merkel.
Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας David Cameron πρέπει να κερδίσει ένα δημοψήφισμα, οπότε δεν θέλει να έχει καμία σχέση με αυτό που αποκαλεί «μερικούς μετανάστες».
Το να πει κανείς ότι δεν υπάρχει εύκολη απάντηση στο προσφυγικό ερώτημα δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν χρήσιμες απαντήσεις.
Περισσότερο απ' όλα, οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να επιδείξουν ότι έχουν ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης και των γεγονότων.
Οι ψηφοφόροι ανησυχούν για τους αριθμούς, βεβαίως, αλλά αυτό που εντείνει τις ανησυχίες και τις καθιστά φόβο και μη ανοχή είναι ο ρόλος των ηγετών ως δύσμοιρων παρατηρητών.
Οι πρόσφυγες και η ισλαμική τρομοκρατία μπερδεύονται όλο και περισσότερο στην κοινή γνώμη.
Το να αλλάξει αυτή η δυναμική απαιτεί κινήσεις σε τρία μέτωπα: διπλωματία, οικονομία και γραφειοκρατία.
Πολλά από αυτά έχουν να κάνουν με τις ήδη υφιστάμενες πολιτικές, αλλά πλέον απαιτείται κατεπείγουσα δράση και πραγματική θέληση, αντί για κούνημα του δαχτύλου και, στην περίπτωση της κας Merkel, μία επιθυμία να αφεθούν πίσω εκείνοι που έχουν καταληφθεί από την Ισλαμοφοβία.
Για χρόνια η Ε.Ε. υιοθετούσε ημίμετρα για να σταθεροποιήσει την κατάσταση στα εδάφη της στη Μεσόγειο.
Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες τώρα εισρέουν από Συρία, Ιράκ και Αφγανιστάν.
Η Ευρώπη χρειάζεται πραγματικά μία σοβαρή περιφερειακή πολιτική ανάπτυξης.
Οι πολιτικοί έχουν αποτύχει απύθμενα να αντιμετωπίσουν τις αφίξεις:
να ξεχωρίσουν τους νόμιμους πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, να προστατεύσουν τα εξωτερικά σύνορα της Ελλάδας, να φροντίσουν ότι οι ίδιες οι τοπικές τους κοινωνίες θα ανταμειφθούν για να δεχτούν τους πρόσφυγες και να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, όπως αυτή που «χτύπησε» τη Γερμανία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κολονία.
Ο βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill είχε παρατηρήσει κάποτε ότι η διάθεση της κοινής γνώμης απέναντι στους εγκληματίες είναι μεταξύ των «πιο ασφαλών δοκιμασιών για τον πολιτισμό οποιασδήποτε χώρας».
Σήμερα θα μπορούσε κάποιος να αντικαταστήσει τους εγκληματίες με τους πρόσφυγες.
Η Ευρώπη πάντα θα έχει τους Ισλαμοφοβικούς και τους Αντισημιτικούς, αλλά στη συντριπτική τους πλειονότητα οι δημοκρατίες της έχουν τις ρίζες τους στον ανθρωπισμό.
Εάν η κα Merkel θέλει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις όσον αφορά τις ηγετικές της ικανότητες, η γενναιοδωρία προς τους πρόσφυγες πρέπει να συνδυαστεί με την διαβεβαίωση της ασφάλειας.
Η χαοτική απάντηση μέχρι τώρα έχει δώσει οξυγόνο σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι κάθε μουσουλμάνος είναι ένας πιθανός εγκληματίας ή τρομοκράτης.
Το να μπουν ποσοτικοί στόχοι δεν λύνει κανένα πρόβλημα.
Αλλά το Βερολίνο πρέπει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ότι έχει τον έλεγχο των αριθμών και ότι μπορεί να επεξεργαστεί και να διαχωρίσει τους γνήσιους πρόσφυγες.
Σύμφωνα με τα ιδανικά της γερμανίδας καγκελαρίου, τα 28 κράτη -μέλη της Ε.Ε. θα πρέπει να παραμείνουν ενωμένα.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση σχετικά με τα ανοιχτά σύνορα της Σένγκεν βρίσκεται ανάμεσα στην επέκταση με τάξη και στην άτακτη κατάρρευση.
Η κα Merkel πρέπει να διαλέξει το πρώτο.
Αυτό που χρειάζεται είναι μία συμμαχία των προθύμων - χωρών που είναι έτοιμες να παράσχουν πόρους και να μοιραστούν τα βάρη της κρίσης.
Το μέλλον της Ένωσης αποτελείται από πολλούς αλληλοεπικαλυπτόμενους κύκλους.
Αυτή η νέα ομαδοποίηση θα αποτελέσει τη βάση για έναν επαναπροσδιορισμό των ανοιχτών συνόρων.
Αν ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης μείνει εκτός, θα έχει να κάνει με την επιλογή των ίδιων των χωρών.
Η κα Merkel δεν έχει πλέον το χρόνο να τις περιμένει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών