Από τη μια μάταιη προσπάθεια στην άλλη προχωρούν οι κεντρικές τράπεζες, επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος και επικεφαλής οικονομολόγος της Morgan Stanley
Με τελική πράξη απελπισίας χαρακτηρίζει την υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες ο πρώην πρόεδρος και επικεφαλής οικονομολόγος της Morgan Stanley, Stephen S. Roach, σε άρθρο του στο «Project Syndicate».
Στην αρχή ήρθαν τα μηδενικά επιτόκια, μετά τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης και τώρα τα αρνητικά επιτόκια, μια μάταιη προσπάθεια που ακολουθεί την άλλη, σημειώνει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η στροφή στα αρνητικά επιτόκια θα επαυξήσει τους κινδύνους χρηματοοικονομικής αστάθειας και θα θέσει το σκηνικό για την επόμενη κρίση.
Η υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων, που αρχικά ξεκίνησε στην Ευρώπη το 2014 και τώρα ήρθε να εναγκαλιστεί η Ιαπωνία, αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό σημείο καμπής για τις κεντρικές τράπεζες.
Προηγουμένως, σημειώνει ο Stephen Roach, δινόταν έμφαση στην τόνωση της συνολικής ζήτησης, αρχικώς με τη μείωση του κόστους δανεισμού.
Τώρα, όμως, επιβάλλονται πέναλτι στα πλεονάζοντα αποθεματικά που κατατίθενται στις κεντρικές τράπεζες, τα αρνητικά επιτόκια οδηγούν την τόνωση μέσω της πλευράς της προσφοράς πιστωτικής εξίσωσης, προτρέποντας τις τράπεζες να συνάπτουν νέα δάνεια ανεξαρτήτως της ζήτησης τέτοιων κεφαλαίων.
Αυτό χάνει την ουσία του τι είναι προβληματικό σε έναν κόσμο μετά την κρίση, σημειώνει ο Roach, ο οποίος παραθέτει τα σχόλια του οικονομολόγου της Nomura, Richard Koo, για την Ιαπωνία, ότι θα πρέπει να υπάρξει εστίαση στην πλευρά της ζήτησης στις πληττόμενες από την κρίση οικονομίες, όπου η ανάπτυξη απομειώνεται από το σύνδρομο της απόρριψης χρέους στον απόηχο της «ύφεσης του ισολογισμού».
Όπως αναφέρει, η αποχαιρετιστήρια ομιλία από τη FED του πρώην διοικητή της, Alan Greenspan, στις αρχές του 2004 αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα.
Ο Greenspan ανέλαβε την ευθύνη για τη χρήση υπερ-χαλαρής νομισματικής πολιτικής προκειμένου να φέρι τάξει μετά το σκάσιμο της φούσκας το 2000, ενώ επέμεινε ότι η FED θα πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένη που δεν ακούμπησε στην κερδοσκοπική τρέλα των τελών της δεκαετία του 1990.
Αυτό άφησε τον διάδοχο του Greenspan σε ένα πολύ ολισθηρό δρόμο.
Γρήγορα χωρίς πυρομαχικά, όταν η Μεγάλη Ύφεση χτύπησε στα τέλη του 2008, ο πρώην πρόεδρος της FED, Ben Bernanke, εναγκαλίστηκε το νέο φαρμακευτικό θαύμα της ποσοτικής χαλάρωσης, ένα ισχυρό αντίδοτο για τις αγορές σε κίνδυνο, όμως ένα εν τέλει μη αποτελεσματικό εργαλείο.
Ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi, γνωστός το 2012 για την υπόσχεση που έδωσε ότι θα γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να υπερασπιστεί το ευρώ, έβαλε την ΕΚΤ να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι, ήτοι αρχικά μηδενικά επιτόκια, ύστερα ποσοτική χαλάρωση και τώρα πολιτική αρνητικών επιτοκίων.
Παρομοίως, ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας (Bank of Japan), Haruhiko Kuroda, επιμένει ότι το αποκαλούμενο QQE (ποσοτική και ποιοτική χαλάρωση) έβαλε τέλος σε έναν διαβρωτικό αποπληθωρισμό, παρόλο που τώρα υιοθέτησε αρνητικά επιτόκια και μετέθεσε για τα μέσα του 2017 την επίτευξη του στόχου για πληθωρισμό 2%.
Μένει να δούμε, σημειώνει ο πρώην πρόεδρος της Morgan Stanley και επικεφαλής οικονομολόγος της, αν η FED θα αντισταθεί στον πειρασμό των αρνητικών επιτοκίων.
Όμως, οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες τείνουν να υιοθετήσουν την ψευδή πεποίθηση ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αποτελεσματικότητας συμβατικής νομισματικής πολιτικής, οδηγούμενη από προσαρμογή στην πολιτική επιτοκίων πάνω από το μηδέν και μη συμβατικών εργαλείων, όπως η ποσοτική χαλάρωση και τα αρνητικά επιτόκια.
www.bankingnews.gr
Στην αρχή ήρθαν τα μηδενικά επιτόκια, μετά τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης και τώρα τα αρνητικά επιτόκια, μια μάταιη προσπάθεια που ακολουθεί την άλλη, σημειώνει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η στροφή στα αρνητικά επιτόκια θα επαυξήσει τους κινδύνους χρηματοοικονομικής αστάθειας και θα θέσει το σκηνικό για την επόμενη κρίση.
Η υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων, που αρχικά ξεκίνησε στην Ευρώπη το 2014 και τώρα ήρθε να εναγκαλιστεί η Ιαπωνία, αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό σημείο καμπής για τις κεντρικές τράπεζες.
Προηγουμένως, σημειώνει ο Stephen Roach, δινόταν έμφαση στην τόνωση της συνολικής ζήτησης, αρχικώς με τη μείωση του κόστους δανεισμού.
Τώρα, όμως, επιβάλλονται πέναλτι στα πλεονάζοντα αποθεματικά που κατατίθενται στις κεντρικές τράπεζες, τα αρνητικά επιτόκια οδηγούν την τόνωση μέσω της πλευράς της προσφοράς πιστωτικής εξίσωσης, προτρέποντας τις τράπεζες να συνάπτουν νέα δάνεια ανεξαρτήτως της ζήτησης τέτοιων κεφαλαίων.
Αυτό χάνει την ουσία του τι είναι προβληματικό σε έναν κόσμο μετά την κρίση, σημειώνει ο Roach, ο οποίος παραθέτει τα σχόλια του οικονομολόγου της Nomura, Richard Koo, για την Ιαπωνία, ότι θα πρέπει να υπάρξει εστίαση στην πλευρά της ζήτησης στις πληττόμενες από την κρίση οικονομίες, όπου η ανάπτυξη απομειώνεται από το σύνδρομο της απόρριψης χρέους στον απόηχο της «ύφεσης του ισολογισμού».
Όπως αναφέρει, η αποχαιρετιστήρια ομιλία από τη FED του πρώην διοικητή της, Alan Greenspan, στις αρχές του 2004 αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα.
Ο Greenspan ανέλαβε την ευθύνη για τη χρήση υπερ-χαλαρής νομισματικής πολιτικής προκειμένου να φέρι τάξει μετά το σκάσιμο της φούσκας το 2000, ενώ επέμεινε ότι η FED θα πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένη που δεν ακούμπησε στην κερδοσκοπική τρέλα των τελών της δεκαετία του 1990.
Αυτό άφησε τον διάδοχο του Greenspan σε ένα πολύ ολισθηρό δρόμο.
Γρήγορα χωρίς πυρομαχικά, όταν η Μεγάλη Ύφεση χτύπησε στα τέλη του 2008, ο πρώην πρόεδρος της FED, Ben Bernanke, εναγκαλίστηκε το νέο φαρμακευτικό θαύμα της ποσοτικής χαλάρωσης, ένα ισχυρό αντίδοτο για τις αγορές σε κίνδυνο, όμως ένα εν τέλει μη αποτελεσματικό εργαλείο.
Ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi, γνωστός το 2012 για την υπόσχεση που έδωσε ότι θα γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να υπερασπιστεί το ευρώ, έβαλε την ΕΚΤ να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι, ήτοι αρχικά μηδενικά επιτόκια, ύστερα ποσοτική χαλάρωση και τώρα πολιτική αρνητικών επιτοκίων.
Παρομοίως, ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας (Bank of Japan), Haruhiko Kuroda, επιμένει ότι το αποκαλούμενο QQE (ποσοτική και ποιοτική χαλάρωση) έβαλε τέλος σε έναν διαβρωτικό αποπληθωρισμό, παρόλο που τώρα υιοθέτησε αρνητικά επιτόκια και μετέθεσε για τα μέσα του 2017 την επίτευξη του στόχου για πληθωρισμό 2%.
Μένει να δούμε, σημειώνει ο πρώην πρόεδρος της Morgan Stanley και επικεφαλής οικονομολόγος της, αν η FED θα αντισταθεί στον πειρασμό των αρνητικών επιτοκίων.
Όμως, οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες τείνουν να υιοθετήσουν την ψευδή πεποίθηση ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αποτελεσματικότητας συμβατικής νομισματικής πολιτικής, οδηγούμενη από προσαρμογή στην πολιτική επιτοκίων πάνω από το μηδέν και μη συμβατικών εργαλείων, όπως η ποσοτική χαλάρωση και τα αρνητικά επιτόκια.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών