Η αδυναμία του G-20 να υιοθετήσει μέτρα για τόνωση της παγκόσμιας ανάπτυξης και την αποφυγή νομισματικών πολέμων οδηγεί στην ταχύτερη μετάβαση σε μία νέα φάση διαμοιρασμένης παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης
Σε εκτενή ανάλυση για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και την ανθεκτικότητά της απέναντι στην αναταραχή στις αγορές, τις συρράξεις ανά τον κόσμο και τα άλλα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την παγκόσμια καθημερινότητα προχωράει η διευθύντρια του Προγράμματος Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ngaire Woods.
Ειδικότερα, η Woods, η οποία είναι και πρύτανης της σχολής Διακυβέρνησης του Blavatnik, μεταξύ άλλων, σημειώνει τα εξής στο κείμενό της:
Την προηγούμενη εβδομάδα η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Christine Lagarde, προειδοποίησε ότι εάν οι χώρες δεν δράσουν από κοινού, η παγκόσμια οικονομία μπορεί να εκτροχιαστεί.
Παρομοίως, ο ΟΟΣΑ προειδοποίησε ότι οι χώρες πρέπει να κινηθούν «επειγόντως» και «συλλογικά» για να δώσουν ώθηση στις προοπτικές της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Παρόλ' αυτά, οι υπ. Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες του G-20 δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε κάποια πράξη στην πρόσφατη συνάντησή τους στη Σανγκάη.
Τα αποτελέσματα αυτής της Συνόδου δεν κατάφεραν να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα:
Θα πρέπει οι Κεντρικές Τράπεζες να προσπαθήσουν να τονώσουν την ανάπτυξη μέσω «αντισυμβατικών» νομισματικών πολιτικών;
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) πιστεύει πως όχι, σημειώνοντας στην ετήσια έκθεσή της για το 2015 ότι «η νομισματική πολιτική έχει επιβαρυνθεί υπέρμετρα» στην προσπάθεια αναζωογόνησης της ανάπτυξης.
Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος υπερβολικού χρέους, ελάχιστης ανάπτυξης και εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων.
Και όμως, αυτή η ανάλυση δεν σταμάτησαν την Τράπεζα της Ιαπωνίας και την ΕΚΤ να προχωρήσουν σε περαιτέρω χαλάρωση της νομισματικής τους πολιτικής.
Αλλά όλοι αγνοούν τα προβλήματα.
Η Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας κάλεσε το ΔΝΤ να εξετάσει τις επιπτώσεις των αντισυμβατικών μέτρων όχι μόνο στις χώρες που τα εφαρμόζουν, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Όσον αφορά τη δημοσιονομική πολιτική, εμφανώς δεν υπάρχει συμφωνία.
Το ΔΝΤ καλεί χώρες με μεγάλα πλεονάσματα, όπως η Γερμανία, να προχωρήσουν σε περισσότερα προγράμματα τόνωσης της οικονομίας.
Και ο ΟΟΣΑ καλεί τις χώρες-μέλη του να δανειστούν τώρα για μεγαλύτερες περιόδους και με χαμηλότερα επιτόκια, προκειμένου να αυξήσουν τις επενδύσεις τους στις υποδομές.
Σε αυτές τις παραινέσεις απάντησε με δριμύτητα ο γερμανός υπ. Οικονομικών Wolfgang Schaeuble, που καταδίκασε το «μοντέλο ανάπτυξης που χρηματοδοτείται με χρέος».
Πάντως, και οι δύο προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμοί μπορεί να υπερβάλουν για το πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, παρά την παγκόσμια αβεβαιότητα, η έλλειψη παγκόσμια συνεργασίας ίσως είναι σήμερα λιγότερο επικίνδυνο από ότι θα ήταν πριν από 1 δεκαετία.
Για παράδειγμα: 20 χρόνια πριν η οικονομική κρίση των ασιατικών τίγρεων επεκτάθηκε ταχέως από την Ταϊλάνδη σε ολόκληρο των κόσμο.
Όμως από τότε, ο όγκος των συναλλαγματικών αποθεματικών παγκοσμίως έχει αυξηθεί από το 5% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1995, στο 15% σήμερα.
Οι αναδυόμενες οικονομίες κατέχουν λιγότερο κρατικό χρέος και έχουν διμερείς συμφωνίες ανταλλαγής νομισμάτων.
Επίσης, οι χώρες ωφελούνται από τη μεγαλύτερη πρόσβαση σε περισσότερο διαφοροποιημένες πηγές χρηματοδότησης.
Οι νέες διακυβερνητικές συμφωνίες έχουν μεγάλη σημασία για την ενίσχυση των αντοχών της οικονομίας.
Αλλά δεν εξαλείφουν την ανάγκη για παραδοσιακούς πολυμερείς θεσμούς.
Αντίθετα οργανισμοί όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου πρέπει να είναι υπεύθυνοι για την ανάλυση και τη μεταφορά κρίσιμων πληροφοριών σε μία σειρά θεσμούς που καλύπτουν τους παραδοσιακούς τους ρόλους.
Για παράδειγμα, το ΔΝΤ πρέπει να ανταποκριθεί στο αίτημα της Ινδίας να παρακολουθήσει και να αναλύσει τις επιπτώσεις των αντισυμβατικών νομισματικών πολιτικών.
Επίσης, θα μπορούσε να ενισχύσει την ανάλυσή της για τις επιπτώσεις των capital controls στις χώρες που τα εφαρμόζουν, καθώς και στις υπόλοιπες χώρες.
Θα μπορούσε επίσης να ετοιμάσει μοντέλα, που θα δείχνουν πως θα γίνει καλύτερα μία αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους, είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε σε περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο.
Στη Σανγκάη οι εκπρόσωποι του G-20 δεσμεύθηκαν ότι θα υιοθετήσουν μία σειρά εργαλείων για να τονώσουν την παγκόσμια ανάπτυξη και να αποφευχθούν νομισματικοί πόλεμοι.
Δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτή την υπόσχεση.
Αλλά η αποτυχία τους μπορεί να έχει ενισχύσει τη μετάβαση σε μία νέα φάση διαμοιρασμένης παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
www.bankingnews.gr
Ειδικότερα, η Woods, η οποία είναι και πρύτανης της σχολής Διακυβέρνησης του Blavatnik, μεταξύ άλλων, σημειώνει τα εξής στο κείμενό της:
Την προηγούμενη εβδομάδα η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Christine Lagarde, προειδοποίησε ότι εάν οι χώρες δεν δράσουν από κοινού, η παγκόσμια οικονομία μπορεί να εκτροχιαστεί.
Παρομοίως, ο ΟΟΣΑ προειδοποίησε ότι οι χώρες πρέπει να κινηθούν «επειγόντως» και «συλλογικά» για να δώσουν ώθηση στις προοπτικές της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Παρόλ' αυτά, οι υπ. Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες του G-20 δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε κάποια πράξη στην πρόσφατη συνάντησή τους στη Σανγκάη.
Τα αποτελέσματα αυτής της Συνόδου δεν κατάφεραν να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα:
Θα πρέπει οι Κεντρικές Τράπεζες να προσπαθήσουν να τονώσουν την ανάπτυξη μέσω «αντισυμβατικών» νομισματικών πολιτικών;
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) πιστεύει πως όχι, σημειώνοντας στην ετήσια έκθεσή της για το 2015 ότι «η νομισματική πολιτική έχει επιβαρυνθεί υπέρμετρα» στην προσπάθεια αναζωογόνησης της ανάπτυξης.
Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος υπερβολικού χρέους, ελάχιστης ανάπτυξης και εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων.
Και όμως, αυτή η ανάλυση δεν σταμάτησαν την Τράπεζα της Ιαπωνίας και την ΕΚΤ να προχωρήσουν σε περαιτέρω χαλάρωση της νομισματικής τους πολιτικής.
Αλλά όλοι αγνοούν τα προβλήματα.
Η Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας κάλεσε το ΔΝΤ να εξετάσει τις επιπτώσεις των αντισυμβατικών μέτρων όχι μόνο στις χώρες που τα εφαρμόζουν, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Όσον αφορά τη δημοσιονομική πολιτική, εμφανώς δεν υπάρχει συμφωνία.
Το ΔΝΤ καλεί χώρες με μεγάλα πλεονάσματα, όπως η Γερμανία, να προχωρήσουν σε περισσότερα προγράμματα τόνωσης της οικονομίας.
Και ο ΟΟΣΑ καλεί τις χώρες-μέλη του να δανειστούν τώρα για μεγαλύτερες περιόδους και με χαμηλότερα επιτόκια, προκειμένου να αυξήσουν τις επενδύσεις τους στις υποδομές.
Σε αυτές τις παραινέσεις απάντησε με δριμύτητα ο γερμανός υπ. Οικονομικών Wolfgang Schaeuble, που καταδίκασε το «μοντέλο ανάπτυξης που χρηματοδοτείται με χρέος».
Πάντως, και οι δύο προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμοί μπορεί να υπερβάλουν για το πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, παρά την παγκόσμια αβεβαιότητα, η έλλειψη παγκόσμια συνεργασίας ίσως είναι σήμερα λιγότερο επικίνδυνο από ότι θα ήταν πριν από 1 δεκαετία.
Για παράδειγμα: 20 χρόνια πριν η οικονομική κρίση των ασιατικών τίγρεων επεκτάθηκε ταχέως από την Ταϊλάνδη σε ολόκληρο των κόσμο.
Όμως από τότε, ο όγκος των συναλλαγματικών αποθεματικών παγκοσμίως έχει αυξηθεί από το 5% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1995, στο 15% σήμερα.
Οι αναδυόμενες οικονομίες κατέχουν λιγότερο κρατικό χρέος και έχουν διμερείς συμφωνίες ανταλλαγής νομισμάτων.
Επίσης, οι χώρες ωφελούνται από τη μεγαλύτερη πρόσβαση σε περισσότερο διαφοροποιημένες πηγές χρηματοδότησης.
Οι νέες διακυβερνητικές συμφωνίες έχουν μεγάλη σημασία για την ενίσχυση των αντοχών της οικονομίας.
Αλλά δεν εξαλείφουν την ανάγκη για παραδοσιακούς πολυμερείς θεσμούς.
Αντίθετα οργανισμοί όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου πρέπει να είναι υπεύθυνοι για την ανάλυση και τη μεταφορά κρίσιμων πληροφοριών σε μία σειρά θεσμούς που καλύπτουν τους παραδοσιακούς τους ρόλους.
Για παράδειγμα, το ΔΝΤ πρέπει να ανταποκριθεί στο αίτημα της Ινδίας να παρακολουθήσει και να αναλύσει τις επιπτώσεις των αντισυμβατικών νομισματικών πολιτικών.
Επίσης, θα μπορούσε να ενισχύσει την ανάλυσή της για τις επιπτώσεις των capital controls στις χώρες που τα εφαρμόζουν, καθώς και στις υπόλοιπες χώρες.
Θα μπορούσε επίσης να ετοιμάσει μοντέλα, που θα δείχνουν πως θα γίνει καλύτερα μία αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους, είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε σε περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο.
Στη Σανγκάη οι εκπρόσωποι του G-20 δεσμεύθηκαν ότι θα υιοθετήσουν μία σειρά εργαλείων για να τονώσουν την παγκόσμια ανάπτυξη και να αποφευχθούν νομισματικοί πόλεμοι.
Δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτή την υπόσχεση.
Αλλά η αποτυχία τους μπορεί να έχει ενισχύσει τη μετάβαση σε μία νέα φάση διαμοιρασμένης παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών