Εχει παρατηρηθεί οτι οι επιπτώσεις μιας πολιτικής αστάθειας στην οικονομία είναι λιγότερο αισθητές σε χώρες όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ
Τα τελευταία 35 χρόνια, στις δημοκρατικές χώρες της Δύσης, παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση της πολιτικής αστάθειας που αποτυπώνεται από τις συνεχείς αλλαγές πολιτικών κομμάτων στην εξουσία.
Αρκετά συχνά τα κόμματα αυτά αναγκάζονται να αλλάξουν προγράμματα, φιλοσοφία ακόμη και πολιτικό στόχο εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων των χωρών τους.
Σε άρθρο τους στο Project - Syndicate οι καθηγητές οικονομικών και πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Stanford, Michael Spence και David Brady αναλύουν τη σχέση μεταξύ της πολιτικής αστάθειας και της οικονομικής ύφεσης.
Οπως αναφέρουν, στην ουσία τα κράτη αυτά είναι συνήθως κάτω από το μέσο όρο της οικονομικής ανάπτυξης και η αστάθεια αυτή αντικατοπτρίζεται στον τομέα της βιομηχανίας και των κατασκευών.
Αν και η κάθε χώρα αντιμετωπίζει διαφορετικά τέτοιου είδους ζητήματα, έχει παρατηρηθεί οτι οι επιπτώσεις μιας πολιτικής αστάθειας στην οικονομία είναι λιγότερο αισθητές σε χώρες όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ.
Η ισχυροποίηση τα τελευταία 15 χρόνια, των εταιρειών που σχετίζονται με τις ψηφιακές τεχνολογίες άλλαξε σημαντικά την εικόνα στην αγορά εργασίας καθώς ο εταιρείες αυτές είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ένα πιο παγκοσμιοποιημένο δίκτυο και να μην εξαρτώνται από τις χώρες στις οποίες εδρεύουν.
Καθώς οι υπηρεσίες έγιναν προσβάσιμες από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη μειώθηκαν σημαντικά οι θέσεις απασχόλησης.
Στη μεταποίηση για παράδειγμα το 1960 απασχολούνται το 40% των εργαζομένων ενώ σήμερα φτάνει μόλις στο 20%.
Στο πλαίσιο αυτό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπήρξε καμία νέα θέση εργασίας σε κάποιους τομείς παράγωγης εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών τα τελευταία 20 χρόνια.
Η παγκοσμιοποίηση και οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να ενταχθούν σε δίκτυα που λειτουργούν έξω από τη χώρα που βρίσκονται προσφέροντας τους χαμηλότερο κόστος παράγωγης και παροχή διαφορετικών υπηρεσιών.
Οπως υπογραμμίζουν οι καθηγητές, η κρίση του 2008 έφερε αυτά τα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης στην επιφάνεια καθώς οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα.
«Στην μεταπολεμική βιομηχανική εποχή, όταν ευημερούσε ένα κράτος ευημερούσαν και οι πολίτες του οι οποίοι είχαν σταθερή δουλειά, ένα αξιοπρεπές εισόδημα και επίπεδο ζωής.
Σήμερα η εικόνα είναι διαφορετική καθώς μεσολαβούν πολλοί εξωγενής παράγοντες.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολίτες σήμερα πιστεύουν ότι η οικονομία των χωρών τους καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ισχυρές δυνάμεις που δρουν έξω από τη χώρα τους και συχνά δεν ελέγχονται από τις κυβερνήσεις τους.
Και σίγουρα δεν έχουν άδικο».
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πολίτες να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στις κυβερνήσεις και να αμφιβάλλουν ακόμη και για τα κίνητρα, τις δυνατότης και τις ικανότητες τους.
Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου επικράτησε μια μεγάλη περίοδος ειρήνης, παρατηρήθηκε και μεγάλος ρυθμός ανάπτυξης στα κράτη της Δύσης όπου τα πολιτικά κόμματα οργανώνονταν γύρω από τα συμφέροντα των εργατών και του κεφαλαίου.
Όμως σήμερα τα συμφέροντα αυτά είναι τόσο αντίθετα μεταξύ τους, που το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να τα εκπληρώσει με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό του.
Τότε, το όχημα της ανάπτυξης πρέπει να είναι το κοινό πολιτικό όραμα.
Οπως καταλήγουν οι καθηγητές του Stanford «όταν μπαίνει «φρένο» στην οικονομική ανάπτυξη μιας ανεπτυγμένης χώρας τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να στρέφονται προς την οικοδόμηση της συναίνεσης και στη δημιουργία ενός κοινού οράματος για το μέλλον της χώρας.
Αυτό είναι πάντα το πρώτο κρίσιμο βήμα προς την επίτευξη καλύτερων οικονομικών και πολιτικών επιδόσεων.
Κι αυτό, οι ηγέτες πρέπει να το καταλάβουν».
Αρκετά συχνά τα κόμματα αυτά αναγκάζονται να αλλάξουν προγράμματα, φιλοσοφία ακόμη και πολιτικό στόχο εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων των χωρών τους.
Σε άρθρο τους στο Project - Syndicate οι καθηγητές οικονομικών και πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Stanford, Michael Spence και David Brady αναλύουν τη σχέση μεταξύ της πολιτικής αστάθειας και της οικονομικής ύφεσης.
Οπως αναφέρουν, στην ουσία τα κράτη αυτά είναι συνήθως κάτω από το μέσο όρο της οικονομικής ανάπτυξης και η αστάθεια αυτή αντικατοπτρίζεται στον τομέα της βιομηχανίας και των κατασκευών.
Αν και η κάθε χώρα αντιμετωπίζει διαφορετικά τέτοιου είδους ζητήματα, έχει παρατηρηθεί οτι οι επιπτώσεις μιας πολιτικής αστάθειας στην οικονομία είναι λιγότερο αισθητές σε χώρες όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ.
Η ισχυροποίηση τα τελευταία 15 χρόνια, των εταιρειών που σχετίζονται με τις ψηφιακές τεχνολογίες άλλαξε σημαντικά την εικόνα στην αγορά εργασίας καθώς ο εταιρείες αυτές είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ένα πιο παγκοσμιοποιημένο δίκτυο και να μην εξαρτώνται από τις χώρες στις οποίες εδρεύουν.
Καθώς οι υπηρεσίες έγιναν προσβάσιμες από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη μειώθηκαν σημαντικά οι θέσεις απασχόλησης.
Στη μεταποίηση για παράδειγμα το 1960 απασχολούνται το 40% των εργαζομένων ενώ σήμερα φτάνει μόλις στο 20%.
Στο πλαίσιο αυτό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπήρξε καμία νέα θέση εργασίας σε κάποιους τομείς παράγωγης εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών τα τελευταία 20 χρόνια.
Η παγκοσμιοποίηση και οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να ενταχθούν σε δίκτυα που λειτουργούν έξω από τη χώρα που βρίσκονται προσφέροντας τους χαμηλότερο κόστος παράγωγης και παροχή διαφορετικών υπηρεσιών.
Οπως υπογραμμίζουν οι καθηγητές, η κρίση του 2008 έφερε αυτά τα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης στην επιφάνεια καθώς οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα.
«Στην μεταπολεμική βιομηχανική εποχή, όταν ευημερούσε ένα κράτος ευημερούσαν και οι πολίτες του οι οποίοι είχαν σταθερή δουλειά, ένα αξιοπρεπές εισόδημα και επίπεδο ζωής.
Σήμερα η εικόνα είναι διαφορετική καθώς μεσολαβούν πολλοί εξωγενής παράγοντες.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολίτες σήμερα πιστεύουν ότι η οικονομία των χωρών τους καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ισχυρές δυνάμεις που δρουν έξω από τη χώρα τους και συχνά δεν ελέγχονται από τις κυβερνήσεις τους.
Και σίγουρα δεν έχουν άδικο».
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πολίτες να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στις κυβερνήσεις και να αμφιβάλλουν ακόμη και για τα κίνητρα, τις δυνατότης και τις ικανότητες τους.
Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου επικράτησε μια μεγάλη περίοδος ειρήνης, παρατηρήθηκε και μεγάλος ρυθμός ανάπτυξης στα κράτη της Δύσης όπου τα πολιτικά κόμματα οργανώνονταν γύρω από τα συμφέροντα των εργατών και του κεφαλαίου.
Όμως σήμερα τα συμφέροντα αυτά είναι τόσο αντίθετα μεταξύ τους, που το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να τα εκπληρώσει με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό του.
Τότε, το όχημα της ανάπτυξης πρέπει να είναι το κοινό πολιτικό όραμα.
Οπως καταλήγουν οι καθηγητές του Stanford «όταν μπαίνει «φρένο» στην οικονομική ανάπτυξη μιας ανεπτυγμένης χώρας τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να στρέφονται προς την οικοδόμηση της συναίνεσης και στη δημιουργία ενός κοινού οράματος για το μέλλον της χώρας.
Αυτό είναι πάντα το πρώτο κρίσιμο βήμα προς την επίτευξη καλύτερων οικονομικών και πολιτικών επιδόσεων.
Κι αυτό, οι ηγέτες πρέπει να το καταλάβουν».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών