Ποιά είναι τα σημεία και οι διαφωνίες που καθυστερούν την ολοκλήρωση των συζητήσεων
Η ελληνική κυβέρνηση και οι δανειστές της μοιάζουν να κατευθύνονται σε ένα νέο αδιέξοδο σαν αυτό του Ιουλίου 2015 με επίκεντρο τις μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα που η Αθήνα οφείλει να υιοθετήσει για να λάβει την αναγκαία οικονομική βοήθεια, σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο μετά τη συμφωνία σε ένα πακέτο διάσωσης 86 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να αξιοποιήσει τις εδώ και καιρό σαφείς διαφοροποιήσεις μεταξύ του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της γερμανικής κυβέρνησης όσον αφορά στους όρους διάσωσης, επιλέγοντας έναν πόλεμο λέξεων κατά του ΔΝΤ και θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα για το αν το ΔΝΤ τελικά θα μείνει στο πρόγραμμα.
Αν και η συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού χαιρετίστηκε ως μια τελική λύση που βάζει στην άκρη το Grexit, προσέφερε στην Αθήνα μόνο μια γρήγορη «ένεση» με χρήματα για να πληρώσει τις άμεσες υποχρεώσεις της σε αντάλλαγμα με άμεσες μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις και στο φορολογικό σύστημα.
Μεγάλο μέρος των σκληρών αποφάσεων, περιλαμβανομένων δύο σημαντικών πολιτικών αποφάσεων, παραπέμφθηκε για την αξιολόγηση.
Καταρχήν, το ΔΝΤ απέφυγε να συμμετάσχει στη συμφωνία του Ιουλίου, λέγοντας ότι δεν πείθεται από την κυβέρνηση Τσίπρα η οποία μόλις δεν είχε πληρώσει μια δόση αποπληρωμής στο ίδιο, και παρέπεμψε για αργότερα την απόφασή του για συμμετοχή ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα.
Κατά δεύτερον, και η συμφωνία για το πόσο ανακούφιση χρέους μπορεί να δοθεί στην Ελλάδα παραπέμφθηκε για μετά την πρώτη αξιολόγηση.
Η πρώτη αξιολόγηση θα έπρεπε να έχει τελειώσει τον Οκτώβριο του 2015 αλλά οι συζητήσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλη μια αποπληρωμή ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων ευρώ τον Ιούλιο, κυρίως προς την ΕΚΤ, και εκτιμάται ότι δεν έχει τα χρήματα να την ολοκληρώσει χωρίς βοήθεια.
Η Αθήνα, στο πλαίσιο της συμφωνίας του Ιουλίου, δεσμεύτηκε για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018.
Πολλοί στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, υποστηρίζουν ότι τόσο σκληρός στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Όντως, ο κ. Τσίπρας έκανε δημοψήφισμα τον Ιούλιο στο οποίο έθεσε ένα προσχέδιο συμφωνίας που περιλάμβανε το συγκεκριμένο στόχο, και το προσχέδιο απορρίφθηκε από τους Έλληνες.
Ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε να συμφωνήσει στο συγκεκριμένο πρωτογενές πλεόνασμα από τους δανειστές της Ελλάδας στην ευρωζώνη ως μέσο για να ζητήσει μεγάλη ελάφρυνση χρέους και επανεκλέχτηκε τον Σεπτέμβριο του 2015.
Στις τελευταίες συζητήσεις, η Αθήνα συμφώνησε να προχωρήσει σε επιπλέον περικοπές στις συντάξεις, να αυξήσει τα έσοδα από τη φορολογία και να βελτιώσει τη συλλογή φόρων, μέτρα που υποστηρίζει ότι θα βοηθήσουν να επιτευχθεί ο στόχος του 3,5%.
Η Κομισιόν, που πιστεύει ότι η Αθήνα βρίσκεται καθ' οδόν για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% το 2018 ήδη και θεωρεί ότι τα επιπλέον μέτρα θα προσθέσουν το ζητούμενο 3%, συμφωνεί σε γενικές γραμμές με τις θέσεις του κ. Τσίπρα.
Δεν συμφωνεί όμως το ΔΝΤ το οποίο επιμένει ότι αντί να τεθούν πέραν του εφικτού στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα, πρέπει να υπάρξουν σκληρότερες περικοπές και ταυτόχρονη μεγάλη περικοπή χρέους.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κρύψει ότι θέλει το ΔΝΤ να βγει από το ελληνικό πρόγραμμα και να αναλάβει η Κομισιόν τα ηνία.
Υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα πίσω από το συγκεκριμένο σκεπτικό: αν το πρόγραμμα διάσωσης είναι για να σωθεί το ευρώ, τότε προφανώς αυτό είναι δουλειά της ευρωζώνης, όχι του ΔΝΤ.
Αν η Ευρώπη θέλει να κρατήσει την Ελλάδα σε μια διαρκή γραμμή δημοσιονομικής ζωής, τότε πρόκειται για πολιτική απόφαση των Βρυξελλών.
Το πρόβλημα με το επιχείρημα αυτό βρίσκεται στο Βερολίνο.
Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν επανειλημμένως καταστήσει σαφές ότι δεν εμπιστεύονται την Κομισιόν να επιβλέπει το πρόγραμμα της Ελλάδας, και αυτό ενισχύθηκε από την λογική δημοσιονομικής χαλαρότητας που ο Jean Claude Juncker αποδέχτηκε στις περιπτώσεις Γαλλίας και Ιταλίας.
Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε πολύ για να φέρει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα διάσωσης της ευρωζώνης για την Ελλάδα.
Την ίδια ώρα, το ΔΝΤ δεν αντιλαμβάνεται γιατί οι Ελληνες αξιωματούχοι επιτίθενται στο Ταμείο αν και τάσσονται υπέρ της απομείωσης του χρέους όπως και το Ταμείο.
Ο πραγματικός αντίπαλος της κυβέρνησης Τσίπρα, εκτιμούν, δεν είναι το ΔΝΤ αλλά η γερμανική κυβέρνηση που επιμένει δια του υπουργού Οικονομικών ότι δεν χρειάζεται ελάφρυνση χρέους γιατί αν κάτι τέτοιο συμβεί η Γερμανία θα πάρει λιγότερα χρήματα πίσω.
Το Βερολίνο και η Αθήνα, ταυτόχρονα, βρίσκονται σε μια άβολη συμφωνία στην προσπάθεια αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης.
Αν η συμφωνία δεν κλείσει μέχρι τις αρχές Μαΐου, δεν αποκλείται να φτάσουμε σε ένα νέο ελληνικό δράμα και μάλιστα εν μέσω του δημοψηφίσματος για Brexit.
www.bankingnews.gr
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να αξιοποιήσει τις εδώ και καιρό σαφείς διαφοροποιήσεις μεταξύ του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της γερμανικής κυβέρνησης όσον αφορά στους όρους διάσωσης, επιλέγοντας έναν πόλεμο λέξεων κατά του ΔΝΤ και θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα για το αν το ΔΝΤ τελικά θα μείνει στο πρόγραμμα.
Αν και η συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού χαιρετίστηκε ως μια τελική λύση που βάζει στην άκρη το Grexit, προσέφερε στην Αθήνα μόνο μια γρήγορη «ένεση» με χρήματα για να πληρώσει τις άμεσες υποχρεώσεις της σε αντάλλαγμα με άμεσες μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις και στο φορολογικό σύστημα.
Μεγάλο μέρος των σκληρών αποφάσεων, περιλαμβανομένων δύο σημαντικών πολιτικών αποφάσεων, παραπέμφθηκε για την αξιολόγηση.
Καταρχήν, το ΔΝΤ απέφυγε να συμμετάσχει στη συμφωνία του Ιουλίου, λέγοντας ότι δεν πείθεται από την κυβέρνηση Τσίπρα η οποία μόλις δεν είχε πληρώσει μια δόση αποπληρωμής στο ίδιο, και παρέπεμψε για αργότερα την απόφασή του για συμμετοχή ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα.
Κατά δεύτερον, και η συμφωνία για το πόσο ανακούφιση χρέους μπορεί να δοθεί στην Ελλάδα παραπέμφθηκε για μετά την πρώτη αξιολόγηση.
Η πρώτη αξιολόγηση θα έπρεπε να έχει τελειώσει τον Οκτώβριο του 2015 αλλά οι συζητήσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλη μια αποπληρωμή ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων ευρώ τον Ιούλιο, κυρίως προς την ΕΚΤ, και εκτιμάται ότι δεν έχει τα χρήματα να την ολοκληρώσει χωρίς βοήθεια.
Η Αθήνα, στο πλαίσιο της συμφωνίας του Ιουλίου, δεσμεύτηκε για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018.
Πολλοί στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, υποστηρίζουν ότι τόσο σκληρός στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Όντως, ο κ. Τσίπρας έκανε δημοψήφισμα τον Ιούλιο στο οποίο έθεσε ένα προσχέδιο συμφωνίας που περιλάμβανε το συγκεκριμένο στόχο, και το προσχέδιο απορρίφθηκε από τους Έλληνες.
Ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε να συμφωνήσει στο συγκεκριμένο πρωτογενές πλεόνασμα από τους δανειστές της Ελλάδας στην ευρωζώνη ως μέσο για να ζητήσει μεγάλη ελάφρυνση χρέους και επανεκλέχτηκε τον Σεπτέμβριο του 2015.
Στις τελευταίες συζητήσεις, η Αθήνα συμφώνησε να προχωρήσει σε επιπλέον περικοπές στις συντάξεις, να αυξήσει τα έσοδα από τη φορολογία και να βελτιώσει τη συλλογή φόρων, μέτρα που υποστηρίζει ότι θα βοηθήσουν να επιτευχθεί ο στόχος του 3,5%.
Η Κομισιόν, που πιστεύει ότι η Αθήνα βρίσκεται καθ' οδόν για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5% το 2018 ήδη και θεωρεί ότι τα επιπλέον μέτρα θα προσθέσουν το ζητούμενο 3%, συμφωνεί σε γενικές γραμμές με τις θέσεις του κ. Τσίπρα.
Δεν συμφωνεί όμως το ΔΝΤ το οποίο επιμένει ότι αντί να τεθούν πέραν του εφικτού στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα, πρέπει να υπάρξουν σκληρότερες περικοπές και ταυτόχρονη μεγάλη περικοπή χρέους.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κρύψει ότι θέλει το ΔΝΤ να βγει από το ελληνικό πρόγραμμα και να αναλάβει η Κομισιόν τα ηνία.
Υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα πίσω από το συγκεκριμένο σκεπτικό: αν το πρόγραμμα διάσωσης είναι για να σωθεί το ευρώ, τότε προφανώς αυτό είναι δουλειά της ευρωζώνης, όχι του ΔΝΤ.
Αν η Ευρώπη θέλει να κρατήσει την Ελλάδα σε μια διαρκή γραμμή δημοσιονομικής ζωής, τότε πρόκειται για πολιτική απόφαση των Βρυξελλών.
Το πρόβλημα με το επιχείρημα αυτό βρίσκεται στο Βερολίνο.
Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν επανειλημμένως καταστήσει σαφές ότι δεν εμπιστεύονται την Κομισιόν να επιβλέπει το πρόγραμμα της Ελλάδας, και αυτό ενισχύθηκε από την λογική δημοσιονομικής χαλαρότητας που ο Jean Claude Juncker αποδέχτηκε στις περιπτώσεις Γαλλίας και Ιταλίας.
Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε πολύ για να φέρει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα διάσωσης της ευρωζώνης για την Ελλάδα.
Την ίδια ώρα, το ΔΝΤ δεν αντιλαμβάνεται γιατί οι Ελληνες αξιωματούχοι επιτίθενται στο Ταμείο αν και τάσσονται υπέρ της απομείωσης του χρέους όπως και το Ταμείο.
Ο πραγματικός αντίπαλος της κυβέρνησης Τσίπρα, εκτιμούν, δεν είναι το ΔΝΤ αλλά η γερμανική κυβέρνηση που επιμένει δια του υπουργού Οικονομικών ότι δεν χρειάζεται ελάφρυνση χρέους γιατί αν κάτι τέτοιο συμβεί η Γερμανία θα πάρει λιγότερα χρήματα πίσω.
Το Βερολίνο και η Αθήνα, ταυτόχρονα, βρίσκονται σε μια άβολη συμφωνία στην προσπάθεια αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης.
Αν η συμφωνία δεν κλείσει μέχρι τις αρχές Μαΐου, δεν αποκλείται να φτάσουμε σε ένα νέο ελληνικό δράμα και μάλιστα εν μέσω του δημοψηφίσματος για Brexit.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών