Η μάχη δεν είναι για τη λιτότητα πια, αλλά για την ψυχή της Ευρώπης, σύμφωνα με τον Paul Mason
Η ευρωπαϊκή ελίτ καλείται να απαντήσει σε ένα υπαρξιακό δίλημμα: Θα τηρήσει τη συμφωνία του Ιουλίου να σώσει την Ελλάδα ή θα «σπρώξει» την αριστερή κυβέρνηση στη χρεοκοπία, δημιουργώντας ένα χρεοκοπημένο κράτος εντός της Ευρώπης.
Την εκτίμηση αυτή διατυπώνει ο Paul Mason με άρθρο του που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοσης της βρετανικής εφημερίδας «The Guardian», καθιστώντας σαφές ότι το δίλημμα αυτό είναι ξεκάθαρα ευρωπαϊκό, ούτε ελληνικό, αλλά ούτε και δίλημμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο Mason προβαίνει σε μία… περίληψη των όσων έχουν γίνει έως τώρα, μεταξύ των οποίων την επιστολή-προειδοποίηση της Christine Lagarde, τη νομοθέτηση περαιτέρω μέτρων λιτότητας από την κυβέρνηση Τσίπρας.
Αυτό, ωστόσο, που έχει συμβεί έως τώρα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι να καθυστερήσει η αξιολόγηση σε τέτοιο βαθμό, που η χώρα να έχει φτάσει εκ νέου στ πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Πέρα από το οικονομικό κόστος αυτής της καθυστέρησης, το χειρότερο ίσως που έχει συμβεί είναι ότι έχει επιδεινωθεί η κατάσταση της ψυχολογίας του ελληνικού λαού.
Ένας λαός που στο παρελθόν είχε προσπαθήσει να απαιτήσει, να πάει κόντρα στη λιτότητα, αλλά πλέον έχει απογοητευτεί πλήρως και αποστρέφεται την πολιτική.
Σύμφωνα με τον Mason, ο μόνος τρόπος να τελειώσει η κρίση είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
«Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι Ευρωπαίοι πρέπει να χάσουν λεφτά», σημειώνει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι δεν έχει σημασία ο τρόπος, απλώς πρέπει να γίνει και αυτό σημαίνει ότι οι γερμανοί πολιτικοί πρέπει να αλλάξουν γνώμη.
Ο ίδιος εκτιμά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διαφορετικό πρόβλημα: όταν η Ε.Ε. ανέτρεψε τη βούληση του ελληνικού λαού πέρυσι το καλοκαίρι μετατράπηκε ουσιαστικά σε μία οντότητα με βάση την ισχύ και όχι τον νόμο.
Και αυτοί που ασκούσαν τη δύναμη ήταν η γερμανική ελίτ και ένα σύνολο από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν κατά κανόνα αδύναμες δημοκρατικές παραδόσεις, οικονομίες «μολυσμένες» από τη μαφία και εξτρεμιστές ψηφοφόρους που εξακολουθούν να φέρουν τα τραύματα της σοβιετικής εποχής.
Με μία απλή απόφαση, εντούτοις, η Angela Merkel διέλυσε τη συμμαχία που λίγο καιρό νωρίτερα είχε νικήσει την Ελλάδα, σημειώνει ο αρθρογράφος, αναφερόμενος στην άρνηση των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να εφαρμόσουν τις υποχρεωτικές ποσοστώσεις της Γερμανίας στο προσφυγικό και στην κίνησή τους να της απαντήσουν με φράχτες.
Έτσι πλέον δεν είναι ζήτημα λιτότητας: είναι μία τριπλή μάχη για την ψυχή της Ευρώπης: ανάμεσα σε ένα πολιορκημένο πολιτικό κέντρο, μια αναζωπυρωμένη ακροδεξιά και μια εκσυγχρονισμένη αριστερά.
Το ελληνικό αίτημα για ελάφρυνση του χρέους θέτει στο ευρωπαϊκό κέντρο το ερώτημα: Σε ποια πλευρά είσαι;
Στη συνέχεια επιχειρεί μια κριτικά στις αναδυόμενες αριστερές δυνάμεις της Ευρώπης, σχολιάζοντας για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι παρότι επιμένει ότι «εφαρμόζει πολιτική λιτότητας διαμαρτυρόμενος», εντούτοις δεν προσθέτει πια το ότι «και αυτή η πολιτική {λιτότητας} δε θα πετύχει».
Με ένα κενό στα αριστερά, αυτό που έχει βρει πλέον χώρο μέσα στην Ελλάδα είναι η απαισιοδοξία, ο κυνισμός και ο οικονομικός εθνικισμός, ενωμένα με μια μεγάλη ποσότητα θυμού υπό καταστολή.
Ο Τσίπρας έχει περάσει τόσο καιρό αναζητώντας μία λύση με τους δανειστές στην Ελλάδα που, εφόσον επιτευχθεί μια συμφωνία για το χρέος μέχρι τον Ιούνιο, μπορεί να αισθανθεί σαν νικητής, εκτιμά ο Mason, προσθέτοντας πως «αν όμως δε βρει έναν τρόπο να οικοδομήσει ξανά την αριστερά ως ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα αυτή η νίκη θα είναι κούφια».
www.bankingnews.gr
Την εκτίμηση αυτή διατυπώνει ο Paul Mason με άρθρο του που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοσης της βρετανικής εφημερίδας «The Guardian», καθιστώντας σαφές ότι το δίλημμα αυτό είναι ξεκάθαρα ευρωπαϊκό, ούτε ελληνικό, αλλά ούτε και δίλημμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο Mason προβαίνει σε μία… περίληψη των όσων έχουν γίνει έως τώρα, μεταξύ των οποίων την επιστολή-προειδοποίηση της Christine Lagarde, τη νομοθέτηση περαιτέρω μέτρων λιτότητας από την κυβέρνηση Τσίπρας.
Αυτό, ωστόσο, που έχει συμβεί έως τώρα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι να καθυστερήσει η αξιολόγηση σε τέτοιο βαθμό, που η χώρα να έχει φτάσει εκ νέου στ πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Πέρα από το οικονομικό κόστος αυτής της καθυστέρησης, το χειρότερο ίσως που έχει συμβεί είναι ότι έχει επιδεινωθεί η κατάσταση της ψυχολογίας του ελληνικού λαού.
Ένας λαός που στο παρελθόν είχε προσπαθήσει να απαιτήσει, να πάει κόντρα στη λιτότητα, αλλά πλέον έχει απογοητευτεί πλήρως και αποστρέφεται την πολιτική.
Σύμφωνα με τον Mason, ο μόνος τρόπος να τελειώσει η κρίση είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
«Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι Ευρωπαίοι πρέπει να χάσουν λεφτά», σημειώνει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι δεν έχει σημασία ο τρόπος, απλώς πρέπει να γίνει και αυτό σημαίνει ότι οι γερμανοί πολιτικοί πρέπει να αλλάξουν γνώμη.
Ο ίδιος εκτιμά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διαφορετικό πρόβλημα: όταν η Ε.Ε. ανέτρεψε τη βούληση του ελληνικού λαού πέρυσι το καλοκαίρι μετατράπηκε ουσιαστικά σε μία οντότητα με βάση την ισχύ και όχι τον νόμο.
Και αυτοί που ασκούσαν τη δύναμη ήταν η γερμανική ελίτ και ένα σύνολο από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν κατά κανόνα αδύναμες δημοκρατικές παραδόσεις, οικονομίες «μολυσμένες» από τη μαφία και εξτρεμιστές ψηφοφόρους που εξακολουθούν να φέρουν τα τραύματα της σοβιετικής εποχής.
Με μία απλή απόφαση, εντούτοις, η Angela Merkel διέλυσε τη συμμαχία που λίγο καιρό νωρίτερα είχε νικήσει την Ελλάδα, σημειώνει ο αρθρογράφος, αναφερόμενος στην άρνηση των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να εφαρμόσουν τις υποχρεωτικές ποσοστώσεις της Γερμανίας στο προσφυγικό και στην κίνησή τους να της απαντήσουν με φράχτες.
Έτσι πλέον δεν είναι ζήτημα λιτότητας: είναι μία τριπλή μάχη για την ψυχή της Ευρώπης: ανάμεσα σε ένα πολιορκημένο πολιτικό κέντρο, μια αναζωπυρωμένη ακροδεξιά και μια εκσυγχρονισμένη αριστερά.
Το ελληνικό αίτημα για ελάφρυνση του χρέους θέτει στο ευρωπαϊκό κέντρο το ερώτημα: Σε ποια πλευρά είσαι;
Στη συνέχεια επιχειρεί μια κριτικά στις αναδυόμενες αριστερές δυνάμεις της Ευρώπης, σχολιάζοντας για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι παρότι επιμένει ότι «εφαρμόζει πολιτική λιτότητας διαμαρτυρόμενος», εντούτοις δεν προσθέτει πια το ότι «και αυτή η πολιτική {λιτότητας} δε θα πετύχει».
Με ένα κενό στα αριστερά, αυτό που έχει βρει πλέον χώρο μέσα στην Ελλάδα είναι η απαισιοδοξία, ο κυνισμός και ο οικονομικός εθνικισμός, ενωμένα με μια μεγάλη ποσότητα θυμού υπό καταστολή.
Ο Τσίπρας έχει περάσει τόσο καιρό αναζητώντας μία λύση με τους δανειστές στην Ελλάδα που, εφόσον επιτευχθεί μια συμφωνία για το χρέος μέχρι τον Ιούνιο, μπορεί να αισθανθεί σαν νικητής, εκτιμά ο Mason, προσθέτοντας πως «αν όμως δε βρει έναν τρόπο να οικοδομήσει ξανά την αριστερά ως ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα αυτή η νίκη θα είναι κούφια».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών