Οι κεντρικές τράπεζες είναι η παρέμβαση του κράτους στις αγορές με προσωπείο…
Οι κεντρικές τράπεζες χάνουν την πίστη στις δικές τους αλχημείες αναφέρει σε ανάλυση του το Mises Institute.
Ο Mervyn King είναι ο Βρετανός Ben Bernanke.
Ένας επιφανής ακαδημαϊκός οικονομολόγος, ο οποίος διδάσκει σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics, ο King ήταν το 2003-2013 Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας (Bank of England).
O King Προσδιορίζει το βασικό πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα που έχει κατ΄ επανάληψη προκαλέσει οικονομική κρίση
«Η ιδέα ότι τα χαρτονομίσματα θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον πολύτιμο χρυσό και τα υπόλοιπα μέταλλα και ότι οι τράπεζες θα μπορούσαν να λάβουν ασφαλείς βραχυπρόθεσμες καταθέσεις και να τις μετατρέψουν σε μακροπρόθεσμες ριψοκίνδυνες επενδύσεις δημιουργήθηκε με την Βιομηχανική Επανάσταση στο 18ο αιώνα.
Ήταν τόσο επαναστατική και πάρα πολύ δελεαστική αυτή η ιδέα.
Ήταν στην πραγματικότητα μια οικονομική αλχημεία που αψηφά την πραγματικότητα και την κοινή λογική.
Αυτό το νέο νομισματικό ελιξίριο έχει προκαλέσει μια σειρά οικονομικών καταστροφών.
Από τον υπερπληθωρισμό στις τραπεζικές καταρρεύσεις»
Πώς ακριβώς είναι αυτή η αλχημεία και πως υποτίθεται ότι λειτουργεί;
«Οι άνθρωποι πίστευαν στην αλχημεία, προβάλλοντας το βασικό επιχείρημα, ότι οι καταθέτες δεν θα μπορούσαν ποτέ όλοι μαζί ταυτόχρονα να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες.
Εάν οι αναλήψεις καταθέσεων από τους καταθέτες αποτελούσαν προβλέψιμη ροή, τότε οι καταθέσεις θα μπορούσαν να παρέχουν μια αξιόπιστη πηγή μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης.
Αλλά εάν μια αρκετά μεγάλη ομάδα καταθετών απέσυρε τις καταθέσεις την ίδια στιγμή, η τράπεζα θα αναγκαζόταν είτε να απαιτήσει την άμεση εξόφληση των δανείων που είχε χορηγήσει ... ή να χρεοκοπήσει εμπρός στις αξιώσεις των καταθετών.
Πολλοί έχουν προσπαθήσει να σώσουν την αλχημεία των τραπεζών καταφεύγοντας στην κεντρική τράπεζα.
Ενεργώντας ως δανειστής έσχατης ανάγκης, μια κεντρική τράπεζα μπορεί να διασώσει τις τράπεζες που έχουν ανάγκη από ρευστότητα για να ικανοποιήσει τους ανήσυχους καταθέτες και έτσι να αποτρέψει τον κίνδυνο bank run δηλαδή την μαζική απόσυρση καταθέσεων.
Η αλχημεία της μετατροπής των καταθέσεων σε επενδύσεις μπορεί τώρα να υλοποιηθεί...με την στήριξη των κεντρικών τραπεζών.
Αν και ήταν ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς τραπεζίτες του κόσμου, ο King βρίσκει ότι υπάρχει πρόβλημα με αυτή την λύση των κεντρικών τραπεζών.
Μια τοπική – με εθνικά κριτήρια - τράπεζα μπορεί να διασωθεί λαμβάνοντας χρήματα από την κεντρική τράπεζα, αλλά η διαδικασία δημιουργεί νέα προβλήματα.
Ο Thomas Hankey, διοικητής της Bank of England του 19ου αιώνα, επεσήμανε ορισμένα από αυτά σε απάντηση προς τον Walter Bagehot, το κλασικό υπερασπιστή της ιδέας της κεντρικής τράπεζας ως δανειστή έσχατης ανάγκης:
«οι τράπεζες αναλαμβάνουν υπερβολικούς κινδύνους, εγκαταλείποντας τις «υγιείς αρχές της τραπεζικής»
Θα χρησιμοποιήσουν τα ρευστοποιήσιμα στοιχεία ενεργητικού τους και την φθηνά διασφάλιση της Κεντρικής Τράπεζας….
Όμως ακριβώς συνέβη πριν από την πρόσφατη κρίση του 2008.
Η παροχή ασφάλισης από την Κεντρική Τράπεζα χωρίς μια σωστή χρέωση είναι ένα κίνητρο για να αναλάβουν οι τράπεζες υπερβολικούς κινδύνους - στη σύγχρονη ορολογία, δημιουργεί «ηθικό κίνδυνο το γνωστό moral hazard».
Λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους των χρηματοπιστωτικών αλχημειών, τι πρέπει να γίνει;
Ο King προτείνει ένα μηχανισμό 100% αποθεματικό για τον τραπεζικό τομέα.
Ακόμα κι αν ο βαθμός αλχημείας του τραπεζικού συστήματος ήταν πολύ λιγότερος πριν 50 χρόνια ή περισσότερα από ότι είναι σήμερα, είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί από τους πιο διακεκριμένους οικονομολόγους του πρώτου μισού του 20ού αιώνα πίστευαν στην ανάγκη ότι οι τράπεζες θα πρέπει να διατηρούν επαρκή ρευστά στοιχεία ενεργητικού ώστε να υποστηρίζουν ανά πάσα στιγμή το 100% των καταθέσεών τους.
Πρότειναν μάλιστα τον τερματισμό του συστήματος το ονομαζόμενο και «κλασματικό αποθεματικό τραπεζικό σύστημα» σύμφωνα με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν καταθέσεις για τη χρηματοδότηση επικίνδυνου δανεισμού αλλά αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί ανεπαρκή ταμειακά αποθέματα για να υποστηρίξει τις καταθέσεις.
Οι τράπεζες λειτούργησαν ως μηχανισμός επέκτασης της προσφοράς χρήματος.
Τα "ρευστά στοιχεία ενεργητικού" δεν χρειάζεται να είναι ταυτόσημα με τις καταθέσεις: το μόνο που χρειάζεται είναι η εύκολη μετατροπή τους σε χρήμα.
Το σχέδιο του King να «τερματίσει την αλχημεία» στηρίζεται στην ουσιαστική νομισματική επέκταση.
Αποκαλεί την ιδέα του «ενεχυροδανειστής για όλες τις εποχές (PFAS)»
Είναι μια μορφή ασφάλισης "ρευστότητας".
Οι τράπεζες θα πρέπει να καταβάλλουν εκ των προτέρων ως εγγύηση στην κεντρική τράπεζα μερικά από τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Αυτό θα λειτουργήσει ως μηχανισμός «υποχρεωτικής ασφάλισης»
"Το βασικό δίδαγμα από την εμπειρία του 1920-1921 και ότι επακολούθησε με το 1929 αλλά την κρίση του 2008 είναι ότι είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι όλες οι υφέσεις έχουν παρεμφερείς αιτίες και απαιτούν παρόμοια μέσα για να αντιμετωπιστούν.
Οι παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών δεν είναι παρεμβάσεις των μηχανισμών της ελεύθερης αγοράς…. οι κεντρικές τράπεζες είναι μια κλασσική κρατική παρέμβαση…
Γιατί όλοι μιλούν για την ανεξαρτησία των Κεντρικών Τραπεζών;
Για ένα μόνο λόγο για να μην κατηγορηθούν ότι δεν λειτουργούν στα πλαίσια των αγορών….οι κεντρικές τράπεζες είναι η παρέμβαση του κράτους στις αγορές με προσωπείο…
www.bankingnews.gr
Ο Mervyn King είναι ο Βρετανός Ben Bernanke.
Ένας επιφανής ακαδημαϊκός οικονομολόγος, ο οποίος διδάσκει σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics, ο King ήταν το 2003-2013 Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας (Bank of England).
O King Προσδιορίζει το βασικό πρόβλημα στο τραπεζικό σύστημα που έχει κατ΄ επανάληψη προκαλέσει οικονομική κρίση
«Η ιδέα ότι τα χαρτονομίσματα θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον πολύτιμο χρυσό και τα υπόλοιπα μέταλλα και ότι οι τράπεζες θα μπορούσαν να λάβουν ασφαλείς βραχυπρόθεσμες καταθέσεις και να τις μετατρέψουν σε μακροπρόθεσμες ριψοκίνδυνες επενδύσεις δημιουργήθηκε με την Βιομηχανική Επανάσταση στο 18ο αιώνα.
Ήταν τόσο επαναστατική και πάρα πολύ δελεαστική αυτή η ιδέα.
Ήταν στην πραγματικότητα μια οικονομική αλχημεία που αψηφά την πραγματικότητα και την κοινή λογική.
Αυτό το νέο νομισματικό ελιξίριο έχει προκαλέσει μια σειρά οικονομικών καταστροφών.
Από τον υπερπληθωρισμό στις τραπεζικές καταρρεύσεις»
Πώς ακριβώς είναι αυτή η αλχημεία και πως υποτίθεται ότι λειτουργεί;
«Οι άνθρωποι πίστευαν στην αλχημεία, προβάλλοντας το βασικό επιχείρημα, ότι οι καταθέτες δεν θα μπορούσαν ποτέ όλοι μαζί ταυτόχρονα να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες.
Εάν οι αναλήψεις καταθέσεων από τους καταθέτες αποτελούσαν προβλέψιμη ροή, τότε οι καταθέσεις θα μπορούσαν να παρέχουν μια αξιόπιστη πηγή μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης.
Αλλά εάν μια αρκετά μεγάλη ομάδα καταθετών απέσυρε τις καταθέσεις την ίδια στιγμή, η τράπεζα θα αναγκαζόταν είτε να απαιτήσει την άμεση εξόφληση των δανείων που είχε χορηγήσει ... ή να χρεοκοπήσει εμπρός στις αξιώσεις των καταθετών.
Πολλοί έχουν προσπαθήσει να σώσουν την αλχημεία των τραπεζών καταφεύγοντας στην κεντρική τράπεζα.
Ενεργώντας ως δανειστής έσχατης ανάγκης, μια κεντρική τράπεζα μπορεί να διασώσει τις τράπεζες που έχουν ανάγκη από ρευστότητα για να ικανοποιήσει τους ανήσυχους καταθέτες και έτσι να αποτρέψει τον κίνδυνο bank run δηλαδή την μαζική απόσυρση καταθέσεων.
Η αλχημεία της μετατροπής των καταθέσεων σε επενδύσεις μπορεί τώρα να υλοποιηθεί...με την στήριξη των κεντρικών τραπεζών.
Αν και ήταν ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς τραπεζίτες του κόσμου, ο King βρίσκει ότι υπάρχει πρόβλημα με αυτή την λύση των κεντρικών τραπεζών.
Μια τοπική – με εθνικά κριτήρια - τράπεζα μπορεί να διασωθεί λαμβάνοντας χρήματα από την κεντρική τράπεζα, αλλά η διαδικασία δημιουργεί νέα προβλήματα.
Ο Thomas Hankey, διοικητής της Bank of England του 19ου αιώνα, επεσήμανε ορισμένα από αυτά σε απάντηση προς τον Walter Bagehot, το κλασικό υπερασπιστή της ιδέας της κεντρικής τράπεζας ως δανειστή έσχατης ανάγκης:
«οι τράπεζες αναλαμβάνουν υπερβολικούς κινδύνους, εγκαταλείποντας τις «υγιείς αρχές της τραπεζικής»
Θα χρησιμοποιήσουν τα ρευστοποιήσιμα στοιχεία ενεργητικού τους και την φθηνά διασφάλιση της Κεντρικής Τράπεζας….
Όμως ακριβώς συνέβη πριν από την πρόσφατη κρίση του 2008.
Η παροχή ασφάλισης από την Κεντρική Τράπεζα χωρίς μια σωστή χρέωση είναι ένα κίνητρο για να αναλάβουν οι τράπεζες υπερβολικούς κινδύνους - στη σύγχρονη ορολογία, δημιουργεί «ηθικό κίνδυνο το γνωστό moral hazard».
Λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους των χρηματοπιστωτικών αλχημειών, τι πρέπει να γίνει;
Ο King προτείνει ένα μηχανισμό 100% αποθεματικό για τον τραπεζικό τομέα.
Ακόμα κι αν ο βαθμός αλχημείας του τραπεζικού συστήματος ήταν πολύ λιγότερος πριν 50 χρόνια ή περισσότερα από ότι είναι σήμερα, είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί από τους πιο διακεκριμένους οικονομολόγους του πρώτου μισού του 20ού αιώνα πίστευαν στην ανάγκη ότι οι τράπεζες θα πρέπει να διατηρούν επαρκή ρευστά στοιχεία ενεργητικού ώστε να υποστηρίζουν ανά πάσα στιγμή το 100% των καταθέσεών τους.
Πρότειναν μάλιστα τον τερματισμό του συστήματος το ονομαζόμενο και «κλασματικό αποθεματικό τραπεζικό σύστημα» σύμφωνα με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν καταθέσεις για τη χρηματοδότηση επικίνδυνου δανεισμού αλλά αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί ανεπαρκή ταμειακά αποθέματα για να υποστηρίξει τις καταθέσεις.
Οι τράπεζες λειτούργησαν ως μηχανισμός επέκτασης της προσφοράς χρήματος.
Τα "ρευστά στοιχεία ενεργητικού" δεν χρειάζεται να είναι ταυτόσημα με τις καταθέσεις: το μόνο που χρειάζεται είναι η εύκολη μετατροπή τους σε χρήμα.
Το σχέδιο του King να «τερματίσει την αλχημεία» στηρίζεται στην ουσιαστική νομισματική επέκταση.
Αποκαλεί την ιδέα του «ενεχυροδανειστής για όλες τις εποχές (PFAS)»
Είναι μια μορφή ασφάλισης "ρευστότητας".
Οι τράπεζες θα πρέπει να καταβάλλουν εκ των προτέρων ως εγγύηση στην κεντρική τράπεζα μερικά από τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Αυτό θα λειτουργήσει ως μηχανισμός «υποχρεωτικής ασφάλισης»
"Το βασικό δίδαγμα από την εμπειρία του 1920-1921 και ότι επακολούθησε με το 1929 αλλά την κρίση του 2008 είναι ότι είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι όλες οι υφέσεις έχουν παρεμφερείς αιτίες και απαιτούν παρόμοια μέσα για να αντιμετωπιστούν.
Οι παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών δεν είναι παρεμβάσεις των μηχανισμών της ελεύθερης αγοράς…. οι κεντρικές τράπεζες είναι μια κλασσική κρατική παρέμβαση…
Γιατί όλοι μιλούν για την ανεξαρτησία των Κεντρικών Τραπεζών;
Για ένα μόνο λόγο για να μην κατηγορηθούν ότι δεν λειτουργούν στα πλαίσια των αγορών….οι κεντρικές τράπεζες είναι η παρέμβαση του κράτους στις αγορές με προσωπείο…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών