Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Σοβιετική Ένωση, θα ανακαλύψουν εν ευθέτω χρόνω ότι η εθνική ταυτότητα είναι ισχυρότερη από την πολιτική τους ιδεολογία.
Οι βασικοί αντικομουνιστές του παρελθόντος στην Ευρώπη είναι σήμερα οι πιο φιλορώσοι αναφέρει σε ανάλυση του το αμερικανικό ινστιτούτο Ron Paul Institute
Η ομάδα των πολιτικών αντιφρονούντων στην ΕΕ γίνεται ολοένα και αυξάνεται.
Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την καταδίκη της κυβέρνησής του σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας V. Orban βρίσκεται στη Ρωσία για συνομιλίες για την ενέργεια με τον ρώσο πρόεδρο Putin.
Η επίσκεψή του Orban στη Ρωσία είναι η πολιτική απάντηση ή πολιτικό ισοδύναμο της Ουγγαρίας προς την ΕΕ μετά την ταπείνωση της περασμένης εβδομάδας.
Ο Orban δεν είναι μόνος.
Στη μάχη του με την ΕΕ για τη μετανάστευση και το κράτος δικαίου, υποστηρίζεται από την Πολωνία και την Τσεχική Δημοκρατία.
Η Πολωνία, η οποία αντιμετωπίζει επίσης την διαδικασία ενεργοποίησης του άρθρου 7 εναντίον της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεσμεύθηκε να προστατεύσει την Ουγγαρία, όπως και η Ουγγαρία έχει δεσμευθεί να στηρίξει την Πολωνία.
Επομένως, δεν υπάρχει τρόπος να καταργήσει η ΕΕ στις χώρες αυτές να ψηφίζουν καθώς για να περάσει το άρθρο 7 απαιτείται…ομόφωνη απόφαση.
Ο Orban πρόσφατα έλαβε την υποστήριξη του πρωθυπουργού της Τσεχίας Α. Babis και του Ιταλού υπουργού Εσωτερικών, Mateo Salvini.
Οι πολιτικοί αυτοί διατύπωσαν την υποστήριξή τους για τη στάση του Orban ενάντια στη μετανάστευση.
Υποστηρίζουν επίσης την ρεαλιστική προσέγγιση της Ουγγαρίας με την Ρωσία.
Ο Salvini έχει ταχθεί κατά των κυρώσεων της Ρωσίας και η Ιταλική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι πρέπει να τερματιστούν.
Κάποια μέλη της Αυστριακής κυβέρνησης συμφωνούν με την αυστριακή Υπουργός Εξωτερικών Karin Kneissl η οποία είχε προσκαλέσει πρόσφατα τον Putin στο γάμο της, ενώ ο Αντιπρόεδρος της Αυστρίας, ο Heinz-Christian Strache, είναι γνωστός για την φιλορωσική του στάση.
Το εντυπωσιακό για τον Orban και για τους συμμάχους του στην Κεντρική Ευρώπη (που περιλαμβάνουν παρεμπιπτόντως και τον Τσέχο Πρόεδρο Zeman) είναι ότι προέρχονται από χώρες που κατά το παρελθόν είχαν δεχθεί ισχυρό πλήγμα από την Ρωσία.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ήταν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και είχαν υποταχθεί στην κομμουνιστική κυριαρχία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην περίπτωση της Ουγγαρίας, υπήρξαν βιαιότητες λόγω της καταστολής της επανάστασης του 1956 στη Βουδαπέστη από σοβιετικά στρατεύματα.
Αυτές οι χώρες που είχαν υποστεί τον σοβιετικό – κομουνιστικό ζυγό σήμερα υποστηρίζουν την Ρωσία σε αντίθεση με την Βρετανία ή Γερμανία.
Η ειρωνεία είναι ακόμα μεγαλύτερη, διότι ο Orban έπαιξε προσωπικά έναν βασικό ρόλο - που συχνά λησμονείται από τους ιστορικούς - στην επίτευξη του τερματισμού της σοβιετικής κυριαρχίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Η ομιλία του στην Πλατεία Ηρώων στη Βουδαπέστη στις 16 Ιουνίου 1989 ήταν η πρώτη φορά που όλα τα κράτη στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας κάλεσαν δημοσίως τα σοβιετικά στρατεύματα να αποχωρήσουν από τις χώρες τους.
Να σημειωθεί ότι οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης χαρακτηρίζονταν και ως σιδηρούν παραπέτασμα.
Υπάρχει μόνο μία εξήγηση για αυτό το προφανές παράδοξο ότι ορισμένοι πρώην αντι-κομμουνιστές ηγέτες της Κεντρικής Ευρώπης είναι τώρα φιλο-ρωσικοί.
Σε αντίθεση με τους Δυτικούς ηγέτες, οι οποίοι ποτέ δεν επηρεάστηκαν άμεσα από την κομμουνιστική κυριαρχία, τα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας αντιλαμβάνονται όχι μόνο ότι η Ρωσία δεν είναι πια η παλιά ΕΣΣΔ, αφού εγκατέλειψε τον κομμουνισμό, αλλά και ότι η εθνική ταυτότητα και η υπερηφάνεια της εθνικής ταυτότητας ήταν το κλειδί για την ανατροπή της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Κεντρική Ευρώπη και στη συνέχεια στη Ρωσία.
Όπως και στην Πολωνία, όπου όχι μόνο η εθνική ταυτότητα αλλά και η θρησκεία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πτώση του κομμουνισμού, οι Ούγγροι (και οι Τσέχοι και πολλοί άλλοι) βλέπουν με απογοήτευση την επίθεση των νέων κομισάριων από τις Βρυξέλλες.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δίνουν σημασία στο έθνος, γιατί επί δεκαετίες βρίσκονταν υπό κομουνιστικό ζυγό.
Η Δυτική Ευρώπη αντιμετωπίζει το έθνος ως μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση.
Το γεγονός είναι ότι όλα τα πρώτα κράτη μέλη της ΕΕ νικήθηκαν στον πόλεμο, είτε από τους Γερμανούς είτε από τους Συμμάχους. Κατά τη διαδικασία της ήττας, η εθνική υπερηφάνεια καταστράφηκε, είτε μέσω της βαρβαρότητας του ναζισμού και του φασισμού είτε μέσω διαφόρων μορφών εθνικιστικής συνεργασίας με αυτήν.
Όλα αυτά λεκιάζουν το εθνικό ιδεώδες.
Μόνο στη Βρετανία η εθνική υπερηφάνεια ήταν το κλειδί για τη νίκη.
Τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης υιοθέτησαν την ιδεολογία της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία η ευρωπαϊκή ιστορία πριν από τη δημιουργία της ΕΕ δεν ήταν παρά ένας πόλεμος μεταξύ εθνών-κρατών.
Πράγματι, η εθνική αντιπαλότητα ήταν το κλειδί σε αυτούς τους πολέμους.
Προκειμένου να υπάρξει ειρήνη, τα έθνη-κράτη της Ευρώπης πρέπει να διαλυθούν και να αντικατασταθούν από μια υπερεθνική οντότητα.
Βεβαίως, τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης διατηρούν ακόμη σκελετούς στα ντουλάπια τους.
Η Ουγγαρία ήταν σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας.
Όμως, η πιο πρόσφατη μνήμη της εθνικής νίκης επί του κομμουνισμού έχει αναζωπυρώσει την εθνική υπερηφάνεια, ενώ τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν απολαύσει συγκρίσιμη νίκη και έτσι εστιάζονται στο μεταναστευτικό και στο μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Επιπλέον, ενώ ο κομμουνισμός απορρίφθηκε σε μεγάλο βαθμό ως ιδεολογία από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και της σοβιετικής Ρωσίας - η ιδεολογία του φιλελευθερισμού έχει διεισδύσει πολύ βαθιά στη δυτικοευρωπαϊκή συνείδηση, στο βαθμό που σβήνει το εθνικό αίσθημα.
Ο φιλελευθερισμός ήταν πιο επιτυχημένος από αυτή την άποψη από ό, τι ο κομμουνισμός, παρόλο που ο ορθόδοξος μαρξισμός ήταν υπέρ της κατάργησης του έθνους-κράτους.
Όπως δήλωσε ο Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται, αρχικά ως τραγωδία και στη συνέχεια ως φάρσα, όπως είδαμε στο Στρασβούργο την περασμένη εβδομάδα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Σοβιετική Ένωση, θα ανακαλύψουν εν ευθέτω χρόνω ότι η εθνική ταυτότητα είναι ισχυρότερη από την πολιτική τους ιδεολογία.
www.bankingnews.gr
Η ομάδα των πολιτικών αντιφρονούντων στην ΕΕ γίνεται ολοένα και αυξάνεται.
Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την καταδίκη της κυβέρνησής του σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας V. Orban βρίσκεται στη Ρωσία για συνομιλίες για την ενέργεια με τον ρώσο πρόεδρο Putin.
Η επίσκεψή του Orban στη Ρωσία είναι η πολιτική απάντηση ή πολιτικό ισοδύναμο της Ουγγαρίας προς την ΕΕ μετά την ταπείνωση της περασμένης εβδομάδας.
Ο Orban δεν είναι μόνος.
Στη μάχη του με την ΕΕ για τη μετανάστευση και το κράτος δικαίου, υποστηρίζεται από την Πολωνία και την Τσεχική Δημοκρατία.
Η Πολωνία, η οποία αντιμετωπίζει επίσης την διαδικασία ενεργοποίησης του άρθρου 7 εναντίον της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεσμεύθηκε να προστατεύσει την Ουγγαρία, όπως και η Ουγγαρία έχει δεσμευθεί να στηρίξει την Πολωνία.
Επομένως, δεν υπάρχει τρόπος να καταργήσει η ΕΕ στις χώρες αυτές να ψηφίζουν καθώς για να περάσει το άρθρο 7 απαιτείται…ομόφωνη απόφαση.
Ο Orban πρόσφατα έλαβε την υποστήριξη του πρωθυπουργού της Τσεχίας Α. Babis και του Ιταλού υπουργού Εσωτερικών, Mateo Salvini.
Οι πολιτικοί αυτοί διατύπωσαν την υποστήριξή τους για τη στάση του Orban ενάντια στη μετανάστευση.
Υποστηρίζουν επίσης την ρεαλιστική προσέγγιση της Ουγγαρίας με την Ρωσία.
Ο Salvini έχει ταχθεί κατά των κυρώσεων της Ρωσίας και η Ιταλική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι πρέπει να τερματιστούν.
Κάποια μέλη της Αυστριακής κυβέρνησης συμφωνούν με την αυστριακή Υπουργός Εξωτερικών Karin Kneissl η οποία είχε προσκαλέσει πρόσφατα τον Putin στο γάμο της, ενώ ο Αντιπρόεδρος της Αυστρίας, ο Heinz-Christian Strache, είναι γνωστός για την φιλορωσική του στάση.
Το εντυπωσιακό για τον Orban και για τους συμμάχους του στην Κεντρική Ευρώπη (που περιλαμβάνουν παρεμπιπτόντως και τον Τσέχο Πρόεδρο Zeman) είναι ότι προέρχονται από χώρες που κατά το παρελθόν είχαν δεχθεί ισχυρό πλήγμα από την Ρωσία.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ήταν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και είχαν υποταχθεί στην κομμουνιστική κυριαρχία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην περίπτωση της Ουγγαρίας, υπήρξαν βιαιότητες λόγω της καταστολής της επανάστασης του 1956 στη Βουδαπέστη από σοβιετικά στρατεύματα.
Αυτές οι χώρες που είχαν υποστεί τον σοβιετικό – κομουνιστικό ζυγό σήμερα υποστηρίζουν την Ρωσία σε αντίθεση με την Βρετανία ή Γερμανία.
Η ειρωνεία είναι ακόμα μεγαλύτερη, διότι ο Orban έπαιξε προσωπικά έναν βασικό ρόλο - που συχνά λησμονείται από τους ιστορικούς - στην επίτευξη του τερματισμού της σοβιετικής κυριαρχίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Η ομιλία του στην Πλατεία Ηρώων στη Βουδαπέστη στις 16 Ιουνίου 1989 ήταν η πρώτη φορά που όλα τα κράτη στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας κάλεσαν δημοσίως τα σοβιετικά στρατεύματα να αποχωρήσουν από τις χώρες τους.
Να σημειωθεί ότι οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης χαρακτηρίζονταν και ως σιδηρούν παραπέτασμα.
Υπάρχει μόνο μία εξήγηση για αυτό το προφανές παράδοξο ότι ορισμένοι πρώην αντι-κομμουνιστές ηγέτες της Κεντρικής Ευρώπης είναι τώρα φιλο-ρωσικοί.
Σε αντίθεση με τους Δυτικούς ηγέτες, οι οποίοι ποτέ δεν επηρεάστηκαν άμεσα από την κομμουνιστική κυριαρχία, τα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας αντιλαμβάνονται όχι μόνο ότι η Ρωσία δεν είναι πια η παλιά ΕΣΣΔ, αφού εγκατέλειψε τον κομμουνισμό, αλλά και ότι η εθνική ταυτότητα και η υπερηφάνεια της εθνικής ταυτότητας ήταν το κλειδί για την ανατροπή της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Κεντρική Ευρώπη και στη συνέχεια στη Ρωσία.
Όπως και στην Πολωνία, όπου όχι μόνο η εθνική ταυτότητα αλλά και η θρησκεία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πτώση του κομμουνισμού, οι Ούγγροι (και οι Τσέχοι και πολλοί άλλοι) βλέπουν με απογοήτευση την επίθεση των νέων κομισάριων από τις Βρυξέλλες.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δίνουν σημασία στο έθνος, γιατί επί δεκαετίες βρίσκονταν υπό κομουνιστικό ζυγό.
Η Δυτική Ευρώπη αντιμετωπίζει το έθνος ως μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση.
Το γεγονός είναι ότι όλα τα πρώτα κράτη μέλη της ΕΕ νικήθηκαν στον πόλεμο, είτε από τους Γερμανούς είτε από τους Συμμάχους. Κατά τη διαδικασία της ήττας, η εθνική υπερηφάνεια καταστράφηκε, είτε μέσω της βαρβαρότητας του ναζισμού και του φασισμού είτε μέσω διαφόρων μορφών εθνικιστικής συνεργασίας με αυτήν.
Όλα αυτά λεκιάζουν το εθνικό ιδεώδες.
Μόνο στη Βρετανία η εθνική υπερηφάνεια ήταν το κλειδί για τη νίκη.
Τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης υιοθέτησαν την ιδεολογία της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία η ευρωπαϊκή ιστορία πριν από τη δημιουργία της ΕΕ δεν ήταν παρά ένας πόλεμος μεταξύ εθνών-κρατών.
Πράγματι, η εθνική αντιπαλότητα ήταν το κλειδί σε αυτούς τους πολέμους.
Προκειμένου να υπάρξει ειρήνη, τα έθνη-κράτη της Ευρώπης πρέπει να διαλυθούν και να αντικατασταθούν από μια υπερεθνική οντότητα.
Βεβαίως, τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης διατηρούν ακόμη σκελετούς στα ντουλάπια τους.
Η Ουγγαρία ήταν σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας.
Όμως, η πιο πρόσφατη μνήμη της εθνικής νίκης επί του κομμουνισμού έχει αναζωπυρώσει την εθνική υπερηφάνεια, ενώ τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν απολαύσει συγκρίσιμη νίκη και έτσι εστιάζονται στο μεταναστευτικό και στο μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Επιπλέον, ενώ ο κομμουνισμός απορρίφθηκε σε μεγάλο βαθμό ως ιδεολογία από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και της σοβιετικής Ρωσίας - η ιδεολογία του φιλελευθερισμού έχει διεισδύσει πολύ βαθιά στη δυτικοευρωπαϊκή συνείδηση, στο βαθμό που σβήνει το εθνικό αίσθημα.
Ο φιλελευθερισμός ήταν πιο επιτυχημένος από αυτή την άποψη από ό, τι ο κομμουνισμός, παρόλο που ο ορθόδοξος μαρξισμός ήταν υπέρ της κατάργησης του έθνους-κράτους.
Όπως δήλωσε ο Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται, αρχικά ως τραγωδία και στη συνέχεια ως φάρσα, όπως είδαμε στο Στρασβούργο την περασμένη εβδομάδα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Σοβιετική Ένωση, θα ανακαλύψουν εν ευθέτω χρόνω ότι η εθνική ταυτότητα είναι ισχυρότερη από την πολιτική τους ιδεολογία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών