Η εισαγωγή του ευρώ ήταν μία πραγματική ωρολογιακή βόμβα, που αργότερα αποδείχθηκε και στην πράξη
Τα τρωτά σημεία της ΕΕ αναδεικνύει ο διευθύνων σύμβουλος της συμβουλευτικής εταιρείας goetzpartners, Markus Krall σε συνέντευξή του, που δημοσιεύεται από το Mises Institute.
Έχει εργαστεί στον κλάδο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών για περισσότερα από 25 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης καριέρας του, έχει συγκεντρώσει εκτεταμένη παγκόσμια εμπειρία, συνεργαζόμενος με κορυφαίες διεθνείς εταιρείες, ρυθμιστικούς φορείς, κυβερνήσεις και υπερεθνικούς οργανισμούς, κυρίως στον τομέα των τραπεζών, της πρωτοβάθμιας ασφάλισης και της αντασφάλισης, και κανονιστικών υποθέσεων.
Σύμφωνα με τον Krall, η εισαγωγή του ευρώ ήταν μία πραγματική ωρολογιακή βόμβα, που αργότερα αποδείχθηκε και στην πράξη.
«Όταν το ευρώ εισήχθη το 1999, το αντιλήφθηκα κυρίως ως μια ευκαιρία να μειωθούν τα έξοδα συναλλαγών του ενδοευρωπαϊκού εμπορίου και ως εκ τούτου μία θετική εξέλιξη.
Η συνειδητοποίηση σχετικά με τις αναπόφευκτες εντάσεις ενός καθεστώτος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών σε μία περιοχή, όπως η Ευρωζώνη, ήταν ανεπαρκώς ανεπτυγμένη.
Επίσης, από τη δεκαετία του '90, έβλεπα την ΕΕ και την ολοκλήρωση της ως δύναμη ελεύθερου ως θετική εξέλιξη.
Ωστόσο η ΕΕ αποχώρησε από τις ιδέες του ελεύθερου εμπορίου, των ελεύθερων αγορών και του ανταγωνισμού και έστρεψε την προσοχή, τους πόρους και τις προθέσεις της στην ανάπτυξη μιας γραφειοκρατικής, κανονιστικής και οικονομικής προσέγγισης σχεδιασμού, η οποία έδινε ολοένα και περισσότερες οικονομικές αποφάσεις στους γραφειοκράτες, τις ρυθμιστικές αρχές και τους υπερασπιστές της αναδιανομής.
Η σημερινή ΕΕ είναι η ενσάρκωση της γραφειοκρατίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Krall και προσθέτει:
Το δεύτερο στοιχείο ήταν η απαράδεκτη χειραγώγηση της κρίσης στο ευρώ, καθώς προκλήθηκε από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία έφερε στο φως τις εσωτερικές εντάσεις, τις αδυναμίες και τα ελλείμματα διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Οι απαντήσεις που παρουσιάστηκαν για την κρίση δεν ήταν βελτίωση των ελλειμμάτων αυτών.
Μάλλον επιδείνωσαν και εμβάθυναν το πρόβλημα.
Αντί της αντιμετώπισης των θεμάτων διακυβέρνησης και των δυσμενών κινήτρων, η απάντηση των Ευρωπαίων πολιτικών ήταν να απαντήσουν στα προβλήματα με λύσεις που «αγοράζουν χρόνο» σε βάρος μακροπρόθεσμης σταθερότητας και μείωσης των ανισορροπιών.
Όπως αποδείχθηκε, οι υποσχέσεις ειδικά όσον αφορά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν πέρασαν τη δοκιμασία της κρίσης.
Ωστόσο χωρίς το κράτος δικαίου, οποιαδήποτε κυβέρνηση εκφυλίζεται και μετατρέπεται σε μια ομάδα ληστών.
Έχει εργαστεί στον κλάδο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών για περισσότερα από 25 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης καριέρας του, έχει συγκεντρώσει εκτεταμένη παγκόσμια εμπειρία, συνεργαζόμενος με κορυφαίες διεθνείς εταιρείες, ρυθμιστικούς φορείς, κυβερνήσεις και υπερεθνικούς οργανισμούς, κυρίως στον τομέα των τραπεζών, της πρωτοβάθμιας ασφάλισης και της αντασφάλισης, και κανονιστικών υποθέσεων.
Σύμφωνα με τον Krall, η εισαγωγή του ευρώ ήταν μία πραγματική ωρολογιακή βόμβα, που αργότερα αποδείχθηκε και στην πράξη.
«Όταν το ευρώ εισήχθη το 1999, το αντιλήφθηκα κυρίως ως μια ευκαιρία να μειωθούν τα έξοδα συναλλαγών του ενδοευρωπαϊκού εμπορίου και ως εκ τούτου μία θετική εξέλιξη.
Η συνειδητοποίηση σχετικά με τις αναπόφευκτες εντάσεις ενός καθεστώτος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών σε μία περιοχή, όπως η Ευρωζώνη, ήταν ανεπαρκώς ανεπτυγμένη.
Επίσης, από τη δεκαετία του '90, έβλεπα την ΕΕ και την ολοκλήρωση της ως δύναμη ελεύθερου ως θετική εξέλιξη.
Ωστόσο η ΕΕ αποχώρησε από τις ιδέες του ελεύθερου εμπορίου, των ελεύθερων αγορών και του ανταγωνισμού και έστρεψε την προσοχή, τους πόρους και τις προθέσεις της στην ανάπτυξη μιας γραφειοκρατικής, κανονιστικής και οικονομικής προσέγγισης σχεδιασμού, η οποία έδινε ολοένα και περισσότερες οικονομικές αποφάσεις στους γραφειοκράτες, τις ρυθμιστικές αρχές και τους υπερασπιστές της αναδιανομής.
Η σημερινή ΕΕ είναι η ενσάρκωση της γραφειοκρατίας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Krall και προσθέτει:
Το δεύτερο στοιχείο ήταν η απαράδεκτη χειραγώγηση της κρίσης στο ευρώ, καθώς προκλήθηκε από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία έφερε στο φως τις εσωτερικές εντάσεις, τις αδυναμίες και τα ελλείμματα διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Οι απαντήσεις που παρουσιάστηκαν για την κρίση δεν ήταν βελτίωση των ελλειμμάτων αυτών.
Μάλλον επιδείνωσαν και εμβάθυναν το πρόβλημα.
Αντί της αντιμετώπισης των θεμάτων διακυβέρνησης και των δυσμενών κινήτρων, η απάντηση των Ευρωπαίων πολιτικών ήταν να απαντήσουν στα προβλήματα με λύσεις που «αγοράζουν χρόνο» σε βάρος μακροπρόθεσμης σταθερότητας και μείωσης των ανισορροπιών.
Όπως αποδείχθηκε, οι υποσχέσεις ειδικά όσον αφορά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν πέρασαν τη δοκιμασία της κρίσης.
Ωστόσο χωρίς το κράτος δικαίου, οποιαδήποτε κυβέρνηση εκφυλίζεται και μετατρέπεται σε μια ομάδα ληστών.
Σχόλια αναγνωστών