Άρθρο του Mises Institute για τη Σουηδία
Το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας «δηλητηριάζει» και προκαλεί διαιρέσεις στη σουηδική κοινωνία, υποστηρίζει σε άρθρο του το Mises Institute (αρθρογράφος ο Σουηδός Jon Nylander), παρομοιάζοντας στο συγκεκριμένο ζήτημα τη χώρα με ένα κομουνιστικό καθεστώς.
Αρχικά, με αφορμή τον πολύ μεγάλο αριθμό μεταναστών που έχει δεχθεί η χώρα, ο αρθρογράφος αναρωτιέται: είναι η πολυπολιτισμικότητα ένα καλό πράγμα;
«Όταν η πολυπολιτισμικότητα εμφανίζεται μέσω εθελοντικών αλληλεπιδράσεων, είναι προφανώς πολύτιμη -διαφορετικά δεν θα συνέβαινε σε μια ελεύθερη κοινωνία, όπως συμβαίνει συχνά.
Και πάλι: στην αγορά υπάρχει, με την πάροδο του χρόνου, η πιθανότητα ότι η ταυτότητα της φυλής επεκτείνεται με την ενσωμάτωση, αφομοίωση και προσαρμογή σε παλαιότερα άγνωστα πράγματα.
Η αναγκαστική πολυπολιτισμικότητα, από την άλλη πλευρά, αυξάνει την πόλωση και την φυλετισμό κατά μήκος των πιο βασικών και πιο εύκολα αναγνωρισμένων διαχωριστικών γραμμών. (…)
Οι αναγκαστικές ενώσεις, όπως η άμεση εισβολή και η κατάκτηση, θα πυροδοτήσουν την απελπισία και τις συγκρούσεις κατά μήκος των πολιτιστικών/εθνικών γραμμών και ίσως ακόμη και να προωθήσουν την αναγέννηση των παλαιών συγκρούσεων.
Όταν ένα κράτος πρόνοιας προσφέρει συντήρηση και υποστήριξη σε μεγάλες ποσότητες ανθρώπων από πολιτισμούς που διαφέρουν πολύ από πλευράς κουλτούρας, παρά τις επιθυμίες των σημερινών κατοίκων, αναπόφευκτα η κοινωνία θα γεμίσει με δυσαρέσκεια», αναφέρει, θυμίζοντας σε αυτό το σημείο το έργο του φιλελεύθερου κοινωνικού επιστήμονα Robert Putnam.
Ο κ. Putnam έδειξε ότι υπάρχει μια αναπόφευκτη συσχέτιση μεταξύ διαφορετικότητας και κοινωνικής δυσπιστίας.
Καταλήγει, επίσης, στο συμπέρασμα ότι ο ρατσισμός φαίνεται να έχει ελάχιστη σχέση με αυτό.
«Δείχνει ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πολυδιάστατες κοινότητες τείνουν να δυσπιστούν με τους γείτονές τους, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους.
Περιμένουν το χειρότερο από την κοινωνία και τους ηγέτες της.
Μιλάνε ατομικά, δίνουν λιγότερα χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ψηφίζουν λιγότερο.
Ο ίδιος ο Robert Putnam δεν φαίνεται να είναι μεγάλος οπαδός των δικών του ευρημάτων.
Όχι, η πολυπολιτισμικότητα φαίνεται να έχει ανεπιθύμητες αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία των πολιτών.
Το ότι ένας καθηγητής του Χάρβαρντ πρέπει να περάσει χρόνια για να φτάσει σε ένα τέτοιο προφανές συμπέρασμα, είναι γελοίο.
Στις ομογενείς κοινότητες, υπάρχει περισσότερη εμπιστοσύνη και περισσότερο κοινωνικό κεφάλαιο.
Οι άνθρωποι που μοιράζονται τη γλώσσα, την παράδοση, τη θρησκεία, τους θεσμούς και την ιστορία μπορούν να συνεργάζονται πιο εύκολα και να εργάζονται μέσω διαφορών χωρίς να καταφεύγουν στη βία ή να βλέπουν με θωράκιση τις κατηγορικές ικανότητες του κράτους.
Οι άνθρωποι που δεν μοιράζονται τη γλώσσα, την παράδοση, τη θρησκεία, τους θεσμούς και την ιστορία έχουν σκληρότερο χρόνο να συνεργαστούν και να βρουν εμπιστοσύνη.
Αυτό δεν είναι αυτονόητο;», σχολιάζεται.
Στη μελέτη του, ο κ. Putnam μιλά επίσης θερμά για το τελικό παιχνίδι: ότι οι πολυπολιτισμικές κοινότητες μπορούν να γεφυρώσουν τον κατακερματισμό υιοθετώντας νέους κοινωνικούς κανόνες και ευρύτερες ταυτότητες.
«Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Οι άνθρωποι πρέπει να το κάνουν αυτό, επειδή ζούμε μαζί σε αυτόν τον κόσμο.
Και όταν επεκτείνουμε εθελοντικά την έννοια του εμείς, με την πάροδο του χρόνου, τείνουμε να είμαστε σχετικά επιτυχημένοι σε αυτό».
«Ωστόσο, οι υποστηρικτές της πολύπολιτισμικότητας της πολυμορφίας φαίνεται να πιστεύουν ότι το μόνο που χρειάζεται για να φτάσουμε στην ουτοπία είναι να συσσωρευτούμε όλους τους ανθρώπους μαζί σε έναν δρόμο αγάπης και (αυστηρά οριοθετημένη) ανοχής».
Με ένα τόσο μεγάλο κράτος πρόνοιας, υπογραμμίζεται, οι πολιτισμικές διαιρέσεις καθίστανται πολύ πιο δύσκολο να γεφυρωθούν.
«Το ελκυστικό κράτος πρόνοιας προσελκύει μη παραγωγική οικονομική μετανάστευση, καταστρέφει την είσοδο στην αγορά εργασίας για τους μετανάστες που επιθυμούν να συμβάλουν και ενισχύει την εξάρτηση από την κοινωνική πρόνοια.
Πέραν των πολιτισμικών αποτελεσμάτων, πρέπει να προσθέσουμε δυσαρέσκεια που τροφοδοτείται από τον κυρίαρχο πολιτισμό και δεν έχει άλλη επιλογή παρά να χρηματοδοτήσει ξένους.
Στη Σουηδία, το κράτος πρόνοιας είναι τεράστιο και περιλαμβάνει τα πάντα.
Όταν επιδοτούμε μετανάστευση από το κράτος πρόνοιας, έχουμε άμεση επιβάρυνση από τους υφιστάμενους φόρους.
Το αδύναμο κράτος της Σουηδίας είναι άρρωστο στον πυρήνα.
Επομένως, πρέπει να αμφισβητηθεί στον πυρήνα του,», καταλήγει.
www.bankingnews.gr
Αρχικά, με αφορμή τον πολύ μεγάλο αριθμό μεταναστών που έχει δεχθεί η χώρα, ο αρθρογράφος αναρωτιέται: είναι η πολυπολιτισμικότητα ένα καλό πράγμα;
«Όταν η πολυπολιτισμικότητα εμφανίζεται μέσω εθελοντικών αλληλεπιδράσεων, είναι προφανώς πολύτιμη -διαφορετικά δεν θα συνέβαινε σε μια ελεύθερη κοινωνία, όπως συμβαίνει συχνά.
Και πάλι: στην αγορά υπάρχει, με την πάροδο του χρόνου, η πιθανότητα ότι η ταυτότητα της φυλής επεκτείνεται με την ενσωμάτωση, αφομοίωση και προσαρμογή σε παλαιότερα άγνωστα πράγματα.
Η αναγκαστική πολυπολιτισμικότητα, από την άλλη πλευρά, αυξάνει την πόλωση και την φυλετισμό κατά μήκος των πιο βασικών και πιο εύκολα αναγνωρισμένων διαχωριστικών γραμμών. (…)
Οι αναγκαστικές ενώσεις, όπως η άμεση εισβολή και η κατάκτηση, θα πυροδοτήσουν την απελπισία και τις συγκρούσεις κατά μήκος των πολιτιστικών/εθνικών γραμμών και ίσως ακόμη και να προωθήσουν την αναγέννηση των παλαιών συγκρούσεων.
Όταν ένα κράτος πρόνοιας προσφέρει συντήρηση και υποστήριξη σε μεγάλες ποσότητες ανθρώπων από πολιτισμούς που διαφέρουν πολύ από πλευράς κουλτούρας, παρά τις επιθυμίες των σημερινών κατοίκων, αναπόφευκτα η κοινωνία θα γεμίσει με δυσαρέσκεια», αναφέρει, θυμίζοντας σε αυτό το σημείο το έργο του φιλελεύθερου κοινωνικού επιστήμονα Robert Putnam.
Ο κ. Putnam έδειξε ότι υπάρχει μια αναπόφευκτη συσχέτιση μεταξύ διαφορετικότητας και κοινωνικής δυσπιστίας.
Καταλήγει, επίσης, στο συμπέρασμα ότι ο ρατσισμός φαίνεται να έχει ελάχιστη σχέση με αυτό.
«Δείχνει ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πολυδιάστατες κοινότητες τείνουν να δυσπιστούν με τους γείτονές τους, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους.
Περιμένουν το χειρότερο από την κοινωνία και τους ηγέτες της.
Μιλάνε ατομικά, δίνουν λιγότερα χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ψηφίζουν λιγότερο.
Ο ίδιος ο Robert Putnam δεν φαίνεται να είναι μεγάλος οπαδός των δικών του ευρημάτων.
Όχι, η πολυπολιτισμικότητα φαίνεται να έχει ανεπιθύμητες αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία των πολιτών.
Το ότι ένας καθηγητής του Χάρβαρντ πρέπει να περάσει χρόνια για να φτάσει σε ένα τέτοιο προφανές συμπέρασμα, είναι γελοίο.
Στις ομογενείς κοινότητες, υπάρχει περισσότερη εμπιστοσύνη και περισσότερο κοινωνικό κεφάλαιο.
Οι άνθρωποι που μοιράζονται τη γλώσσα, την παράδοση, τη θρησκεία, τους θεσμούς και την ιστορία μπορούν να συνεργάζονται πιο εύκολα και να εργάζονται μέσω διαφορών χωρίς να καταφεύγουν στη βία ή να βλέπουν με θωράκιση τις κατηγορικές ικανότητες του κράτους.
Οι άνθρωποι που δεν μοιράζονται τη γλώσσα, την παράδοση, τη θρησκεία, τους θεσμούς και την ιστορία έχουν σκληρότερο χρόνο να συνεργαστούν και να βρουν εμπιστοσύνη.
Αυτό δεν είναι αυτονόητο;», σχολιάζεται.
Στη μελέτη του, ο κ. Putnam μιλά επίσης θερμά για το τελικό παιχνίδι: ότι οι πολυπολιτισμικές κοινότητες μπορούν να γεφυρώσουν τον κατακερματισμό υιοθετώντας νέους κοινωνικούς κανόνες και ευρύτερες ταυτότητες.
«Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Οι άνθρωποι πρέπει να το κάνουν αυτό, επειδή ζούμε μαζί σε αυτόν τον κόσμο.
Και όταν επεκτείνουμε εθελοντικά την έννοια του εμείς, με την πάροδο του χρόνου, τείνουμε να είμαστε σχετικά επιτυχημένοι σε αυτό».
«Ωστόσο, οι υποστηρικτές της πολύπολιτισμικότητας της πολυμορφίας φαίνεται να πιστεύουν ότι το μόνο που χρειάζεται για να φτάσουμε στην ουτοπία είναι να συσσωρευτούμε όλους τους ανθρώπους μαζί σε έναν δρόμο αγάπης και (αυστηρά οριοθετημένη) ανοχής».
Με ένα τόσο μεγάλο κράτος πρόνοιας, υπογραμμίζεται, οι πολιτισμικές διαιρέσεις καθίστανται πολύ πιο δύσκολο να γεφυρωθούν.
«Το ελκυστικό κράτος πρόνοιας προσελκύει μη παραγωγική οικονομική μετανάστευση, καταστρέφει την είσοδο στην αγορά εργασίας για τους μετανάστες που επιθυμούν να συμβάλουν και ενισχύει την εξάρτηση από την κοινωνική πρόνοια.
Πέραν των πολιτισμικών αποτελεσμάτων, πρέπει να προσθέσουμε δυσαρέσκεια που τροφοδοτείται από τον κυρίαρχο πολιτισμό και δεν έχει άλλη επιλογή παρά να χρηματοδοτήσει ξένους.
Στη Σουηδία, το κράτος πρόνοιας είναι τεράστιο και περιλαμβάνει τα πάντα.
Όταν επιδοτούμε μετανάστευση από το κράτος πρόνοιας, έχουμε άμεση επιβάρυνση από τους υφιστάμενους φόρους.
Το αδύναμο κράτος της Σουηδίας είναι άρρωστο στον πυρήνα.
Επομένως, πρέπει να αμφισβητηθεί στον πυρήνα του,», καταλήγει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών