American Institute for Economic Researsh: Αλλαγή στάσης από τη Fed ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο Λευκό Οίκο
American Institute for Economic Researsh Τα τερτίπια της Fed ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο Λευκό Οίκο
Το American Institute for Economic Researsh προχωρά σε μια εκτεταμένη κριτική του αμφισβητούμενου άρθρου του πρώην προέδρου της Fed Νέας Υόρκης, William Dudley.
Ο Dudley υποστήριξε ότι η Fed πρέπει να «αρνηθεί να παίξει μαζί» με τον εμπορικό πόλεμο του Προέδρου Trump και να διεξάγει μια νομισματική πολιτική για να μειώσει τις πιθανότητες επανεκλογής του Trump το 2020.
Το American Institute for Economic Researsh «καταδικάζει» την πρόταση του Dudley ως «αρκετά εξωφρενικό επιχείρημα».
Αλλά δεν καταφέρνει να κάνει μια αρχή αρχών για την ανεξάρτητη νομισματική πολιτική.
Ιστορικά, η πειθαρχική νομισματική πολιτική έχει χρησιμοποιηθεί από τις κεντρικές τράπεζες για να περιορίσουν την αριστερά.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, η Fed έχει αφήσει τους Ρεπουμπλικάνους προέδρους να αυξάνουν δραματικά το έλλειμμα, με φορολογικές περικοπές και στη συνέχεια πιέζει τους Δημοκρατικούς προέδρους να το περιορίσουν.
Αυτό το… «αντάρτικο» έλλειμμα, είναι στην πραγματικότητα η πιο επικίνδυνη ιδέα για την κεντρική τράπεζα.
Έτσι αναμένεται μια «πολιτική πάλη» με την Fed την επόμενη φορά που ένας Δημοκρατικός θα βρεθεί στο Λευκό Οίκο.
Ο πραγματικός κίνδυνος εμπλοκής της κεντρικής τράπεζας δεν είναι κατά τη διάρκεια της διοίκησης Trump αλλά κατά τη διάρκεια της επόμενης κυβέρνησης.
Για παράδειγμα στη θητεία του Greenspan το 1993, ο Greenspan πίεσε τον Πρόεδρο Clinton να μειώσει το έλλειμμα.
Η πίεση του Greenspan, εμπόδισε την Κλίντον να περάσει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Ωστόσο, όταν εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ ο George W. Bush, «ο Greenspan άλλαξε την άποψή του για τα ελλείμματα».
Αλλά η έμφαση του Greenspan στη μείωση του ελλείμματος δεν ήταν απαραίτητα αδικαιολόγητη.
Οι συμβουλές του ήρθαν στο τέλος μιας δεκαετίας μαζικής αύξησης των δαπανών, όπου ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ αυξήθηκε από 37,17% σε 64,67%.
Ο Greenspan πιέζει τους προέδρους Reagan και George H. W. Bush να μειώσουν το έλλειμμα, αρχής γενομένης από το 1988.
Αυτό βοήθησε τον Πρόεδρο Bush να αυξήσει τους φόρους το 1990.
Το δεύτερο τρίμηνο του 2001, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είχε μειωθεί στο 54,04%. Είναι αλήθεια ότι τα ελλείμματα εξερράγησαν υπό τη διακυβέρνηση του George W. Bush.
Όμως, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ στο 61% το 2006, όταν ο Greenspan απόχώρησε από την ηγεσία της Fed, ο λόγος του Χρέο/ΑΕΠ ήταν ακόμα μικρότερος από ό, τι ήταν στα υψηλά του κατά την προεδρία Clinton.
Δεν ήταν οι φορολογικές περικοπές του Bush που πυροδότησαν τα ελλείμματα. Ήταν μια τεράστια αύξηση των δαπανών - όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Reagan.
Ο γενικός ισχυρισμός του, ότι η μακρά ιστορία της εμπλοκής της Fed τείνει να υποστηρίζει τους Ρεπουμπλικάνους, είναι επίσης προβληματική.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κεντρικών τραπεζιτών που παρενέβησαν με διάφορους τρόπους για να βοηθήσουν Δημοκρατικούς προέδρους.
Κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, με εντολή του Προέδρου Woodrow Wilson, η Fed συνέχισε να διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια και παρείχε προνομιακά προεξοφλητικά επιτόκια στις τράπεζες που αγόραζαν ομόλογα πολέμου.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτή την περίοδο σημειώθηκαν τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού στην ιστορία της Fed.
Ομοίως, η Fed κάλυψε αυξανόμενα ελλείμματα υπό την προεδρία του Franklin D. Roosevelt κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, διατηρώντας τα επιτόκια σε χαμηλό επίπεδο.
Η Fed διατήρησε αυτή την πολιτική για άλλα έξι χρόνια στην προεδρία του Harry Truman, όταν η Συμφωνία Treasury-Fed Accord το 1951 διαχώρισε τη νομισματική πολιτική από τη διαχείριση του δημόσιου χρέους.
Ο Πρόεδρος Lyndon Johnson πιέζει με επιτυχία τον επικεφαλής της Fed William McChesney Martin να διατηρήσει χαμηλά τα επιτόκια για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση του πολέμου του Βιετνάμ και μεγάλων κοινωνικών προγραμμάτων.
Ο Πρόεδρος Johnson επιτέθηκε προφορικά στον Martin λέγοντάς του «τα αγόρια πεθαίνουν στο Βιετνάμ και ο Bill Martin δε νοιάζεται».
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθούν οι κατηγορίες για «παραταξιακή ανάμειξη» είναι να γίνει η Fed πιο ανεξάρτητη από την πολιτική.
Και ο καλύτερος τρόπος για την Fed να αποδείξει την ανεξαρτησία της θα ήταν να υιοθετήσει έναν σαφή και δεσμευτικό κανόνα για τη νομισματική πολιτική, ώστε να μπορεί να λογοδοτεί ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι στην εξουσία.
www.bankingnews.gr
Το American Institute for Economic Researsh προχωρά σε μια εκτεταμένη κριτική του αμφισβητούμενου άρθρου του πρώην προέδρου της Fed Νέας Υόρκης, William Dudley.
Ο Dudley υποστήριξε ότι η Fed πρέπει να «αρνηθεί να παίξει μαζί» με τον εμπορικό πόλεμο του Προέδρου Trump και να διεξάγει μια νομισματική πολιτική για να μειώσει τις πιθανότητες επανεκλογής του Trump το 2020.
Το American Institute for Economic Researsh «καταδικάζει» την πρόταση του Dudley ως «αρκετά εξωφρενικό επιχείρημα».
Αλλά δεν καταφέρνει να κάνει μια αρχή αρχών για την ανεξάρτητη νομισματική πολιτική.
Ιστορικά, η πειθαρχική νομισματική πολιτική έχει χρησιμοποιηθεί από τις κεντρικές τράπεζες για να περιορίσουν την αριστερά.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, η Fed έχει αφήσει τους Ρεπουμπλικάνους προέδρους να αυξάνουν δραματικά το έλλειμμα, με φορολογικές περικοπές και στη συνέχεια πιέζει τους Δημοκρατικούς προέδρους να το περιορίσουν.
Αυτό το… «αντάρτικο» έλλειμμα, είναι στην πραγματικότητα η πιο επικίνδυνη ιδέα για την κεντρική τράπεζα.
Έτσι αναμένεται μια «πολιτική πάλη» με την Fed την επόμενη φορά που ένας Δημοκρατικός θα βρεθεί στο Λευκό Οίκο.
Ο πραγματικός κίνδυνος εμπλοκής της κεντρικής τράπεζας δεν είναι κατά τη διάρκεια της διοίκησης Trump αλλά κατά τη διάρκεια της επόμενης κυβέρνησης.
Για παράδειγμα στη θητεία του Greenspan το 1993, ο Greenspan πίεσε τον Πρόεδρο Clinton να μειώσει το έλλειμμα.
Η πίεση του Greenspan, εμπόδισε την Κλίντον να περάσει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Ωστόσο, όταν εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ ο George W. Bush, «ο Greenspan άλλαξε την άποψή του για τα ελλείμματα».
Αλλά η έμφαση του Greenspan στη μείωση του ελλείμματος δεν ήταν απαραίτητα αδικαιολόγητη.
Οι συμβουλές του ήρθαν στο τέλος μιας δεκαετίας μαζικής αύξησης των δαπανών, όπου ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ αυξήθηκε από 37,17% σε 64,67%.
Ο Greenspan πιέζει τους προέδρους Reagan και George H. W. Bush να μειώσουν το έλλειμμα, αρχής γενομένης από το 1988.
Αυτό βοήθησε τον Πρόεδρο Bush να αυξήσει τους φόρους το 1990.
Το δεύτερο τρίμηνο του 2001, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είχε μειωθεί στο 54,04%. Είναι αλήθεια ότι τα ελλείμματα εξερράγησαν υπό τη διακυβέρνηση του George W. Bush.
Όμως, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ στο 61% το 2006, όταν ο Greenspan απόχώρησε από την ηγεσία της Fed, ο λόγος του Χρέο/ΑΕΠ ήταν ακόμα μικρότερος από ό, τι ήταν στα υψηλά του κατά την προεδρία Clinton.
Δεν ήταν οι φορολογικές περικοπές του Bush που πυροδότησαν τα ελλείμματα. Ήταν μια τεράστια αύξηση των δαπανών - όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Reagan.
Ο γενικός ισχυρισμός του, ότι η μακρά ιστορία της εμπλοκής της Fed τείνει να υποστηρίζει τους Ρεπουμπλικάνους, είναι επίσης προβληματική.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κεντρικών τραπεζιτών που παρενέβησαν με διάφορους τρόπους για να βοηθήσουν Δημοκρατικούς προέδρους.
Κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, με εντολή του Προέδρου Woodrow Wilson, η Fed συνέχισε να διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια και παρείχε προνομιακά προεξοφλητικά επιτόκια στις τράπεζες που αγόραζαν ομόλογα πολέμου.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτή την περίοδο σημειώθηκαν τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού στην ιστορία της Fed.
Ομοίως, η Fed κάλυψε αυξανόμενα ελλείμματα υπό την προεδρία του Franklin D. Roosevelt κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, διατηρώντας τα επιτόκια σε χαμηλό επίπεδο.
Η Fed διατήρησε αυτή την πολιτική για άλλα έξι χρόνια στην προεδρία του Harry Truman, όταν η Συμφωνία Treasury-Fed Accord το 1951 διαχώρισε τη νομισματική πολιτική από τη διαχείριση του δημόσιου χρέους.
Ο Πρόεδρος Lyndon Johnson πιέζει με επιτυχία τον επικεφαλής της Fed William McChesney Martin να διατηρήσει χαμηλά τα επιτόκια για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση του πολέμου του Βιετνάμ και μεγάλων κοινωνικών προγραμμάτων.
Ο Πρόεδρος Johnson επιτέθηκε προφορικά στον Martin λέγοντάς του «τα αγόρια πεθαίνουν στο Βιετνάμ και ο Bill Martin δε νοιάζεται».
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθούν οι κατηγορίες για «παραταξιακή ανάμειξη» είναι να γίνει η Fed πιο ανεξάρτητη από την πολιτική.
Και ο καλύτερος τρόπος για την Fed να αποδείξει την ανεξαρτησία της θα ήταν να υιοθετήσει έναν σαφή και δεσμευτικό κανόνα για τη νομισματική πολιτική, ώστε να μπορεί να λογοδοτεί ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι στην εξουσία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών