Είναι προφανές ότι από τότε που ξεκίνησε το Αμερικανικό σχέδιο της Αραβικής Άνοιξης έως σήμερα μια λέξη χαρακτηρίζει το εγχείρημα αποτυχία.
Η δολοφονία του ιρανού υποστράτηγου Soleimani στο Ιράκ ήταν η απάντηση των αμερικανικών δυνάμεων για τις επιθέσεις που δέχθηκε πρόσφατα στην Βαγδάτη η αμερικανική πρεσβεία.
Ας ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή, τι θέλουν οι ΗΠΑ και οι Ιρανοί στο Ιράκ;
Είναι προφανές ότι από τότε που ξεκίνησε το Αμερικανικό σχέδιο της Αραβικής Άνοιξης έως σήμερα μια λέξη χαρακτηρίζει το εγχείρημα αποτυχία.
Μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ μόνο καταστροφή επικρατεί στο Ιράκ.
Δεν υπάρχει ούτε μια ημέρα χωρίς τρομοκρατική επίθεση με νεκρούς στο Ιράκ, οι ΗΠΑ δεν έφεραν την Αραβική Άνοιξη αλλά την καταστροφή στο Ιράκ, το ίδιο συνέβη και στην Λιβύη.
Μόνο ο Assad στην Συρία διασώθηκε – εξέλιξη θετική για την σταθερότητα στην περιοχή – επειδή έγκαιρα ζήτησε την στήριξη των Ρώσων.
Ο στόχος των ΗΠΑ ήταν μόνο ο έλεγχος του πετρελαίου στο Ιράκ και ο έλεγχος του Ιράν που είναι ακριβές ότι επίσης προκαλεί με την στάση του.
Τι ήθελε ο Ιρανός υποστράτηγος Soleimani στο Ιράκ;
Προφανώς το Ιράν έχει στρατόπεδα τόσο στο Ιράκ όσο και στην Συρία και γεννάται το ερώτημα τι θέλει το Ιράν σε Ιράκ και Συρία;
Οι επεκτατικές βλέψεις του Ιράν είναι γνωστές και οι τακτικές που ακολουθεί στην Μέση Ανατολή είναι τουλάχιστον δολοφονική όπως και των αμερικανών.
Η δολοφονία του ιρανού υποστράτηγου Soleimani
Strategic Culture Foundation: To Ιράν, μετατρέπεται σε ένα μυστικό όπλο της Κίνας κατά του δολαρίου
Την εκτίμηση ότι η Κίνα χρησιμοποιεί το Ιράν ως ένα «όπλο» προκειμένου να καταστρέψει την κυριαρχία του δολαρίου ως του βασικού νομίσματος που χρησιμοποιείται στα διεθνή συναλλαγματικά αποθέματα, εκφράζει ο πολιτικός αναλυτής – δημοσιογράφος Federico Pieraccini σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του think tank, Strategic Culture Foundation.
Όπως υποστηρίζει «υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα αλλαγής που επηρεάζει τη διεθνή πολιτική σκηνή.
Είναι η αρχή μιας επανάστασης που επιφέρει η μετάβαση από μια μονοπολική στην πολυπολική παγκόσμια τάξη.
Στην πράξη αντιμετωπίζουμε τον συνδυασμό πολλών παραγόντων, όπως η εφαρμογή αμερικανικών δασμών στις κινεζικές εξαγωγές, οι κυρώσεις της Ουάσιγκτον στο Ιράν, η ενεργειακή αυτάρκεια των ΗΠΑ, η ευπάθεια των βιομηχανικών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας και οι ιρανικές δυνατότητες αντιστάσεως των επιθέσεων των ΗΠΑ καθώς και την εξαγωγή μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου και πετρελαίου προς την Κίνα.
Τα πάντα συγκλίνουν με έναν παράγοντα, δηλαδή με την επικείμενη υποχώρηση του αμερικανικού δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε γεγονότα μεγάλης σημασίας στη Μέση Ανατολή, σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Οι εντάσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης τροφοδοτούνται κυρίως από την ανάγκη της διοίκησης του Trump να ενισχύσει το αμερικανικό «βαθύ κράτος» και να συνεχίσει να στηρίζει ορισμένους ισχυρούς χρηματοδότες του Trump όπως η Σ. Αραβία και το Ισραήλ.
Η επιθετική πολιτική προς την Τεχεράνη, η οποία περιλαμβάνει και κάποια ψεύδη, οδήγησε σε μία «καταστροφή» την οποία ανέμεναν εδώ και χρόνια οι αμερικανικές αμυντικές βιομηχανίες.
Η επίθεση των Houthis της Υεμένης έπληξε δύο μεγάλες εγκαταστάσεις πετρελαίου στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, εκθέτοντας τις αδυναμίες των πολύ δαπανηρών συστημάτων αεροπορικής άμυνας των ΗΠΑ στη χώρα.
Αυτή η επίθεση σοκάρει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σε όλο τον κόσμο αποδεικνύοντας πως τα χαμηλού κόστους, ασύμμετρα μέσα πολεμικών επιχειρήσεων μπορούν να είναι αποτελεσματικά πέρα από κάθε προσδοκία, ικανά να προκαλέσουν ζημιές ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων με μια δαπάνη μόλις μερικών χιλιάδων δολαρίων.
Η απόφαση της Κίνας να χορηγήσει μια πιστωτική γραμμή ύψους 280 έως 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής ευρέος φάσματος που κοιτάζει το μακρινό και όχι μόνο το άμεσο μέλλον.
Βεβαίως, το Ιράν θα επωφεληθεί από αυτή την οικονομική βοήθεια που θα αντισταθμίσει την έλλειψη κερδών από την πώληση πετρελαίου λόγω των δευτερευουσών κυρώσεων των ΗΠΑ.
Το Πεκίνο προτίθεται να εισέλθει στην ιρανική αγορά φυσικού αερίου και πετρελαίου, βοηθώντας τις ιρανικές κρατικές επιχειρήσεις να αναπτύξουν τομείς, εργοστάσια, logistics, λιμάνια και ενεργειακούς κόμβους, εξασφαλίζοντας έτσι μια μελλοντική προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου σε μια χώρα που έχει ισχυρή οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη.
Εάν επεκτείνουμε το σκεπτικό πίσω από τις προθέσεις της Κίνας και τη συνδέσουμε με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αναδύεται μια ενδιαφέρουσα εικόνα, η οποία πρέπει να αξιολογηθεί προσεκτικά.
Γνωρίζουμε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει επιτύχει την ενεργειακή αυτάρκεια και πλέον οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί, πλέον, σε εξαγωγέα πετρελαίου.
Η σημερινή κατάσταση φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ εξαρτώνται πολύ λιγότερο από το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και της Μέσης Ανατολής για να ικανοποιήσουν την εγχώρια ζήτηση.
Κατά συνέπεια, πολλοί υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων των στρατηγών Dunford και Mattis, εξήγησαν πως η αλλαγή της εθνικής αμυντικής στρατηγικής επιβεβαιώνει τον τρόπο με τον οποίο έχει στραφεί το επίκεντρο από το γνωστό πλαίσιο «4 + 1» (Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Ισλαμική τρομοκρατία) στο πιο ισορροπημένο «2 + 3» (Κίνα, Ρωσία + Ιράν, Ισλαμική τρομοκρατία και Βόρεια Κορέα).
Από γεωγραφική άποψη, αυτό συνεπάγεται μελλοντική μετατόπιση στρατιωτικών δυνάμεων από τον Περσικό Κόλπο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική στην Άπω Ανατολή.
Το Πεκίνο, για να απαντήσει σε αυτήν την περικύκλωση, διαθέτει έναν άσσο στο μανίκι του.
Μπορεί να επιδιώξει να αναμορφώσει την κατάσταση του δολαρίου ως βασικού νομίσματος για τα συναλλαγματικά αποθέματα, όχι μόνο με τη βοήθεια του Ιράν αλλά και μέσο του project Belt And Road (BRI)..
Foreign Affairs: Τα λάθη του Trump στο Ιράν - Οι κυρώσεις δεν είναι λύση
Τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, οι χρηματοοικονομικές και οικονομικές κυρώσεις έχουν καταστεί βασικό εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Η διοίκηση Trump έχει κάνει ιδιαίτερα μεγάλη χρήση αυτού του εργαλείου, ιδίως στις προσπάθειές της να προκαλέσει αλλαγή καθεστώτος στην Βενεζουέλα και το Ιράν.
Αν χρησιμοποιηθούν σωστά, οι κυρώσεις μπορούν να βοηθήσουν να πεισθεί ο στόχος τους να αλλάξει την συμπεριφορά του.
Αλλά για να λειτουργήσουν οι κυρώσεις με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να στοχεύουν σε μια συμπεριφορά που ο στόχος να μπορεί, έστω και απρόθυμα, να την αλλάξει.
Το στοχευόμενο μέρος πρέπει επίσης να πιστεύει ότι οι κυρώσεις θα αρθούν αν εγκαταλείψει την εν λόγω συμπεριφορά του.
Οι κυρώσεις που έχουν σχεδιαστεί σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο έχουν λειτουργήσει ξανά και ξανά.
Ένας αδύνατος στόχος
Ωστόσο, η λογική των καταναγκαστικών κυρώσεων δεν ισχύει όταν ο στόχος των κυρώσεων είναι η αλλαγή καθεστώτος.
Απλώς, επειδή το κόστος της παραίτησης από την εξουσία θα υπερβαίνει πάντοτε το όφελος από την επιβολή κυρώσεων, ένα στοχοποιημένο κράτος θεωρητικά δεν μπορεί να συναινέσει σε μια απαίτηση για αλλαγή καθεστώτος.
Ο υπολογισμός είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρος για επαναστατικά καθεστώτα, όπως αυτά στο Ιράν και την Βενεζουέλα, των οποίων ο ισχυρισμός για εγχώρια νομιμοποίηση βασίζεται εν μέρει στην δημόσια περιφρόνηση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ανεξάρτητα από το πόσο έντονη είναι η πίεση των αμερικανικών κυρώσεων, ποτέ δεν θα πείσει τους αυταρχικούς όπως ο Ιρανός αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ θα ήταν καλύτερα αν εγκαταλείψει τις επαναστάσεις τους με αντάλλαγμα την άρση των κυρώσεων.
Πράγματι, αυτό είναι ένα βασικό μάθημα του μισού αιώνα μάταιων προσπαθειών της Ουάσιγκτον να απομακρύνει το κομμουνιστικό καθεστώς στην Κούβα.
Αμερικανική υπέρ-έκταση
Ακόμα και αν οι κυρώσεις είναι απίθανο να προκαλέσουν αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: «Τι βλάπτει μια προσπάθεια;».
Αν και υπάρχουν οφέλη σε μη καταναγκαστικές κυρώσεις -για παράδειγμα, στερούν το στοχευόμενο καθεστώς από πόρους για κακοήθεις δραστηριότητες- τα μειονεκτήματα είναι σημαντικά.
Από την φύση τους, οι κυρώσεις επιβάλλουν κόστος σε αθώους τρίτους και, όσο πιο περίπλοκες είναι οι κυρώσεις, τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος και τόσο πιο πιθανό είναι να προκληθούν αθέλητες ζημίες.
Οι κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν είναι εξαιρετικά περίπλοκες: Οι κύριες κυρώσεις απαγορεύουν σε οντότητες μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες να ασκούν μια σειρά επιχειρηματικών και χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων με οντότητες και στις δύο χώρες.
Οι δευτερεύουσες κυρώσεις, εν τω μεταξύ, εμποδίζουν Αμερικανούς, αμερικανικές τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις να συναλλάσσονται με ξένες οντότητες που συνεργάζονται με το Ιράν.
Τέτοιες κυρώσεις επιβάλλουν σημαντικό κόστος συμμόρφωσης και νομικούς κινδύνους τόσο στις αμερικανικές όσο και στις αλλοδαπές επιχειρήσεις.
Μπορούν επίσης να ταράξουν ακούσια τις αγορές, όπως καταδεικνύεται από το πρόσφατο επεισόδιο με τις αμερικανικές κυρώσεις στον ρωσικό κολοσσό αλουμινίου Rusal -η κυβέρνηση Trump αναγκάστηκε να εκδώσει μια σειρά απαλλαγών από τις κυρώσεις για να εμποδίσει την κατάρρευση της παγκόσμιας αγοράς αλουμινίου πριν τελικά συμφωνήσει να άρει τις κυρώσεις εναντίον της εταιρείας.
Gatestone Institute: Το Ιράν μπορεί να γίνει εφιάλτης
Το Gatestone Institute αναλύει τις βασικές ανησυχίες της Ευρώπης για το Ιράν και επισημαίνεται ότι για την Ευρώπη, το Ιράν ήταν ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης που όλοι εύχονταν να φύγει.
«Πριν από δύο χρόνια, πολλοί στην Ευρώπη πίστευαν ότι το πρόβλημα είχε ξεπεραστεί.
Τώρα, όμως, ο εφιάλτης επέστρεψε για εκδίκηση με τα τύμπανα του πολέμου να ακούγονται στο βάθος» αναφέρεται στο άρθρο.
Η αλήθεια είναι ότι, εκτός από το να εύχεται ο εφιάλτης να φύγει, η ΕΕ δεν είχε εφαρμόσει ποτέ μια συνεκτική πολιτική για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Έπειτα από οκτώ χρόνια όπου ο Barack Obama περιφερόταν γύρω από το θέμα του Ιράν, οι Ευρωπαίοι ανέβαλαν τη σοβαρή ανάλυση του θέματος και τελικά τώρα φαίνεται να ακολουθούν τη σκληρή στάση του Αμερικανού προέδρου, Donald Trump.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η ΕΕ έχει τρεις βασικές ανησυχίες όσον αφορά το Ιράν.
Η πρώτη είναι ότι η πολιτική, που επικεντρώνεται στο πείσει τους Χομεϊνιστές να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους σε ορισμένα θέματα εξωτερικής πολιτικής, μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγήσει στην αλλαγή καθεστώτος με απρόβλεπτες συνέπειες.
«Το ερώτημα είναι: ποιος θα πάρει τα ηνία στο Ιράν και θα βεβαιωθεί ότι η τεράστια χώρα δεν θα μεταμορφωθεί σε μια άλλη "μη κυβερνημένη περιοχή" στην καρδιά της Μέσης Ανατολής;» επισημαίνεται στο ίδιο άρθρο.
Η δεύτερη ανησυχία είναι ότι η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν ενδέχεται να πυροδοτήσει νέες ροές προσφύγων που τελικά θα κατευθυνθούν στην Ευρώπη σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο όσον αφορά το προσφυγικό, λόγω της Συρίας.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο πληθυσμός του Ιράν είναι σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερος από εκείνο της Συρίας, κάτι που σημαίνει ότι η Ευρώπη ενδεχομένως να έρθει αντιμέτωποι με 4πλάσιο αριθμό προσφύγων.
Τέλος, η τρίτη ανησυχία των Ευρωπαίων είναι ότι η στρατηγική του Trump μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο.
Ron Paul Institute for Peace & Prosperity: Οι ΗΠΑ βοηθούν την Αλ Κάιντα σε Συρία και Υεμένη για να πλήξουν το Ιράν
www.bankingnews.gr
Ας ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή, τι θέλουν οι ΗΠΑ και οι Ιρανοί στο Ιράκ;
Είναι προφανές ότι από τότε που ξεκίνησε το Αμερικανικό σχέδιο της Αραβικής Άνοιξης έως σήμερα μια λέξη χαρακτηρίζει το εγχείρημα αποτυχία.
Μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ μόνο καταστροφή επικρατεί στο Ιράκ.
Δεν υπάρχει ούτε μια ημέρα χωρίς τρομοκρατική επίθεση με νεκρούς στο Ιράκ, οι ΗΠΑ δεν έφεραν την Αραβική Άνοιξη αλλά την καταστροφή στο Ιράκ, το ίδιο συνέβη και στην Λιβύη.
Μόνο ο Assad στην Συρία διασώθηκε – εξέλιξη θετική για την σταθερότητα στην περιοχή – επειδή έγκαιρα ζήτησε την στήριξη των Ρώσων.
Ο στόχος των ΗΠΑ ήταν μόνο ο έλεγχος του πετρελαίου στο Ιράκ και ο έλεγχος του Ιράν που είναι ακριβές ότι επίσης προκαλεί με την στάση του.
Τι ήθελε ο Ιρανός υποστράτηγος Soleimani στο Ιράκ;
Προφανώς το Ιράν έχει στρατόπεδα τόσο στο Ιράκ όσο και στην Συρία και γεννάται το ερώτημα τι θέλει το Ιράν σε Ιράκ και Συρία;
Οι επεκτατικές βλέψεις του Ιράν είναι γνωστές και οι τακτικές που ακολουθεί στην Μέση Ανατολή είναι τουλάχιστον δολοφονική όπως και των αμερικανών.
Η δολοφονία του ιρανού υποστράτηγου Soleimani
Strategic Culture Foundation: To Ιράν, μετατρέπεται σε ένα μυστικό όπλο της Κίνας κατά του δολαρίου
Την εκτίμηση ότι η Κίνα χρησιμοποιεί το Ιράν ως ένα «όπλο» προκειμένου να καταστρέψει την κυριαρχία του δολαρίου ως του βασικού νομίσματος που χρησιμοποιείται στα διεθνή συναλλαγματικά αποθέματα, εκφράζει ο πολιτικός αναλυτής – δημοσιογράφος Federico Pieraccini σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του think tank, Strategic Culture Foundation.
Όπως υποστηρίζει «υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα αλλαγής που επηρεάζει τη διεθνή πολιτική σκηνή.
Είναι η αρχή μιας επανάστασης που επιφέρει η μετάβαση από μια μονοπολική στην πολυπολική παγκόσμια τάξη.
Στην πράξη αντιμετωπίζουμε τον συνδυασμό πολλών παραγόντων, όπως η εφαρμογή αμερικανικών δασμών στις κινεζικές εξαγωγές, οι κυρώσεις της Ουάσιγκτον στο Ιράν, η ενεργειακή αυτάρκεια των ΗΠΑ, η ευπάθεια των βιομηχανικών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας και οι ιρανικές δυνατότητες αντιστάσεως των επιθέσεων των ΗΠΑ καθώς και την εξαγωγή μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου και πετρελαίου προς την Κίνα.
Τα πάντα συγκλίνουν με έναν παράγοντα, δηλαδή με την επικείμενη υποχώρηση του αμερικανικού δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε γεγονότα μεγάλης σημασίας στη Μέση Ανατολή, σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Οι εντάσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης τροφοδοτούνται κυρίως από την ανάγκη της διοίκησης του Trump να ενισχύσει το αμερικανικό «βαθύ κράτος» και να συνεχίσει να στηρίζει ορισμένους ισχυρούς χρηματοδότες του Trump όπως η Σ. Αραβία και το Ισραήλ.
Η επιθετική πολιτική προς την Τεχεράνη, η οποία περιλαμβάνει και κάποια ψεύδη, οδήγησε σε μία «καταστροφή» την οποία ανέμεναν εδώ και χρόνια οι αμερικανικές αμυντικές βιομηχανίες.
Η επίθεση των Houthis της Υεμένης έπληξε δύο μεγάλες εγκαταστάσεις πετρελαίου στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, εκθέτοντας τις αδυναμίες των πολύ δαπανηρών συστημάτων αεροπορικής άμυνας των ΗΠΑ στη χώρα.
Αυτή η επίθεση σοκάρει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σε όλο τον κόσμο αποδεικνύοντας πως τα χαμηλού κόστους, ασύμμετρα μέσα πολεμικών επιχειρήσεων μπορούν να είναι αποτελεσματικά πέρα από κάθε προσδοκία, ικανά να προκαλέσουν ζημιές ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων με μια δαπάνη μόλις μερικών χιλιάδων δολαρίων.
Η απόφαση της Κίνας να χορηγήσει μια πιστωτική γραμμή ύψους 280 έως 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής ευρέος φάσματος που κοιτάζει το μακρινό και όχι μόνο το άμεσο μέλλον.
Βεβαίως, το Ιράν θα επωφεληθεί από αυτή την οικονομική βοήθεια που θα αντισταθμίσει την έλλειψη κερδών από την πώληση πετρελαίου λόγω των δευτερευουσών κυρώσεων των ΗΠΑ.
Το Πεκίνο προτίθεται να εισέλθει στην ιρανική αγορά φυσικού αερίου και πετρελαίου, βοηθώντας τις ιρανικές κρατικές επιχειρήσεις να αναπτύξουν τομείς, εργοστάσια, logistics, λιμάνια και ενεργειακούς κόμβους, εξασφαλίζοντας έτσι μια μελλοντική προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου σε μια χώρα που έχει ισχυρή οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη.
Εάν επεκτείνουμε το σκεπτικό πίσω από τις προθέσεις της Κίνας και τη συνδέσουμε με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αναδύεται μια ενδιαφέρουσα εικόνα, η οποία πρέπει να αξιολογηθεί προσεκτικά.
Γνωρίζουμε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει επιτύχει την ενεργειακή αυτάρκεια και πλέον οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί, πλέον, σε εξαγωγέα πετρελαίου.
Η σημερινή κατάσταση φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι οι ΗΠΑ εξαρτώνται πολύ λιγότερο από το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και της Μέσης Ανατολής για να ικανοποιήσουν την εγχώρια ζήτηση.
Κατά συνέπεια, πολλοί υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων των στρατηγών Dunford και Mattis, εξήγησαν πως η αλλαγή της εθνικής αμυντικής στρατηγικής επιβεβαιώνει τον τρόπο με τον οποίο έχει στραφεί το επίκεντρο από το γνωστό πλαίσιο «4 + 1» (Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Ισλαμική τρομοκρατία) στο πιο ισορροπημένο «2 + 3» (Κίνα, Ρωσία + Ιράν, Ισλαμική τρομοκρατία και Βόρεια Κορέα).
Από γεωγραφική άποψη, αυτό συνεπάγεται μελλοντική μετατόπιση στρατιωτικών δυνάμεων από τον Περσικό Κόλπο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική στην Άπω Ανατολή.
Το Πεκίνο, για να απαντήσει σε αυτήν την περικύκλωση, διαθέτει έναν άσσο στο μανίκι του.
Μπορεί να επιδιώξει να αναμορφώσει την κατάσταση του δολαρίου ως βασικού νομίσματος για τα συναλλαγματικά αποθέματα, όχι μόνο με τη βοήθεια του Ιράν αλλά και μέσο του project Belt And Road (BRI)..
Foreign Affairs: Τα λάθη του Trump στο Ιράν - Οι κυρώσεις δεν είναι λύση
Τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, οι χρηματοοικονομικές και οικονομικές κυρώσεις έχουν καταστεί βασικό εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Η διοίκηση Trump έχει κάνει ιδιαίτερα μεγάλη χρήση αυτού του εργαλείου, ιδίως στις προσπάθειές της να προκαλέσει αλλαγή καθεστώτος στην Βενεζουέλα και το Ιράν.
Αν χρησιμοποιηθούν σωστά, οι κυρώσεις μπορούν να βοηθήσουν να πεισθεί ο στόχος τους να αλλάξει την συμπεριφορά του.
Αλλά για να λειτουργήσουν οι κυρώσεις με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να στοχεύουν σε μια συμπεριφορά που ο στόχος να μπορεί, έστω και απρόθυμα, να την αλλάξει.
Το στοχευόμενο μέρος πρέπει επίσης να πιστεύει ότι οι κυρώσεις θα αρθούν αν εγκαταλείψει την εν λόγω συμπεριφορά του.
Οι κυρώσεις που έχουν σχεδιαστεί σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο έχουν λειτουργήσει ξανά και ξανά.
Ένας αδύνατος στόχος
Ωστόσο, η λογική των καταναγκαστικών κυρώσεων δεν ισχύει όταν ο στόχος των κυρώσεων είναι η αλλαγή καθεστώτος.
Απλώς, επειδή το κόστος της παραίτησης από την εξουσία θα υπερβαίνει πάντοτε το όφελος από την επιβολή κυρώσεων, ένα στοχοποιημένο κράτος θεωρητικά δεν μπορεί να συναινέσει σε μια απαίτηση για αλλαγή καθεστώτος.
Ο υπολογισμός είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρος για επαναστατικά καθεστώτα, όπως αυτά στο Ιράν και την Βενεζουέλα, των οποίων ο ισχυρισμός για εγχώρια νομιμοποίηση βασίζεται εν μέρει στην δημόσια περιφρόνηση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ανεξάρτητα από το πόσο έντονη είναι η πίεση των αμερικανικών κυρώσεων, ποτέ δεν θα πείσει τους αυταρχικούς όπως ο Ιρανός αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ θα ήταν καλύτερα αν εγκαταλείψει τις επαναστάσεις τους με αντάλλαγμα την άρση των κυρώσεων.
Πράγματι, αυτό είναι ένα βασικό μάθημα του μισού αιώνα μάταιων προσπαθειών της Ουάσιγκτον να απομακρύνει το κομμουνιστικό καθεστώς στην Κούβα.
Αμερικανική υπέρ-έκταση
Ακόμα και αν οι κυρώσεις είναι απίθανο να προκαλέσουν αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: «Τι βλάπτει μια προσπάθεια;».
Αν και υπάρχουν οφέλη σε μη καταναγκαστικές κυρώσεις -για παράδειγμα, στερούν το στοχευόμενο καθεστώς από πόρους για κακοήθεις δραστηριότητες- τα μειονεκτήματα είναι σημαντικά.
Από την φύση τους, οι κυρώσεις επιβάλλουν κόστος σε αθώους τρίτους και, όσο πιο περίπλοκες είναι οι κυρώσεις, τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος και τόσο πιο πιθανό είναι να προκληθούν αθέλητες ζημίες.
Οι κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν είναι εξαιρετικά περίπλοκες: Οι κύριες κυρώσεις απαγορεύουν σε οντότητες μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες να ασκούν μια σειρά επιχειρηματικών και χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων με οντότητες και στις δύο χώρες.
Οι δευτερεύουσες κυρώσεις, εν τω μεταξύ, εμποδίζουν Αμερικανούς, αμερικανικές τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις να συναλλάσσονται με ξένες οντότητες που συνεργάζονται με το Ιράν.
Τέτοιες κυρώσεις επιβάλλουν σημαντικό κόστος συμμόρφωσης και νομικούς κινδύνους τόσο στις αμερικανικές όσο και στις αλλοδαπές επιχειρήσεις.
Μπορούν επίσης να ταράξουν ακούσια τις αγορές, όπως καταδεικνύεται από το πρόσφατο επεισόδιο με τις αμερικανικές κυρώσεις στον ρωσικό κολοσσό αλουμινίου Rusal -η κυβέρνηση Trump αναγκάστηκε να εκδώσει μια σειρά απαλλαγών από τις κυρώσεις για να εμποδίσει την κατάρρευση της παγκόσμιας αγοράς αλουμινίου πριν τελικά συμφωνήσει να άρει τις κυρώσεις εναντίον της εταιρείας.
Gatestone Institute: Το Ιράν μπορεί να γίνει εφιάλτης
Το Gatestone Institute αναλύει τις βασικές ανησυχίες της Ευρώπης για το Ιράν και επισημαίνεται ότι για την Ευρώπη, το Ιράν ήταν ένας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης που όλοι εύχονταν να φύγει.
«Πριν από δύο χρόνια, πολλοί στην Ευρώπη πίστευαν ότι το πρόβλημα είχε ξεπεραστεί.
Τώρα, όμως, ο εφιάλτης επέστρεψε για εκδίκηση με τα τύμπανα του πολέμου να ακούγονται στο βάθος» αναφέρεται στο άρθρο.
Η αλήθεια είναι ότι, εκτός από το να εύχεται ο εφιάλτης να φύγει, η ΕΕ δεν είχε εφαρμόσει ποτέ μια συνεκτική πολιτική για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Έπειτα από οκτώ χρόνια όπου ο Barack Obama περιφερόταν γύρω από το θέμα του Ιράν, οι Ευρωπαίοι ανέβαλαν τη σοβαρή ανάλυση του θέματος και τελικά τώρα φαίνεται να ακολουθούν τη σκληρή στάση του Αμερικανού προέδρου, Donald Trump.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η ΕΕ έχει τρεις βασικές ανησυχίες όσον αφορά το Ιράν.
Η πρώτη είναι ότι η πολιτική, που επικεντρώνεται στο πείσει τους Χομεϊνιστές να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους σε ορισμένα θέματα εξωτερικής πολιτικής, μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγήσει στην αλλαγή καθεστώτος με απρόβλεπτες συνέπειες.
«Το ερώτημα είναι: ποιος θα πάρει τα ηνία στο Ιράν και θα βεβαιωθεί ότι η τεράστια χώρα δεν θα μεταμορφωθεί σε μια άλλη "μη κυβερνημένη περιοχή" στην καρδιά της Μέσης Ανατολής;» επισημαίνεται στο ίδιο άρθρο.
Η δεύτερη ανησυχία είναι ότι η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν ενδέχεται να πυροδοτήσει νέες ροές προσφύγων που τελικά θα κατευθυνθούν στην Ευρώπη σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο όσον αφορά το προσφυγικό, λόγω της Συρίας.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο πληθυσμός του Ιράν είναι σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερος από εκείνο της Συρίας, κάτι που σημαίνει ότι η Ευρώπη ενδεχομένως να έρθει αντιμέτωποι με 4πλάσιο αριθμό προσφύγων.
Τέλος, η τρίτη ανησυχία των Ευρωπαίων είναι ότι η στρατηγική του Trump μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο.
Ron Paul Institute for Peace & Prosperity: Οι ΗΠΑ βοηθούν την Αλ Κάιντα σε Συρία και Υεμένη για να πλήξουν το Ιράν
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών