Ο Πρόεδρος Macron αγκαλιάζει την ατζέντα των λαϊκιστικών κομμάτων σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια διάσωσης του αναποτελεσματικού μοντέλου πρόνοιας της Γαλλίας με οποιοδήποτε κόστος
Σαν να μην ήταν αρκετά άσχημα για τη γαλλική οικονομία που κατρακυλά στην ύφεση, ενώ ο κορωνοϊός κυριολεκτικά θερίζει, ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron αποκάλυψε ένα εκπληκτικό όραμα για τον κόσμο που ηγείται για την μετά τον κορωνοϊό εποχή, σύμφωνα με το οποίο, η Γαλλία ανακτά την ανεξαρτησία της στους τομείς της γεωργίας, της βιομηχανίας, της υγείας και της τεχνολογίας, ανακαλύπτοντας εκ νέου τον εαυτό της ιδεολογικά.
Με αυτόν τον τρόπο, όπως επισημαίνει σε ανάλυσή του το αυστριακό Ινστιτούτο Mises, ο Πρόεδρος Macron αγκαλιάζει την ενάντια στην παγκοσμιοποίηση προστατευτική ατζέντα των ταχέως αναπτυσσόμενων λαϊκιστικών κομμάτων σε έναν, φαινομενικά και μόνο, απλό πολιτικό ελιγμό, που στην πραγματικότητα είναιμια απεγνωσμένη προσπάθεια διάσωσης του αναποτελεσματικού μοντέλου πρόνοιας της Γαλλίας με οποιοδήποτε κόστος.
Από τα μέσα Μαρτίου, ο γαλλικός λαός αντιμετωπίζει ένα από τα πιο αυστηρά lockdowns στην Ευρώπη, με τις μεγάλες συγκεντρώσεις να έχουν απαγορευτεί και να έχουν κλείσει σχολεία, μπαρ, εστιατόρια και όλα τα καταστήματα (εκτός από τα παντοπωλεία). Επιτρέπονται μόνο "απαραίτητα" ταξίδια έξω από το σπίτι και οι περισσότερες επιχειρήσεις και εργοστάσια έχουν κλείσει.
Η επιβολή των κανόνων είχε σοβαρές συνέπειες: η αστυνομία πραγματοποίησε 13,5 εκατομμύρια ελέγχους και εξέδωσε περισσότερα από οκτακόσια χιλιάδες πρόστιμα τον πρώτο μήνα των περιορισμών.
Στις 13 Απριλίου, ο Πρόεδρος Macron ανακοίνωσε παράταση του lockdown τριάντα ημερών, ακολουθούμενο από ένα πολύ σταδιακό άνοιγμα της δραστηριότητας, υπό την επιφύλαξη αυστηρών κανόνων κοινωνικής απόστασης.
«Πως έφτασε η Γαλλία εδώ;» αναρωτιέται το Mises σκιαγραφώντας την απάντηση.
Δεκαετίες μεγάλης οικονομικής παρακμής
Επηρεασμένη από μαζική κυβερνητική παρέμβαση, η γαλλική οικονομία δεν μπόρεσε να διατηρήσει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στη ζώνη του ευρώ ή στον κόσμο.
Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει επιβραδυνθεί κάτω από το 1% κατά μέσο όρο τις τελευταίες δύο δεκαετίες, καθυστερημένος από εκείνους των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της ζώνης του ευρώ (Διάγραμμα 1).
Πρόκειται για μια έντονη πτώση από τους μέσους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 3% στη δεκαετία του 1970 και 2% στη δεκαετία του 1980.
Παράλληλα, η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μειώθηκε σε περίπου 0,5% το 2018, κάτω από τα ποσοστά Γερμανίας και ΗΠΑ (με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2019), λόγω της απότομης επιβράδυνσης τόσο της συσσώρευσης κεφαλαίου όσο και της τεχνολογικής προόδου (Διάγραμμα 2).
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, το γαλλικό βιοτικό επίπεδο ανέβηκε πιο αργά από τον μέσο όρο της ζώνης του ευρώ, ενώ η υψηλή ανισότητα στην αγορά μετριάστηκε από την μεγάλη κατανομή εισοδήματος (με βάση τα στοιχεία του ΔΝΤ για το 2019).
Ο μέσος μισθός υποχώρησε περαιτέρω πίσω από τα επίπεδα των ΗΠΑ και της Γερμανίας (Διάγραμμα 3) αλλά εξακολουθούσε να αυξάνεται πάνω από την παραγωγικότητα της εργασίας (Διάγραμμα 4)
Λαμβάνοντας υπόψη τη θλιβερή απόδοση της Γαλλίας, η εξέλιξη των μισθών και των εισοδημάτων θα ήταν ακόμη πιο αργή, εάν δεν είχαν ενισχυθεί από μια σταθερή αύξηση τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού χρέους.
Από το 1995, το συνολικό χρέος της Γαλλίας έχει αυξηθεί κατά 150% του ΑΕΠ και έφτασε στο ιστορικό υψηλό του 365% του ΑΕΠ το 2018.
Ο ιδιωτικός τομέας αρχικά στα περίπου 2/3 της αύξησης και τώρα είναι πολύ πιο χρεωμένος από τους αντίστοιχους ιδιωτικούς τομείς των ΗΠΑ και της Γερμανίας.
Εξανεμίζοντας την ανταγωνιστικότητα
Η σημαντική απώλεια μεριδίου αγοράς στις εξαγωγές, η αποβιομηχάνιση και η μετεγκατάσταση εταιρειών είναι ένα άλλο σημάδι των οικονομικών δεινών της Γαλλίας.
Λόγω της ανόδου της Κίνας και άλλων αναδυόμενων αγορών, πολλές προηγμένες οικονομίες έχουν χάσει το παγκόσμιο μερίδιο αγοράς από τη δεκαετία του 1990.
Ωστόσο, το μερίδιο αγοράς των εξαγωγών της Γαλλίας συρρικνώθηκε ταχύτερα από εκείνο πολλών ομότιμων χωρών, ιδίως της Γερμανίας (Διάγραμμα 5).
Ένας μεγάλος αριθμός μετεγκαταστάσεων εταιρειών και η αύξηση των άμεσων ξένων άμεσων επενδύσεων (ΑΞΕ, Διάγραμμα 6) εμπόδισαν τη συσσώρευση κεφαλαίου και την παραγωγικότητα της εργασίας.
Προκειμένου να πληρωθούν οι μισθοί που αυξάνονταν πάνω από την παραγωγικότητα, τόσο οι εταιρείες όσο και ο δημόσιος τομέας χρεώνονταν όλο και περισσότερο.
Τα ρεκόρ χαμηλών επιτοκίων στη ζώνη του ευρώ έκαναν τη συσσώρευση χρέους να φαίνεται βιώσιμη, αλλά αυτή η σπείρα του χρέους δεν μπορεί να συνεχιστεί αόρατα.
Πριν από το ευρώ, όταν η Γαλλία διογκώνει την προσφορά χρήματος και τις τιμές σε σχέση με τη Γερμανία, το γαλλικό φράγκο θα υποτιμηθεί έναντι του μάρκου Deutsche, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των μισθών και άλλων εισοδημάτων σε διεθνείς όρους.
Με ένα σχετικά ισχυρό ευρώ, ενισχυμένο από πιο ανταγωνιστικές χώρες της ζώνης του ευρώ, αυτός ο μηχανισμός διόρθωσης δεν λειτουργεί πλέον.
Ως αποτέλεσμα, ο τρέχων λογαριασμός της Γαλλίας μεταφέρθηκε σε έλλειμμα και το εξωτερικό χρέος της αυξήθηκε από 100 τοις εκατό του ΑΕΠ το 2004 σε 180% του ΑΕΠ το 2018.
Υπερ-κράτος πρόνοιας και βαριά φορολογία
Οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονταν ασταμάτητα, από μόνλις10% του ΑΕΠ στις αρχές του εικοστού αιώνα στο 57% του ΑΕΠ το 2019, το υψηλότερο επίπεδο μεταξύ των χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) (Διάγραμμα 7).
Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Γαλλία έχει οικοδομήσει ένα τεράστιο κράτος πρόνοιας δαπανώντας περίπου το 24% του ΑΕΠ σε προγράμματα κοινωνικών πληρωμών (20% περισσότερο από τους ομολόγους της), λόγω πολύ γενναιόδωρων συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας, επιδοτήσεων ενοικίου και οικογένειας και επιδόματα παιδιών.
Η Γαλλία ξοδεύει επίσης περίπου το 8% του ΑΕΠ σε έναν σχεδόν πλήρως κοινωνικοποιημένο τομέα υγείας (15% περισσότερο από τους ομολόγους) και σχεδόν το 6% του ΑΕΠ στην εκπαίδευση, και πάλι περισσότερο από τους ομολόγους, αλλά με λιγότερο ευνοϊκά αποτελέσματα.
Ο πολύ μεγάλος τομέας των κρατικών επιχειρήσεων (SOEs) αντλεί περίπου 5% του ΑΕΠ σε δημοσιονομική στήριξη κάθε χρόνο, 1,5 εκατοστιαίες μονάδες περισσότερο από τους ομολόγους της.
Η Γαλλία δεν μπορεί να εισπράξει αρκετά έσοδα για να καλύψει το κολοσσιαίο ποσό των δημόσιων δαπανών της παρά το υψηλό επίπεδο φορολογίας.
Ο προϋπολογισμός βρίσκεται σε έλλειμμα από το 1974 και το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί πέντε φορές, από 20% του ΑΕΠ το 1980 σε 100% του ΑΕΠ το 2019 (Διάγραμμα 8).
Η φορολογική επιβάρυνση για τις επιχειρήσεις και την εργασία παραμένει σημαντική.
Περίπου 35%, η Γαλλία έχει τον υψηλότερο νόμιμο συντελεστή φόρου εισοδήματος εταιρειών στον ΟΟΣΑ.
Οι κοινωνικές εισφορές που εισπράττονται από εργοδότες είναι οι υψηλότερες στην ΕΕ με ποσοστό περίπου 12% του ΑΕΠ (με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2019).
Αυτό τροφοδοτεί τις εκροές κεφαλαίου και την ανεργία, ενισχύοντας τον φαύλο κύκλο μεταξύ της αναιμικής ανάπτυξης και της συσσώρευσης χρέους.
www.bankingnews.gr
Με αυτόν τον τρόπο, όπως επισημαίνει σε ανάλυσή του το αυστριακό Ινστιτούτο Mises, ο Πρόεδρος Macron αγκαλιάζει την ενάντια στην παγκοσμιοποίηση προστατευτική ατζέντα των ταχέως αναπτυσσόμενων λαϊκιστικών κομμάτων σε έναν, φαινομενικά και μόνο, απλό πολιτικό ελιγμό, που στην πραγματικότητα είναιμια απεγνωσμένη προσπάθεια διάσωσης του αναποτελεσματικού μοντέλου πρόνοιας της Γαλλίας με οποιοδήποτε κόστος.
Από τα μέσα Μαρτίου, ο γαλλικός λαός αντιμετωπίζει ένα από τα πιο αυστηρά lockdowns στην Ευρώπη, με τις μεγάλες συγκεντρώσεις να έχουν απαγορευτεί και να έχουν κλείσει σχολεία, μπαρ, εστιατόρια και όλα τα καταστήματα (εκτός από τα παντοπωλεία). Επιτρέπονται μόνο "απαραίτητα" ταξίδια έξω από το σπίτι και οι περισσότερες επιχειρήσεις και εργοστάσια έχουν κλείσει.
Η επιβολή των κανόνων είχε σοβαρές συνέπειες: η αστυνομία πραγματοποίησε 13,5 εκατομμύρια ελέγχους και εξέδωσε περισσότερα από οκτακόσια χιλιάδες πρόστιμα τον πρώτο μήνα των περιορισμών.
Στις 13 Απριλίου, ο Πρόεδρος Macron ανακοίνωσε παράταση του lockdown τριάντα ημερών, ακολουθούμενο από ένα πολύ σταδιακό άνοιγμα της δραστηριότητας, υπό την επιφύλαξη αυστηρών κανόνων κοινωνικής απόστασης.
«Πως έφτασε η Γαλλία εδώ;» αναρωτιέται το Mises σκιαγραφώντας την απάντηση.
Δεκαετίες μεγάλης οικονομικής παρακμής
Επηρεασμένη από μαζική κυβερνητική παρέμβαση, η γαλλική οικονομία δεν μπόρεσε να διατηρήσει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στη ζώνη του ευρώ ή στον κόσμο.
Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει επιβραδυνθεί κάτω από το 1% κατά μέσο όρο τις τελευταίες δύο δεκαετίες, καθυστερημένος από εκείνους των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της ζώνης του ευρώ (Διάγραμμα 1).
Πρόκειται για μια έντονη πτώση από τους μέσους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 3% στη δεκαετία του 1970 και 2% στη δεκαετία του 1980.
Παράλληλα, η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μειώθηκε σε περίπου 0,5% το 2018, κάτω από τα ποσοστά Γερμανίας και ΗΠΑ (με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2019), λόγω της απότομης επιβράδυνσης τόσο της συσσώρευσης κεφαλαίου όσο και της τεχνολογικής προόδου (Διάγραμμα 2).
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, το γαλλικό βιοτικό επίπεδο ανέβηκε πιο αργά από τον μέσο όρο της ζώνης του ευρώ, ενώ η υψηλή ανισότητα στην αγορά μετριάστηκε από την μεγάλη κατανομή εισοδήματος (με βάση τα στοιχεία του ΔΝΤ για το 2019).
Ο μέσος μισθός υποχώρησε περαιτέρω πίσω από τα επίπεδα των ΗΠΑ και της Γερμανίας (Διάγραμμα 3) αλλά εξακολουθούσε να αυξάνεται πάνω από την παραγωγικότητα της εργασίας (Διάγραμμα 4)
Λαμβάνοντας υπόψη τη θλιβερή απόδοση της Γαλλίας, η εξέλιξη των μισθών και των εισοδημάτων θα ήταν ακόμη πιο αργή, εάν δεν είχαν ενισχυθεί από μια σταθερή αύξηση τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού χρέους.
Από το 1995, το συνολικό χρέος της Γαλλίας έχει αυξηθεί κατά 150% του ΑΕΠ και έφτασε στο ιστορικό υψηλό του 365% του ΑΕΠ το 2018.
Ο ιδιωτικός τομέας αρχικά στα περίπου 2/3 της αύξησης και τώρα είναι πολύ πιο χρεωμένος από τους αντίστοιχους ιδιωτικούς τομείς των ΗΠΑ και της Γερμανίας.
Εξανεμίζοντας την ανταγωνιστικότητα
Η σημαντική απώλεια μεριδίου αγοράς στις εξαγωγές, η αποβιομηχάνιση και η μετεγκατάσταση εταιρειών είναι ένα άλλο σημάδι των οικονομικών δεινών της Γαλλίας.
Λόγω της ανόδου της Κίνας και άλλων αναδυόμενων αγορών, πολλές προηγμένες οικονομίες έχουν χάσει το παγκόσμιο μερίδιο αγοράς από τη δεκαετία του 1990.
Ωστόσο, το μερίδιο αγοράς των εξαγωγών της Γαλλίας συρρικνώθηκε ταχύτερα από εκείνο πολλών ομότιμων χωρών, ιδίως της Γερμανίας (Διάγραμμα 5).
Ένας μεγάλος αριθμός μετεγκαταστάσεων εταιρειών και η αύξηση των άμεσων ξένων άμεσων επενδύσεων (ΑΞΕ, Διάγραμμα 6) εμπόδισαν τη συσσώρευση κεφαλαίου και την παραγωγικότητα της εργασίας.
Τα ρεκόρ χαμηλών επιτοκίων στη ζώνη του ευρώ έκαναν τη συσσώρευση χρέους να φαίνεται βιώσιμη, αλλά αυτή η σπείρα του χρέους δεν μπορεί να συνεχιστεί αόρατα.
Πριν από το ευρώ, όταν η Γαλλία διογκώνει την προσφορά χρήματος και τις τιμές σε σχέση με τη Γερμανία, το γαλλικό φράγκο θα υποτιμηθεί έναντι του μάρκου Deutsche, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των μισθών και άλλων εισοδημάτων σε διεθνείς όρους.
Με ένα σχετικά ισχυρό ευρώ, ενισχυμένο από πιο ανταγωνιστικές χώρες της ζώνης του ευρώ, αυτός ο μηχανισμός διόρθωσης δεν λειτουργεί πλέον.
Ως αποτέλεσμα, ο τρέχων λογαριασμός της Γαλλίας μεταφέρθηκε σε έλλειμμα και το εξωτερικό χρέος της αυξήθηκε από 100 τοις εκατό του ΑΕΠ το 2004 σε 180% του ΑΕΠ το 2018.
Υπερ-κράτος πρόνοιας και βαριά φορολογία
Οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονταν ασταμάτητα, από μόνλις10% του ΑΕΠ στις αρχές του εικοστού αιώνα στο 57% του ΑΕΠ το 2019, το υψηλότερο επίπεδο μεταξύ των χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) (Διάγραμμα 7).
Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Γαλλία έχει οικοδομήσει ένα τεράστιο κράτος πρόνοιας δαπανώντας περίπου το 24% του ΑΕΠ σε προγράμματα κοινωνικών πληρωμών (20% περισσότερο από τους ομολόγους της), λόγω πολύ γενναιόδωρων συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας, επιδοτήσεων ενοικίου και οικογένειας και επιδόματα παιδιών.
Η Γαλλία ξοδεύει επίσης περίπου το 8% του ΑΕΠ σε έναν σχεδόν πλήρως κοινωνικοποιημένο τομέα υγείας (15% περισσότερο από τους ομολόγους) και σχεδόν το 6% του ΑΕΠ στην εκπαίδευση, και πάλι περισσότερο από τους ομολόγους, αλλά με λιγότερο ευνοϊκά αποτελέσματα.
Ο πολύ μεγάλος τομέας των κρατικών επιχειρήσεων (SOEs) αντλεί περίπου 5% του ΑΕΠ σε δημοσιονομική στήριξη κάθε χρόνο, 1,5 εκατοστιαίες μονάδες περισσότερο από τους ομολόγους της.
Η Γαλλία δεν μπορεί να εισπράξει αρκετά έσοδα για να καλύψει το κολοσσιαίο ποσό των δημόσιων δαπανών της παρά το υψηλό επίπεδο φορολογίας.
Ο προϋπολογισμός βρίσκεται σε έλλειμμα από το 1974 και το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί πέντε φορές, από 20% του ΑΕΠ το 1980 σε 100% του ΑΕΠ το 2019 (Διάγραμμα 8).
Περίπου 35%, η Γαλλία έχει τον υψηλότερο νόμιμο συντελεστή φόρου εισοδήματος εταιρειών στον ΟΟΣΑ.
Οι κοινωνικές εισφορές που εισπράττονται από εργοδότες είναι οι υψηλότερες στην ΕΕ με ποσοστό περίπου 12% του ΑΕΠ (με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2019).
Αυτό τροφοδοτεί τις εκροές κεφαλαίου και την ανεργία, ενισχύοντας τον φαύλο κύκλο μεταξύ της αναιμικής ανάπτυξης και της συσσώρευσης χρέους.
Υπερβολική κρατική παρέμβαση
Η ισχυρή παρέμβαση της κυβέρνησης στην οικονομία πηγαίνει πολύ πέρα από τον μεγάλο δημόσιο τομέα, ο οποίος αναδιανέμει περισσότερο από το μισό του ΑΕΠ.
Μια πληθώρα κανόνων και κανονισμών επιβαρύνουν την ελεύθερη πρωτοβουλία και την απασχόληση.
Σύμφωνα με την κατάταξη της Γαλλίας στον παγκόσμιο δείκτη ανταγωνιστικότητας του 2019, ο εγχώριος ανταγωνισμός περιορίζεται από τους στρεβλωτικούς φόρους και τις επιδοτήσεις και τα υψηλά εμπόδια εισόδου στον τομέα των υπηρεσιών.
Τα σχετικά υψηλά μη-δασμολογικά εμπόδια, μειώνουν τον ξένο ανταγωνισμό.
Το πιο σημαντικό, η ακαμψία της αγοράς εργασίας είναι πολύ σοβαρή λόγω των δαπανηρών απολύσεων, ισχυρών συνδικαλιστικών οργανώσεων και ενός υψηλού κατώτατου μισθού, που στρεβλώνουν τον λόγο αποδοτικότητας-παραγωγικότητας.
Όσον αφορά τη φορολογία της εργασίας, η Γαλλία «πέτυχε» την αμφίβολη τιμή της κατάταξης της τελευταίας από τις 141 χώρες.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το ποσοστό ανεργίας παρέμεινε πεισματικά πάνω από το 8 τοις εκατό από την παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ μειώθηκε κάτω από το 4% στις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Συμπεράσματα
Το δίλημμα του Προέδρου Macron είναι κατανοητό.
Για αρκετές δεκαετίες, η γαλλική οικονομία εισέρχεται σε αρνητικό κύκλο επιβράδυνσης της ανάπτυξης και ταχείας συσσώρευσης χρέους.
Το γενναιόδωρο μοντέλο ευημερίας είναι ακόμη λιγότερο βιώσιμο σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και οι ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις της ελεύθερης αγοράς είναι απαραίτητες για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης. Δεδομένου ότι η κοινωνική αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις ήταν άθραυστη μέχρι στιγμής, ο Macron φαίνεται έτοιμος να χρησιμοποιήσει την κρίση COVID-19 για να προστατεύσει το σκληρωτικό μοντέλο κρατικής ευημερίας της Γαλλίας από τον διεθνή ανταγωνισμό.
Συγχρόνως, ζητά επίσης την αμοιβαιότητα χρέους στη ζώνη του ευρώ για να αναπληρώσει τη γαλλική φούσκα χρέους. Αλλά αυτή η νέα πολιτική και οικονομική στρατηγική είναι πολύ πιθανό να αποτύχει.
Πρώτον, τα γαλλικά σχέδια δεν είναι συμβατά με την τρέχουσα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ενιαία αγορά της ΕΕ βασίζεται στην αρχή των επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται ελεύθερα σε ολόκληρη την ήπειρο, των περιορισμένων κρατικών ενισχύσεων και μιας κοινής εξωτερικής εμπορικής πολιτικής.
Η Γαλλία θα πρέπει να πείσει όλα τα άλλα μέλη της ΕΕ να γίνουν προστατευτικά, συμπεριλαμβανομένων των πιο ανταγωνιστικών, κάτι που μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο.
Ομοίως, τα πιο αυστηρά μέλη της ζώνης του ευρώ είναι πιθανό να αντιταχθούν στο αίτημα της Γαλλίας για αμοιβαιοποίηση χρέους.
Από την άλλη πλευρά, η «Πράσινη Συμφωνία», η οποία βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας στην Ευρώπη και ενδεχομένως συνεπάγεται φόρο άνθρακα στις εισαγωγές, μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη για τις προσπάθειες του Προέδρου Macron.
Δεύτερον, η αυτάρκεια και η νομισματοποίηση του χρέους, που θυμίζει την εμπορική και κρατική παράδοση της Γαλλίας, που ξεκίνησε από τον Colbert τον δέκατο έβδομο αιώνα, θα επιταχύνει μόνο την οικονομική παρακμή.
Όπως υποστηρίζει ο Rothbard ο reductio ad absurdum, ο προστατευτισμός μπορεί πράγματι να διασφαλίσει «αυτάρκεια».
Ωστόσο, αυτή η «επάρκεια» έρχεται με κόστος ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο που επιτυγχάνεται με υψηλότερη εισροή εργασίας, επειδή ο παρεμποδισμένος διεθνής καταμερισμός εργασίας μειώνει την παραγωγικότητα.
Το πρόβλημα της ανεργίας θα μπορούσε να μετριαστεί και οι ονομαστικοί μισθοί θα μπορούσαν να αυξηθούν εάν τα περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες έπρεπε να παραχθούν στην εγχώρια αγορά και τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στο σπίτι, ιδίως εάν ακολουθούσε επίσης μια πληθωριστική πολιτική, όπως φαίνεται να ευνοεί η Γαλλία.
Αλλά οι τιμές θα ανεβαίνουν επίσης και οι πραγματικοί μισθοί θα μειωθούν δραματικά.
Επιπλέον, ελλείψει διεθνούς εμπορίου και κοινωνικής συνεργασίας,
Η ισχυρή παρέμβαση της κυβέρνησης στην οικονομία πηγαίνει πολύ πέρα από τον μεγάλο δημόσιο τομέα, ο οποίος αναδιανέμει περισσότερο από το μισό του ΑΕΠ.
Μια πληθώρα κανόνων και κανονισμών επιβαρύνουν την ελεύθερη πρωτοβουλία και την απασχόληση.
Σύμφωνα με την κατάταξη της Γαλλίας στον παγκόσμιο δείκτη ανταγωνιστικότητας του 2019, ο εγχώριος ανταγωνισμός περιορίζεται από τους στρεβλωτικούς φόρους και τις επιδοτήσεις και τα υψηλά εμπόδια εισόδου στον τομέα των υπηρεσιών.
Τα σχετικά υψηλά μη-δασμολογικά εμπόδια, μειώνουν τον ξένο ανταγωνισμό.
Το πιο σημαντικό, η ακαμψία της αγοράς εργασίας είναι πολύ σοβαρή λόγω των δαπανηρών απολύσεων, ισχυρών συνδικαλιστικών οργανώσεων και ενός υψηλού κατώτατου μισθού, που στρεβλώνουν τον λόγο αποδοτικότητας-παραγωγικότητας.
Όσον αφορά τη φορολογία της εργασίας, η Γαλλία «πέτυχε» την αμφίβολη τιμή της κατάταξης της τελευταίας από τις 141 χώρες.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το ποσοστό ανεργίας παρέμεινε πεισματικά πάνω από το 8 τοις εκατό από την παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ μειώθηκε κάτω από το 4% στις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Συμπεράσματα
Το δίλημμα του Προέδρου Macron είναι κατανοητό.
Για αρκετές δεκαετίες, η γαλλική οικονομία εισέρχεται σε αρνητικό κύκλο επιβράδυνσης της ανάπτυξης και ταχείας συσσώρευσης χρέους.
Το γενναιόδωρο μοντέλο ευημερίας είναι ακόμη λιγότερο βιώσιμο σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και οι ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις της ελεύθερης αγοράς είναι απαραίτητες για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης. Δεδομένου ότι η κοινωνική αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις ήταν άθραυστη μέχρι στιγμής, ο Macron φαίνεται έτοιμος να χρησιμοποιήσει την κρίση COVID-19 για να προστατεύσει το σκληρωτικό μοντέλο κρατικής ευημερίας της Γαλλίας από τον διεθνή ανταγωνισμό.
Συγχρόνως, ζητά επίσης την αμοιβαιότητα χρέους στη ζώνη του ευρώ για να αναπληρώσει τη γαλλική φούσκα χρέους. Αλλά αυτή η νέα πολιτική και οικονομική στρατηγική είναι πολύ πιθανό να αποτύχει.
Πρώτον, τα γαλλικά σχέδια δεν είναι συμβατά με την τρέχουσα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ενιαία αγορά της ΕΕ βασίζεται στην αρχή των επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται ελεύθερα σε ολόκληρη την ήπειρο, των περιορισμένων κρατικών ενισχύσεων και μιας κοινής εξωτερικής εμπορικής πολιτικής.
Η Γαλλία θα πρέπει να πείσει όλα τα άλλα μέλη της ΕΕ να γίνουν προστατευτικά, συμπεριλαμβανομένων των πιο ανταγωνιστικών, κάτι που μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο.
Ομοίως, τα πιο αυστηρά μέλη της ζώνης του ευρώ είναι πιθανό να αντιταχθούν στο αίτημα της Γαλλίας για αμοιβαιοποίηση χρέους.
Από την άλλη πλευρά, η «Πράσινη Συμφωνία», η οποία βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας στην Ευρώπη και ενδεχομένως συνεπάγεται φόρο άνθρακα στις εισαγωγές, μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη για τις προσπάθειες του Προέδρου Macron.
Δεύτερον, η αυτάρκεια και η νομισματοποίηση του χρέους, που θυμίζει την εμπορική και κρατική παράδοση της Γαλλίας, που ξεκίνησε από τον Colbert τον δέκατο έβδομο αιώνα, θα επιταχύνει μόνο την οικονομική παρακμή.
Όπως υποστηρίζει ο Rothbard ο reductio ad absurdum, ο προστατευτισμός μπορεί πράγματι να διασφαλίσει «αυτάρκεια».
Ωστόσο, αυτή η «επάρκεια» έρχεται με κόστος ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο που επιτυγχάνεται με υψηλότερη εισροή εργασίας, επειδή ο παρεμποδισμένος διεθνής καταμερισμός εργασίας μειώνει την παραγωγικότητα.
Το πρόβλημα της ανεργίας θα μπορούσε να μετριαστεί και οι ονομαστικοί μισθοί θα μπορούσαν να αυξηθούν εάν τα περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες έπρεπε να παραχθούν στην εγχώρια αγορά και τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στο σπίτι, ιδίως εάν ακολουθούσε επίσης μια πληθωριστική πολιτική, όπως φαίνεται να ευνοεί η Γαλλία.
Αλλά οι τιμές θα ανεβαίνουν επίσης και οι πραγματικοί μισθοί θα μειωθούν δραματικά.
Επιπλέον, ελλείψει διεθνούς εμπορίου και κοινωνικής συνεργασίας,
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών