Με την οικονομική παραγωγή να καταρρέει, το σουηδικό μοντέλο για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι η μοναδική επιλογή
Tο σουηδικό μοντέλο είναι η μοναδική διέξοδος για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, σύμφωνα με όσα αναφέρει το Mises Institute.
Τα δρακόντεια περιοριστικά μέτρα και οι απαγορεύσεις επ’ απειλή προστίμων, συλλήψεων και ανάκληση αδειών εκμετάλλευσης δεν αποτελούν φυσικό επόμενο μιας πανδημίας.
Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που λαμβάνονται από πολιτικούς οι οποίοι καταστρατηγούν το Σύνταγμα και κατ’ εξακολούθηση παραβιάζουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτοί οι πολιτικοί είναι που έχουν επιβάλει διά μέσου ενός κεντρικού σχεδιασμού ένα σύνολο αντιδημοκρατικών ιδεών το οποίο ονομάζουν «κοινωνική απομάκρυνση».
Ωστόσο, η καταπάτηση των αρχών του κράτους δικαίου θα έχει τεράστιες συνέπειες σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη ζωή και την κοινωνική δραστηριότητα.
Οι αυτοκτονίες, οι εξαρτώμενοι από τα ναρκωτικά, οι ασθένειες κ.λπ. αναμένεται να έχουν δραματική αύξηση.
Αυτά θα είναι τα παρεπόμενα της ιατρικής περίθαλψης για λίγους, των lockdowns και της απομόνωσης.
Από ό,τι φαίνεται, πλέον η τάση είναι οι κυβερνήσεις να ορίζουν πότε οι πολίτες θα μπορούν να ανοίγουν ή να κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους.
Από την άλλη, η στρατηγική αντιμετώπισης του κορωνοϊού έχει αποτύχει παταγωδώς.
Το μόνο που έχει καταφέρει… είναι να έλθει η οικονομική κατάρρευση λόγω της ραγδαίας αύξησης των ελλειμμάτων, η οποία ακολουθείται από μια κολοσσιαία επεκτατική νομισματική πολιτική.
Εν ολίγοις, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες και οι θιασώτες τους επέτρεψαν, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, να καταστραφεί η οικονομική ζωή και να ποδοπατηθούν θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες.
Όπως αναφέρει στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Lancet ο Σουηδός γιατρός που ειδικεύεται στις λοιμώξεις Johan Giesecke, «είναι πλέον σαφές πως το lockdown δεν προστατεύει τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Δεν μειώνει τη θνησιμότητα.
Αυτό φαίνεται και από την πορεία της πανδημίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Τα περιοριστικά μέτρα, στην καλύτερη περίπτωση, αναβάλλουν τους θανάτους.
Τα μέτρα που ελήφθησαν για την επιπέδωση της επιδημικής καμπύλης ίσως να έχουν αποτέλεσμα, ωστόσο τα lockdowns δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναβάλλουν τον θάνατο.
Φυσικά, πολλές χώρες τα επέβαλαν για να μην επιβαρυνθεί το σύστημα υγείας τους.
Και, ναι, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν φάρμακα και εμβόλια, ωστόσο αυτά πάντοτε χρειάζονται χρόνο, πολλές δοκιμές και χρήματα προτού τεθούν σε κυκλοφορία».
Δεδομένου, λοιπόν, ότι τα lockdowns δεν έχουν εγγυημένα αποτελέσματα, κρίνεται ασύμφορη η καταστροφή της οικονομικής ζωής χάριν της υποτιθέμενης προστασίας της δημόσιας υγείας.
Παρ’ όλα αυτά, οι θιασώτες των lockdowns επιμένουν πως οποιαδήποτε παρέκκλιση θα επιφέρει δεκάδες χιλιάδες θανάτους.
Ούτε αυτό, όμως, αποδεικνύεται.
Μια νέα μελέτη που επιγράφεται «Οι πολιτικές των δρακόντειων περιοριστικών μέτρων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν έχουν καμία επίδραση στην πανδημία Covid-19», συντάκτης της οποίας είναι ο Thomas Μeunier, αποδεικνύει ότι τα απαγορευτικά που επεβλήθησαν δεν έσωσαν ανθρώπινες ζωές.
Παραδείγματα αποτελούν οι Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία και Ισπανία.
Ερώτημα είναι, επομένως, αν η αναγκαστική παραμονή στο σπίτι περιορίζει την εξάπλωση της νόσου.
Φυσικά, ο Meunier απαντά «όχι».
Ο πολιτικός επιστήμονας Wilfred Reilly συνέκρινε τον αριθμό των θανάτων προ και μετά τον κορωνοϊό.
Το συμπέρασμα ήταν ότι οι θάνατοι, βάσει στατιστικής, ήταν καθαρά θέμα τύχης.
Μια άλλη μελέτη, του Lyman Stone στο American Enterprise Institute, έδειξε πως ακόμα και χώρες που είδαν τα ποσοστά θνησιμότητας να πέφτουν μετά την επιβολή του lockdown είχαν ήδη τιθασεύσει την επιδημική καμπύλη.
Στο μεταξύ, το 75% των θανάτων είναι άτομα άνω των 65 ετών, με βαριά υποκείμενα νοσήματα.
Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, οι περισσότεροι θάνατοι συνέβησαν σε γηροκομεία.
Αυτός είναι ο λόγος που τα διαγνωστικά τεστ και όχι τα απαγορευτικά επιβράδυναν τον ρυθμό των θανάτων.
Με την οικονομική παραγωγή να καταρρέει παγκοσμίως και την ανεργία να αυξάνεται στα επίπεδα της Μεγάλης Ύφεσης, οι κυβερνήσεις ήδη αναζητούν διέξοδο.
Ωστόσο, όσο τα περιοριστικά μέτρα παραμένουν και η οικονομική δραστηριότητα δεν αφήνεται ελεύθερη, τόσο θα εντείνεται η κοινωνική αναταραχή.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, το σουηδικό μοντέλο είναι η μοναδική διέξοδος.
www.bankingnews.gr
Τα δρακόντεια περιοριστικά μέτρα και οι απαγορεύσεις επ’ απειλή προστίμων, συλλήψεων και ανάκληση αδειών εκμετάλλευσης δεν αποτελούν φυσικό επόμενο μιας πανδημίας.
Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που λαμβάνονται από πολιτικούς οι οποίοι καταστρατηγούν το Σύνταγμα και κατ’ εξακολούθηση παραβιάζουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτοί οι πολιτικοί είναι που έχουν επιβάλει διά μέσου ενός κεντρικού σχεδιασμού ένα σύνολο αντιδημοκρατικών ιδεών το οποίο ονομάζουν «κοινωνική απομάκρυνση».
Ωστόσο, η καταπάτηση των αρχών του κράτους δικαίου θα έχει τεράστιες συνέπειες σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη ζωή και την κοινωνική δραστηριότητα.
Οι αυτοκτονίες, οι εξαρτώμενοι από τα ναρκωτικά, οι ασθένειες κ.λπ. αναμένεται να έχουν δραματική αύξηση.
Αυτά θα είναι τα παρεπόμενα της ιατρικής περίθαλψης για λίγους, των lockdowns και της απομόνωσης.
Από ό,τι φαίνεται, πλέον η τάση είναι οι κυβερνήσεις να ορίζουν πότε οι πολίτες θα μπορούν να ανοίγουν ή να κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους.
Από την άλλη, η στρατηγική αντιμετώπισης του κορωνοϊού έχει αποτύχει παταγωδώς.
Το μόνο που έχει καταφέρει… είναι να έλθει η οικονομική κατάρρευση λόγω της ραγδαίας αύξησης των ελλειμμάτων, η οποία ακολουθείται από μια κολοσσιαία επεκτατική νομισματική πολιτική.
Εν ολίγοις, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες και οι θιασώτες τους επέτρεψαν, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, να καταστραφεί η οικονομική ζωή και να ποδοπατηθούν θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες.
Όπως αναφέρει στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Lancet ο Σουηδός γιατρός που ειδικεύεται στις λοιμώξεις Johan Giesecke, «είναι πλέον σαφές πως το lockdown δεν προστατεύει τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Δεν μειώνει τη θνησιμότητα.
Αυτό φαίνεται και από την πορεία της πανδημίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Τα περιοριστικά μέτρα, στην καλύτερη περίπτωση, αναβάλλουν τους θανάτους.
Τα μέτρα που ελήφθησαν για την επιπέδωση της επιδημικής καμπύλης ίσως να έχουν αποτέλεσμα, ωστόσο τα lockdowns δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναβάλλουν τον θάνατο.
Φυσικά, πολλές χώρες τα επέβαλαν για να μην επιβαρυνθεί το σύστημα υγείας τους.
Και, ναι, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν φάρμακα και εμβόλια, ωστόσο αυτά πάντοτε χρειάζονται χρόνο, πολλές δοκιμές και χρήματα προτού τεθούν σε κυκλοφορία».
Δεδομένου, λοιπόν, ότι τα lockdowns δεν έχουν εγγυημένα αποτελέσματα, κρίνεται ασύμφορη η καταστροφή της οικονομικής ζωής χάριν της υποτιθέμενης προστασίας της δημόσιας υγείας.
Παρ’ όλα αυτά, οι θιασώτες των lockdowns επιμένουν πως οποιαδήποτε παρέκκλιση θα επιφέρει δεκάδες χιλιάδες θανάτους.
Ούτε αυτό, όμως, αποδεικνύεται.
Μια νέα μελέτη που επιγράφεται «Οι πολιτικές των δρακόντειων περιοριστικών μέτρων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν έχουν καμία επίδραση στην πανδημία Covid-19», συντάκτης της οποίας είναι ο Thomas Μeunier, αποδεικνύει ότι τα απαγορευτικά που επεβλήθησαν δεν έσωσαν ανθρώπινες ζωές.
Παραδείγματα αποτελούν οι Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία και Ισπανία.
Ερώτημα είναι, επομένως, αν η αναγκαστική παραμονή στο σπίτι περιορίζει την εξάπλωση της νόσου.
Φυσικά, ο Meunier απαντά «όχι».
Ο πολιτικός επιστήμονας Wilfred Reilly συνέκρινε τον αριθμό των θανάτων προ και μετά τον κορωνοϊό.
Το συμπέρασμα ήταν ότι οι θάνατοι, βάσει στατιστικής, ήταν καθαρά θέμα τύχης.
Μια άλλη μελέτη, του Lyman Stone στο American Enterprise Institute, έδειξε πως ακόμα και χώρες που είδαν τα ποσοστά θνησιμότητας να πέφτουν μετά την επιβολή του lockdown είχαν ήδη τιθασεύσει την επιδημική καμπύλη.
Στο μεταξύ, το 75% των θανάτων είναι άτομα άνω των 65 ετών, με βαριά υποκείμενα νοσήματα.
Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, οι περισσότεροι θάνατοι συνέβησαν σε γηροκομεία.
Αυτός είναι ο λόγος που τα διαγνωστικά τεστ και όχι τα απαγορευτικά επιβράδυναν τον ρυθμό των θανάτων.
Με την οικονομική παραγωγή να καταρρέει παγκοσμίως και την ανεργία να αυξάνεται στα επίπεδα της Μεγάλης Ύφεσης, οι κυβερνήσεις ήδη αναζητούν διέξοδο.
Ωστόσο, όσο τα περιοριστικά μέτρα παραμένουν και η οικονομική δραστηριότητα δεν αφήνεται ελεύθερη, τόσο θα εντείνεται η κοινωνική αναταραχή.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, το σουηδικό μοντέλο είναι η μοναδική διέξοδος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών