Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της Tecné, το 42% των Ιταλών δήλωσαν ότι θα εγκαταλείψουν την ΕΕ, από 26% το Νοέμβριο του 2018, ενώ το 88% θεώρησε ότι η ΕΕ απέτυχε να στηρίξει τη χώρα τους
Από την αρχή του έτους, η κρίση του κορωνοϊού έχει μονοπωλήσει την κάλυψη των ειδήσεων στο βαθμό που πολλές πολύ σημαντικές ιστορίες και εξελίξεις είτε υποεκτιμήθηκαν, είτε αγνοήθηκαν εντελώς, όπως η εκπληκτική απόφαση που εκδόθηκε από το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο στις αρχές Μαΐου, η οποία αμφισβήτησε ευθέως τις ενέργειες και τις αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), επισημαίνει σε ανάλυσή του το αυστριακό Ινστιτούτο Mises.
Στην ουσία, η απόφαση του δικαστηρίου κατέστησε σαφές ότι το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ δεν σέβεται την «αρχή της αναλογικότητας», καταχράται την εντολή που διείπε τη λειτουργία της ΕΚΤ, ενώ η γερμανική κυβέρνηση απέτυχε να αμφισβητήσει τις πολιτικές της τράπεζας όπως έπρεπε.
Η απόφαση ανέφερε επίσης τις παρενέργειες του προγράμματος και της γενικής πολιτικής της ΕΚΤ, όπως η τιμωρία των αποταμιευτών και των συνταξιούχων.
Όπως επισημάνθηκε στην επίσημη απόφαση, «η ΕΚΤ δεν πραγματοποιεί την απαραίτητη εξισορρόπηση του στόχου της νομισματικής πολιτικής έναντι των επιπτώσεων της οικονομικής πολιτικής που προκύπτουν από το πρόγραμμα.
Επομένως, οι επίμαχες αποφάσεις… υπερβαίνουν την εντολή νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ».
Ως αποτέλεσμα, το δικαστήριο εξέδωσε τελεσίγραφο και ζήτησε απευθείας από την Bundesbank να συμμορφωθεί με την απόφασή της και συνεπώς να σταματήσει να αγοράζει κρατικά ομόλογα στο πλαίσιο του προγράμματος χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ τους επόμενους τρεις μήνες.
Αν και η απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου δεν είχε καμία σχέση με αυτό το τελευταίο κύμα χαλάρωσης και εκτύπωσης χρημάτων που προκλήθηκε από την κρίση του ιού κορωνοϊού, ο συγχρονισμός του θέτει την παρούσα κατάσταση σε διαφορετική προοπτική.
Αυτή η κρίση χρησίμευσε ως «ημέρα κρίσης».
Αποκάλυψε τις αμέτρητες αποτυχίες, την ανικανότητα και την αναταραχή στον πυρήνα των περισσότερων θεσμικών οργάνων, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως.
Τα πιο αποκεντρωμένα έθνη τα πήγαν σχετικά καλύτερα από εκείνα με υψηλό βαθμό συγκεντρωτισμού, με τα τελευταία δυστυχώς να είναι η πλειοψηφία.
Στα πιο συγκεντρωτικά έθνη, η έλλειψη συνοχής και σαφούς ηγεσίας, τα αντιφατικά μηνύματα, οι αποτυχίες της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης που κόστισαν αμέτρητες ζωές, και οι πολιτικές αποφάσεις που κόστισαν εκατομμύρια δουλειές και τα προς το ζην τους, αποκάλυψαν όλα τα ελαττώματα της συγκέντρωσης και την αξιοπιστία και των δύο εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς.
Και αυτό είναι μόνο το πρώτο κύμα καταστροφών, αυτές που αμέσως είδαν και αισθάνθηκαν. Υπάρχουν ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες και συνέπειες, τις οποίες οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, όπως η αναπόφευκτη καταστροφή των συστημάτων πρόνοιας και οι βόμβες του χρέους στις περισσότερες μεγάλες οικονομίες.
Συγκεκριμένα στην ΕΕ, τα ηθικά μειονεκτήματα, τα παιχνίδια εξουσίας μικρής διάρκειας, η υποκρισία και ο απόλυτος πανικός της ηγεσίας του μπλοκ ήταν γυμνοί για όλους.
Όλα αυτά που μιλούν για φιλία και συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, όλες τις ομιλίες για την «αλληλεγγύη» και τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, αποδείχθηκαν αμέσως ρηχά όταν αυτή η τέλεια ένωση αντιμετώπισε την απειλή COVID.
Οι αποστολές ιατρικών προμηθειών που προορίζονται για ένα έθνος κατασχέθηκαν υπό διαμετακόμιση από τον γείτονά του, τα ναρκωτικά αποθηκεύτηκαν, τα σύνορα έκλεισαν, το εμπόριο παγώθηκε.
Το πρώτο και πιο βαρια χτυπημένο μέλος της «οικογένειας» ήταν χωρίς βοήθεια και αβοήθητο για εβδομάδες.
Το πρώτο πακέτο διάσωσης της ΕΕ, που προοριζόταν να βοηθήσει στη διατήρηση της οικονομίας ενόψει του εξαναγκαστικού «κλεισίματος», καθυστέρησε από την πολιτική αναλγησία, ενώ όλες οι βιομηχανίες είχαν αποδεκατιστεί και εκατομμύρια άνθρωποι έμεναν άνεργοι.
Η κλίμακα της οικονομικής καταστροφής μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται σαφής και το μέλλον φαίνεται ζοφερό ακόμη και χωρίς να έχουν κατανοηθεί και ληφθεί υπόψη όλοι οι κίνδυνοι.
Η επιδείνωση και η οικονομική ύφεση που μόλις αρχίζει, αναμένεται να είναι χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση και θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ περισσότερο.
Ήδη η οικονομία της ευρωζώνης έχει δει την μεγαλύτερη και πιο απότομη πτώση στην ιστορία της, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ενώ η εξελισσόμενη ύφεση αναμένεται να είναι πολύ χειρότερη από την τελευταία κρίση.
Οι «θεραπείες» που λειτούργησαν πριν είναι απίθανο να σταματήσουν αυτό το τσουνάμι, ενώ τα άνευ προηγουμένου επίπεδα δαπανών που βλέπουμε τώρα στα περισσότερα κράτη μέλη δεν είναι βιώσιμα.
Οι «έλεγχοι έκτακτης ανάγκης» και η προστασία των εργαζομένων δεν μπορούν να διατηρηθούν εσαεί.
Όχι, εκτός εάν επισημοποιηθούν και κανονικοποιηθούν, όπως είδαμε στην Ισπανία, όπου εισάγεται ένα βασικό εισόδημα, το πρώτο στην Ευρώπη, το οποίο η ισπανική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα «παραμείνει για πάντα».
Αυτό φυσικά δεν είναι «λύση», αλλά απλώς η εθνικοποίηση της οικονομίας.
Ο κεντρικός προγραμματισμός, η ανακατανομή του εισοδήματος και η κρατική ανάληψη του ιδιωτικού τομέα, βρίσκονται στο επίκεντρο των διαφόρων προσπαθειών και ιδεών «διάσωσης» που ωθούνται αυτή τη στιγμή και γνωρίζουμε πού οδηγεί πραγματικά αυτός ο δρόμος.
Εάν τα αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα δεν αρκούν για να δείξουν τα αναπόφευκτα και μη αναστρέψιμα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, πρέπει κανείς να κοιτάξει τη σύγχρονη Κίνα.
Ωστόσο, ο οικονομικός πόνος είναι ήδη τόσο βαθύς και διαδεδομένος που οι διαδηλώσεις και τα νέα κινήματα αρχίζουν να έχουν αντίκτυπο.
Οι διαμαρτυρίες κατά του lockdown, οι απεργίες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία έγιναν όλο και συχνότερα σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Οι πολιτικοί άνεμοι αλλάζουν επίσης, και για άλλη μια φορά το κοινό συναίσθημα στρέφεται αποφασιστικά κατά της ΕΕ.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της Tecné, το 42% των Ιταλών δήλωσαν ότι θα εγκαταλείψουν την ΕΕ, από 26% το Νοέμβριο του 2018, ενώ το 88% θεώρησε ότι η ΕΕ απέτυχε να στηρίξει τη χώρα τους.
Στη Γαλλία, περίπου έξι στα δέκα άτομα «δεν εμπιστεύονται» τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Jacques Delors.
Επομένως, αυτή η ιδέα των εθνών που αναλαμβάνουν τον έλεγχο των οικονομιών τους δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή για την ΕΕ, ούτε για εκείνους που βλέπουν την ευκαιρία να πιέσουν για περαιτέρω συγκεντρωτισμό στην κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Η υποστήριξη μέτρων που θα οδηγούσαν σε σφιχτότερη ολοκλήρωση και ακόμη περισσότερη εξουσία στις Βρυξέλλες είναι υψηλή μεταξύ των θεσμικών προσώπων.
Ωστόσο, αυτά τα σχέδια είναι πολύ απίθανο να είναι δημοφιλή στους πολίτες.
Αν και το οικονομικό χάσμα Βορρά-Νότου έχει αυξηθεί εκθετικά βαθύτερα σε λίγους μήνες, η κρίση του κορωνοϊού κατάφερε να γεφυρώσει τα πολιτικά κενά.
Οι πολίτες του νότου που έχουν πληγεί ιδιαίτερα, ιδίως σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, έχουν γίνει πολύ πιο δύσπιστοι και απογοητευμένοι με την ΕΕ και απομακρύνονται από αυτήν, καθώς αισθάνονται ότι απομακρύνθηκε από κοντά τους την ώρα της μεγάλης τους ανάγκης.
Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες του πιο ευημερούμενου Βορρά ανυπομονούν για το τέλος και αυτής προσπάθειας «διάσωσης», όπως έχει χίλιες φορές πριν, καθώς πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο της στήριξης των οικονομιών του νότου, που είχαν ήδη αποτύχει πολύ πριν το αναδείξει η κρίση του κορωνοϊού από το Wuhan.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Συνολικά, είναι απίθανο η νομική πρόκληση του γερμανικού δικαστηρίου να κάνει πρακτική διαφορά στα απεριόριστα σχέδια χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.
Ειδικά σε μια εποχή όπως αυτή, τα αρνητικά επιτόκια και τα χρήματα που κατακλύζουν τις αγορές είναι απλά γεγονός ζωής και δεν υπάρχει πιθανός τρόπος να σταματήσει η ΕΚΤ, με τον ίδιο τρόπο που είναι αδύνατο για τις κυβερνήσεις να αντιστρέψουν την πορεία της παροχής ασύδοτης ρευστότητας σύντομα.
Η κλίμακα της ζημίας που έχει γίνει στην οικονομία, η καταστροφή οποιασδήποτε είδους ιδιωτικής παραγωγής, το κλείσιμο της οικονομίας που «δολοφόνησε» αμέτρητες θέσεις εργασίας και η απόγνωση των αξιωματούχων να βουλώσουν τις τρύπες ενός βυθιζόμενου πλοίου, καθιστούν όλα αυτά τα μέτρα απαραίτητα, τόσο πολιτικά όσο και κυριολεκτικά.
Ωστόσο, αυτό που μπορεί να επιτύχει η απόφαση του δικαστηρίου δεν είναι νομισματική αλλαγή, αλλά πολιτική.
Θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένδειξη ότι η εθνική κυριαρχία βρίσκεται ακόμη στο τραπέζι, αξίζει να συζητηθεί και να υπερασπιστεί.
Από αυτήν την άποψη, φαίνεται ότι πλησιάζουμε σε ένα σταυροδρόμι και υπάρχει μια επιλογή να γίνει.
Δεχόμαστε είτε παθητικά ένα συγκεντρωτικό μέλλον, όπου το άτομο γίνεται άσχετο, άνευ αξίας και αναλώσιμο, ή διεκδικούμε τον έλεγχο, μέσω των αρχών της επικουρικότητας, στις οποίες λαμβάνονται αποφάσεις στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και ακούγονται όλες οι φωνές.
Μετά την κρίση της πανδημίας, η τελευταία επιλογή φαίνεται ήδη να κερδίζει ορμή, και είναι κατανοητό.
Μετά από τόση απογοήτευση, προδοσία και αγνόηση, αφού καταπατήθηκαν τα βασικά δικαιώματα και η υπόσχεση της ασφάλειας σε αντάλλαγμα για την ελευθερία έχει αποδειχθεί πράγματι μια πολύ κακή συμφωνία, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι χρειάζονται εξαιρετικές εναλλακτικές λύσεις και ότι είναι μια δύσκολη στροφή προς την ατομική ευθύνη, την ανεξάρτητη σκέψη και την αποκέντρωση είναι ήδη σε εξέλιξη.
Στην ουσία, η απόφαση του δικαστηρίου κατέστησε σαφές ότι το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ δεν σέβεται την «αρχή της αναλογικότητας», καταχράται την εντολή που διείπε τη λειτουργία της ΕΚΤ, ενώ η γερμανική κυβέρνηση απέτυχε να αμφισβητήσει τις πολιτικές της τράπεζας όπως έπρεπε.
Η απόφαση ανέφερε επίσης τις παρενέργειες του προγράμματος και της γενικής πολιτικής της ΕΚΤ, όπως η τιμωρία των αποταμιευτών και των συνταξιούχων.
Όπως επισημάνθηκε στην επίσημη απόφαση, «η ΕΚΤ δεν πραγματοποιεί την απαραίτητη εξισορρόπηση του στόχου της νομισματικής πολιτικής έναντι των επιπτώσεων της οικονομικής πολιτικής που προκύπτουν από το πρόγραμμα.
Επομένως, οι επίμαχες αποφάσεις… υπερβαίνουν την εντολή νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ».
Ως αποτέλεσμα, το δικαστήριο εξέδωσε τελεσίγραφο και ζήτησε απευθείας από την Bundesbank να συμμορφωθεί με την απόφασή της και συνεπώς να σταματήσει να αγοράζει κρατικά ομόλογα στο πλαίσιο του προγράμματος χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ τους επόμενους τρεις μήνες.
Αν και η απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου δεν είχε καμία σχέση με αυτό το τελευταίο κύμα χαλάρωσης και εκτύπωσης χρημάτων που προκλήθηκε από την κρίση του ιού κορωνοϊού, ο συγχρονισμός του θέτει την παρούσα κατάσταση σε διαφορετική προοπτική.
Αυτή η κρίση χρησίμευσε ως «ημέρα κρίσης».
Αποκάλυψε τις αμέτρητες αποτυχίες, την ανικανότητα και την αναταραχή στον πυρήνα των περισσότερων θεσμικών οργάνων, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως.
Τα πιο αποκεντρωμένα έθνη τα πήγαν σχετικά καλύτερα από εκείνα με υψηλό βαθμό συγκεντρωτισμού, με τα τελευταία δυστυχώς να είναι η πλειοψηφία.
Στα πιο συγκεντρωτικά έθνη, η έλλειψη συνοχής και σαφούς ηγεσίας, τα αντιφατικά μηνύματα, οι αποτυχίες της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης που κόστισαν αμέτρητες ζωές, και οι πολιτικές αποφάσεις που κόστισαν εκατομμύρια δουλειές και τα προς το ζην τους, αποκάλυψαν όλα τα ελαττώματα της συγκέντρωσης και την αξιοπιστία και των δύο εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς.
Και αυτό είναι μόνο το πρώτο κύμα καταστροφών, αυτές που αμέσως είδαν και αισθάνθηκαν. Υπάρχουν ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες και συνέπειες, τις οποίες οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, όπως η αναπόφευκτη καταστροφή των συστημάτων πρόνοιας και οι βόμβες του χρέους στις περισσότερες μεγάλες οικονομίες.
Συγκεκριμένα στην ΕΕ, τα ηθικά μειονεκτήματα, τα παιχνίδια εξουσίας μικρής διάρκειας, η υποκρισία και ο απόλυτος πανικός της ηγεσίας του μπλοκ ήταν γυμνοί για όλους.
Όλα αυτά που μιλούν για φιλία και συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, όλες τις ομιλίες για την «αλληλεγγύη» και τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, αποδείχθηκαν αμέσως ρηχά όταν αυτή η τέλεια ένωση αντιμετώπισε την απειλή COVID.
Οι αποστολές ιατρικών προμηθειών που προορίζονται για ένα έθνος κατασχέθηκαν υπό διαμετακόμιση από τον γείτονά του, τα ναρκωτικά αποθηκεύτηκαν, τα σύνορα έκλεισαν, το εμπόριο παγώθηκε.
Το πρώτο και πιο βαρια χτυπημένο μέλος της «οικογένειας» ήταν χωρίς βοήθεια και αβοήθητο για εβδομάδες.
Το πρώτο πακέτο διάσωσης της ΕΕ, που προοριζόταν να βοηθήσει στη διατήρηση της οικονομίας ενόψει του εξαναγκαστικού «κλεισίματος», καθυστέρησε από την πολιτική αναλγησία, ενώ όλες οι βιομηχανίες είχαν αποδεκατιστεί και εκατομμύρια άνθρωποι έμεναν άνεργοι.
Η κλίμακα της οικονομικής καταστροφής μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται σαφής και το μέλλον φαίνεται ζοφερό ακόμη και χωρίς να έχουν κατανοηθεί και ληφθεί υπόψη όλοι οι κίνδυνοι.
Η επιδείνωση και η οικονομική ύφεση που μόλις αρχίζει, αναμένεται να είναι χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση και θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ περισσότερο.
Ήδη η οικονομία της ευρωζώνης έχει δει την μεγαλύτερη και πιο απότομη πτώση στην ιστορία της, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ενώ η εξελισσόμενη ύφεση αναμένεται να είναι πολύ χειρότερη από την τελευταία κρίση.
Οι «θεραπείες» που λειτούργησαν πριν είναι απίθανο να σταματήσουν αυτό το τσουνάμι, ενώ τα άνευ προηγουμένου επίπεδα δαπανών που βλέπουμε τώρα στα περισσότερα κράτη μέλη δεν είναι βιώσιμα.
Οι «έλεγχοι έκτακτης ανάγκης» και η προστασία των εργαζομένων δεν μπορούν να διατηρηθούν εσαεί.
Όχι, εκτός εάν επισημοποιηθούν και κανονικοποιηθούν, όπως είδαμε στην Ισπανία, όπου εισάγεται ένα βασικό εισόδημα, το πρώτο στην Ευρώπη, το οποίο η ισπανική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα «παραμείνει για πάντα».
Αυτό φυσικά δεν είναι «λύση», αλλά απλώς η εθνικοποίηση της οικονομίας.
Ο κεντρικός προγραμματισμός, η ανακατανομή του εισοδήματος και η κρατική ανάληψη του ιδιωτικού τομέα, βρίσκονται στο επίκεντρο των διαφόρων προσπαθειών και ιδεών «διάσωσης» που ωθούνται αυτή τη στιγμή και γνωρίζουμε πού οδηγεί πραγματικά αυτός ο δρόμος.
Εάν τα αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα δεν αρκούν για να δείξουν τα αναπόφευκτα και μη αναστρέψιμα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών, πρέπει κανείς να κοιτάξει τη σύγχρονη Κίνα.
Ωστόσο, ο οικονομικός πόνος είναι ήδη τόσο βαθύς και διαδεδομένος που οι διαδηλώσεις και τα νέα κινήματα αρχίζουν να έχουν αντίκτυπο.
Οι διαμαρτυρίες κατά του lockdown, οι απεργίες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία έγιναν όλο και συχνότερα σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Οι πολιτικοί άνεμοι αλλάζουν επίσης, και για άλλη μια φορά το κοινό συναίσθημα στρέφεται αποφασιστικά κατά της ΕΕ.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της Tecné, το 42% των Ιταλών δήλωσαν ότι θα εγκαταλείψουν την ΕΕ, από 26% το Νοέμβριο του 2018, ενώ το 88% θεώρησε ότι η ΕΕ απέτυχε να στηρίξει τη χώρα τους.
Στη Γαλλία, περίπου έξι στα δέκα άτομα «δεν εμπιστεύονται» τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Jacques Delors.
Επομένως, αυτή η ιδέα των εθνών που αναλαμβάνουν τον έλεγχο των οικονομιών τους δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή για την ΕΕ, ούτε για εκείνους που βλέπουν την ευκαιρία να πιέσουν για περαιτέρω συγκεντρωτισμό στην κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Η υποστήριξη μέτρων που θα οδηγούσαν σε σφιχτότερη ολοκλήρωση και ακόμη περισσότερη εξουσία στις Βρυξέλλες είναι υψηλή μεταξύ των θεσμικών προσώπων.
Ωστόσο, αυτά τα σχέδια είναι πολύ απίθανο να είναι δημοφιλή στους πολίτες.
Αν και το οικονομικό χάσμα Βορρά-Νότου έχει αυξηθεί εκθετικά βαθύτερα σε λίγους μήνες, η κρίση του κορωνοϊού κατάφερε να γεφυρώσει τα πολιτικά κενά.
Οι πολίτες του νότου που έχουν πληγεί ιδιαίτερα, ιδίως σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, έχουν γίνει πολύ πιο δύσπιστοι και απογοητευμένοι με την ΕΕ και απομακρύνονται από αυτήν, καθώς αισθάνονται ότι απομακρύνθηκε από κοντά τους την ώρα της μεγάλης τους ανάγκης.
Από την άλλη πλευρά, οι πολίτες του πιο ευημερούμενου Βορρά ανυπομονούν για το τέλος και αυτής προσπάθειας «διάσωσης», όπως έχει χίλιες φορές πριν, καθώς πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο της στήριξης των οικονομιών του νότου, που είχαν ήδη αποτύχει πολύ πριν το αναδείξει η κρίση του κορωνοϊού από το Wuhan.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Συνολικά, είναι απίθανο η νομική πρόκληση του γερμανικού δικαστηρίου να κάνει πρακτική διαφορά στα απεριόριστα σχέδια χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ.
Ειδικά σε μια εποχή όπως αυτή, τα αρνητικά επιτόκια και τα χρήματα που κατακλύζουν τις αγορές είναι απλά γεγονός ζωής και δεν υπάρχει πιθανός τρόπος να σταματήσει η ΕΚΤ, με τον ίδιο τρόπο που είναι αδύνατο για τις κυβερνήσεις να αντιστρέψουν την πορεία της παροχής ασύδοτης ρευστότητας σύντομα.
Η κλίμακα της ζημίας που έχει γίνει στην οικονομία, η καταστροφή οποιασδήποτε είδους ιδιωτικής παραγωγής, το κλείσιμο της οικονομίας που «δολοφόνησε» αμέτρητες θέσεις εργασίας και η απόγνωση των αξιωματούχων να βουλώσουν τις τρύπες ενός βυθιζόμενου πλοίου, καθιστούν όλα αυτά τα μέτρα απαραίτητα, τόσο πολιτικά όσο και κυριολεκτικά.
Ωστόσο, αυτό που μπορεί να επιτύχει η απόφαση του δικαστηρίου δεν είναι νομισματική αλλαγή, αλλά πολιτική.
Θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένδειξη ότι η εθνική κυριαρχία βρίσκεται ακόμη στο τραπέζι, αξίζει να συζητηθεί και να υπερασπιστεί.
Από αυτήν την άποψη, φαίνεται ότι πλησιάζουμε σε ένα σταυροδρόμι και υπάρχει μια επιλογή να γίνει.
Δεχόμαστε είτε παθητικά ένα συγκεντρωτικό μέλλον, όπου το άτομο γίνεται άσχετο, άνευ αξίας και αναλώσιμο, ή διεκδικούμε τον έλεγχο, μέσω των αρχών της επικουρικότητας, στις οποίες λαμβάνονται αποφάσεις στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και ακούγονται όλες οι φωνές.
Μετά την κρίση της πανδημίας, η τελευταία επιλογή φαίνεται ήδη να κερδίζει ορμή, και είναι κατανοητό.
Μετά από τόση απογοήτευση, προδοσία και αγνόηση, αφού καταπατήθηκαν τα βασικά δικαιώματα και η υπόσχεση της ασφάλειας σε αντάλλαγμα για την ελευθερία έχει αποδειχθεί πράγματι μια πολύ κακή συμφωνία, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι χρειάζονται εξαιρετικές εναλλακτικές λύσεις και ότι είναι μια δύσκολη στροφή προς την ατομική ευθύνη, την ανεξάρτητη σκέψη και την αποκέντρωση είναι ήδη σε εξέλιξη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών