Εάν η Fed επιδιώκει αποφασιστικά τη νέα στρατηγική, θα μπορούσε να προκαλέσει πραγματική οικονομική ζημιά στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον κόσμο
Οι πρόσφατες αλλαγές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ στο πλαίσιο της νομισματικής πολιτικής της είναι λανθασμένες και δυνητικά επιβλαβείς.
Αδυνατούν επίσης να αντιμετωπίσουν ορισμένα κρίσιμα προβλήματα.
Η Fed θα πρέπει να απορρίψει αυτήν τη νέα προσέγγιση, και αντ 'αυτού να κάνει πλήρη και αποτελεσματική χρήση των μέσων πολιτικής που έχει - ή θα μπορούσε - να έχει στη διάθεσή της.
Αυτό αναφέρει σε νέο άρθρο του ο Willem H. Buiter, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup και επισκέπτης καθηγητής στο Columbia University.
Στις 27 Αυγούστου, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ εξέδωσε δελτίο τύπου που συνοψίζει τους μακροπρόθεσμους στόχους και τη στρατηγική νομισματικής πολιτικής.
Αλλά αυτές οι ανακοινώσεις είναι μια συλλογή σφαλμάτων τύπου Ι και τύπου II.
Εάν η Fed επιδιώκει αποφασιστικά τη νέα στρατηγική, θα μπορούσε να προκαλέσει πραγματική οικονομική ζημιά στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον κόσμο.
Ας ξεκινήσουμε με ένα μικρό σφάλμα παράλειψης.
Στην ομιλία του, ο J. Powel αναφέρθηκε στους επιδιωκόμενους στόχους της μέγιστης απασχόλησης και της σταθερότητας των τιμών - παραλείποντας, όπως είναι ο κανόνας, τον τρίτο στόχο που επιβάλλεται από το Κογκρέσο για μέτρια μακροπρόθεσμα επιτόκια.
Το προφανές εργαλείο για τη διαχείριση των μακροπρόθεσμων επιτοκίων είναι ο έλεγχος της καμπύλης απόδοσης, αλλά η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς (FOMC) που καθορίζει την πολιτική δεν αναφέρει αυτό το μέσο ακόμη και στο πλαίσιο της επιδίωξης μέγιστης απασχόλησης και σταθερών τιμών.
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά με την ερμηνεία της FOMC για τη «μέγιστη απασχόληση».
Το δελτίο τύπου αναφέρει ότι η απόφαση πολιτικής της επιτροπής θα ενημερωθεί από τις «εκτιμήσεις για την απασχόληση από το ανώτατο επίπεδό της».
Η αρχική δήλωση στρατηγικής της FOMC, που εγκρίθηκε το 2012, αναφέρεται σε «αποκλίσεις από το μέγιστο επίπεδο».
Αυτή η νέα ασύμμετρη ερμηνεία είναι εξαιρετικά ανησυχητική.
Προτείνει είτε ότι η μέγιστη απασχόληση επιτυγχάνεται μόνο όταν κάθε άτομο σε ηλικία εργασίας έχει πλήρη απασχόληση συν οποιαδήποτε επιθυμητή υπερωρία, ή ότι η καμπύλη Phillips - η οποία θέτει μια αντίστροφη σχέση μεταξύ πληθωρισμού και ανεργίας - είναι νεκρή.
Τώρα, φαίνεται, η Fed δεν θα συσφίγγει τη νομισματική πολιτική ακόμη και όταν το πραγματικό επίπεδο απασχόλησης υπερβεί εκείνο στο οποίο εκδηλώνονται οι πληθωριστικές πιέσεις στην αγορά - το οποίο είναι πολύ χαμηλότερο από το μέγιστο επίπεδο απασχόλησης.
Όμως, όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών, η FOMC έχει στραφεί σε μια ευέλικτη μορφή μέσης στόχευσης πληθωρισμού.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, η Fed «επιδιώκει τώρα να επιτύχει πληθωρισμό που κατά μέσο όρο θα διαμορφωθεί στο 2% με το πέρασμα του χρόνου».
Ως εκ τούτου, «μετά από περιόδους που ο πληθωρισμός τρέχει συνεχώς κάτω από το 2%, η κατάλληλη νομισματική πολιτική πιθανότατα θα στοχεύει στην επίτευξη μέσου πληθωρισμού πάνω από το 2% για κάποιο χρονικό διάστημα».
Αυτό σημαίνει ότι ο προηγούμενος πληθωρισμός θα επηρεάσει την τρέχουσα και τη μελλοντική νομισματική πολιτική της Fed.
Όμως, ο πληθωρισμός του παρελθόντος είναι ένα παλιό ζήτημα και πρέπει να είναι άσχετος με τη διαμόρφωση πολιτικής - σε αντίθεση με τον τρέχοντα και τον αναμενόμενο πληθωρισμό.
Φυσικά, όταν οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό επηρεάζονται από τον παρελθόν πληθωρισμό, τότε το παρελθόν θα επηρεάσει την τρέχουσα και τη μελλοντική νομισματική πολιτική.
Αλλά υπάρχουν, και θα υπάρχουν πάντα, άλλοι παράγοντες των προσδοκιών για τον πληθωρισμό.
Η μέση στόχευση πληθωρισμού είναι απλώς κακή οικονομική πολιτική.
Αντίθετα, η ευέλικτη στόχευση πληθωρισμού είναι μακράν ο καλύτερος τρόπος για τη διαμόρφωση των στόχων και του τρόπου λειτουργίας της νομισματικής πολιτικής.
Σύμφωνα με ένα τέτοιο καθεστώς, μια κεντρική τράπεζα αυξάνει (μειώνει) τα επιτόκια πολιτικής όταν ο αναμενόμενος μελλοντικός πληθωρισμός είναι πάνω (κάτω) από τον στόχο και όταν η απασχόληση είναι πάνω (κάτω) η καλύτερη εκτίμηση της μέγιστης απασχόλησης.
Αυτό ορίζεται ως το επίπεδο ισορροπίας της απασχόλησης όταν τόσο ο πραγματικός όσο και ο αναμενόμενος πληθωρισμός είναι ίσοι με τον στόχο - με άλλα λόγια, το φυσικό επίπεδο της απασχόλησης.
Στη συνέχεια, υπάρχουν τα μεγάλα σφάλματα παράλειψης της Fed.
Για τους αρχάριους, η FOMC δεν αναφέρει την ενίσχυση του οπλοστασίου της νομισματικής πολιτικής με την κατάργηση του πραγματικού κατώτατου ορίου (ELB) στα επιτόκια πολιτικής.
Το σημερινό επίμονο περιβάλλον χαμηλού επιτοκίου υποτίθεται ότι υπονοεί ότι τα επιτόκια πολιτικής είναι πιθανότερο να περιορίζονται από το ELB τους από ό, τι στο παρελθόν.
Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο δεν ήταν πρόθυμοι να το αφαιρέσουν.
Η αύξηση της ρευστότητας θα ήταν ο ευκολότερος τρόπος για την εξάλειψη του ELB (και θα είχε το περαιτέρω όφελος από τη φορολόγηση της εγκληματικής δραστηριότητας), αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι επίτευξης του ίδιου στόχου.
Ένα τέτοιο βήμα θα επέτρεπε στην Fed όχι μόνο να μειώσει τα επιτόκια πολιτικής, διαφορετικά θα είχε αποφευχθεί το ELB, αλλά και να μειώσει τον στόχο πληθωρισμού στο επίπεδο που συνάδει με το μηδενικό «πραγματικό» ποσοστό πληθωρισμού - πιθανότατα κάτω από το 2%.
Το δεύτερο μεγάλο σφάλμα παράλειψης της FOMC είναι η απουσία συζήτησης σχετικά με την αποτυχία της Fed, από το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19, να διευρύνει και να αλλάξει τη σύνθεση του ισολογισμού της στο μέγιστο δυνατό βαθμό για την υποστήριξη της οικονομικής δραστηριότητας.
Μέχρι την τις 17 Αυγούστου, ο ισολογισμός της είχε αυξηθεί σε 7,01 τρισεκατομμύρια δολάρια ή 32,7% του ΑΕΠ του 2019.
Ωστόσο, αυτή η αύξηση - που αντιστοιχεί στο 13,4% του ΑΕΠ του περασμένου έτους σε μόλις επτά μήνες - φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακή σε σύγκριση με την εξέλιξη του ισολογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά την ίδια περίοδο.
Μεταξύ 3 Ιανουαρίου και 14 Αυγούστου, το συνολικό ενεργητικό του ενοποιημένου Ευρωσυστήματος αυξήθηκε από σχεδόν 4,7 τρισεκατομμύρια ευρώ (5,6 τρισεκατομμύρια δολάρια), ή 39,2% του ΑΕΠ του 2019 στην ευρωζώνη, σε 6,4 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 53,7% του ΑΕΠ του 2019.
Έτσι, ο ισολογισμός του Ευρωσυστήματος αυξήθηκε ταχύτερα από ό, τι η Fed - ισοδύναμο με το 14,5% του ΑΕΠ του περασμένου έτους - κατά την ίδια περίοδο.
Η Fed πρέπει να πείσει το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να παρέχει περισσότερα κεφάλαια και να εγγυηθεί περισσότερα από τα ριψοκίνδυνα περιουσιακά στοιχεία της Fed σχετικά με το τι θα πρέπει να είναι ένας πολύ μεγαλύτερος ισολογισμός.
Ως εκδότης του μοναδικού βιώσιμου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, η Fed έχει απαράμιλλη ικανότητα να διευρύνει τον ισολογισμό της και να αυξήσει τον κίνδυνο, ακόμη και χωρίς πρόσθετη υποστήριξη του Υπουργείου Οικονομικών.
Αλλά απλώς δεν έχει κάνει αρκετά κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Οι πρόσφατες αλλαγές στο πλαίσιο νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ είναι λανθασμένες και δυνητικά επιβλαβείς.
Αδυνατούν επίσης να αντιμετωπίσουν ορισμένα κρίσιμα προβλήματα.
Η Fed θα πρέπει να απορρίψει αυτήν τη νέα προσέγγιση, και αντ 'αυτού να κάνει πλήρη και αποτελεσματική χρήση των μέσων πολιτικής που έχει - ή θα μπορούσε - να έχει στη διάθεσή της, καταλήγει ο Buiter.
www.bankingnews.gr
Αδυνατούν επίσης να αντιμετωπίσουν ορισμένα κρίσιμα προβλήματα.
Η Fed θα πρέπει να απορρίψει αυτήν τη νέα προσέγγιση, και αντ 'αυτού να κάνει πλήρη και αποτελεσματική χρήση των μέσων πολιτικής που έχει - ή θα μπορούσε - να έχει στη διάθεσή της.
Αυτό αναφέρει σε νέο άρθρο του ο Willem H. Buiter, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup και επισκέπτης καθηγητής στο Columbia University.
Στις 27 Αυγούστου, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ εξέδωσε δελτίο τύπου που συνοψίζει τους μακροπρόθεσμους στόχους και τη στρατηγική νομισματικής πολιτικής.
Αλλά αυτές οι ανακοινώσεις είναι μια συλλογή σφαλμάτων τύπου Ι και τύπου II.
Εάν η Fed επιδιώκει αποφασιστικά τη νέα στρατηγική, θα μπορούσε να προκαλέσει πραγματική οικονομική ζημιά στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον κόσμο.
Ας ξεκινήσουμε με ένα μικρό σφάλμα παράλειψης.
Στην ομιλία του, ο J. Powel αναφέρθηκε στους επιδιωκόμενους στόχους της μέγιστης απασχόλησης και της σταθερότητας των τιμών - παραλείποντας, όπως είναι ο κανόνας, τον τρίτο στόχο που επιβάλλεται από το Κογκρέσο για μέτρια μακροπρόθεσμα επιτόκια.
Το προφανές εργαλείο για τη διαχείριση των μακροπρόθεσμων επιτοκίων είναι ο έλεγχος της καμπύλης απόδοσης, αλλά η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς (FOMC) που καθορίζει την πολιτική δεν αναφέρει αυτό το μέσο ακόμη και στο πλαίσιο της επιδίωξης μέγιστης απασχόλησης και σταθερών τιμών.
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά με την ερμηνεία της FOMC για τη «μέγιστη απασχόληση».
Το δελτίο τύπου αναφέρει ότι η απόφαση πολιτικής της επιτροπής θα ενημερωθεί από τις «εκτιμήσεις για την απασχόληση από το ανώτατο επίπεδό της».
Η αρχική δήλωση στρατηγικής της FOMC, που εγκρίθηκε το 2012, αναφέρεται σε «αποκλίσεις από το μέγιστο επίπεδο».
Αυτή η νέα ασύμμετρη ερμηνεία είναι εξαιρετικά ανησυχητική.
Προτείνει είτε ότι η μέγιστη απασχόληση επιτυγχάνεται μόνο όταν κάθε άτομο σε ηλικία εργασίας έχει πλήρη απασχόληση συν οποιαδήποτε επιθυμητή υπερωρία, ή ότι η καμπύλη Phillips - η οποία θέτει μια αντίστροφη σχέση μεταξύ πληθωρισμού και ανεργίας - είναι νεκρή.
Τώρα, φαίνεται, η Fed δεν θα συσφίγγει τη νομισματική πολιτική ακόμη και όταν το πραγματικό επίπεδο απασχόλησης υπερβεί εκείνο στο οποίο εκδηλώνονται οι πληθωριστικές πιέσεις στην αγορά - το οποίο είναι πολύ χαμηλότερο από το μέγιστο επίπεδο απασχόλησης.
Όμως, όσον αφορά τη σταθερότητα των τιμών, η FOMC έχει στραφεί σε μια ευέλικτη μορφή μέσης στόχευσης πληθωρισμού.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, η Fed «επιδιώκει τώρα να επιτύχει πληθωρισμό που κατά μέσο όρο θα διαμορφωθεί στο 2% με το πέρασμα του χρόνου».
Ως εκ τούτου, «μετά από περιόδους που ο πληθωρισμός τρέχει συνεχώς κάτω από το 2%, η κατάλληλη νομισματική πολιτική πιθανότατα θα στοχεύει στην επίτευξη μέσου πληθωρισμού πάνω από το 2% για κάποιο χρονικό διάστημα».
Αυτό σημαίνει ότι ο προηγούμενος πληθωρισμός θα επηρεάσει την τρέχουσα και τη μελλοντική νομισματική πολιτική της Fed.
Όμως, ο πληθωρισμός του παρελθόντος είναι ένα παλιό ζήτημα και πρέπει να είναι άσχετος με τη διαμόρφωση πολιτικής - σε αντίθεση με τον τρέχοντα και τον αναμενόμενο πληθωρισμό.
Φυσικά, όταν οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό επηρεάζονται από τον παρελθόν πληθωρισμό, τότε το παρελθόν θα επηρεάσει την τρέχουσα και τη μελλοντική νομισματική πολιτική.
Αλλά υπάρχουν, και θα υπάρχουν πάντα, άλλοι παράγοντες των προσδοκιών για τον πληθωρισμό.
Η μέση στόχευση πληθωρισμού είναι απλώς κακή οικονομική πολιτική.
Αντίθετα, η ευέλικτη στόχευση πληθωρισμού είναι μακράν ο καλύτερος τρόπος για τη διαμόρφωση των στόχων και του τρόπου λειτουργίας της νομισματικής πολιτικής.
Σύμφωνα με ένα τέτοιο καθεστώς, μια κεντρική τράπεζα αυξάνει (μειώνει) τα επιτόκια πολιτικής όταν ο αναμενόμενος μελλοντικός πληθωρισμός είναι πάνω (κάτω) από τον στόχο και όταν η απασχόληση είναι πάνω (κάτω) η καλύτερη εκτίμηση της μέγιστης απασχόλησης.
Αυτό ορίζεται ως το επίπεδο ισορροπίας της απασχόλησης όταν τόσο ο πραγματικός όσο και ο αναμενόμενος πληθωρισμός είναι ίσοι με τον στόχο - με άλλα λόγια, το φυσικό επίπεδο της απασχόλησης.
Στη συνέχεια, υπάρχουν τα μεγάλα σφάλματα παράλειψης της Fed.
Για τους αρχάριους, η FOMC δεν αναφέρει την ενίσχυση του οπλοστασίου της νομισματικής πολιτικής με την κατάργηση του πραγματικού κατώτατου ορίου (ELB) στα επιτόκια πολιτικής.
Το σημερινό επίμονο περιβάλλον χαμηλού επιτοκίου υποτίθεται ότι υπονοεί ότι τα επιτόκια πολιτικής είναι πιθανότερο να περιορίζονται από το ELB τους από ό, τι στο παρελθόν.
Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο δεν ήταν πρόθυμοι να το αφαιρέσουν.
Η αύξηση της ρευστότητας θα ήταν ο ευκολότερος τρόπος για την εξάλειψη του ELB (και θα είχε το περαιτέρω όφελος από τη φορολόγηση της εγκληματικής δραστηριότητας), αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι επίτευξης του ίδιου στόχου.
Ένα τέτοιο βήμα θα επέτρεπε στην Fed όχι μόνο να μειώσει τα επιτόκια πολιτικής, διαφορετικά θα είχε αποφευχθεί το ELB, αλλά και να μειώσει τον στόχο πληθωρισμού στο επίπεδο που συνάδει με το μηδενικό «πραγματικό» ποσοστό πληθωρισμού - πιθανότατα κάτω από το 2%.
Το δεύτερο μεγάλο σφάλμα παράλειψης της FOMC είναι η απουσία συζήτησης σχετικά με την αποτυχία της Fed, από το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19, να διευρύνει και να αλλάξει τη σύνθεση του ισολογισμού της στο μέγιστο δυνατό βαθμό για την υποστήριξη της οικονομικής δραστηριότητας.
Μέχρι την τις 17 Αυγούστου, ο ισολογισμός της είχε αυξηθεί σε 7,01 τρισεκατομμύρια δολάρια ή 32,7% του ΑΕΠ του 2019.
Ωστόσο, αυτή η αύξηση - που αντιστοιχεί στο 13,4% του ΑΕΠ του περασμένου έτους σε μόλις επτά μήνες - φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακή σε σύγκριση με την εξέλιξη του ισολογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά την ίδια περίοδο.
Μεταξύ 3 Ιανουαρίου και 14 Αυγούστου, το συνολικό ενεργητικό του ενοποιημένου Ευρωσυστήματος αυξήθηκε από σχεδόν 4,7 τρισεκατομμύρια ευρώ (5,6 τρισεκατομμύρια δολάρια), ή 39,2% του ΑΕΠ του 2019 στην ευρωζώνη, σε 6,4 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 53,7% του ΑΕΠ του 2019.
Έτσι, ο ισολογισμός του Ευρωσυστήματος αυξήθηκε ταχύτερα από ό, τι η Fed - ισοδύναμο με το 14,5% του ΑΕΠ του περασμένου έτους - κατά την ίδια περίοδο.
Η Fed πρέπει να πείσει το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να παρέχει περισσότερα κεφάλαια και να εγγυηθεί περισσότερα από τα ριψοκίνδυνα περιουσιακά στοιχεία της Fed σχετικά με το τι θα πρέπει να είναι ένας πολύ μεγαλύτερος ισολογισμός.
Ως εκδότης του μοναδικού βιώσιμου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, η Fed έχει απαράμιλλη ικανότητα να διευρύνει τον ισολογισμό της και να αυξήσει τον κίνδυνο, ακόμη και χωρίς πρόσθετη υποστήριξη του Υπουργείου Οικονομικών.
Αλλά απλώς δεν έχει κάνει αρκετά κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Οι πρόσφατες αλλαγές στο πλαίσιο νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ είναι λανθασμένες και δυνητικά επιβλαβείς.
Αδυνατούν επίσης να αντιμετωπίσουν ορισμένα κρίσιμα προβλήματα.
Η Fed θα πρέπει να απορρίψει αυτήν τη νέα προσέγγιση, και αντ 'αυτού να κάνει πλήρη και αποτελεσματική χρήση των μέσων πολιτικής που έχει - ή θα μπορούσε - να έχει στη διάθεσή της, καταλήγει ο Buiter.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών