Είναι πιθανό ότι το "ταμείο ανάκαμψης" θα καθυστερήσει κάθε πιθανότητα μιας πολύ αναγκαίας οικονομικής αναδιάρθρωσης στην Ευρώπη αναφέρει το Mises Institute
Το Ταμείο Ανάκαμψης τροχοπέδη στις μεταρρυθμίσεις αναφέρει το αυστριακό think tank Mises Institute και ο συντάκτης του Αντώνης Γιαννακόπουλος.
Μετά τις οικονομικά καταστροφικές καραντίνες λόγω του covid-19, η πολιτική τάξη προσπάθησε απεγνωσμένα να σώσει το αποτυχημένο σύστημα του ευρώ.
Στις 21 Ιουλίου οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε αυτό που αποκαλούσαν «ιστορική» συμφωνία.
Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πακέτο τόνωσης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Ωστόσο, είναι πιθανό ότι το "ταμείο ανάκαμψης" θα καθυστερήσει κάθε πιθανότητα μιας πολύ αναγκαίας οικονομικής αναδιάρθρωσης.
Αυτό που θα κάνει είναι να σπαταλήσει λιγοστούς πόρους και κεφάλαια ενώ προετοιμάζει την Ευρώπη για μια ακόμη οικονομική κρίση χρέους.
Ένα ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα είναι ο επικίνδυνος δρόμος προς τον πολιτικό συγκεντρωτισμό στον οποίο κινείται η ΕΕ ως αποτέλεσμα της κρίσης.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από δυνάμεις υπέρ της συγκέντρωσης ενώ λίγοι υπερασπίζονται την οικονομική ελευθερία, βλέποντας με μεγάλη ανησυχία τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των Βρυξελλών.
Ακόμη και πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, η οποία δημιούργησε τον βασικό θεσμό που αργότερα έγινε ΕΕ, υπήρξαν εντάσεις μεταξύ των δύο δρόμων που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η διάσταση απόψεων είναι μεταξύ του κλασικού φιλελεύθερου οράματος και του σοσιαλδημοκρατικού οράματος.
Το φιλελεύθερο όραμα εστιάζει πρωταρχικά στην υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και στον σεβασμό των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας ενώ ταυτόχρονα προωθεί μια ευρωπαϊκή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών με μια ισχυρή ελεύθερη αγορά.
Η συνθήκη της Ρώμης ήταν μια μεγάλη νίκη για τους φιλελεύθερους, καθώς βασίστηκε σε δύο βασικές αρχές: την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών και του κεφαλαίου.
Εν συντομία, η συνθήκη είχε ως στόχο την αποκατάσταση των δικαιωμάτων και των αξιών που είχαν χαθεί στις αρχές του εικοστού αιώνα καθώς ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός επικράτησαν στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Οι φιλελεύθεροι υπερτονίζουν την αποκέντρωση, καθώς υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι η αποκέντρωση δεν ήταν εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη.
Η Ιταλία, η Γερμανία και η Ελβετία (μέχρι σήμερα) γνώρισαν μεγάλη πρόοδο: ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών χωρών οδήγησε σε μεγαλύτερη ελευθερία, θέτοντας το στάδιο για τη δημιουργία και την άνοδο της εμπορικής, τραπεζικής και αστικής μεσαίας τάξης.
Χωρίς αυτό, η Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία έλαβε χώρα και σε μια εποχή αποκέντρωσης και ελεύθερου εμπορίου, δεν θα ήταν δυνατή.
Σε μια σύγχρονη «ενοποιημένη» Ευρώπη, ο ανταγωνισμός είναι ζωτικής σημασίας για να επικρατήσει το κλασικό φιλελεύθερο όραμα.
Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλδημοκρατικό Πρόγραμμα
Σε αντίθεση με το κλασικό φιλελεύθερο όραμα, οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν την Ευρώπη ως προστατευτική και παρεμβατική αυτοκρατορία.
Ο προκάτοχος αυτού του οράματος ήταν το όραμα του Ναπολέοντα, αλλά η βασική διαφορά με την ΕΕ είναι ότι ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας δεν θα συνέβαινε με στρατιωτικά μέσα, αλλά μέσω νομοθεσίας και πολιτικής διαδικασίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν πολύ αποτελεσματικά όσον αφορά αυτό το έργο.
Καθώς οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των χωρών έχουν αυξηθεί, οι πολιτικοί κατάφεραν αποτελεσματικά να δημιουργήσουν ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ανακατανομής της ευημερίας.
Οι φτωχότερες χώρες της νότιας Ευρώπης δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στο αυξανόμενο ρυθμιστικό κράτος, αλλά οι επιδοτήσεις και οι μεταβιβάσεις πλούτου από τον πλούσιο βορρά έχουν βοηθήσει τα νότια μέλη να προσαρμοστούν στους νέους κανόνες της ΕΕ, ενώ επίσης κάνουν τα φτωχότερα μέλη να εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις της ΕΕ.
Το ευρώ είναι ένα πολιτικό σχέδιο
Επιπλέον, οι μεταφορές πλούτου της ΕΕ, σε συνδυασμό με ένα ενιαίο νόμισμα, επέτρεψαν στις φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία να αυξήσουν τις κρατικές δαπάνες και το χρέος, λαμβάνοντας παράλληλα λίγα μέτρα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τους τομέα.
Με άλλα λόγια, η συγκέντρωση, τόσο νομισματική όσο και φορολογική, επέτρεψε στα φτωχότερα μέλη του Νότου να ακολουθήσουν μη βιώσιμες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Αυτές οι τάσεις εφαρμόστηκαν ακόμη και πριν από την οικονομική κρίση 2008-09.
Και μετά ήρθαν οι διασώσεις της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης και τώρα η κρίση του Covid-19.
Η διάσωση κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους του 2009 δεν είχε μόνο οικονομικό κόστος, αλλά και πολιτικό: τα εθνικά κράτη εγκατέλειψαν τον έλεγχο των εσωτερικών ζητημάτων και ακολουθούσαν όλο και περισσότερες οδηγίες και εντολές από τις Βρυξέλλες σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των χωρών τους, με σοβαρές συνέπειες εάν δεν συμμορφώνονται.
Ο Roan Paul είχε δίκιο όταν είπε ότι η διαφθορά και η πολιτική φιλοδοξία πολιτικών και τραπεζιτών μετέτρεψαν την ΕΕ σε «μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, όπου εκφιβίζει»
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τις αρχές που την έκαναν επιτυχημένη: αποκέντρωση, ελεύθερο εμπόριο και υγιείς αγορές.
Το Brexit μπορεί να είναι η αρχή.
Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη Ελβετίας και Λιχνενστάιν και όχι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση θα ήταν μια μεταρρύθμιση προς μια καθαρή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ κυρίαρχων κρατών αντί μιας πολιτικής ένωσης.
Η ένωση έχει δημιουργήσει μια τεράστια διαίρεση μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών, με τους πολίτες να γίνονται πολύ καχύποπτοι μεταξύ τους.
Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, βλέπουν τους Νότιους Ευρωπαίους ως τεμπέληδες και μη παραγωγικούς, ενώ οι Νότιοι Ευρωπαίοι βλέπουν τους Γερμανούς ως τους πραγματικούς ηγέτες της χώρας τους.
Οι διαιρέσεις σε παρόμοιες γραμμές έχουν υπάρξει από τις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά το σύστημα συγκεντρωτισμού της ΕΕ τα έκανε χειρότερα.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκαν οι δημιουργοί της ΕΕ.
Τώρα, το ευρωπαϊκό σχέδιο τείνει να αποτύχει και υπάρχουν δύο διαθέσιμες επιλογές για το μέλλον.
Είτε οι πολίτες της Ευρώπης αναγνωρίζουν τις τρομερές συνέπειες ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ανακατανομής της ευημερίας και αρνούνται να ακολουθήσουν τις επερχόμενες διασώσεις, μεταβιβάσεις πλούτου και προσπάθειες για μια ανανεωμένη πολιτική συγκέντρωση, ή κατευθυνόμαστε προς μια πορεία επαναλαμβανόμενων τραπεζικών κρίσεων και χρέους οδηγώντας σε υψηλό πληθωρισμό και πολιτική συγκέντρωση με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα.
www.bankingnews.gr
Μετά τις οικονομικά καταστροφικές καραντίνες λόγω του covid-19, η πολιτική τάξη προσπάθησε απεγνωσμένα να σώσει το αποτυχημένο σύστημα του ευρώ.
Στις 21 Ιουλίου οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε αυτό που αποκαλούσαν «ιστορική» συμφωνία.
Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πακέτο τόνωσης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Ωστόσο, είναι πιθανό ότι το "ταμείο ανάκαμψης" θα καθυστερήσει κάθε πιθανότητα μιας πολύ αναγκαίας οικονομικής αναδιάρθρωσης.
Αυτό που θα κάνει είναι να σπαταλήσει λιγοστούς πόρους και κεφάλαια ενώ προετοιμάζει την Ευρώπη για μια ακόμη οικονομική κρίση χρέους.
Ένα ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα είναι ο επικίνδυνος δρόμος προς τον πολιτικό συγκεντρωτισμό στον οποίο κινείται η ΕΕ ως αποτέλεσμα της κρίσης.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από δυνάμεις υπέρ της συγκέντρωσης ενώ λίγοι υπερασπίζονται την οικονομική ελευθερία, βλέποντας με μεγάλη ανησυχία τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των Βρυξελλών.
Ακόμη και πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, η οποία δημιούργησε τον βασικό θεσμό που αργότερα έγινε ΕΕ, υπήρξαν εντάσεις μεταξύ των δύο δρόμων που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η διάσταση απόψεων είναι μεταξύ του κλασικού φιλελεύθερου οράματος και του σοσιαλδημοκρατικού οράματος.
Το φιλελεύθερο όραμα εστιάζει πρωταρχικά στην υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και στον σεβασμό των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας ενώ ταυτόχρονα προωθεί μια ευρωπαϊκή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών με μια ισχυρή ελεύθερη αγορά.
Η συνθήκη της Ρώμης ήταν μια μεγάλη νίκη για τους φιλελεύθερους, καθώς βασίστηκε σε δύο βασικές αρχές: την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών και του κεφαλαίου.
Εν συντομία, η συνθήκη είχε ως στόχο την αποκατάσταση των δικαιωμάτων και των αξιών που είχαν χαθεί στις αρχές του εικοστού αιώνα καθώς ο εθνικισμός και ο σοσιαλισμός επικράτησαν στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Οι φιλελεύθεροι υπερτονίζουν την αποκέντρωση, καθώς υπάρχουν πολλά στοιχεία ότι η αποκέντρωση δεν ήταν εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη.
Η Ιταλία, η Γερμανία και η Ελβετία (μέχρι σήμερα) γνώρισαν μεγάλη πρόοδο: ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών χωρών οδήγησε σε μεγαλύτερη ελευθερία, θέτοντας το στάδιο για τη δημιουργία και την άνοδο της εμπορικής, τραπεζικής και αστικής μεσαίας τάξης.
Χωρίς αυτό, η Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία έλαβε χώρα και σε μια εποχή αποκέντρωσης και ελεύθερου εμπορίου, δεν θα ήταν δυνατή.
Σε μια σύγχρονη «ενοποιημένη» Ευρώπη, ο ανταγωνισμός είναι ζωτικής σημασίας για να επικρατήσει το κλασικό φιλελεύθερο όραμα.
Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλδημοκρατικό Πρόγραμμα
Σε αντίθεση με το κλασικό φιλελεύθερο όραμα, οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν την Ευρώπη ως προστατευτική και παρεμβατική αυτοκρατορία.
Ο προκάτοχος αυτού του οράματος ήταν το όραμα του Ναπολέοντα, αλλά η βασική διαφορά με την ΕΕ είναι ότι ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας δεν θα συνέβαινε με στρατιωτικά μέσα, αλλά μέσω νομοθεσίας και πολιτικής διαδικασίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν πολύ αποτελεσματικά όσον αφορά αυτό το έργο.
Καθώς οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των χωρών έχουν αυξηθεί, οι πολιτικοί κατάφεραν αποτελεσματικά να δημιουργήσουν ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ανακατανομής της ευημερίας.
Οι φτωχότερες χώρες της νότιας Ευρώπης δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στο αυξανόμενο ρυθμιστικό κράτος, αλλά οι επιδοτήσεις και οι μεταβιβάσεις πλούτου από τον πλούσιο βορρά έχουν βοηθήσει τα νότια μέλη να προσαρμοστούν στους νέους κανόνες της ΕΕ, ενώ επίσης κάνουν τα φτωχότερα μέλη να εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις της ΕΕ.
Το ευρώ είναι ένα πολιτικό σχέδιο
Επιπλέον, οι μεταφορές πλούτου της ΕΕ, σε συνδυασμό με ένα ενιαίο νόμισμα, επέτρεψαν στις φτωχότερες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία να αυξήσουν τις κρατικές δαπάνες και το χρέος, λαμβάνοντας παράλληλα λίγα μέτρα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τους τομέα.
Με άλλα λόγια, η συγκέντρωση, τόσο νομισματική όσο και φορολογική, επέτρεψε στα φτωχότερα μέλη του Νότου να ακολουθήσουν μη βιώσιμες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Αυτές οι τάσεις εφαρμόστηκαν ακόμη και πριν από την οικονομική κρίση 2008-09.
Και μετά ήρθαν οι διασώσεις της εποχής της Μεγάλης Ύφεσης και τώρα η κρίση του Covid-19.
Η διάσωση κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους του 2009 δεν είχε μόνο οικονομικό κόστος, αλλά και πολιτικό: τα εθνικά κράτη εγκατέλειψαν τον έλεγχο των εσωτερικών ζητημάτων και ακολουθούσαν όλο και περισσότερες οδηγίες και εντολές από τις Βρυξέλλες σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των χωρών τους, με σοβαρές συνέπειες εάν δεν συμμορφώνονται.
Ο Roan Paul είχε δίκιο όταν είπε ότι η διαφθορά και η πολιτική φιλοδοξία πολιτικών και τραπεζιτών μετέτρεψαν την ΕΕ σε «μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, όπου εκφιβίζει»
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τις αρχές που την έκαναν επιτυχημένη: αποκέντρωση, ελεύθερο εμπόριο και υγιείς αγορές.
Το Brexit μπορεί να είναι η αρχή.
Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη Ελβετίας και Λιχνενστάιν και όχι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση θα ήταν μια μεταρρύθμιση προς μια καθαρή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ κυρίαρχων κρατών αντί μιας πολιτικής ένωσης.
Η ένωση έχει δημιουργήσει μια τεράστια διαίρεση μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών, με τους πολίτες να γίνονται πολύ καχύποπτοι μεταξύ τους.
Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, βλέπουν τους Νότιους Ευρωπαίους ως τεμπέληδες και μη παραγωγικούς, ενώ οι Νότιοι Ευρωπαίοι βλέπουν τους Γερμανούς ως τους πραγματικούς ηγέτες της χώρας τους.
Οι διαιρέσεις σε παρόμοιες γραμμές έχουν υπάρξει από τις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά το σύστημα συγκεντρωτισμού της ΕΕ τα έκανε χειρότερα.
Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκαν οι δημιουργοί της ΕΕ.
Τώρα, το ευρωπαϊκό σχέδιο τείνει να αποτύχει και υπάρχουν δύο διαθέσιμες επιλογές για το μέλλον.
Είτε οι πολίτες της Ευρώπης αναγνωρίζουν τις τρομερές συνέπειες ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ανακατανομής της ευημερίας και αρνούνται να ακολουθήσουν τις επερχόμενες διασώσεις, μεταβιβάσεις πλούτου και προσπάθειες για μια ανανεωμένη πολιτική συγκέντρωση, ή κατευθυνόμαστε προς μια πορεία επαναλαμβανόμενων τραπεζικών κρίσεων και χρέους οδηγώντας σε υψηλό πληθωρισμό και πολιτική συγκέντρωση με ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών