Η νομισματική χαλάρωση είναι αναποτελεσματική χωρίς δημοσιονομική επέκταση, ενώ η δημοσιονομική χαλάρωση απαιτεί νομισματική υποστήριξη, υποστηρίζει η αμερικανική τράπεζα Citigroup
Την άποψη πως η νομισματική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι αναποτελεσματική χωρίς δημοσιονομική επέκταση διατυπώνει με έκθεσή της η αμερικανική τράπεζα Citigroup, κάνοντας παράλληλα αναφορά στους κινδύνους που επεφύλασσε η πανδημική κρίση στις χώρες-μέλη του μπλοκ.
Όπως επισημαίνει η Citigroup στην έκθεση που επιγράφεται «How the Virus Shifts Politics and Policies» και σας παρουσιάζει το Bankingnews.gr, η πανδημική κρίση έχει πολιτικές αλλά και οικονομικές συνέπειες.
Η ευρωπαϊκή συνοχή δοκιμάστηκε σοβαρά, δεδομένου ότι η ζώνη του ευρώ παραμένει ευάλωτη σε ποικιλία κινδύνων και η αποδόμησή της είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος οικονομικός κίνδυνος.
Ορισμένα κράτη μέλη υπονόμευσαν τη συνοχή με μη μονομερή κλεισίματα συνόρων και, χειρότερα, με απαγορεύσεις σε εξαγωγές κρίσιμου ιατρικού εξοπλισμού.
Ωστόσο, οι βασικοί κίνδυνοι ήταν και είναι η οικονομική απόκλιση και η φορολογική εξάρτηση.
Μέχρι στιγμής, αυτοί οι κίνδυνοι έχουν περιοριστεί.
Η ΕΚΤ ελέγχει το κόστος δανεισμού σε βαθμό τέτοιο που ακόμη και η Ιταλία και η Ελλάδα είναι σε θέση να υποστηρίξουν τις οικονομίες τους όπως οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, μεγάλο ρόλο στη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού χώρου έπαιξε το Ταμείο Ανάκαμψης, ύψους 750 δισεκ. ευρώ.
Κίνδυνο εξακολουθεί η πιθανότητα ενός σκληρού Brexit.
Δημοσιονομική πολιτική
Τόσο η εργαλειοθήκη όσο και η προσέγγιση μακροοικονομικής σταθεροποίησης
άλλαξε σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Μετά την κρίση του 2008-2009, η δημοσιονομική και ανταγωνιστική προσαρμογή (rebalancing) ευνόησε την προσφορά.
Ωστόσο, τώρα οι ψηφοφόροι απαιτούν δημοσιονομική επέκταση, προκειμένου να μπορέσουν να προστατευθούν από τις συνέπειες της πανδημικής κρίσης.
Ως αποτέλεσμα, τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν ξεπεράσει το δημοσιονομικό περιθώριο που είχαν.
Ορισμένες κυβερνήσεις όπως το Ηνωμένο Βασίλειο θέτουν τους δικούς τους δημοσιονομικούς κανόνες και τους αλλάζουν όταν είναι βολικό.
Άλλες δεσμεύονται από συνταγματικούς κανόνες, όπως το όριο 60% επί του ΑΕΠ που έχει η Πολωνίας για το δημόσιο χρέος ή η Γερμανία.
Παρ’ όλα αυτά οι κανόνες δεν αλλάζουν (τα γερμανικά κόμματα
υπόσχονται να επιστρέψουν στους ισορροπημένους προϋπολογισμούς έως το 2022).
Ωστόσο, ο «μεγαλύτερος ελέφαντας στο δωμάτιο» είναι οι δημοσιονομικοί κανόνες της Ευρωζώνης.
Η γαλλική κυβέρνηση πρότεινε την αναθεώρησή τους, βρίσκοντας υποστήριξη από τις Ιταλία και Ισπανία.
Εδώ και καιρό η Γαλλία και η Ιταλία πιέζουν για μια συντονισμένη ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική.
Νομισματική πολιτική
Η νομισματική χαλάρωση είναι αναποτελεσματική χωρίς δημοσιονομική επέκταση, ενώ η δημοσιονομική χαλάρωση απαιτεί νομισματική υποστήριξη.
Ο νέος ρόλος των τραπεζών ως καναλιών μετάδοσης της δημοσιονομικής πολιτικής στην πραγματική οικονομία καθιστά αναγκαία τη συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις εξέδωσαν εγγυήσεις δανείου για να παρέχουν φθηνή χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις, αλλά και για να διασφαλιστεί ότι η οικονομία θα εξαρτάται λιγότερο από τις ασταθείς χρηματοπιστωτικές αγορές.
Επιπλέον, οι τράπεζες έπαιξαν βασικό ρόλο παρέχοντας μορατόριουμ, μερικές φορές - όπως στην περίπτωση της Ουγγαρίας ή της Τσεχικής Δημοκρατίας - υποστηρίζεται από κυβερνητικούς κανονισμούς.
Αυτή είναι μια ξεκάθαρη απόκλιση από την ευρέως αποδεκτή πολιτική για την κρίση του ευρώ, μετά το 2011.
Η ρευστότητα της ΕΚΤ προς τις τράπεζες, καθώς και οι αθρόες αγορές
κρατικών ομολόγων των τραπεζών, ενισχύουν αυτή την τάση.
Ο ξαφνικός κίνδυνος για την υγεία κάθε πολίτη, η διακοπή της οικονομικής δραστηριότητας και η οικολογική πτυχή της πανδημίας δημιουργεί μεγάλη αβεβαιότητα και, συνεπώς, απαιτήσεις υψηλής προστασίας που μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να προσφέρουν.
www.bankingnews.gr
Όπως επισημαίνει η Citigroup στην έκθεση που επιγράφεται «How the Virus Shifts Politics and Policies» και σας παρουσιάζει το Bankingnews.gr, η πανδημική κρίση έχει πολιτικές αλλά και οικονομικές συνέπειες.
Η ευρωπαϊκή συνοχή δοκιμάστηκε σοβαρά, δεδομένου ότι η ζώνη του ευρώ παραμένει ευάλωτη σε ποικιλία κινδύνων και η αποδόμησή της είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος οικονομικός κίνδυνος.
Ορισμένα κράτη μέλη υπονόμευσαν τη συνοχή με μη μονομερή κλεισίματα συνόρων και, χειρότερα, με απαγορεύσεις σε εξαγωγές κρίσιμου ιατρικού εξοπλισμού.
Ωστόσο, οι βασικοί κίνδυνοι ήταν και είναι η οικονομική απόκλιση και η φορολογική εξάρτηση.
Μέχρι στιγμής, αυτοί οι κίνδυνοι έχουν περιοριστεί.
Η ΕΚΤ ελέγχει το κόστος δανεισμού σε βαθμό τέτοιο που ακόμη και η Ιταλία και η Ελλάδα είναι σε θέση να υποστηρίξουν τις οικονομίες τους όπως οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, μεγάλο ρόλο στη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού χώρου έπαιξε το Ταμείο Ανάκαμψης, ύψους 750 δισεκ. ευρώ.
Κίνδυνο εξακολουθεί η πιθανότητα ενός σκληρού Brexit.
Δημοσιονομική πολιτική
Τόσο η εργαλειοθήκη όσο και η προσέγγιση μακροοικονομικής σταθεροποίησης
άλλαξε σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Μετά την κρίση του 2008-2009, η δημοσιονομική και ανταγωνιστική προσαρμογή (rebalancing) ευνόησε την προσφορά.
Ωστόσο, τώρα οι ψηφοφόροι απαιτούν δημοσιονομική επέκταση, προκειμένου να μπορέσουν να προστατευθούν από τις συνέπειες της πανδημικής κρίσης.
Ως αποτέλεσμα, τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν ξεπεράσει το δημοσιονομικό περιθώριο που είχαν.
Ορισμένες κυβερνήσεις όπως το Ηνωμένο Βασίλειο θέτουν τους δικούς τους δημοσιονομικούς κανόνες και τους αλλάζουν όταν είναι βολικό.
Άλλες δεσμεύονται από συνταγματικούς κανόνες, όπως το όριο 60% επί του ΑΕΠ που έχει η Πολωνίας για το δημόσιο χρέος ή η Γερμανία.
Παρ’ όλα αυτά οι κανόνες δεν αλλάζουν (τα γερμανικά κόμματα
υπόσχονται να επιστρέψουν στους ισορροπημένους προϋπολογισμούς έως το 2022).
Ωστόσο, ο «μεγαλύτερος ελέφαντας στο δωμάτιο» είναι οι δημοσιονομικοί κανόνες της Ευρωζώνης.
Η γαλλική κυβέρνηση πρότεινε την αναθεώρησή τους, βρίσκοντας υποστήριξη από τις Ιταλία και Ισπανία.
Εδώ και καιρό η Γαλλία και η Ιταλία πιέζουν για μια συντονισμένη ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική.
Νομισματική πολιτική
Η νομισματική χαλάρωση είναι αναποτελεσματική χωρίς δημοσιονομική επέκταση, ενώ η δημοσιονομική χαλάρωση απαιτεί νομισματική υποστήριξη.
Ο νέος ρόλος των τραπεζών ως καναλιών μετάδοσης της δημοσιονομικής πολιτικής στην πραγματική οικονομία καθιστά αναγκαία τη συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Σε όλη την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις εξέδωσαν εγγυήσεις δανείου για να παρέχουν φθηνή χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις, αλλά και για να διασφαλιστεί ότι η οικονομία θα εξαρτάται λιγότερο από τις ασταθείς χρηματοπιστωτικές αγορές.
Επιπλέον, οι τράπεζες έπαιξαν βασικό ρόλο παρέχοντας μορατόριουμ, μερικές φορές - όπως στην περίπτωση της Ουγγαρίας ή της Τσεχικής Δημοκρατίας - υποστηρίζεται από κυβερνητικούς κανονισμούς.
Αυτή είναι μια ξεκάθαρη απόκλιση από την ευρέως αποδεκτή πολιτική για την κρίση του ευρώ, μετά το 2011.
Η ρευστότητα της ΕΚΤ προς τις τράπεζες, καθώς και οι αθρόες αγορές
κρατικών ομολόγων των τραπεζών, ενισχύουν αυτή την τάση.
Ο ξαφνικός κίνδυνος για την υγεία κάθε πολίτη, η διακοπή της οικονομικής δραστηριότητας και η οικολογική πτυχή της πανδημίας δημιουργεί μεγάλη αβεβαιότητα και, συνεπώς, απαιτήσεις υψηλής προστασίας που μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να προσφέρουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών