Σχετικά Άρθρα
Το σύστημα πληρωμών TARGET 2 δείχνει την συνεχιζόμενη επιδείνωση στην Ευρώπη, κρύβει τα χρέη της
CryptoQuant: Παρά τις ρευστοποιήσεις 1,89 δισεκ. δολ., έρχεται νέο ράλι για το Bitcoin
JP Morgan: Η φούσκα μεγαλώνει - Κέρδη πάνω από 7 τρισ. στις διεθνείς αγορές μέσα σε 1,5 μήνα
Την ιδέα της επαναφοράς του Κανόνα του Χρυσού με βασικό νόμισμα το γερμανικό μάρκο ρίχνει το αυστριακό ίδρυμα Mises Institute, που εξηγεί γιατί η Γερμανία πρέπει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.
Το Συνέδριο Bretton Woods το 1944, το οποίο καθόρισε ότι το δολάριο ΗΠΑ θα λειτουργούσε ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα διατηρώντας (το μοναδικό νόμισμα στον κόσμο) τη δυνατότητα μετατρεψιμότητάς του σε χρυσό (35 δολάρια ανά ουγγιά), αποτέλεσε την αρχή του τέλους για το fiat money, ήτοι τα τραπεζογραμμάτια που εκτυπώνουν οι κεντρικές τράπεζες.
Αυτός ήταν ο λεγόμενος Χρυσός Κανόνας.
Ωστόσο, μόνον οι ξένες κεντρικές τράπεζες και ορισμένοι πολυεθνικοί οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), απολάμβαναν το προνόμιο να μετατρέπουν δολάρια σε χρυσό, και αντιστρόφως.
Το 1971, επί Nixon, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τον Χρυσό Κανόνα, για να αποτρέψουν την περαιτέρω αποστράγγιση των αμερικανικών αποθεμάτων χρυσού.
Η αρχή του τέλους για τον Κανόνα Χρυσού
Στο μεταξύ, η Fed είχε αρχίσει να τυπώνει χρήμα, προκειμένου να χρηματοδοτήσει την πολιτική του Lyndon Johnson.
Κάπως έτσι άρχισε να νομισματοποιείται το αμερικανικό χρέος, ενώ το δολάριο ξεκίνησε να χρησιμοποιείται για όλες τις συναλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κατόπιν σύστασης του Γάλλου οικονομικού συμβούλου, Jacque Rueff, οικονομολόγου ελεύθερης αγοράς και υποστηρικτή του χρυσού, ο Γάλλος πρόεδρος Charles de Gaulle διέταξε την Τράπεζα της Γαλλίας να πουλήσει το 80% επενδύσεών της σε δολάρια ΗΠΑ για να αγοράσει χρυσό.
Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για τα αποθέματα χρυσού του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, που ανεντίμως, επί Nixon, εγκατέλειψαν τον Χρυσό Κανόνα.
Παγκόσμια νομισματική κατάρρευση
Ο οικονομολόγος Alasdair Macleod είχε γράψει για το καταστροφικό αποτέλεσμα της εκτύπωσης χρημάτων, πρακτική που πλέον προκάλεσε υπερπληθωρισμό στην Αμερική.
Ο Macleod δεν θεωρεί τον υπερπληθωρισμό αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης αύξησης των τιμών, αλλά συνέπεια της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής να χρηματοδοτεί τις κρατικές δαπάνες μόνο μέσω τυπώματος χρήματος.
Ο πληθωρισμός στις τιμές, ο παραδοσιακός ορισμός του υπερπληθωρισμού, ακολουθεί αναπόφευκτα προηγούμενες πράξεις υπερβολικής και αυξανόμενης εκτύπωσης χρημάτων, που έχουν καταστροφική επίδραση στο χρηματιστήριο, στα ακίνητα και στα εμπορεύματα.
Η φρίκη σταματά μόνο όταν η κοινωνία εγκαταλείπει τα υπερπληθωρισμένα χρήματα και υιοθετεί ένα νέο ή διαφορετικό νόμισμα.
Σήμερα δεν υπάρχει κάποιο νόμισμα, όπως το δολάριο, με το οποίο οι ΗΠΑ και η Δύση θα μπορούσαν να συνδέσουν τα υπερπληθωρισμένα νομίσματά τους.
Το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι η επιστροφή σε ένα δολάριο που θα υποστηρίζεται από τον χρυσό.
Όμως η αμερικανική κοινωνία έχει αλλάξει προς το χειρότερο.
Ο λαός των ΗΠΑ τραυματίστηκε όπως οι Γερμανοί κατά τη δεκαετία του 1920.
Θα μπορούσε ένα νέο μάρκο να μας σώσει;
Ωστόσο, υπάρχει ακόμα μια επιλογή στη Δύση.
Η Γερμανία.
Η Γερμανία είναι η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και πιθανώς η πιο εύρωστη από οικονομική άποψη.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρουσιάζει τακτικά δημοσιονομικά πλεονάσματα - ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1990 και πριν από αυτό στην προεδρία του Eisenhower της δεκαετίας του 1950.
Η Γερμανία δεν βασίζεται στον εξωτερικό δανεισμό, ούτε στο τύπωμα χρημάτων (που ονομάζεται δημιουργία εσόδων), για να εξισορροπήσει τα «βιβλία» της.
Πριν από την ένταξη της Γερμανίας στην ευρωζώνη, το νόμισμα της Δυτικής Γερμανίας, το μάρκο, ήταν το ισχυρότερο στην Ευρώπη.
Οι Γερμανοί κεντρικοί τραπεζίτες, στην πραγματικότητα, πίστευαν ότι θα μπορούσαν να επικρατήσουν για να κάνουν το ευρώ ένα υπερ-μάρκο, αλλά δεν τα κατάφεραν, καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παραβίασε τους όρους του καταστατικού χάρτη της, για να μπορέσει να υποστηρίξει τα άλλα κράτη μέλη.
Μοναδική λύση η αποκατάσταση του γερμανικού μάρκου
Η απόφαση αποχώρησης από την πληθωριστική ευρωζώνη είναι μόνο πολιτική απόφαση.
Δεν υπάρχει τίποτα που να εμποδίζει τη Γερμανία να το πράξει - ακόμη και να υιοθετήσει ένα χρυσό κανόνα.
Όπως εξηγεί ο Ludwig von Mises, δεν απαιτείται διεθνής συμφωνία ή διεθνής σχεδιασμός εάν μια κυβέρνηση θέλει να επιστρέψει στο πρότυπο χρυσού.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ δεν είναι εάν ένα έθνος θα πρέπει να επιστρέψει στον Κανόνα Χρυσού που είχε κάποτε εγκαταλείψει.
Μια τέτοια πολιτική θα σήμαινε αποπληθωρισμό.
Αλλά κάθε κυβέρνηση είναι ελεύθερη να σταθεροποιήσει την υπάρχουσα σχέση ανταλλαγής μεταξύ της εθνικής νομισματικής μονάδας και του χρυσού, και να διατηρήσει αυτήν την αναλογία σταθερή.
Εάν δεν υπάρχει περαιτέρω πιστωτική επέκταση και δεν υπάρχει περαιτέρω πληθωρισμός, ο μηχανισμός του χρυσού θα λειτουργήσει ξανά.
Η Γερμανία λεηλατείται οικονομικά από τις περισσότερες χώρες της νότιας Ευρώπης, όπως μπορούμε να δούμε από το Διευρωπαϊκό Αυτοματοποιημένο Σύστημα Ταχείας Μεταφοράς Ακαθάριστου Χρόνου (TARGET2).
Το TARGET2 καταγράφει τις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών έναντι του Ευρωσυστήματος.
Το υπόλοιπο TARGET2 μιας χώρας επηρεάζεται από τα πλεονάσματα / ελλείμματα του (i) του τρεχούμενου λογαριασμού, (ii) του χρηματοοικονομικού λογαριασμού και / ή (iii) του λογαριασμού κεφαλαίου.
Στην ουσία, η Γερμανία κατασκευάζει προϊόντα υψηλής ποιότητας που αγοράζονται από άλλες χώρες της ευρωζώνης με χρήματα που εκτυπώνονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Επί του παρόντος, το TARGET2 της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ.
Οι εθνικές κεντρικές τράπεζες σε χώρες με υψηλό έλλειμμα TARGET2 έχουν δηλώσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ως κατάλληλη ασφάλεια για τη λήψη δανείων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αυτή η απόρριψη προβληματικών δανείων στο TARGET2 θα μειώσει τα περιουσιακά στοιχεία της Bundesbank σε μια αναπόφευκτη τραπεζική κρίση.
Η διαδικασία δήμευσης κεφαλαίου αυξάνεται καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επεκτείνει το λεγόμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Μοναδική λύση, λοιπόν, είναι η αποκατάσταση του γερμανικού μάρκου.
Ένα υγιές μάρκο θα αναγκάσει τα κράτη της ευρωζώνης να προβαίνουν πιο υπεύθυνα σε έξοδα.
Οι εμπορικοί εταίροι της Ευρώπης θα θεωρήσουν ότι το κόστος των εισαγωγών αυξάνεται σε σχέση με τα τοπικά τους νομίσματα, αναγκάζοντάς τους να υιοθετήσουν μια υπεύθυνη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική…
Το μόνο που απαιτείται για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία είναι για τη Γερμανία, ένα κυρίαρχο έθνος, να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.
Όσο πιο γρήγορα το κάνει, τόσο καλύτερα για τον κόσμο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών