Σχετικά Άρθρα
Το νέο «εργαλείο» της ΕΚΤ είναι μια «μπλόφα» που θα αποτύχει - Για πόσο ακόμη η Lagarde θα πιέζει τη Γερμανία για το χρέος της Ελλάδας;
Lagarde (ΕΚΤ): Επιβεβαίωσε το σχέδιο αύξησης επιτοκίων - Δήλωσε ότι το «νέο εργαλείο» παίρνει σχήμα
Αλλά μπορεί να δυσκολευτεί πολύ να το αποφύγει. Γιατί;
Ας δούμε τι γράφει αναλυτικά ο Wolfganf Munchau στο Eurointelligence:
«Εδώ και ένα χρόνο φαίνεται πως η ΕΚΤ οδεύει σε αδιέξοδο.
Οι χρηματοπιστωτικές αγορές ήταν απολύτως βέβαιες ότι μετά τη λήξη των υφιστάμενων προγραμμάτων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα προχωρούσε με ένα νέο πρόγραμμα αγορών ομολόγων.
Αλλά όποιος μιλούσε με τους κεντρικούς τραπεζίτες, έπαιρνε τις επίμονες διαβεβαιώσεις τους ότι άλλο τετοιο πρόγραμμα δεν θα υπήρχε.
Την περασμένη εβδομάδα, ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Η ΕΚΤ ανακοίνωσε το τέλος των αγορών ομολόγων και δεν έθεσε κανέναν άλλο πρόγραμμα σε εφαρμογή.
Είπε μόνο ότι θα εργαστεί πάνω σε ένα εργαλείο έκτακτης ανάγκης.
Οι αγορές ομολόγων πανικοβλήθηκαν.
Αυτό που αναπτύσσεται ανάμεσα στις αγορές και την κεντρική τράπεζα δεν είναι απλώς μια μορφή αμοιβαίας κακής επικοινωνίας.
Είναι αγώνας εξουσίας.
Η ΕΚΤ αντιστέκεται σε αυτό που είναι γνωστό ως «κυριαρχία του δημοσιονομικού», δηλαδή εκείνη την κατάσταση όπου μια κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να ακολουθήσει τον στόχο της για τον πληθωρισμό επειδή βρίσκεται υπό πίεση να σώσει τις κυβερνήσεις.
Υπήρξαν κάποια διαστήματα, κατά την τελευταία δεκαετία, όπου συνέπεσαν ο στόχος της ΕΚΤ για τη σταθεροποίηση του πληθωρισμού και ο στόχος μιας ή περισσότερων κυβερνήσεων να εξασφαλίσουν χαμηλό κόστος χρηματοδότησης.
Αλλά σε μια εποχή αυξανόμενου πληθωρισμού, μια κεντρική τράπεζα μπορεί είτε να επιτύχει τη σταθερότητα τιμών είτε να διασώσει τα κράτη, όχι όμως και τα δύο ταυτόχρονα.
Η Christine Lagarde δεν άφησε καμία αμφιβολία ότι η ΕΚΤ θα προσπαθήσει τουλάχιστον να τα πετύχει και τα δύο ταυτόχρονα.
Όπως είπε κατά τη διάρκεια ομιλίας της στο London School of Economics, η ΕΚΤ δεν θα υποκύψει στην κυριαρχία του δημοσιονομικού.
Η χρηματοοικονομική κυριαρχία είναι ευρύτερη έννοια από τη δημοσιονομική κυριαρχία, ή ας την πούμε κυριαρχία του δημοσιονομικού επειδή περιλαμβάνει τη διάσωση τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Δεν έχω την αίσθηση ότι στις χρηματοπιστωτικές αγορές, παίρνουν όλοι στα σοβαρά τον στόχο για τον πληθωρισμό.
Πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι το κύριο δίδαγμα της κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας είναι ότι τα κρατικά ομόλογα είναι απολύτως απαραίτητα για τη λειτουργία της νομισματικής πολιτικής. ]Επομένως, η περιφρούρηση της λειτουργίας των αγορών ομολόγων πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα.
Δεν φαίνεται όμως να είναι αυτό το δίδαγμα που έχει αντλήσει η ΕΚΤ.
Πολλές από τις συζητήσεις νομισματικής πολιτικής που γίνονται τα τελευταία χρόνια είναι εντελώς συγκεχυμένες λόγω του ότι δεν αποδέχονται όλοι οι συνομιλούντες τους στόχους νομισματικής πολιτικής ως είναι.
Αν όλοι συμφωνούσαμε ότι η κεντρική τράπεζα θα έπρεπε να ακολουθήσει έναν στόχο πληθωρισμού 2%, όπως κάνει η ΕΚΤ, θα μπορούσαμε να διαφωνούμε ως προς τις οικονομικές προοπτικές και τα εργαλεία προς χρήση, αλλά τουλάχιστον οι διαφωνίες μας θα διέπονταν από μια διαφάνεια.
Αντίθετα, σε πολλές συζητήσεις για τη νομισματική πολιτική ορισμένοι έχουν κρυφές ατζέντες.
Για ορισμένους Γερμανούς καθηγητές οικονομικών, ο πληθωρισμός δεν είναι ποτέ τόσο χαμηλός όσο πρέπει.
Αυτούς δεν τους πείραξε που ο πληθωρισμός έπεσε σχεδόν στο μηδέν στον προηγούμενο οικονομικό κύκλο.
Σήμερα, πάλι πολλοί κεϋνσιανοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ο στόχος για τον πληθωρισμό της ΕΚΤ θα πρέπει να είναι υψηλότερος, πχ στο 4% αντί για το 2%.
Όποιος όμως πιστεύει ότι ο στόχος για τον πληθωρισμό θα πρέπει να είναι 4%, δεν ανησυχεί αν ξεπεράσει το 2%.
Βλέπω ότι πάνω από το 90% των συζητήσεων για τη νομισματική πολιτική ανήκουν στην κατηγορία της κρυφής ατζέντας.
Αντίθετα, η Lagarde - κι αυτό μας λέει η δήλωση της - ανήκει στο 10% των οικονομλόγων που δεν έχουν κρυφή ατζέντα και αυτή είναι και η μεγάλη πλειοψηφία στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ.
Οφείλει όμως να δυσπιστεί κανείς σχετικά με την ικανότητα των αξιωματούχων της ΕΚΤ να συνδυάσουν το δημοσιονομικό με τον νομισματικό.
Κι αυτό γιατί απλά στην Ευρωζώνη δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις.
Η κεντρική τράπεζα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αγνοήσει τα spreads του δημόσιου χρέους, επειδή επηρεάζουν τους μηχανισμούς μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής.
Αυτή είναι μια μακροοικονομική υπόθεση.
Οι χρηματαγορές της Ευρωζώνης χρησιμοποιούν το δημόσιο χρέος ως κύρια εξασφάλιση.
Εάν η αξία, ας πούμε, των ιταλικών ομολόγων μειωθεί, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος οικονομικής καταστροφής, όπως έγινε το 2012.
Το μόνο μέσο που θα μπορούσε να διορθώσει αυτό το πρόβλημα είναι το αμοιβαίο ευρωομόλογο.
Μόλις αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ποιότητας των εξασφαλίσεων, η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε στη συνέχεια να αντιμετωπίσει άμεσα τυχόν ζητήματα χρηματοοικονομικού κατακερματισμού, χωρίς να καταφύγει σε πλήρη ποσοτική χαλάρωση.
Χωρίς ευρωομόλογο, η νομισματική πολιτική στην Ευρωζώνη ενδέχεται να μην είναι σε θέση να επιτύχει ταυτόχρονα χρηματοπιστωτική σταθερότητα και μείωση του πληθωρισμού.
Με άλλα λόγια, η κυριαρχία του δημοσονομικού σε βάρος του νομισματικού δεν είναι τόσο θέμα επιλογής, προκύπτει από την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων.
Η ΕΚΤ μπορεί να είναι κάλλιστα παγιδευμένη.
Αν υποστηρίξει τις αγορές ομολόγων, διακινδυνεύει μια μόνιμη υπέρβαση του στόχου για τον πληθωρισμό.
Αν δεν υποστηρίξει την αγορά ομολόγων, διακινδυνεύει με κρίση κρατικού χρέους, οικονομική κατάρρευση και αποπληθωρισμό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών