Munchau (Eurointelligence): Τι θέλει ο Scholz από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Τι πρέπει να του επιβάλλουν τα κράτη του Νότου

Στις αρχές της εβδομάδας ο Γερμανός ηγέτης Olaf Scholz έγραψε στη FAZ ότι πρέπει να καταργηθεί η δυνατότητα των εθνικών κρατών να κλειδώνουν με βέτο την εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γράφει στο  Eurointelligence, ο γνωστός οικονομολόγος και αναλυτής των ευρωπαϊκών υποθέσεων Wolfganf Munchau. Οι μικρότερες χώρες της ΕΕ θα ήταν ωστόσο τρελές αν εγκατέλειπαν το όπλο του βέτο στην εξωτερική πολιτική, εκτιμά ο Munchau, εκτός και αν η Γερμανία ήταν διατεθειμένη να δεσμευτεί σε μια στροφή προς ένα οικονομικό μοντέλο πιο συμβατό με την ΕΕ.
Αναλυτικότερα γράφει ο Munchau στο Eurointelligence:

«Στις αρχές της εβδομάδας ο Γερμανός ηγέτης Olaf Scholz έγραψε στη FAZ ότι πρέπει να καταργηθεί η δυνατότητα των εθνικών κρατών να προβάλουν βέτο  στην εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι μικρότερες χώρες της ΕΕ θα πρέπει να έχουν τρελαθεί για να εγκαταλείψουν το όπλο του βέτο στην εξωτερική πολιτική εκτός και αν η Γερμανία δεσμευτεί σε μια στροφή προς ένα οικονομικό μοντέλο πιο συμβατό με την ΕΕ. Τα όπλο του βέτο και η το οικονομικό μοντέλο της ΕΕ είναι αλληλένδετα, με τρόπο τοξικό.
Ο Scholz δεν είπε όμως λέξη για αλλαγή οικονομικού μοντέλου, δεν κατέθεσε καμιά πρόταση.
Αυτή τη στιγμή η Γερμανία χρειάζεται μια ισχυρή ΕΕ για να προωθήσει τα εθνικά της συμφέροντα. Αλλά αυτό δεν ίσχυε έως πριν λίγο καιρό και δεν θα ισχύει απεριόριστα στο μέλλον.
Το θεμελιώδες πρόβλημα που γίνεται ευρέως αντιληπτό παντού εκτός Γερμανίας είναι η παντελής έλλειψη συνειδητοποίησης εκ μέρους των ίδιων των Γερμανών για το πώς οι δικές τους πολιτικές επιλογές επηρεάζουν τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ.
Η κυρίαρχη αφήγηση για την κρίση δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης παραμένει ακόμη και σήμερα εκείνη που υποστηρίζει ότι oι κυβερνήσεις της Νότιας Ευρώπης είναι άσωτες και σπάταλες, αντίθετα οι Γερμανοί τηρούν τους κανόνες, και επιδεικνύουν γενναιοδωρία υποστηρίζοντας τη νότια Ευρώπη.
Η κυβέρνηση Μέρκελ δεν νοιάστηκε ποτέ για τις αντιρρήσεις των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των ΗΠΑ στην κατασκευή του αγωγό Nord Stream 2.
Και ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ότι τα διαρθρωτικά υψηλά πλεονάσματα των εξαγωγικών χωρών, δηλαδή της Γερμανίας, είναι η αντανάκλαση των διαρθρωτικών υψηλών αποταμιεύσεων και των χρηματοοικονομικών ανισορροπιών στη ζώνη του ευρώ.

Ποιο είναι το πράγματικό προβλημα της Γερμανίας

Υποστηρίζοντας στη FAZ ότι πρέπει να καταργηθεί η δυνατότητα μιας χώρας να προβάλλει βέτο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, ο Scholz παρουσίασε το πρόβλημα της Γερμανίας ως πρόβλημα υπερβολικής εξάρτησης από τη Ρωσία. Αλλά το πρόβλημα έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες.
Η εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο είναι συνυφασμένη με ένα οικονομικό μοντέλο το οποίο χαρακτηρίζεται από μεγάλη κατανάλωση φυσικού αερίου και απαιτεί μεγάλα εξαγωγικά πλεονάσματα απλά για να ισορροπεί.
Οι εποχές που το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ήταν ισορροπημένο όπως και τώρα, και όχι πλεονασματικό ήταν πάντα οι εποχές όπου η χώρα βρέθηκε σε οικονομική κρίση.
Η εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία και την Κίνα δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ήταν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής.
Αν μεταρρυθμίσουμε την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, αφαιρώντας τη δυνατότητα βέτο από τα κράτη μέλη, χωρίς να αντιμετωπίσουμε αυτήν την ανισορροπία, κάνουμε την εξωτερική πολιτική της Ευρώπης πιο ισχυρή, αλλά χωρίς να αλλάξουμε την πραγματική πολιτική της Γερμανίας.
Έτσι καθιστούμε τον εθνικό νεομερκαντιλισμό της Γερμανίας ευρωπαϊκό νεομερκαντιλισμό.

Ώρα να θέσουν και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη τις δικές τους απαιτήσεις

Τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να ανταποκριθούν στις προτάσεις του Scholz όχι απορρίπτοντάς τις ευθέως, αλλά θέτοντας τις δικές τους απαιτήσεις.
Το πιο σημαντικό θα ήταν, κατά την άποψή μας, η ολοκλήρωση της ένωσης τραπεζών και κεφαλαιαγορών, η οποία θα αξιοποιούσε και τη δυνατότητα της ΕΕ να επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις σε τρίτες χώρες.
Η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει ακόμη παραπέρα και να επιμείνει σε μια πλήρη δημοσιονομική ένωση, έστω και μόνο για να αποτρέψει μια κατάσταση όπου η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ καταλήγει να υπόκειται σε σεχταριστικά γερμανικά και γαλλικά οικονομικά συμφέροντα.
Ό,τι κι αν κάνουν τελικά τα ευρωπαϊκά κράτη, πρέπει να προσέξουν πολύ και να μην ακολουθήσουν την παλιά ευρωπαϊκή πρακτική που έλεγε ας προωθήσουμε πολιτικές περισσότερης ολοκλήρωσης τώρα και ας σκεφτούμε τις συνέπειες αργότερα.
Αυτή υπήρξε μια λανθασμένη πολιτική που μας οδήγησε στις μόνιμες κρίσεις του ευρώ.
Είναι καιρός η Γερμανία και η Ευρώπη να διευρύνουν τη συζήτηση στους στόχους της ίδιας της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, αντί να επικεντρώνονται μόνο στο ποιος έχει δικαίωμα να προβάλει βέτο.

www.bankingnews.gr