Ο «νικηφόρος» καπιταλισμός για τον οποίο καυχιόταν ο Fukuyama το 1992 πέθανε πριν από πολύ καιρό
Στο κρίσιμο ερώτημα για το αν οι ΗΠΑ χάνουν απαντά σε πρόσφατο report της η ελβετική εταιρεία Gold Switzerland.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, το 1992 ο γνωστός φιλόσοφος Francis Fukuyama εξέδωσε το πολυσυζητημένο βιβλίο του «The End of History and the Last Man».
Υπενθυμίζεται πως τότε είχε συμβεί η πτώση του Βερολίνου, με τα επιτόκια σε χαμηλά επίπεδα και τις αγορές, εν πολλοίς, να ίπτανται.
«Το βιβλίο ήταν μια απαρίθμηση των σοβιετικών αποτυχιών και ένας έπαινος για τα επιτεύγματα της Δύσης.
Αλλά ακόμη και τότε δεν ήταν σίγουρο αν όσα έγραφε ήταν σωστά» αναφέρει η Gold Switzerland και διερωτάται: Είχε όντως φτάσει η Δύση σε μια νικηφόρα στιγμή «τέλους της ιστορίας»;
Στην πραγματικότητα, και όπως θα έπρεπε να γνωρίζει τότε, όπως και τώρα, όποιος καταλαβαίνει την ιστορία, αντιλαμβάνεται πως είναι γεμάτη από σημεία καμπής που επαναλαμβάνονται.
Με άλλα λόγια, το διάσημο βιβλίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κλασικό παράδειγμα του «η ύβρις έρχεται πριν από την πτώση».
Mπορεί να ήταν λίγο πολύ νωρίς για να κηρύξουμε τη νίκη για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον καπιταλισμό, καθώς αυτά τα ωραία συστήματα απαιτούν εξαιρετική ηγεσία και ακόμη πιο λεπτές αρχές.
Είναι οι ΗΠΑ η Παλαιά ΕΣΣΔ;
Τα στοιχεία γύρω μας δείχνουν τώρα ότι ο «νικηφόρος» καπιταλισμός για τον οποίο καυχιόταν ο Fukuyama το 1992 πέθανε πριν από πολύ καιρό - αντικαταστάθηκε από προφανή και μαθηματικά επιβεβαιωμένα παραδείγματα πρωτοφανούς ανισότητας πλούτου και σύγχρονης φεουδαρχίας.
Στην πραγματικότητα, και με ένα ταπεινό νεύμα στη σεμνότητα, η ιστορία από το 1992 υποδηλώνει ότι οι σημερινές Διχασμένες Πολιτείες της Αμερικής (για να επιχειρήσουμε μια παράφραση) μοιάζουν πολύ με την ηττημένη ΕΣΣΔ παρά με τον νικητή που παρουσίασε ο κύριος Fukuyama…
Προς απόδειξη αυτού αξίζει μια ματιά στον Luke Gromen που υποστήριξε εν καιρώ το κατά τ’ άλλα «συνταρακτικό» συμπέρασμα ότι η Αμερική μπορεί να κέρδισε την «ψυχρή μάχη» με την ΕΣΣΔ, αλλά τώρα χάνει έναν «ψυχρό πόλεμο» με τους Ρώσους και τους Κινέζους.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί…
Για εκείνους των οποίων ο σεβασμός για την ιστορία υπερβαίνει το εύρος προσοχής σε επίπεδο twitter, θα θυμάστε ότι ο επιτυχημένος πόλεμος του Regan κατά της ΕΣΣΔ οφείλεται στο ότι κατάφερε να χρεοκοπήσει τους Σοβιετικούς.
Αλλά όπως μας υπενθυμίζει τόσο εύγλωττα ο Gromen, «κανείς δεν φαίνεται να παρατηρεί ότι είναι ακριβώς αυτό που κάνουν τώρα οι Ρώσοι και οι Κινέζοι»: προσπαθούν να χρεοκοπήσουν τις ΗΠΑ.
Η απελπιστικά μυωπική πολιτική τους έδωσε προσέφερε στη Ρωσία και την Κίνα την ευκαιρία που περίμεναν για να ανατρέψουν τα δεδομένα.
Όπως επισημαίνει η Gold Switzerland, ένα κράτος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα χρέη του και αυτά υπερβαίνουν τις αμυντικές του δαπάνες είναι καταδικασμένο να πεθάνει.
Σημειώνεται πως τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το ακαθάριστο επιτόκιο των ΗΠΑ είναι 40% υψηλότερο από τις στρατιωτικές τους δαπάνες.
Το τρέχον σημείο καμπής στο αμερικανικό χρέος γίνεται πλέον όλο και περισσότερο κατανοητό σε παγκόσμιο επίπεδο σε αυτό που ο Ben Hunt αποκαλεί «το παιχνίδι της κοινής γνώσης»: ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η αμερικανική αυτοκρατορία ξοδεύει μοιραία περισσότερα από όσα κερδίζει.
Αυτό που είναι πολύ ανατριχιαστικό, ωστόσο, είναι ότι ο θείος Σαμ πληρώνει IOU του με υποτιμημένα δολάρια.
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα έχει λοιπόν ως αποτέλεσμα ένα de facto χρεοκοπημένο έθνος που δαπανά περισσότερα σε επιδόματα και όπλα από ό,τι για τις μεταφορές, τη γεωργία, τα επιδόματα βετεράνων και την εκπαίδευση των πολιτών.
Επιστρέφοντας από τα απλά μαθηματικά στην κατά τα άλλα ξεχασμένη (ή τώρα όλο και πιο «ακυρωμένη) ιστορία, γίνεται δυσκολότερο να αρνηθούμε την παρατήρηση του Gromen «ότι οι ΗΠΑ είναι η νέα ΕΣΣΔ, με βαρύ φορτίο χρέους, μη ανταγωνιστικές και κούφια βιομηχανική βάση, που στηρίζεται σε έναν αντίπαλο του Ψυχρού Πολέμου για εισαγόμενα μεταποιημένα αγαθά και χρειάζεται ολοένα υψηλότερες τιμές πετρελαίου για να εμποδίσει την πτώση της παραγωγής πετρελαίου».
Αυτοκτονία της Δημοκρατίας;
Έχουν παρέλθει πολλά χρόνια από τότε που ο Fukuyama κήρυξε τη νίκη της Δύσης το 1992.
Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου, οι αμαρτίες/λάθη της ολοένα και πιο αυτοκτονικής (ή τρομακτικά αμελούς/ηλίθιας) στρατιωτικής, οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ τις έχουν βυθίσει στην παρακμή, και όχι σε ένα νικηφόρο τέλος της ιστορίας.
Δυστυχώς, η μέχρι σήμερα εξαιρετικότητα των ΗΠΑ δεν τους καθιστά εξαίρεση σε αυτό τον κύκλο αποτυχίας.
Ως εκ τούτου, όπως λέει ο ελβετικός οίκος, η Αμερική θα προσποιηθεί ότι «καταπολεμά τον πληθωρισμό» ενώ ταυτόχρονα θα επιδιώκει τον πληθωρισμό, καθώς όλα τα καθεστώτα που δεν έχουν χρέος (και ως εκ τούτου απέτυχαν) χρειάζονται τα ποσοστά πληθωρισμού να υπερβαίνουν τα επιτόκια.
Ο πληθωρισμός, ωστόσο, δεν είναι μόνο πολιτικά ενοχλητικός, αλλά πέτρινη απόδειξη της αποτυχημένης νομισματικής και δημοσιονομικής ηγεσίας.
Για να ξεπεράσουν αυτήν την αμηχανία, οι αξιωματούχοι της Fed και του Λευκού Οίκου θα κάνουν ό,τι τα παιδιά κάνουν όταν αντιμετωπίζουν ένα λάθος: θα πουν ψέματα.
Φυσικά, μια ηγεσία που λέει ψέματα στον λαό του δεν είναι η καταλληλότερη για να ηγηθεί του λαού του.
Όπως προειδοποίησε ο Χέμινγουεϊ, εκείνοι που φταίνε θα δείξουν το δάχτυλο της ευθύνης σε άλλους, π.χ. με πολέμους ή γενικότερα εξάγοντας κρίσεις
Στο ενδιάμεσο, αυτοί οι «άνθρωποι» θα υποφέρουν ολοένα και περισσότερο από τις αμαρτίες της ηγεσίας τους λόγω του αόρατου φόρου της υποτιμημένης αγοραστικής δύναμης των λεγόμενων «χρημάτων» τους.
Αυτό επίσης δεν είναι κάτι καινούργιο για όσους παρακολουθούν την Ιστορία…
www.bankingnews.gr
Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, το 1992 ο γνωστός φιλόσοφος Francis Fukuyama εξέδωσε το πολυσυζητημένο βιβλίο του «The End of History and the Last Man».
Υπενθυμίζεται πως τότε είχε συμβεί η πτώση του Βερολίνου, με τα επιτόκια σε χαμηλά επίπεδα και τις αγορές, εν πολλοίς, να ίπτανται.
«Το βιβλίο ήταν μια απαρίθμηση των σοβιετικών αποτυχιών και ένας έπαινος για τα επιτεύγματα της Δύσης.
Αλλά ακόμη και τότε δεν ήταν σίγουρο αν όσα έγραφε ήταν σωστά» αναφέρει η Gold Switzerland και διερωτάται: Είχε όντως φτάσει η Δύση σε μια νικηφόρα στιγμή «τέλους της ιστορίας»;
Στην πραγματικότητα, και όπως θα έπρεπε να γνωρίζει τότε, όπως και τώρα, όποιος καταλαβαίνει την ιστορία, αντιλαμβάνεται πως είναι γεμάτη από σημεία καμπής που επαναλαμβάνονται.
Με άλλα λόγια, το διάσημο βιβλίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κλασικό παράδειγμα του «η ύβρις έρχεται πριν από την πτώση».
Mπορεί να ήταν λίγο πολύ νωρίς για να κηρύξουμε τη νίκη για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον καπιταλισμό, καθώς αυτά τα ωραία συστήματα απαιτούν εξαιρετική ηγεσία και ακόμη πιο λεπτές αρχές.
Είναι οι ΗΠΑ η Παλαιά ΕΣΣΔ;
Τα στοιχεία γύρω μας δείχνουν τώρα ότι ο «νικηφόρος» καπιταλισμός για τον οποίο καυχιόταν ο Fukuyama το 1992 πέθανε πριν από πολύ καιρό - αντικαταστάθηκε από προφανή και μαθηματικά επιβεβαιωμένα παραδείγματα πρωτοφανούς ανισότητας πλούτου και σύγχρονης φεουδαρχίας.
Στην πραγματικότητα, και με ένα ταπεινό νεύμα στη σεμνότητα, η ιστορία από το 1992 υποδηλώνει ότι οι σημερινές Διχασμένες Πολιτείες της Αμερικής (για να επιχειρήσουμε μια παράφραση) μοιάζουν πολύ με την ηττημένη ΕΣΣΔ παρά με τον νικητή που παρουσίασε ο κύριος Fukuyama…
Προς απόδειξη αυτού αξίζει μια ματιά στον Luke Gromen που υποστήριξε εν καιρώ το κατά τ’ άλλα «συνταρακτικό» συμπέρασμα ότι η Αμερική μπορεί να κέρδισε την «ψυχρή μάχη» με την ΕΣΣΔ, αλλά τώρα χάνει έναν «ψυχρό πόλεμο» με τους Ρώσους και τους Κινέζους.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί…
Για εκείνους των οποίων ο σεβασμός για την ιστορία υπερβαίνει το εύρος προσοχής σε επίπεδο twitter, θα θυμάστε ότι ο επιτυχημένος πόλεμος του Regan κατά της ΕΣΣΔ οφείλεται στο ότι κατάφερε να χρεοκοπήσει τους Σοβιετικούς.
Αλλά όπως μας υπενθυμίζει τόσο εύγλωττα ο Gromen, «κανείς δεν φαίνεται να παρατηρεί ότι είναι ακριβώς αυτό που κάνουν τώρα οι Ρώσοι και οι Κινέζοι»: προσπαθούν να χρεοκοπήσουν τις ΗΠΑ.
Η απελπιστικά μυωπική πολιτική τους έδωσε προσέφερε στη Ρωσία και την Κίνα την ευκαιρία που περίμεναν για να ανατρέψουν τα δεδομένα.
Όπως επισημαίνει η Gold Switzerland, ένα κράτος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα χρέη του και αυτά υπερβαίνουν τις αμυντικές του δαπάνες είναι καταδικασμένο να πεθάνει.
Σημειώνεται πως τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το ακαθάριστο επιτόκιο των ΗΠΑ είναι 40% υψηλότερο από τις στρατιωτικές τους δαπάνες.
Το τρέχον σημείο καμπής στο αμερικανικό χρέος γίνεται πλέον όλο και περισσότερο κατανοητό σε παγκόσμιο επίπεδο σε αυτό που ο Ben Hunt αποκαλεί «το παιχνίδι της κοινής γνώσης»: ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η αμερικανική αυτοκρατορία ξοδεύει μοιραία περισσότερα από όσα κερδίζει.
Αυτό που είναι πολύ ανατριχιαστικό, ωστόσο, είναι ότι ο θείος Σαμ πληρώνει IOU του με υποτιμημένα δολάρια.
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα έχει λοιπόν ως αποτέλεσμα ένα de facto χρεοκοπημένο έθνος που δαπανά περισσότερα σε επιδόματα και όπλα από ό,τι για τις μεταφορές, τη γεωργία, τα επιδόματα βετεράνων και την εκπαίδευση των πολιτών.
Επιστρέφοντας από τα απλά μαθηματικά στην κατά τα άλλα ξεχασμένη (ή τώρα όλο και πιο «ακυρωμένη) ιστορία, γίνεται δυσκολότερο να αρνηθούμε την παρατήρηση του Gromen «ότι οι ΗΠΑ είναι η νέα ΕΣΣΔ, με βαρύ φορτίο χρέους, μη ανταγωνιστικές και κούφια βιομηχανική βάση, που στηρίζεται σε έναν αντίπαλο του Ψυχρού Πολέμου για εισαγόμενα μεταποιημένα αγαθά και χρειάζεται ολοένα υψηλότερες τιμές πετρελαίου για να εμποδίσει την πτώση της παραγωγής πετρελαίου».
Αυτοκτονία της Δημοκρατίας;
Έχουν παρέλθει πολλά χρόνια από τότε που ο Fukuyama κήρυξε τη νίκη της Δύσης το 1992.
Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου, οι αμαρτίες/λάθη της ολοένα και πιο αυτοκτονικής (ή τρομακτικά αμελούς/ηλίθιας) στρατιωτικής, οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ τις έχουν βυθίσει στην παρακμή, και όχι σε ένα νικηφόρο τέλος της ιστορίας.
Δυστυχώς, η μέχρι σήμερα εξαιρετικότητα των ΗΠΑ δεν τους καθιστά εξαίρεση σε αυτό τον κύκλο αποτυχίας.
Ως εκ τούτου, όπως λέει ο ελβετικός οίκος, η Αμερική θα προσποιηθεί ότι «καταπολεμά τον πληθωρισμό» ενώ ταυτόχρονα θα επιδιώκει τον πληθωρισμό, καθώς όλα τα καθεστώτα που δεν έχουν χρέος (και ως εκ τούτου απέτυχαν) χρειάζονται τα ποσοστά πληθωρισμού να υπερβαίνουν τα επιτόκια.
Ο πληθωρισμός, ωστόσο, δεν είναι μόνο πολιτικά ενοχλητικός, αλλά πέτρινη απόδειξη της αποτυχημένης νομισματικής και δημοσιονομικής ηγεσίας.
Για να ξεπεράσουν αυτήν την αμηχανία, οι αξιωματούχοι της Fed και του Λευκού Οίκου θα κάνουν ό,τι τα παιδιά κάνουν όταν αντιμετωπίζουν ένα λάθος: θα πουν ψέματα.
Φυσικά, μια ηγεσία που λέει ψέματα στον λαό του δεν είναι η καταλληλότερη για να ηγηθεί του λαού του.
Όπως προειδοποίησε ο Χέμινγουεϊ, εκείνοι που φταίνε θα δείξουν το δάχτυλο της ευθύνης σε άλλους, π.χ. με πολέμους ή γενικότερα εξάγοντας κρίσεις
Στο ενδιάμεσο, αυτοί οι «άνθρωποι» θα υποφέρουν ολοένα και περισσότερο από τις αμαρτίες της ηγεσίας τους λόγω του αόρατου φόρου της υποτιμημένης αγοραστικής δύναμης των λεγόμενων «χρημάτων» τους.
Αυτό επίσης δεν είναι κάτι καινούργιο για όσους παρακολουθούν την Ιστορία…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών